Voortbordurend op mijn vorige column, concludeer ik hoe leerzaam mijn werk bij Demonfuzz Records eigenlijk is. Zo is één van mijn twee werkgevers samen met een collega die er al sinds het begin bij hoort, in de leer voor yoga meester en hier gaan nogal wat dingen mee gepaard.

Tijdens het werk vind ik bijvoorbeeld op de meest random plekken hintjes, onder andere kleine yogaboekjes en plaatjes. Of er staan geheimzinnige potjes op de toonbank, die bij navraag blijken te behoren bij een speciaal dieet-plan en gebaseerd zijn op verschillende lichaamstypen. Collega Mike baalde dat die geen couscous meer mocht eten. Kan ik ook heel goed snappen. Toen ik om een kleine uitleg bij deze dingen vroeg, kon ik die met alle liefde krijgen. Kleine demonstratie erbij? Geen probleem. Dus sta je opeens de ‘downward dog’-pose te doen achter de kassa en hoor je opeens een klant op de achtergrond; “Mag ik dit afrekenen?” Oeps, tuurlijk, we waren even afgeleid.

Zo kreeg ik ook verschillende theorieën te horen over hoe het leven nou eigenlijk in elkaar zit, want ja, niemand weet het natuurlijk precies. Dit is iets waar ik zelf dan ook wel graag over filosofeer, dus dan is het wel leuk om van andere mensen andere standpunten hierover te horen. Lekker filosoferen tijdens werk, alleen bij Demonfuzz 🙂

En hoe zweverig dit aan de ene kant ook kan zijn, hoe lekker nuchter Rotterdams het ook wel weer gehouden wordt met de humor die in de winkel rondgaat. En dan voornamelijk afkomstig van mijn andere werkgever, die nogal het tegenovergestelde is van al het genoemde en soms niet sarcastischer kan zijn.

Voorbeeld: out of nowhere lag er opeens een afzichtelijk masker met paars haar en een enge rotkop in de wc, zet meneer deze op om vervolgens zich in de winkel voor te doen als iemand die op zoek is naar ‘deathmetal records’ terwijl er One Direction muziek opstaat. Uiteraard op camera vastgelegd door een andere welgeliefde collega, die de mini-me van de werkgever in kwestie is. Degene met wie ik volgens hem ook in een zeer romantische relatie zit en dit dan ook maar al te graag benadrukt. Totdat ik in de zaak sta met een andere collega, op dat moment ben ik een setje met hém. Super grappig natuurlijk; als je de enige vrouwelijke werknemer bent in een winkel heb je automatisch met iedereen een relatie.

Dit soort grapjes komen minstens één keer per werkdag voor en gaan gepaard met keihard de verkeerde tekst meeblèren in een overvolle winkel. Meestal over muziek die ik heb aangezet, aangezien deze meestal ‘te aanwezig’ is. Het word dus heel leuk gevonden om mij te pesten. Snap ik ook wel, maar ze gaan me ook wel missen. En ik hun. Ik ga eerst voor een dikke week naar het Psy Fi Festival en heb daarna nog maar een paar dagen in dit bijzondere sfeertje.

Hier ga ik nog even goed van genieten en gebruik van maken, nog meer aandacht besteden aan de bijzondere types en persoonlijkheden en nog voor de laatste keer laten zien waarom ze wat aan mij hebben gehad. Ook in de hoop dat ik, na mijn stage van een jaar in mijn tussenjaar, mag terugkomen. Dit is natuurlijk geen gegeven en nog ver weg, maar hoop is er wel. Ondertussen blijf ik gemotiveerd oefenen op mijn ‘downward dog’ yoga pose…