Vanuit Music Export Rotterdam worden doorlopend ondernemende Rotterdamse muzikanten ondersteund die bezig zijn ook voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. Wolf In Loveland heeft al wat ervaring in het buitenland. Zo zijn ze vorig jaar via Stage Europe Network van de Popunie naar IJsland gegaan. Ditmaal trokken ze er op uit naar Duitsland voor het prestigieuze Reeperbahn Festival. In dit tourverslag vertellen ze over hun avonturen.

De dag was donderdag 18 september 2014 en wij als band zaten te zenuwachten tot onze gehuurde negenpersoons superbus voor zou rijden. Tim zat al vanaf twee uur ’s middags bij mij op de bank koffie te drinken. Vier uur later nog steeds geen teken van vroem vroem. Verkeersdrukte, vertraging, groeiende spanning. Techno vinyl werd gedraaid en Bas heeft ons verblijd met heftige gitaar shreds op standje negen. Veel indrukken dus en we waren nog niet eens vertrokken. Wonder boven wonder ging de deurbel en begon het Tetrisspel van alles in het busje proppen. Het lukte! Een laatste zaakje moest nog geregeld worden; onze manager verbleef op dat moment in het pittoreske Geertruidenberg. Met glorieuze inval-drummer Ruben van Asselt achter het stuur vlogen we naar dit nucleaire superdorp alwaar Bas het nodig achtte om een openbaar gebouw te verrijken met zijn urine. Vele sigaretten werden gerookt, want er was nog een lange weg te gaan. Ik was erg blij omdat mijn lieftallige levenspartner Inge meeging als try-out tourmanager. Always mix business with pleasure!

Het volgende dat ik me herinner is veel koffie en snoep bij een supergaaf Duits Autohof. Bas had zijn pyjamabroek al aan. En weer verder. En verder. En verder. Ziedaar! De ingang van een donker bos. Het gebladerte ritselde mysterieus tegen het zwart van de nacht. In de verte verscheen een imposante verschijning. Ons spookachtige verblijf maakte meteen veel indruk. Het Marliner Hof was een Bed & Breakfast/tijdmachine. Een valse doempiano, poppen zonder ledematen, de geur van je oma’s zolder, heel veel houten balken, alles erop en eraan. Iedereen dook vrij snel en gewillig de stoffige bedden in, want het was ondertussen al bijna ochtend en tegen zonsopgang moesten we het busje weer in om nog een uurtje naar Hamburg te rijden.

Hamburg, triomf van de mensheid. Wat een stad. De zon overgoot de toch al bijzondere sfeer met een sausje van liefde. First stop: Cafe Gosch. Een tentje waar je heel veel kreeft en ander zeevoer kan eten, maar die ochtend was het tijd voor de Dutch Impact Party! Hollandse Glorie geconcentreerd op één bijzondere plek. Wij waren de eerste. Om half twaalf begon onze show, gelukkig bestaat er koffie. Allerlei geïnteresseerden druppelden binnen, waarvan de helft naamkaartjesdragers en de andere helft Duitse volksenthousiastelingen. Daar sta je dan te zingen met je vrienden. Reeperbahn is belangrijk dus je doet je uiterste best om het beste te geven wat je hebt. Maar eigenlijk doe je dat altijd. Het is alleen net iets moeilijker om half 12. Voor we het wisten was het weer voorbij, het was goed gegaan. Meteen kwamen de coole jongens van John Coffey het podium op met hun zware geschut. Ik moest snel naar buiten om een leuk filmpje op te nemen voor het Duitse internet. Gelukkig mocht ik mijn zonnebril ophouden en had ik backstage tijdens mijn hautaine interview met Roadtracks Magazine nog een groen sigaretje gerookt.

Door de zonnige sexy straten slenterden we naar onze volgende bestemming. Hotel Monopol alwaar we voor Tide Radio een live dingetje deden. Het was akoestisch, lastig en achteraf hoorden we dat er iets mis was met de techniek en dat het dus heel goed kon dat er niets was doorgekomen. Waarschijnlijk hebben vele Duitsers naar tien minuten oorverdovende stilte geluisterd. Fijn dat Wolf In Loveland dat met hulp van de Popunie mogelijk heeft gemaakt.

Toen was het tijd voor nog een interview, deze keer met JoinMusic, een website over muziek. Toevallig had ik net een review van ons album gezien door dezelfde site. Ze gaven ons negen van de tien sterren! Dat interview werd een makkie. Vrolijk en tamelijk beschonken gingen we aan tafel zitten met de aardige meneer en mevrouw van JoinMusic. De voicerecorder ging aan en vervolgens hebben we bijna twee uur slap geluld. Voornamelijk over Bob Dylan en The Band en afkeurend over ‘De Beste Singer-Songwriter’. Hoe kan er nou elk jaar weer een nieuwe beste singer/songwriter zijn? Bob Dylan is de beste singer/songwriter van Nederland. Het interview lees je hier in Duits en Engels.

Inge, schatje, tourmanager, wat nu? Oh ja! De N-joy Reeperbus! We kwamen op tv. Met drie akoestische gitaren, basgitaar direct in de mixer geprikt en geïmproviseerd Cajon-drumstel was het bijzonder en leuk. Het hele plein stond vol met mensen waarvan de voorste 400 allemaal blij onze kant op keken. Toen het fuzzpedaal van Bas aanging en zijn akoestische gitaar transformeerde in een grommend beest was het publiek niet te houden. Goede vibes! Je kan het hier zien.

Als ware artiesten gingen we op zoek naar het eten dat voor ons gratis en in overvloed aanwezig zou zijn. Nou niet dus. De bonnetjes waren mislukt en na vele omzwervingen zijn we terecht gekomen bij het Steak & Fishhouse waar we per sé boven moesten zitten, omdat het personeel geen vieze artiesten in het zicht wilde. Gelukkig was het vleesch ambachtelijk bereid en gingen we met een blij buikje weer naar buiten. Daarna ging iedereen wat anders doen. Bas en Janine wachtten in het busje, Ruben en Vincent gingen naar een bandje kijken. Levi, Tim, Inge en ik hebben een uurtje op een bankje de Hamburgse bierzwerver uitgehangen en dat was dolle pret. Hela hola, vlug terug naar ons spookhuis want er moest nog Ligretto gespeeld worden en slaap was geen overbodige luxe.

De volgende ochtend arriveerde wederom met volle zonneglorie. Wat een genot. In alle vroegte vertrokken we want het eerste item op het programma was een sessie met In Bed With. Dit hield in dat we in een bed moesten gaan liggen om een liedje te spelen en te vertellen over de monsters die onder onze bedden leven. Erg gezellig en rustig, goed begin van de dag. Daarna weer veel koffie en bagels en quiche bij een kleurrijk tentje waar je niet eens kon pinnen! Hipsters. De rest van de middag was vrij! Tim, Ruben en Levi hebben naar goede techno platen gezocht terwijl Vincent, Bas, Janine, Inge, ik en juist gearriveerde superfotograaf Marcel Kollen in het park hebben gezeten tot het onze gezamenlijke neus uitkwam. Er was bier, tabak en zon, zo erg was het niet.

Plots was het tijd om op te bouwen en sound te checken in Hasenschaukel. Wow! Hasenschaukel is één van de oudste en kleinste clubs van Hamburg en staat altijd stampvol. Vervolgens stond er meer plezier en bier in een parkje op het programma. Levi speelde nog een bijzonder spelletje op een stoel met drie poten en er werd vreugdevol met een sinaasappel gegooid. Direct daarna brak er een duister hoofdstuk in onze Reeperbahn geschiedenis aan. De jongens besloten dat het tijd was om door dé hoerenstraat van Hamburg te lopen. Afgesloten aan beide kanten door hekken waar geen normale vrouwen doorheen mogen. Als je als vrouw dapper genoeg bent om door de hekken te sluipen word je waarschijnlijk bekogeld met urine. Wat een ervaring. Lopend langs de ramen werden we gewenkt door vrouwen in allerlei bijzondere outfits en gingen onze mannelijke zielen op de loop met ons moraliteitsbesef. Om mijn ongemak te verzachten deed ik grappig. “Drie euro! Doe je het daar voor, riep ik tegen het raam waarachter een grote rondborstige donkere verschijning haar lieflijkheid verkocht. Ze verstond me niet en moest niet lachen. Ik lachte ook niet. Niemand lacht in de straat van donker verlangen.

Terug in het normale Hamburg, waar vrouwen niet voor urine hoeven te vrezen, (behalve als Bas in de buurt is) was alles weer te relativeren. Vol enthousiasme liepen we weer naar Hasenschaukel waar ons optreden op het punt stond plaats te vinden. Buiten wist Bas nog een ARD camerateam te strikken om een leuk dingetje met ons op te nemen. Weer op tv! Germany, land of dreams. Opeens stonden we daar, op het kleine podium, in hoekjes gepropt. Het publiek wachtte stilletjes af. Ze hadden net genoten van een bebaarde IJslandse troubadour die zachtjes hun harten had ingepakt met vrolijk cadeaupapier. Onze taak was louter het strikje er omheen te bonjouren. Dit bleek lastig te zijn. Door moeilijk geluid en gebroken snaren ontstond er ongemak aan beide kanten van de speakers. Over speakers gesproken; de geluidsdame heeft op een gegeven moment de PA uitgezet uit volume angst. De halve show hebben we in de leegte staan schreeuwen. Gelukkig bleef de helft van het publiek getrouw staan en moedigde ons aan om harder te schreeuwen. Deze mensen liepen met een strikje om hun ingepakte hart weer naar buiten. Gezelligheid! Kletsen met menigeen en biertjes voor het leven. Trouwens, ons tweede album We Set Out In The Naked Dawn kwam die dag uit in Duitsland. Mooi he?

Vervolgens brak er een misschien nog wel duisterder hoofdstuk aan. Vincent, Ruben, Bas, Inge en ik besloten een bezoekje aan de officiële afterparty te wagen. Hier kochten we muntjes voor één euro en elk muntje betekende een gruwelijke cocktail. We hadden twintig muntjes. We dronken acht cocktails. We bestelden er nog twaalf en namen die mee naar buiten in enorme plastic bekers. Terug naar de bus. Vincent en Ruben kwijt. Weer gevonden met ieder drie braadworsten in hun buik, betrapt door Inge terwijl ze de vierde wilden bestellen en een vrouw van middelbare leeftijd collectief aan het besjansen waren. Gluiperds. Ik kieperde nog al mijn kleingeld en per ongeluk mijn medicijnen in het bedelbekertje van een gekrompen en exotisch vrouwtje. Toen begon de beschonken terugreis. Inge was BOB. Business, pleasure. Vincent viel op mijn schouder in slaap maar niet voordat we met z’n allen een obscure Duitse parkeerplaats verrijkt hebben met onze cocktail urine. Sorry! Vele jaren later zullen er bijzondere bloemen groeien daar op dat ene willekeurige plekje op onze prachtige planeet.

De rest is een beetje wazig ondertussen. Natuurlijk herinneren we ons allen de fantastische spaghetti die Levi nog liefdevol heeft staan koken. En het gevoel van broederschap en dronkenschap dat elkaar complimenteerde staat ook degelijk in mijn geheugen gegrift.

In de ochtend goten we onszelf wederom vol met koffie en was het tijd om te gaan. Ontbijt bij de Burger King. Alleen de drive-through was gebouwd en het personeel wenkte ons om daar doorheen te lopen. Leuk hoor. De terugweg was langzaam en moeizaam. In Rotterdam verdwaalden we nog toen we Ruben thuis gingen afzetten. Uiteindelijk: thuis. Rust. Liefde. Voldoening.

Wij danken de Popunie die dit bijzondere verhaal mede mogelijk heeft gemaakt en wij danken Rotterdam voor haar aanhoudende wind van creatieve inspiratie en haar mensen die samen de stad maken.

Voor meer informatie bezoek je de website van Wolf In Loveland.

Tekst: Jan Minnaard

Foto’s: Vincent Klinkenberg en Inge Widdershoven

Wolf In Loveland (Reeperbahn Formatie): Jan Minnaard, Bas van Holt, Tim van der Burg, Levi Vis, Ruben van Asselt, Janine van Osta.

Deze tour werd mede gefinancierd door Popunie Music Export Rotterdam.