Dus. Touren. Met z’n allen in twee wagens ergens heen en dan de volgende dag weer door en nooit echt weten waar je nou geweest bent of waar je naartoe gaat. Heerlijk.
Het gevoel toen we 7 maart vroeg in de ochtend naar Zürich vertrokken was goed. De zon die gestaag door de blauwe lucht klom en de opening van een spanningsboog die pas twee weken en een paar dagen later weer zou sluiten. Na een fijne heuvelachtige rit kwamen we midden in de middag aan bij Kafi Für Dich. Goed ontvangen, meteen aan de slag, lekker eten, wachten en spelen. Het café zat vol en omringde ons met welkom. Toegiften waren vereist. Na de show was het tijd voor een fijn feestje met de café bezoekers. Gratis whisky hielp.
Diezelfde gratis whisky hielp niet toen we de volgende ochtend vroeg weer uit ons nestje moesten komen om naar Stuttgart te vertrekken. Het epische ontbijt wel. Je leert snel op tour. De reis naar Stuttgart ging door honderd tunnels en duizend kilometer Stau maar bij aankomst in Café Galao was alles weer goed. Met een tram de berg op om er vervolgens weer af te lopen was erg leuk. Toen het tijd was om te spelen barstte het café uit z’n voegen met mensen en onze hoofden zaten vol met schnaps. De sfeer was heel goed. Zo maak je het in Nederland niet vaak mee. Meer feest volgde en voor ons was de toon gezet, ook al gingen we een paar dagen terug naar Rotterdam om een gat tussen de shows te overbruggen.
Na twee dagen rust begon het inpakken en voorbereiden opnieuw en waren we onderweg naar de Alter Gasometer in Zwickau, klaar voor meer rock. De rock was tamelijk ver te zoeken in Zwickau. Bij aankomst hoorden we dat er één kaartje was verkocht en of we niet akoestisch voor het podium konden spelen in plaats van versterkt er op. Natuurlijk, zo flexibel zijn we wel. Uiteindelijk hebben we voor een publiek van vijf mensen gespeeld waarvan iedereen blij en dankbaar was dus de rock heeft gezegevierd. Geen feestje deze keer maar wel fijn de vibes van ons Oost-Duits ogende hotel opnemen. We waren de enige gasten en ’s ochtends was er netjes voor zeven mensen ontbijt klaargezet. Door naar Berlijn!
De hectiek in Berlijn was even wennen maar na een tijdje wel goed voor de ziel. Onze show in Kaffee Burger werd niet al te goed bezocht maar wederom waren de mensen die er waren positief verrast en hadden we onze naamsbekendheid in Duitsland weer uitgebreid met vijftien individuen. Goed genoeg. Lekker slapen in ons hippe hostel en de volgende dag een vrije dag in Berlijn. Wat een goede stad! Wat een weertje. Bier op straat en dikke hamburgers in het donker. Het was niet verkeerd om een dagje vakantie te houden. De volgende ochtend vloeide het ontbijt weer rijkelijk en waren we klaar om door te rollen naar Gera waar we in het mooie Puppentheater onze goede vriend Mark Lotterman zouden treffen en met een grote groep van schnitzel zouden genieten.
De show in Gera was goed georganiseerd door onze vrienden van het Duitse label Artful en goed bezocht door de lokale bevolking. Verademing! We kregen in de zaal vol stoelen zelfs een paar mensen op hun benen met de onhoudbare drang om te dansen. Mark heeft ook mooi gespeeld. Het was fijn om zo ver van huis zulke vertrouwde klanken te horen. Rotterdam goes Gera! Music Export indeed. Popunie power! Slapen deden we die avond in een prachtig muf pension. Een tijdmachine naar de stoffigste kant van de jaren zeventig. Daar houd ik wel van. Na wederom een gekookt eitjes ontbijt hadden we een rit van zes uur voor de boeg om bij het lang naar verlangde Beach Motel in Sankt Peter-Ording aan te komen.
Het Beach Motel. Lieve mensen, prachtige kamers, heerlijke douche, flink uitwaaien, omvangrijke biefstuk, goed met geld gevulde hoed, verrassingsbezoek van mijn liefste Inge en superchauffeur Ylaila, tequila drinken met de night attendant Ollie, overvloedige uitnodigingen om nog vaak terug te komen. Alle fijnheid op een stokje. We wilden helemaal niet weg maar we moesten wel. Op naar Bremen.
In Bremen hadden we die avond vrij en hebben we lekker Becks bier gedronken. We sliepen in het huis van Rafael zijn vader en dat was heel comfortabel voor onze hoofdjes vol moeheid. De volgende dag deden we een surprise show met onze vrienden van Moving Houses die we niet meer gezien hadden sinds het SEN uitwisselingsproject in IJsland en Rotterdam. Uiteraard werd het een feestje in de kleine maar te gekke kroeg Litfass. We werden met open armen verwelkomd en mochten zelfs sigaretjes roken op het podium. Het late-night mediterreaanse fastfood kon niet ontbreken dus we gingen met volle buikjes en glimlachjes naar bed.
Na een heerlijk Lidl ontbijt in ons Breemse onderkomen gingen we de stad in voor een enorme bak koffie en onontkoombare bratwurst. Die avond speelden we op de MS Treue, een boot omgetoverd tot rockschip. Dat was natuurlijk super cool. De geluidsmensen hadden het lekker hard gezet en dat is wel eens leuk. Er waren maar drie handjesvol publiek maar dat maakte helemaal niet uit. Meer rock per persoon. Terug in het huis hebben we bijzondere gin gedronken en leuke bordspelletjes gedaan. De volgende dag was het weer tijd om te rijden na drie nachten op dezelfde plek. Vertrouwd gevoel om weer op weg te gaan. Nog drie shows te gaan, het einde in zicht.
Grammatikhof in Duisburg was een aangename verrassing. Een klein zaaltje vol aardig volk. Het was mooi om voor hen te mogen spelen. Ze wilden onze cd’s graag hebben en brachten ons anoniem bier op het podium. Het leukste aan Duisburg was nog wel het bizarre appartement dat voor ons gehuurd was alwaar we het restje bijzondere gin hebben opgemaakt en liedjes rond de eettafel hebben gezongen. Helemaal klaar om uit te vinden wat Geislingen voor ons in petto had.
Geislingen was een flink eind rijden maar op het laatste stuk reden we weer door goed heuvellandschap wat ik best wel gemist had. We speelden die avond in de Seemühle, een soortement bruine Viking hal die je normaal alleen in films ziet. Professioneel en belachelijk aardig personeel van het soort dat je normaal alleen in je dromen ziet en een slaapplek die je normaal alleen in de Metal Hemel tegenkomt. Timo’s Bandroom. Een repetitieruimte gevuld met het heftigste blafgeschut wat er op metaal gebied te krijgen is. Vanzelfsprekend hebben we die dingen aangezwengeld en urenlang onze trommelvliezen getorpedeerd. Geislingen was gewoon ronduit genieten.
Na een kort nachtje waren we onderweg naar Schoos in Luxemburg voor de laatste show van de tour. Verdwalen met het busje in de bergen met een vrijwel lege tank was nog even spannend en de verschrikkelijkste file ooit in Luxemburg was heel saai maar voor de rest ging alles goed. Backstage in het Vereinshaus op der Héicht werden we wederom herenigd met Mark Lotterman en nog vele andere Rotterdamse vrienden. Rotterdam goes Luxemburg yeah! Moe waren we wel en klaar voor ons eigen bed. Waar waren we allemaal geweest? Wat hadden we allemaal gedaan? Het was ondertussen een grote brei geworden. Op het podium die avond schoot alles met de snelheid van geluid door ons heen en scheen het uit onze monden en vloeide het uit onze vingertoppen. Touren is best een dingetje. Achteraf is het pas echt leuk. Als je er middenin zit is het gewoon, is het alles en niets. Dit bedacht ik me terwijl we na de Luxemburgse show naar Rotterdam reden. Vreemd genoeg had ik de Nederlandse verkeersborden best wel gemist. Lekker blauw met wit. Mooi lettertype. Thuis.
Vincent Klinkenberg
Deze tour werd mede gefinancierd door Popunie Music Export Rotterdam.
