Vanuit Music Export Rotterdam worden doorlopend ondernemende Rotterdamse muzikanten ondersteund die bezig zijn ook voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. Forbidden Wizards ging op tour naar Engeland.

Op donderdagochtend word ik om 7 uur wakker geschreeuwd door Ross op de vloer van zijn woonkamer. “Holy fuck, wat is dit nou?! We hebben al fucking veel views!” In de nacht is onze nieuwe ep Married… with Spud online gegaan op het YoutTube-kanaal ‘Anti’. We hebben speciaal voor de tour onze tapes de avond ervoor nog zelf gezeefdrukt, gesneden en gevouwen. Langzaamaan vult onze inbox met felicitaties van onze lieve vrienden, maar ik kan me er slecht op concentreren. We gaan namelijk voor het eerst naar Engeland!

We vertrekken extra vroeg naar Rijswijk om de spits enigszins te vermijden, wat niet helemaal lukt. Hier halen we ons huurbusje op en rijden we door naar Utrecht om onze vrienden van Paranoid State en Tense Reaction op te halen. Een paar maanden eerder zijn we door hen benaderd om hen te vergezellen tijdens een weekender door Engeland. Ongelooflijk! Deze helden willen ons mee hebben?! Oke! In Utrecht worden er wat tassen achtergelaten aangezien we met negen man in een negen persoons busje zitten, plus gear, snacks en slaapspullen.

Gelukkig hebben we qua gear van tevoren goed besproken wat we mee zouden nemen en wat we van elkaar gingen lenen, om zo zoveel mogelijk ruimte te besparen. Desondanks moesten we iedere keer dat de achterklep dicht moest elkaar helpen met spullen tegenhouden terwijl één persoon voorzichtig de klep dicht liet vallen zonder vingers te smashen. En iedere keer wanneer het busje open moest, hingen er van binnenuit mensen over de stoelen de tassen vast te houden zodat niet alles er uit zou pleuren. Tenminste, theoretisch gezien had het er niet uit moeten pleuren… Goed, we gooien de bus dicht, laden de bejaarden in en gaan op weg naar Calais.

Forbidden Wizards, Tense Reaction & Paranoid State op de donderdagochtend in Utrecht.

De reis verloopt netjes, tot we bij Calais aankomen. Het kost ons zeker wel 20 minuten voordat we doorhebben dat iemand (Tom, ik kijk naar jou) louter ‘Calais’ had ingevuld op Google Maps, zonder een adres, zodat wij hartje Calais ingestuurd werden. Gelukkig was het heel mooi, en werden we door de politie (denken we?) uitgescholden, en hebben we de trein nog gehaald, dus het was het wel waard. Wij waren nog nooit met de tunnel geweest, dus Michiel (zanger Tense Reaction) heeft zich op de heenweg voornamelijk bezig gehouden met de grootste onzin over die tunnel te vertellen tegen Ross en ik, wie natuurlijk alles geloofden.

Natuurlijk had ik kunnen weten dat we niet het hele stuk zelf moesten rijden onder water. Of dat we niet een deel van de reis boven het water via een brug moesten. Of dat er geen ramen in de tunnel zaten waardoor je visjes kon zien.. Ach ja.. Zodra we Engeland binnenkomen via de tunnel stoppen we voor een plaspauze bij het eerste beste tankstation. De wc’s waren overspoeld waardoor er plassen stront lag, wat een heel warm welkom was, dus hebben de mannen de bosjes water gegeven terwijl ik een blaasontsteking opliep.

Ipswitch

We komen niet lang na dat modderbad aan bij onze venue in Ipswich, waar we ontzettend hartelijk ontvangen worden door onze boeker Miff Pleasant en zijn huisgenoten. Er wordt voor ons gekookt dus het huis ruikt goddelijk terwijl Miff de woonkamer laat zien waar we gaan spelen. Na een korte tour door het huis (we krijgen aparte slaapkamers, met zelfs een paar bedden! dibs!) gaan we even snel bier inslaan. Onder het genot van de meest perfecte dahl die we ooit op hebben (serieus, alleen die dahl was de reis al waard) bespreken we de volgorde van de avond.

We besluiten dat we iedere avond gaan rouleren, zodat iedereen een keertje als eerst, als tweede en als laatste mag spelen. Forbidden Wizards besluit de eerste avond te openen. Hoewel het een diy underground evenement in de woonkamer van een gekraakt rijtjeshuis is, komen er nog aardig wat mensen opdagen.

We beginnen met spelen en vanaf de eerste noten wordt de woonkamer al gesloopt. Tussen de nummers door schreeuwt het publiek “fucking hell! fucking hell!” naar ons. Achteraf vraag ik aan Miff waar dat vandaan komt. Schijnbaar is het een hogere vorm van applaus; dat je zo versteld staat dat je alleen maar “fucking hell” kan zeggen. Nou, ‘fucking hell’ yourselves, want wij staan juist te genieten van het publiek. Zeker van de human pyramid-acties. Na onze opwarmert blijven de punks van Ipswich de tent slopen tijdens Paranoid State en Tense Reaction.

Achteraf zitten we buiten bij een zelf gestookt vuurtje met iedereen na te praten. Ik wou dat de avond nooit zou eindigen.

Ross, Michiel en Gideon genieten van de beste dahl ooit. Foto door Miff Pleasant.

Ik geniet van liefde. Foto door Miff Pleasant.

Human pyramid. Foto door Miff Pleasant.

De volgende dag word ik met een gruwelijke kater wakker, naast een even katerige Tom die zo hard kreunt, zucht, steunt en rekt dat het me verbaast dat niet het hele huis tegelijk wakker is geworden. Zodra ik de slaapkamer uit strompel op zoek naar vloeistof, staat er al een huisgenoot in de keuken verse koffie voor ons te zetten. Lang leve de gastvrijheid in Ipswich! We halen even snel een full english bij een hipstertent aan de haven en rijden door naar Nottingham.

Paranoid State en Tense Reaction kennen de venue waar we gaan spelen en zijn al de hele tijd ontzettend opgewonden. We arriveren iets te vroeg in de stad, maar dat gaf ons de tijd om even rond te lopen. Het is een grauwe stad, maar het gaf Tom de mogelijkheid om even een nieuwe tunnel voor z’n oor te kopen, want die wastie natuurlijk in de pit kwijt geraakt, en we konden er niet meer tegen om naar z’n kattenanus oorlel te kijken. De venue waar we mogen spelen heet Stuck On A Name Studios en Gideon (bassist Paranoid State) vertelt ons dat het een beetje op Duct Tape Studio lijkt. Nou, dan heb je mijn aandacht.

En inderdaad, eenmaal boven (zoveel trappen, holy moly) voelt het direct aan als Duct Tape. Repeteer ruimtes, overal gear, klein keukentje, een beetje stinkie stank – we voelen ons gelijk thuis! Deze avond opent Paranoid State. De wc’s zaten direct naast ‘t hok waar opgetreden werd, wat ervoor zorgde dat het de hele avond naar tweedehandse dahl rook. (Sorry voor onze scheetjes, Nottingham). Wederom blijven mensen een tijdje hangen na de gig. Tot nu toe lijkt iedereen in Engeland ook een stuk minder verlegen dan in Nederland.

Nadat iedereen weg is, sluiten wij onszelf op in de studio en gaan we met z’n negenen anderhalf uur lang jammen. Anderhalf uur aan één stuk door. André (bassist Tense Reaction) haalt nog even z’n hand open aan een bierblikje en in plaats van het rustig op te ruimen rent hij de hele studio door om het aan iedereen te laten zien, wat resulteerde dat iedereen uiteindelijk wel op de een of andere manier bloed op zich kreeg. Vooral Wim (gitarist Tense Reaction & Paranoid State) was nogal de Sjaak achter het drumstel met het spetterende bloed op de snare. Tom heeft tot op de dag van vandaag nog steeds bloed op z’n bekkens zitten.

We slapen bijna allemaal (op twee na) in één grote kamer gevuld met scheetjes en gesnurk.

Stuck On A Name Studios, Nottingham a.k.a. Engelse Duct Tape. Foto door Dan Sam.

Irmin helpt ons met de kerstbellen tijdens onze kersthit ‘Mall Santa Al’. Foto door Marek Stepien.

Foto door Marek Stepien.

Op vrijdag nemen we weer een full english, een hele zware full english, met fucking smerige koffie. Echt, die koffie kon niet. Maar echt niet. Perfecte manier om te dag te starten! Een beetje misselijk rijden we van Nottingham naar Lancaster, waar we de hele middag rondlopen. Wat een belachelijk mooie stad. Op de heuvel naast The Castle horen we in de verte voetbalgejuich uit ‘t stadion komen terwijl Tom van de  heuvel afrolt en Irmin (drummer Tense reaction) een dutje langs wat graven doet. Ons pa MacLean is speciaal vanuit Blantyre (Schotland) naar Lancaster afgereisd om ons te zien, dus behalve een gig is dit ook een reunie.

Rock ’n’ roll Tom. Foto door Wim Koster.

Uitzicht vanaf Lancaster Castle.

De venue The Yorkshire House is echt een legit venue, met een echt podium enzo. Weetjewel, wat wij niet echt gewend zijn. Voor ons spelen twee lokale bands, tijdens wie het nog best druk is. Maar zodra zij klaar zijn, vertrekken zij zelf én nemen ze het publiek ook mee. Maakt ons weinig uit op dat moment. Op het heetste podium van Engeland spelen we de leukste shows voor elkaar. En na wat slechte kebab (Ali Babba in Lancaster vermijden, kids) vouwen we onszelf met z’n tienen op in het kleinste huis van Lancaster. De weekender zit er op en ik wil niet naar huis. Gelukkig konden we iets langer over de terugreis doen door een lekke band.

Lekke band.

Dankjewel Popunie.