Het is weer tijd voor een nieuwe column van Okkie. De afgelopen tijd vertelde Okkie in zijn columns vaak verhalen die hij als dj had meegemaakt. Dit keer is het tijd voor reflectie!
Als artiest/dj/creatieveling wil je toch erkenning
Op school begonnen studenten over dat ze me herkenden van YouTube. Mijn livestreams worden aardig bekeken, maar gaan niet ‘viraal’ of zo. Hoe dan? Van een PowNews-filmpje… Feyenoord werd kampioen in 2017 en ik stond in de Hofplein-fontein, dus naast die gozer van Pow met zijn filmploeg. De bijdehand vroeg me om een reactie, ik greep zijn schouders en riep emotionele one-liners. Terwijl hij dacht dat zijn laatste uurtje geslagen had. Liever was ik herkend van mijn zogenaamd infotainment livestreams of 4 decks-dj-mix vaardigheden.
Een jongeman kwam binnen bij de eerste les van mijn dj-workshop. “Mijn vader had het over jou als dj en daarom ben ik hier”. Dat streelde mijn ego. Welke residency in een culturele tempel bezocht papa of anders: welke onwaarschijnlijk diepe dj-set was dan de oorzaak? Het bleek het nummer Brand In Het Bordeel te zijn van Pietje Potent, dat ik draaide op Scumbash; het ruige-mensen evenement waar harde muziek wordt gemaakt door bekende artiesten en ik als ‘luchtige tussendoor-dj’ fungeer. Ook de eigenaren van het festival herinnerden me aan dat ene nummer, als een soort definitie van mijn kunnen. Blij dat mijn invallen gewaardeerd worden, maar toch…
Het is een soort van nooit goed
Zes dagen met mijn band The Fuzzbrats spelen in de UK en dan net op die ene keer dat je per ongeluk rechts aanhoudt op een rotonde afgerekend worden. Niet op die 1200 km dat alles op rolletjes loopt.
In de grote zaal van de Melkweg spelen op een festival, een onmogelijk geachte prestatie. Als opener met bijna 60 man publiek achterin de verte, die hun eerste biertje drinken en daar afspraken omdat het daar zo lekker rustig is op dat moment. Kan je wel zeggen dat je het podium deelde met The Damned, 999 en Cock Sparrer, dat voelt dan net als ik als dj het podium van Ahoy deelde met James Brown… ook al zat er wel twee dagen tussen.
Toch wel okee
Ik stond dus wel op dat podium in Ahoy, de grote zaal, bij de Eurogames/GayLympics van 2011. Volle vloer.
Kan ik wel chagrijnig zijn over het openen in de kleine zaal van de Maassilo op de laatste PRSPCT-XL (april 2022) terwijl ik op de line-up poster stond naast helden Manu Le Malin en DJ Panic. Even dacht ik in dezelfde divisie te spelen. Het werd zo ongelofelijk gaaf, samen met dochter Fien die hele ruimte 1 1/2 uur vol onder spanning zetten met muziek die net zo goed als hard is. Geen rustige muzikale opbouw maar vol de beuk er in. Met de aanwezigen in beweging, mooi toch. Dat zou ik niet anders willen uiteindelijk.
Op mijn plek
Je kan niet bepalen waar en van welke situatie mensen je herinneren. Wel kan je proberen het meest uit je activiteiten te halen. De erkenning komt vanzelf wel, al is het soms je eigen waardering.
Okkie Vijfvinkel (1968) is net als Obelix bij zijn geboorte in een ketel met toverdrank gevallen. Vandaar dat hij al van jongs af als een bezetene in de weer is. Vooral met muziek! Door zijn eeuwige aanwezigheid in het uitgaansleven, zijn dj-werk en zijn avonturen als zanger en drummer van diverse bands, is hij een niet meer weg te denken steunpilaar uit de Rotterdamse muziekscene.