Deze maand verschenen twee al lange tijd aangekondigde releases eindelijk online. Hierop deelt Cikay (C.K.) LAS z’n verdriet om het verlies van zijn vader en op latere leeftijd zijn moeder. Hij vindt het belangrijk om het effect van verlies dragelijk en begrijpelijk te maken voor hen die dit ook hebben meegemaakt. Niemand is alleen… en dit album vertelt zijn bijzondere persoonlijke geschiedenis

Als laatste van acht kinderen werd Cikay geboren in Praia, Kaapverdië. Met vader Constantin als commissaris van politie en zijn moeder als naaister en manusje van alles ontbrak het ze aan niets. Wat zijn hartje ook begeerde, z’n vader maakte het werkelijkheid voor zijn ‘prinsje’. Tot deze plots overleed toen Cikay nog maar acht jaar was.

Zijn moeder achtte het beter om Cikay bij z’n peetouders in Lissabon op te laten groeien. Eenmaal in Portugal vond Cikay moeilijk aansluiting omdat hij als enige ‘donkere kind’ in de wijk woonde en op school zat. Het verschil tussen thuis en Portugal werd steeds groter. Dit vormt de inspiratie achter het nummer Cinderella-Kid, want net als in het sprookje, zo voelde Cikay zich alleen en ontzet van zijn troon.

Gelukkig verbleef zijn moeder ééns per jaar bij hem in Portugal. Zij moest wel weer terug om voor zijn broers en zussen te zorgen. Eén van die zussen noemde hem ‘Lutcho Mama’, niet wetende dat die naam hem zou gaan kenmerken. In de periode dat hij en zijn moeder uit elkaar waren, hoopte zijn kinderhart dat er iemand was die zijn verdriet kon doen vergeten zoals zijn moeder dat deed. Daarom creëerde hij zijn eigen ‘Super Hero’ om te ontsnappen aan de wereld waarin hij leefde.

Hij ging op zoek naar jongeren waaraan hij zichzelf kon spiegelen en vormden zo de groep Cikatriz L.O.P.I. Family. Zo werd Cikay geïntroduceerd in de wereld van rapmuziek. Gefascineerd door deze vorm van expressie, ontstond zijn alter-ego Lutcho Angel’s Souls aka LAS. Een vriend was onder de indruk van zijn rapstijl en noemde hem direct C.K. (dat stond voor ‘cop killer’, omdat hij met zijn woorden ‘omlegde’). Deze naam behield hij, maar ter ere van z’n vader veranderde hij de naam/tag direct naar ‘Cikatriz-Kid Lutcho Anknaton’s Son’. Dit staat voor “gelittekend kind Lutcho (zijn eigen koosnaam) Anknaton’s Son”.

De ‘Lutcho Mama’ trilogie vertelt over wie Cikay was, wie hij is en waar hij naartoe gaat. Na de eerder op cd verschenen ep Lutcho-M.a.M.a.Style Rimaz & Paranoyaz Di Cikey L.a.s. volgt het album L.M.S. 2.0: Storiaz & Aventuraz Di Lutcho-M.a.M.a., eveneens gerapt in het Kaapverdiaans. Gezamenlijk anderhalf uur uplifting hiphop tracks, bevlogen en met authentieke emoties gebracht. Bijgestaan door vele gasten zoals bijvoorbeeld Sayman G, Tania Brito, Laise Sanches, Rabeladu Lopi, Tjerk, Djocy Santos en Eddy Fortes zijn het ook twee platen geworden die muzikaal weten te verrassen.

Cikay LAS weet als geen ander hoe het is om je wereldvreemd te voelen. Hij is ervan overtuigd dat in een ieder de afstammeling van een koning huist, al laat de wereld je soms het tegenovergestelde geloven. Je bent bijzonder en zeker niet alleen, is de indruk die hij bij jou wil achterlaten, zoals zijn vader dat bij hem deed. Rotterdamse hiphop kriolu die, ook als je het niet letterlijk verstaat, deze boodschap prima over weet te brengen. Hartverwarmende releases!

Minotavrvs is MANSUR’s eerste live improvisatie-opname. Een omgevingsreis als het ware en muzikaal eerbetoon aan de mythe van de minotaurus. De minotaurus als spiegel van zelfreflectie; de angst om je innerlijke monster te confronteren. Minotavrvs biedt een sonische reis door onderaardse ruïnes en labyrinten, die echo’s van geesten uit vroegere Minoïsche en Fenicische beschavingen oproept.

Na het sterke vorige album Karma komen Rotterdammer Jason Kohnen (ex-The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, ex-The Mount Fuji Doomjazz Corporation), Dimitry El-Demerdashi (ex-Phurpa) en Martina Hórvath (Thy Catalfaque) opnieuw met een album dat indruk maakt. De band navigeert hierop tussen muzikale fantasie en realiteit. Door het veranderen en vermengen van traditionele instrumentatie en moderne elektronica vormt MANSUR op Minotavrvs het vehikel dat je naar niet-fysieke rijken leidt. De rijken die je zoekt zijn er al, het is aan jou om ze te vinden…

Wederom uitgebracht door Denovali en tevens verkrijgbaar op gekleurd vinyl!

Stan Valentijn Klappe (1999), beter bekend als Valentijn, is een Rotterdamse rapper die zijn gevoelens en ervaringen deelt op een aansprekende mix van hiphop, funk en house. Zomer 2018 is hij begonnen met het schrijven van teksten als uitlaatklep. Met respect naar de hiphop geschiedenis en de iconen die hem zijn voorgegaan. In 2019 focuste hij zich voornamelijk op het vinden van een eigen sound en het uitbreiden van z’n netwerk. In 2020 begon hij met het daadwerkelijk uitbrengen van nummers.

Nu, met debuut-ep Langzaam Haasten, moet 2021 het jaar van Valentijn worden. Hij wil een breed publiek laten zien wie hij is, wat hem onderscheidt van de rest en welke variaties aan muziekstijlen hij toepast in z’n eigen werk. Hiertoe rapt en zingt Valentijn op een luchtige manier over het jongvolwassen leven en alles wat daarbij komt kijken. Zijn eigen ervaringen in de liefde, uitgaan en de zoektocht naar ultieme vrijheid, oftewel het paradoxale bestaan van het volwassen worden. Dit levert hele vlotte popmuziek met een knipoog op.

Valentijn’s sound is fris funky en wordt versterkt middels het gebruik van live instrumenten. Al met al laat Langzaam Haasten een mix van hiphop en vrolijke, toegankelijke liedjes met creatieve wordplay horen. Deze man met een plan is goed bezig!

“De vogel vecht zich een weg uit het ei. Het ei is de wereld. Wie geboren wil worden, moet eerst een wereld vernietigen.” – Herman Hesse, Demian

Mári Mákó is een van oorsprong Hongaarse componist en geluidskunstenaar gevestigd in Rotterdam die live-elektronica combineert met akoestische geluidsbronnen: stem, versterkte instrumenten en objecten. Hiernaast ontwerpt ze haar eigen ‘performative tools’ met sensoren en zelfgebouwde oscillatoren zoals ‘The Schmitt’. Mede vanwege deze inventieve muziekinstrumenten wordt haar muziek beschreven als een mix van de roots van industriële muziek, experimentele elektronische en glitch-muziek in contrast met drone-patronen.

De debuut-ep van Mári Mákó, Oudemian, combineert heel organisch introspectieve instrumentale en vocale texturen met live-elektronica. Op fantastische wijze neemt ze de luisteraar mee in een auditief verhaal rondom van het vinden van innerlijke kracht door een crisis, van het overwinnen van existentiële angst en wedergeboorte.

De titel is een combinatie van twee woorden: ‘Ouroboros’ en ‘Demian’. Ouroboros is een oud symbool van een slang die in zijn eigen staart bijt en de cirkel van het leven vertegenwoordigt. En Hesse’s roman Demian toont een jonge jongen die worstelt om nieuwe zelfkennis en zijn plaats in een immorele wereld te vinden. Toevallig heeft Oudemian ook een werkelijke betekenis in het oud-Grieks: ‘geen’.

De zes stukken op Oudemian werken heel mooi het contrasteren tussen donkere synthesizer-drones, glitch en beats met organische orkestraties van akoestische instrumenten en de emotionele kracht van de menselijke stem uit. Resulterend in een mysterieus geheel dat de avontuurlijke luisteraar zondermeer de gehele 25 minuten geboeid houdt. Grote klasse!

De originele filmmuziek van de film Slaaf ging op het Nederlands Film Festival 2014 in premiere en is nu officieel uitgebracht als op zichzelf staande online-release. De composities zijn van de Rotterdamse multi-instrumentalist Maartje Teussink. Zij voerde de muziek ook zelf uit en speelde hiertoe op contrabas, gitaar, orgel en percussie en kreeg hulp van de internationaal gerenommeerde neusfluittist Geert Chatrou.

De film, uit 2014, vertelt het verhaal van een eet-verslaafd hoofd personage, geregisseerd en gespeeld door Jack Wouterse. De film is door Thed Lenssen geproduceerd en kende een positieve ontvangst op het Nederlands Filmfestival van dat jaar. Kijk hier voor de toenmalige filmtrailer.

Maartje Teussink componeerde de muziek bij Slaaf tijdens het montage proces van de film. In een studio in Rotterdam heeft het team met Maartje Teussink en Geert Chatrou in één dag een deel de opnames van de film op band gezet, waarbij op door Teussink gecomponeerde muziek in een aantal takes improvisatie sessies werden gedaan. De ruwe tracks zijn verwerkt in het eindresultaat, een rauw portret over een eetverslaafde man.

Verdere tracks werden door Teussink tijdens de slotmontage aangevuld en zodoende ontstond de filmmuziek, een collage instrumentale sferen die het lot verklankt wat de hoofdpersoon in de film doormaakt; het liefhebben van – en het niet kunnen stoppen met eten. De ‘original motion picture soundtrack’ Slaaf biedt een collectie muziekstukken die ook zonder filmbeelden prima overeind blijven en dit album een bijzondere luistertrip maken.

Jeremy Garcia is een opkomende artiest die met Yiu Di Tera een lekkere mix van pop en urban voorschotelt. Als cadeau voor al zijn volgers uitgebracht op zijn verjaardag. Het album maakte Jeremy samen met andere getalenteerde artiesten die oorspronkelijk uit de ABC eilanden in het Caribische gebied komen. De titel Yiu Di Tera verwijst hier ook naar en betekent ‘kind van het eiland/land’.

Sinds zijn geboorte ontwikkelde Jeremy binnen zijn familie een voorliefde voor muziek en dans, iedereen houdt ervan. Hierdoor lieten ze hem meedoen met carnaval door mee te dansen in de parade. Toen realiseerde hij dat dansen misschien niet voor hem is, maar muziek? Daar was en is hij gek op! Dus al op zijn 18de begon hij met z’n muzikale carrière als zanger in Aruba.

Nu Jeremy in Rotterdam woont werkt hij hard aan zijn verdere ontwikkeling; hij is multi-instrumentaal en kan ook goed produceren. Sinds hij in Nederland woont deed hij al mee aan tv programma’s zoals ‘The Voice Of Holland’. Yiu Di Tera barst van de positieve energie en met de passie voor muziek en ambitie zit het bij Jeremy Garcia ook wel goed. Hou zijn toekomstige optredens in de gaten en geniet ondertussen van de Caribische vibes op dit opgewekte zomerse album.

We dachten eerst een verloren parel uit de ‘Neue Deutsche Welle’ van begin jaren tachtig ontdekt te hebben, maar het bleek een gloednieuwe release van het Rotterdamse gezelschap Daatura. Hierin vinden we de Canadese kunstenaar Ryan Cherewaty en de Griekse Kostas Mitsopoulos naast de in Duitsland geboren Birgit Welink en Joris Frowein (Segadeath en ex Rats On Rafts).

Op de Bandcamp-release met de welluidende titel EP staan vier tracks; Wie Lange, Morfin, Echo en Spürst Du Mich. De uitvoering schuurt, rockt, wringt en kent een geweldige drive. De zang van Birgit in haar moedertaal straalt een opwindend gevoel van urgentie uit, nog eens versterkt door de raggende gitaarrazernij van Kostas. Het doet ons wel denken aan iconische NDW acts als Ideal, Malaria! of Nichts en tegelijkertijd klinkt het toch geheel van nu. Echt supersterk. Dance-punk extraordinaire en verrassing van de maand!

The Kik is van nature nooit voor één gat te vangen. Zo bracht het popcombo van 17 tot 21 mei elke dag een single uit met een hertaling van een Eurovisie Songfestival-klassieker. Deze singles gingen in première bij ‘Beau’, de talkshow van Beau van Erven Dorens. In de week voorafgaand aan de finale maakte hij elke avond een Eurovisie Songfestival Special en vroeg The Kik voor de muzikale omlijsting…

Zo gezegd, zo gedaan en vanuit een zinderend Ahoy kwamen zij dagelijks goedgemutst live met hun hertaling van een Songfestival-klassieker. Deze vijf nummers Waterloo, Diva, Stilte Na De Storm, Waar Blijft De Tijd en Binnekort (schoon) zijn gebundeld op de ep Eurovisie, die nu verschenen is. Een klein kwartier nostalgisch top amusement!

Tigerknife is een opkomende Rotterdamse hardcore-/metalband, opgericht in 2019. Over hun groovy riffs en beukende breakdowns vuurt zanger Frank zijn sterke, herkenbare lyrics de wereld in. Tigerknife shows barsten van de energie en staan bekend om hun dynamiek. Verantwoordelijk hiervoor zijn, naast brulboei Frank, gitarist Marcel, bassist Thomas en Enya die de drums bespeelt.

Afijn, de plaat: Hypoesthesia is volledig zelfstandig door de band geproduceerd en uitgebracht. Deze debuut-ep vertelt in vier tracks een persoonlijk verhaal over depressie, angst, verslaving en de strijd met gedachtes en gevoelens. Over hoe er steun wordt gevonden in muziek en medebandleden. Voor het titelnummer maakte de band ook een creatieve videoclip en die zie je hier.

Hypoesthesia staat vol brute riffs, snijdende melodieën en knallende breakdowns die bij vlagen de groten uit het verleden van het genre zoals Prong en Pro-Pain in herinnering roepen. Dit én de tekstuele inhoud maakt het een erg toffe debuut-ep die meteen doet verlangen naar liveshows van Tigerknife!

Van LUCAS (Lucas Vermeer) verscheen een tweede ep getiteld Ambivalent. Voorganger en debuut-ep Esthetiek werd gekenmerkt door poëtische dreampop met vele koortjes en melodieuze synthesizers. Ambivalent biedt nieuwe inzichten: zij is wat ruiger, directer, soms verdrietig en hoopvol; poppy in een nieuw jasje.

Net zoals het debuut, dat samen met deze en een derde ep een trilogie vormt, begint Ambivalent met poëzie van Emma Blom. Haar werk sluit genadeloos aan op de thematiek in LUCAS’ nieuwe muziek: loslaten, verlies en liefde. Het luidt het eerste nummer in: Overtijdse Liefde, waarin met nostalgische gevoelens een afscheid van een liefdesfantasie klinkt.

Sleutelnummer van de ep is Poppenhoek (een protestlied tegen het binaire gender system). LUCAS vertelt hierover: “We leren al vroeg hoe je als man of vrouw hoort te zijn; roze is een meisjeskleur, blauw die van jongens. In mijn oude kleuterklaslokaal had je verschillende hoeken om te spelen: bijvoorbeeld de knutsel-, bouw- en poppenhoek. Ik vond alles leuk. Alleen, de juffrouw vond het gek hoeveel plezier ik haalde uit de poppenhoek, maar ook uit nagellak, zingen, dansen; dat waren meisjesdingen. Aan m’n ouders gaf ze een uitgeknipt krantenartikel over transgender mensen. Dit is misschien iets voor Lucas…

Daar was ik toen helemaal niet mee bezig, ik wilde gewoon kind zijn zonder grenzen van wat voor een jongetje normaal was of niet! Mijn ouders kochten een barbiepop voor me in respons en die gedachte heb ik gehouden: ik wil gewoon mens zijn, zonder gender verwachtingen.”

Na deze drie stukken wordt Ambivalent gecompleteerd door de nummers De Nacht, gebaseerd op een schilderij van Jan Sluiters, ter deelname van de kunstwedstrijd Art Rocks. Geurig Gemis, een hyper en sarcastisch nummer over het net iets te lang vasthouden aan iemand’s geur, omdat je bij die persoon wil zijn. De bluesy ruigheid in contrast met wat we van LUCAS gewend zijn doet je wakker schudden en blijft hangen. De muzikale knipoog naar blues zet zich voort in het laatste nummer, Vrolijk. Al met al maakt dit origineel uitgewerkte materiaal Ambivalent een opvallende release waarin LUCAS heel catchy zijn liefdesverdriet van A tot Z behandeld.

Producer en singer/songwriter Jasper Kaptein uit Capelle a/d IJssel sloot zich jarenlang op om te werken aan z’n droom. Inmiddels heeft dit intensieve oefenen en opnemen op zijn kamer al verschillende mooie resultaten opgeleverd. Als Asiah releast hij sinds 2017 tracks en kreeg hij b.v. support van Fresku, produceerde de platina single voor rapper Jack en bracht vorig jaar de toepasselijk getitelde debuut-ep Possessed By The Dream uit. Zie hier ons uitgebreide interview met Asiah uit die tijd.

Nu is daar het debuutalbum From The Heart met daarop 12 tiptop verzorgde tracks. Het zijn stuk voor stuk prachtig uitgebalanceerde liedjes met grote zeggingskracht. De tekstuele diepgang raakt en dit laat het album zich meten met het materiaal van de besten in de hitlijsten (denk b.v. aan Duncan Laurence).

Asiah bewijst zich met From The Heart als authentiek popartiest van uitzonderlijk niveau. Persoonlijke zielenroerselen vertalen naar het geluid van nu met zo’n geloofwaardig eindresultaat is een prestatie van formaat. Topalbum met een serieuze emotionele ondertoon!

Dit is geen gewoon album met ‘originele filmmuziek’. Na te hebben gewerkt aan het geluidsontwerp en de muziek voor de trage BERG-film van Joke Olthaar, besloten Hugo Dijkstal en Rutger Zuydervelt (ook bekend als Machinefabriek) het geluid te herschikken tot één lang stuk van 30 minuten BERG (album edit) genaamd.

In de film wordt Hugo’s auditieve magie vermengd met Rutgers minimalistische drones om een ​​meeslepend bed te creëren voor regisseur Joke Olthaar en cameraman André Scheuder’s opvallende zwart-witbeelden van het Sloveense Triglav-gebergte. Om de ervaring zo goed mogelijk te vertalen in een stuk met alleen geluid, besloot het duo een nieuwe auditieve bewerking van de film te maken door de foley te bewerken en te scoren in een nieuwe longform-compositie. Dus ondanks dat je dit misschien geen ‘officieel’ soundtrackalbum mag noemen, blijft de meditatieve kwaliteit van de film nauwkeurig bewaard. ‘Een film voor de oren’ is misschien een afgezaagde beschrijving, maar het is zeker van toepassing op deze audioreis.

Het tweede nummer BERG (score sketch) is een ander beest. Gemaakt in een veel vroeger stadium van de BERG-film, was het een poging om een ​​soundtrack te creëren met gast Peter Hollo (Tangents, FourPlay String Quartet, raven) op cello. Peter en Rutger hadden al jaren contact, maar dit was de eerste keer dat ze samenwerkten. Geïnspireerd door de ideeën van Joke Olthaar over haar film en wat de muziek zou kunnen belichamen, nam Peter enkele cello-improvisaties op vanuit zijn geboorteplaats in Australië. Deze opnames werden opnieuw bewerkt en gecombineerd met Rutgers elektronica tot een stuk van een half uur dat diende als voorgestelde basis voor de soundtrack van de film.

Vergeleken met het eerste nummer op dit album is BERG (score sketch) een veel dynamischer en (relatief) dramatischer aangelegenheid. Verder in het werkproces van de film werd besloten dat de muziek een andere richting nodig had – er was een meer minimale benadering nodig, een benadering die meer ging over het toevoegen van textuur en zeer subtiele kleuren, en naadloos versmelten met Hugo Dijkstal’s mix van natuurgeluiden. Gelukkig is het stuk met Peter Hollo hier op dit album bewaard gebleven, want als luisterervaring is het een zeer welkome toevoeging aan dit album. In z’n totaliteit een ruim uur rustgevende geluidskunst uit de buitencategorie; werkelijk wonderschoon.

De Sena Performers Grote Prijs van Rotterdam 2020 werd in de categorie singer/songwriter gewonnen door Liza Weald, een folkpop-project rondom de jonge Lisa de Bruijn. Vervolgens schreef zij ook de Rotterdam Music Award voor De Belofte op haar naam. Dit alles bood de mogelijkheden haar carrière een flinke boost te geven en zo geschiedde.

Na een aantal losse tracks en clips verscheen deze maand debuut-ep Shape Of The Dunes met daarop vier songs plus één live-uitvoering in Rotown. Allen prachtig uitgewerkt en heel subtiel een aangename folky sfeer oproepend. Samen met haar band voorziet Lisa de luisteraar van frisse, verhalende liedjes met af en toe een vleugje mysterie. Een organisch klinkend landschap van akoestische gitaar, trompet en theatrale polyfone zang op de voorgrond, ondersteund door een elektronische basis van synth (bas) en de effectpedalen van de trompettist brengen deze bijzondere sfeer tot stand.

Zo is titelsong Shape Of The Dunes een romantisch en warm liedje over de wens om deel uit te maken van de herinneringen van je partner. Hoe je eigenlijk al deel wilde uitmaken van zijn/haar leven, lang voordat je elkaar hebt ontmoet. Kenmerkend voor het nummer zijn het fijne fingerpicking gitaarpatroon en de combinatie tussen Lisa’s lead vocals en de backing vocals van haar mannelijke bandleden, die de ontmoeting tussen een man en een vrouw symboliseren.

De reacties op de ep zijn terecht uiterst positief: “It reminds me a lot of what Fleet Foxes would sound like if they had a female lead” – The Minimalistic Music. En het Belgische DaMusic schreef: “Liza Weald zou ons nog wel eens heel sterk kunnen verrassen. De Bruijn schrijft straffe songs en de band weet ze perfect te vertolken. Dit zou wel eens heel groot kunnen worden. Fans van Wild Child, The Native Sibling en Lowland Hum: allen hierheen!”

Wij zijn al lang overtuigd van de kwaliteit van Liza Weald en raden fans van b.v. Bear’s Den of First Aid Kit zeker aan hier ook eens naar te luisteren. Shape Of The Dunes heeft de lat meteen hoog gelegd dus we zijn heel benieuwd hoe Liza Weald zich verder gaat ontwikkelen. Prachtplaat!

Wanneer een hiphop-drummer, jazzbassist, schrijfster en reggae gitarist/-zanger de handen ineenslaan, krijg je een band die Querencia heet. De bandnaam is afgeleid van ‘querer’, dat zowel ‘liefhebben’ als ‘verlangen’ betekent. Het geeft het verlangen weer naar die plek waar je jezelf het meest thuis voelt; waar je thuis bent, je welkom voelt en kracht vandaan haalt. Het is de absolute basis van ons leven.

Ellis van de Bosch (zang), Dilan Tekin (gitaar en zang), Jurriaan de Kok (bas) en Javier Figueira (drums) halen het beste uit elkaar en elkaars specialiteiten om de huidige sound te realiseren. De verschillende muziekstijlen maken samen een onverwacht frisse, dansbare en tropische mix waarin de tekst minstens zo diep gaat als de bassline; de boodschap is net zo belangrijk als de muziek. Met roots in Turkije, Suriname, Spanje, Costa Rica en Nederland wil Querencia culturele verschillen verbinden.

Dit inspireerde de band een creatief veld te creëren van waaruit zij muziek maakt; geïnspireerd op meerdere genres, muziekstromingen en filosofieën reflecteert Querencia op vriendschap, de wereld en op het pure ‘zijn’, waar of wat dat dan ook mag zijn. De vijf nummers op debuut-ep First Flight zijn hier een eerste proeve van en klinken als de smeltkroes die een stad als Rotterdam is; het swingt, ontroert, rockt, betovert, verblijdt en zet tot denken aan. Een dik kwartier heerlijke grote stadsmuziek!

Mia Porter debuteerde deze maand met haar goed ontvangen ep Okay: een zelfgeproduceerde indiefolk plaat met minimalistische maar ijzersterke grooves. In 2017 won deze artiest onder de naam St. Maane al overtuigend de Sena Grote Prijs van Rotterdam en laat nu horen zich nog een heel stuk verder ontwikkeld te hebben.

Op Okay beweegt Porter zich tussen het alledaagse en de romantiek met poëtische verhalen binnen collectieve thema’s als ego, feminisme en zingeving – waar ze zichzelf existentieel bevraagd als vrouwelijk millennial. Porter is opgegroeid met de klanken van Tom Waits en Lou Reed, en hoorbaar geïnspireerd door Aldous Harding, Cate Le Bon en Timber Timbre. Door middel van het experimenteren tijdens live shows (tour Sicilië, Popronde, supportacts voor o.a. Theo Katzman en Spinvis) en in de thuisstudio is Okay een persoonlijk debuut geworden, met een onderscheidende eigen klank.

De reacties zijn terecht lovend: “One of the great little alt-folk records.” – The Revue. “As accomplished a debut I can remember.” – Joyzine. “Porter’s sound isn’t one easily defined, with a mysterious presence and lingering art-rock atmospehere.” – We All Want Someone To Shout For. Een aantal tracks worden ondersteund met opvallende video’s zoals Pivot en het hypnotiserende Mercy.

We kunnen niet anders concluderen dan dat Mia Porter met Okay de verwachtingen op een fantastische wijze inlost. Met vijf origineel klinkende songs die mede door relativerende zelfspot de luisteraar weten te raken. Een droom debuut; chapeau!

De Rotterdamse rapper, zanger en producer Grown George bracht met z’n eigen collectief We Don’t Care zijn langverwachte album The Madness! uit. In april vorig jaar werd hier immers al naar gehint met de lange ep B4 The Madness: Revenge Of The Geek!

Na enkele ‘losse’ releases sindsdien is het nu zover en ligt er met The Madness! een klein uur aan spannende nieuwe muziek verdeeld over maar liefst 18 tracks. Het album is hierbij opgedeeld in drie hoofdstukken Pure, Mad Man Walking en Somnolence. Het sounddesign, de beats en songwriting zijn verrassend origineel en dit voegt echt iets toe. De rijkelijk maar creatief gebruikte stemmanipulaties versterken de algehele sfeer en maken het ook een echt organisch klinkend geheel.

The Madness! kent uiteraard de inmiddels typische Grown George stijlkenmerken maar laat zeker ook horen dat deze artiest zich artistiek blijft ontwikkelen. Naast een verscheidenheid aan producers zijn er slechts drie featurings (Pyrex, BADGER en 4EVR Michael) en dat is de herkenbaarheid ten goede gekomen. Vanaf de onheilspellende maar ijzersterke openingstrack Pure wordt je één lange hazy trip langs subtiele beat experimenten ingezogen. Onder leiding van George die vocaal sterker dan ooit naar voren komt. Dit alles maakt The Madness! een opvallend en onderscheidend album, het wachten zondermeer waard.

Company Of Wizards is de een-mans-band van Pieter Sneep, grafisch kunstenaar en voorheen actief in The Juicy Zooters en The Maydays. Zijn debuutalbum Company Of Wizards werd door hem geschreven, opgenomen en geproduceerd tijdens z’n zeven jaar lange reis rond de wereld als snowboardleraar. In de heksenketel die het album is kookt een wilde pot punk, indie en metal.

Elke track is een ware Frankenstein; Piet heeft namelijk een korte concentratieboog en zo ook z’n liedjes. Elke minuut wordt er van stijl veranderd en er is geen enkel refrein hetzelfde. Toch blijkt Company Of Wizards geschreven als concept-album waarop elk rock-gerelateerd genre wordt bezocht en er verhalen worden verteld over de tegenslagen en frustraties uit het leven van een creatieve nomade.

Opgenomen in slaapkamers, auto’s en wat er verder maar beschikbaar was in Nieuw Zeeland, Canada, Japan en Nederland, allemaal 100% DIY zelf geproduceerd a la Tame Impala. In de backing vocals hoor je vrienden uit Australië, Nieuw-Zeeland, Engeland, Amerika en Nederland. En dat maakt deze plaat bijzonder en persoonlijk; niet alleen de reis, maar ook de mensen die onderweg mee hebben gewerkt waren bepalend.

We concluderen dat het een wilde reis is geweest en dit overdonderende album is dat ook. De levenslust en oprecht enthousiasme knalt er gewoon vanaf en bovendien hebben de teksten ook nog inhoud. De best denkbare oppepper in sombere tijden. Een ware DIY tour de force om trots op te zijn!

Cicilia Gayle is 33 jaar jong, geboren en getogen in Rotterdam en sinds 2019 serieus bezig met het maken van muziek. In datzelfde jaar deed ze mee met het TV programma ‘All Together Now’ en bracht daarna in 2020 haar eerste single uit; Afterparty. Deze maand verscheen haar debuut-ep Still In Love met daarop een uitgelezen mix van smooth pop, hiphop en R&B.

De ep werd geproduceerd door de opkomende producer Whothaplug. Hij creëerde samen met Cicilia een persoonlijke sound die haar past als een handschoen. Er werden acht songs opgenomen die ze zelf heeft geschreven. Alhoewel het een ep is heeft Cicilia het geheel benaderd als een album door een echte verhaallijn in de songs en volgorde aan te houden.

Het resultaat is een toegankelijke en aangenaam laidback klinkende plaat met een fijne afwisseling in de sounds en gepassioneerde tot de verbeelding sprekende teksten. Op Still In Love beschrijft Cicilia heel overtuigend een ‘heartbreak’ proces en deelt dit zonder omwegen met de luisteraar. Een zwijmelplaat met pit, waar de goede verstaander zondermeer kracht uit kan putten!