Saamhorigheid, betekenisvolle teksten en een flinke dosis girlpower. Combineer deze elementen en je krijgt de Tantrum ep-release van Eline Mann in BIRD. Gesupport door Alison Jutta, die met haar ijzersterke stem het publiek subtiel opwarmde voor de explosie van de hoofdact. Eline bleek met haar band een muzikale ervaring waar het podium van BIRD eigenlijk te klein voor is.
Het is donderdagavond, ik kom iets na achten aan bij BIRD en word binnen ontvangen door de warme klanken van Alison Jutta. Met haar band neemt ze je op een bedje van soul en pop voor even mee in haar dromen, om vervolgens wakker geschud te kunnen worden door de positieve tantrum van Eline Mann.
Ze, Eline Mann, begint na haar opkomst het eerste nummer meteen al heel sterk, vergezeld door haar backing vocalisten (Danique van der Vlugt en Sophia Schutte) aan beide zijden. Dit vrouwelijke powertrio begeleidt het publiek samen met de band door de ep van Mann heen en geeft ze het gevoel dat ze er een deel van uitmaken. Dit wordt nog versterkt door het enthousiasme van de meiden en de band, het plezier straalt van de breed lachende gezichten af naar zowel elkaar, als het publiek.
Na een verbluffende gitaarsolo van Joshua Bredow doet Mann haar eerste praatje en bedankje, naar o.a. Alison Jutta en Rotterdam met haar conservatorium. Ze is duidelijk blij dat de ep hier het daglicht ziet, de muzikale basis die wordt gepresenteerd is opgebouwd in deze stad die ze haar muzikale broedplaats noemt.
Vervolgens neemt ze het publiek verder mee op reis met het nummer Moonlight wat niet van haar, maar van Jarreau Vandal is. Desondanks maakt ze het zich compleet eigen en laat hier bij al een tipje van haar muzikale veelzijdigheid zien. Dit wordt later opgepakt met Sick of Being Used wat ingeleid wordt door vocalen die doen denken aan spoken word, met een twist. In dit nummer met attitude laat ze duidelijk horen te weten hoe ze haar stem moet gebruiken, maar alleen hierop ligt de focus zeker niet deze donderdagavond.
De muzikanten die Eline heeft meegenomen zijn allen zonder twijfel indrukwekkend, met nog een extra nadruk op de eerder genoemde Joshua Bredow, die met zijn gitaarsolo’s de avond een sterrenkwaliteit geeft. Het helpt ook dat Eline Mann zelf de kwaliteiten heeft van een superster in wording, door haar performance werd er veel gedanst en was er een duidelijke fanbase aanwezig.
Het eerste liedje wat Mann ooit geschreven heeft wordt ook gespeeld, maar is niet toegevoegd aan de ep. Ze benoemt dat dit nummer niet zou samengaan met de andere titels op de ep, maar of dit waar is? Als het niet bekend was had waarschijnlijk niemand doorgehad dat dit intiemere nummer geen onderdeel is van de plaat, maar dat komt wellicht door de setting van deze avond plus de uitvoerende muzikanten.
Na een nog uitgebreider bedankje naar iedereen die de avond mogelijk heeft gemaakt wordt het enige nummer wat eerder (als single) is uitgebracht ingezet, namelijk Seize It. Deze was al uitgebracht vóór de ep en wordt dan ook luidkeels meegezongen door de aanwezigen. De hoge gilletjes lijken nog moeilijk, maar dat doet niks af aan de sfeer.
Na een uitgebreid applaus gaat het gezelschap toch echt het podium af en heeft Eline Mann het startschot gegeven voor haar muzikale carrière. She’s got what it takes, go seize it!
P.s. Heb je het optreden van Eline Mann gemist? Op zaterdagavond 21 september staat ze in de Bands finale van de Sena Performers Grote Prijs van Rotterdam in De Doelen.
