Mitch Rivers
download-ep
blues / country / 70’s
Electrosaurus Records

Laat ik voor de verandering eens met het oordeel starten: Mitchell Rivers is een uitstekende songschrijver en een al evenzo goede vertolker. Mitch is gezegend met een zeer welluidende stem en prachtig gitaarspel.

Mitch leeft voor zijn muziek, iedere dag, ieder moment. Sinds zijn vroege jaren is hij verslingerd aan de blues en laat hij zich meeslepen door de verhalen achter de songs of zoals hij zelf zegt: “Het niets hebben, het kapot gaan” dat ervoor zorgt dat een goede bluessong meer is dan de som der delen.

Vreemd genoeg start hij zijn carrière bij een punk-coverband. Het is daar dat hij ontdekt te kunnen zingen wanneer hij, noodgedwongen door de ‘arbeidsongeschiktheid’ van de aangewezen zanger, de zangpartijen over moet nemen. Gelukkig maar!

In het vervolg van zijn loopbaan komt hij steeds dichter bij zijn ‘stiel’. Bij The Sidewalkers, Joe Wigwam and The Sidewalkers en Joe Madman and The Sidewalkers weet hij zich te ontwikkelen tot een zeer goede richtinggevende frontman. Langzaamaan wordt hier zijn voorliefde voor het Amerikaanse 70’s-geluid duidelijk en proeven we vooral invloeden van Cream. Een heel wat meer ingetogen kant van zijn muzikale persoonlijkheid toont hij in het country-duo Belle of Louisville, dat hij met Tess van Zwet vormt.

Aangezien 1 plus 1 nog altijd 3 is, verbaast het mij niet dat er nu een prachtige debuut-ep ligt waarin de verschillende kanten van zijn muzikale persoonlijkheid samensmelten.

Op deze plaat zijn geen minpunten te vinden. Alle songs zijn onderscheidend en af. De sound is aan de ene kant bekend door zijn referenties aan bands als The Allman Brothers en andere grootheden en aan de andere kant oorspronkelijk en persoonlijk. Van het openingsnummer Bluer Than The Sky krijg ik het refrein niet meer uit mijn hoofd; maar dat geeft niet. Het nummer start met een uitstekende riff en als de zang begint, word je het verhaal ingezogen. De prima sologitaar is heel nadrukkelijk aanwezig, zonder de zang in de weg te zitten. Dit komt door het zeer nadrukkelijke stereobeeld.

Good Times start met een dreigende cello. Dit nummer wordt gedomineerd door de zware reverb van de gitaar. Het nummer wordt nog sterker dan het al is door de gedoseerde samenzang met Marlies Kroon. Vanaf het eerste moment dat ik het nummer hoorde dacht ik: Dit zou niet misstaan op het repertoire van Spasmodique.

De pareltjes van de plaat zijn voor mij de laatste twee nummers op de plaat. I’m Leaving is het meest bluesy nummer van de plaat en had op zijn beurt niet misstaan op een plaat van Jeff Buckley. De ingetogen spanning van het nummer, veroorzaakt door de ingehouden gitaar, wordt gelukkig nergens ingelost. Maar, de absolute favoriet voor mij is Sailin’ Home. Dat is zo’n mooi nummer! Alleen om dit nummer zou je de schijf al aan moeten schaffen. Hier weer de cello en ook weer dat ingetogen gitaarwerk met de gedoseerde samenzang met Marlies Kroon. Heb ik al gezegd wat een mooi nummer dat is?

Waarom vind ik de twee laatste nummers het beste? Allereerst gebruikt hij hier zijn stem op zijn best. De stem van Mitch is het mooist in een wat hoger register, waar hij ook het falset niet schuwt. Het zijn ook de nummers met een prachtig crispy clean semi-akoestisch geluid. In deze nummers durft hij ook een stap verder te gaan door te experimenteren met harmonie en klankkleur. Ik denk persoonlijk dat hij hier zijn ‘unique selling point’ heeft gevonden. Kopen!! En de volgende ook graag op vinyl voor mij.

Mischa van Vlaardingen