Wanneer je je band verbasterd vernoemt naar een bijna vergeten Rotterdamse schrijver (Robert Loesberg) en je debuut begint met de opname van een gesprek tussen de dichters Frans Vogel en Cornelis Bastiaan Vaandrager uit diezelfde stad (“Vaan”) dan ligt een etikettering als muziek voor intellectuelen al snel op de loer.

Gelukkig valt dat op het gelijknamige album van Lewsberg allemaal reuze mee. De bandleden hebben eerder hun sporen verdiend in onder andere Boring Pop, Naive Set, Rats On Rafts en Venus Tropicaux en geven op deze plaat een fijne variant van de indie-gitaarsound die we kennen van Velvet Underground en hun navolgers. In veel recensies is deze vergelijking al gemaakt en ook hier kunnen we er niet om heen, mede omdat het droge parlando/zingen van Arie van Vliet doet denken aan Lou Reed, maar dan wel met een Rotterdamse tongval.

Het album staat vol subtiele, repeterende en soms zelfs hypnotiserende (zoals in een van de hoogtepunten, Benefit Of The Doubt) gitaarriffjes, die heel stiekem het oor binnen wurmen om te blijven hangen.

Er wordt af en toe geëxperimenteerd door bijvoorbeeld extreme tempowisselingen of zelfs plots het achteruit laten spelen van een track (Non-fiction Writer, waarin opnieuw Vogel en Vaandrager te horen zijn) of het effect waarbij het lijkt alsof een plaat blijft hangen. Zo ontstaat er een bijna broeierig geheel dat op geen enkel moment verveelt, met veel knappe nummers.

Het rustige Carried Away is één van de hoogtepunten naast het eerder genoemde Benefit Of The Doubt, evenals The Smile dat uitgroeit tot een wat steviger nummer om plots om te slaan in een lounge-achtige sound waarover C.B. Vaandrager een gedicht voordraagt. De plaat sluit af met het enige niet door Arie van Vliet gezongen Vicar’s Cross Pt.2, met wat een variatie op het intro van de plaat lijkt te zijn als basis. Bassiste Shalita Dietrich neemt hier de zang voor haar rekening.

Lewsberg is een band die zich niet makkelijk vinden laat op internet. Er is een karige website en geen Facebookpagina, slechts via hun Bandcamp-pagina is nog een en ander te achterhalen. Het tekent de eigenzinnigheid van het viertal. Een eigenzinnigheid die ook op de plaat terug te vinden is.

Met de plaat Lewsberg zet de band zich in één klap ijzersterk op de kaart. Literatuur en muziek, soms kan het leiden tot snobisme, maar af en toe ontspruit uit de combinatie een mooi en verrassend werk. Dit fijne debuut laat dat horen.

De keuze voor Loesberg, Vogel en Vaandrager is daarbij tekenend voor de stijl die ook de band hanteert: prozaïsch, droog en recht toe-recht aan zonder al teveel frivoliteiten. Wat dat betreft misschien dan toch ook het Rotterdamse idioom, maar dan wel met ruim voldoende zeggingskracht om veel breder en verder aan te spreken. Een plaat zonder enige defecten!