Eccendentesiast
download-ep 
ambient

Tony Wilson, oprichter van het befaamde Factory label van onder meer Joy Division en Happy Mondays, verhaalde eens hoe hij de allereerste artiest op zijn label, Vini Reilly (a.k.a Durutti Column), zover kreeg dat hij zijn gitaarcomposities opnam voor een groter publiek. Reilly stond bekend als een teruggetrokken, meesterlijk muzikant met een zeer schuchtere performance. “(…) there are things you can do, like get him a sampler and stand back. Which is what we did, and we stood back in amazement.”

De onlangs verschenen, vooralsnog alleen via Bandcamp te krijgen, digitale ep Eccedentesiast van Past Participles, geeft een soortgelijke ervaring: de eenmansband uit Rotterdam maakt veelvuldig gebruik van gitaarloops en drums en weet dat op zo’n prachtige wijze te doen, dat ook wij slechts een stap terug kunnen zetten, vol verbazing.

Daarbij is het ook nog eens opvallend hoezeer Past Participles eenzelfde soort sfeer en klankkleur weet te bewerkstelligen.

Niet alleen Durutti Column en ook Mark Kozelek (Red House Painters), beide al decennia een vast gegeven in de alternatieve muziek, zijn namen die meteen opkomen bij het beluisteren van de vijf nummers op deze ep, maar ook een meer hedendaagse naam als Daughter. De stijl van het album is enigszins te omschrijven als een mix van ambient, een lichte variant van shoegaze met soms postrockachtige elementen, waarbij eerder aan een verstild Sigur Rós of bijvoorbeeld The Album Leaf gedacht moet worden dan aan de meer heftige varianten binnen die stroming.

Achter de naam Past Participles (het Engelse equivalent van het Nederlandse ‘voltooid deelwoord’) gaat slechts één persoon schuil: gitarist en zanger Dennis Seaw. Seaw is ook actief als gitarist in de post-hardcore band My Worst Case Scenario en tevens in indiecollectief S As In Assassins. Zoals Seaw zelf aangeeft is Past Participles voortgekomen vanuit de behoefte aan een muzikale mentale therapie. Hij was “a boy who had to get some things of his chest”. En dat is ook duidelijk terug te horen in de existentialistische toon die alle tracks hier kenmerkt. Een toon die niet past bij Seaw’s andere muzikale werkzaamheden.

Eccendentesiast is de titel van dit debuut. Een titel waarbij je al direct een woordenboek nodig hebt, omdat de betekenis weinig bekend is. Je zou kunnen zeggen dat Seaw hiermee de inhoud van het album al gedeeltelijk in nevelen hult.

Een eccendentesiast is iemand die zich met een glimlach maskeert, terwijl hij zich het liefst zou verstoppen in het meest verre en kleinste hoekje. Opnieuw dus een vorm van verhullen, verbergen. De muziek past naadloos in dit beeld. Het gebruik van echo versterkt de ruimtelijkheid en in de repetitie van de gitaar-loops klinkt een sluimerende melancholie, die versterkt wordt door de stem van Seaw. Die is schuchter en breekbaar, om soms, zoals in het nummer She Said, uit te groeien tot een hartverscheurende schreeuw, “goodbye”.

Ook in de teksten klinkt steeds het maskeren door. “Let’s pretend that we’re all right, pretend that we’re perfect”, zingt de verteller in Whimpering Windows. Duidelijk wordt dat je kunt doen alsof, maar dat uiteindelijk achter de façades voortdurend sprake is van twijfel en verlies. Hoe groot de glimlach waarachter je jezelf verbergt ook is. “How did we get this lost?” (Stuck).

Past Participles heeft met Eccendentesiast een prachtdebuut afgeleverd. Weinig om je voor te schamen of je te moeten verstoppen. Gelukkig besloot Dennis Seaw van zijn hart geen moordkuil te maken en ons te laten meedelen in zijn muzikale therapiesessie. En hoewel het natuurlijk altijd de bedoeling is dat een therapie aanslaat, zou het in dit geval niet erg zijn om te hopen op een terugval, zodat we wellicht opnieuw verrast zullen worden met een juweeltje van Past Participles, zoals deze eerste ep al is.

Eccendentesiast is nu te downloaden op Bandcamp, vooralsnog tegen een name your price-vergoeding.

Rob Veltman