Elke band kent het wel, denk ik, pauze. Eventjes niet spelen door vakanties, moeheid, ruzie, ziekte, afkicken en dat soort dingen. Een tussenjaar noemen ze het of een time-out. Onze pauze heeft in ieder geval niets te maken met een overvol tourschema en bijna nooit thuis zijn, altijd in de tourbus slapen, veel te veel drinken onderweg, niet meer weten in welk land je bent, te weinig douchen en teveel stinken.
Met vier optredens per jaar hadden we daar geen last van. Dit zorgvuldig uitgebalanceerde schema was een bewuste keuze want nadat we Armin hadden horen praten over het drukke tourleven en de depressies waar veel dj’s mee kampen, besloten we deze les serieus ter harte te nemen en het tegenovergestelde te doen.
Stoppen op je hoogtepunt, veel bands willen het, sommigen proberen het en een enkeling lukt het, om vaak later toch weer bij elkaar te komen met the Sex Pistols als diep triestepunt. Die probeerden het tot drie keer en het werd er niet bepaald beter op. Zover willen wij het niet laten komen.
Doe Maar is een beter voorbeeld, uit elkaar gaan op het hoogtepunt om jaren later weer bij elkaar te komen voor een nog beter album. Die reünie was 20 jaar geleden en ze spelen nog steeds, dat wil ik ook.
Wij voelen ons eventjes Doe Maar, stoppen op het hoogtepunt, in ons geval een tv optreden met een publiek van 1,8 miljoen kijkers. Okay, het was dan wel bij Kassa omdat we genaaid waren door een niet nader te noemen bedrijf dat cd’s perst maar het waren wel onze minutes of fame.
Met de combinatie van grote successen, roem en faam kunnen er rare dingen gebeuren met mensen, kijk naar Elton John. In Rocketman zien we dat hij de ene na de andere gouden plaat haalt in de Verenigde Staten maar vervolgens wel afglijdt naar een afkickkliniek. Ter vergelijking: onze Spotify afspeellijst zegt dat wij ook in de V.S. afgespeeld worden. Ook worden wij door onze vrienden “the next big thing” genoemd net als Elton en net als Elton heb ik een bril, weliswaar een leesbril maar toch.
De vergelijking begint een beetje eng te worden dus gaan we maar niet naar de V.S. om te toeren, voor je weet zit je aan de coke en alcohol en als het even tegenzit ben je een homo die niet uit de kast kan komen vanwege het succes. Ondanks dat ik geen homo ben, vind ik dat toch geen fijn vooruitzicht. Wij blijven gewoon in Leiden en omstreken om daar te spelen, als we uitgerust zijn.
Richard Rotteveel maakt Glampunk met Helleveeg en Nederstoner met Zombie Waiste. Dagboek van een band is een soapcolumn met twee dikke knipogen en veel herkenbare situaties voor de doorsnee muzikant. Het beschrijft de perikelen van de Leidse band Helleveeg en legt ze langs de meetlat van de gemiddelde wereldartiest. Onder de naam Riesrot schrijft hij verhaaltjes, columns of blogs, vaak voetbal of muziek gerelateerd en te vinden op zijn website
