Alles voor artiesten Alles voor organisatoren

Tourverslag: The Sweet Release Of Death in Polen en Oostenrijk

19 augustus 2014 • Tourverslagen • Redactie

sweetrelease posterOnze tweede keer naar Polen. De eerste keer waren we door de Popunie geselecteerd om, via een banduitwisseling in het kader van Stage Europe Network, naar Polen te gaan en o.a. op het Soundrive Festival in Gdansk te spelen. Hier hebben we toen vrienden gemaakt die toevallig ook nog in hele coole bands spelen. Na heel lang plannen was het dan eindelijk zover; onze eerste buitenlandse tour langs Polen en Oostenrijk. Lees hier ons verslag:

Een busje regelen bleek nog lastig want je mag niet met elke huurwagen naar Polen. De enige waarmee het wel mocht bleek een negen persoons bus (!) te zijn. We lachten ons helemaal kapot over alle ruimte voor onze drie persoonsband, maar die extra ruimte zou later nog heel handig blijken.

15 mei: Bremen / Maagdenburg
Er was geen optreden in Bremen. Een paar dagen voor de tour kwamen we erachter dat de avond waar we zouden spelen gecanceld was. C’est la vie. Ipv Bremen reden we naar een hostel in Maagdenburg om de trip naar Warschau door midden te snijden aangezien het een respectabel aantal kilometers rijden is (1.243 kilometer)

image-116 mei: Warschau – Chmury
Het optreden was in een armer deel van de stad, vertelde Mateusz (zanger van Brooks Was Here, ook onze gids en toeverlaat) waar we bij verbleven. Dat werd ook redelijk snel duidelijk toen een zwerver ons aan bleef staren tijdens het uitladen van de bus (en nog lang daarna). Martijn kocht nog een biertje voor een zwervende oma en toen was het naar binnen en opbouwen. De zaal waar we speelden was een beetje te vergelijken met het oude Roodkapje, als het zou volhangen met Twin Peaks referenties.

De bands waren goed, beter, en fantastisch. Het was de eerste keer dat we Evvolves, een soort shoegaze-achtige dreampop band, zagen en waar we later in de week nog een keer mee zouden spelen. Een andere band die opviel was Michael Pydo, een soort indie genie van hoog niveau.

Wij speelden als laatste band voor een inmiddels wild enthousiast publiek; dronken mensen stonden op het podium, mensen konden nummers meezingen, Martijn haalde zichzelf open, brak een snaar, er werd gedanst en mensen gingen los. Een bizar chaotisch en geslaagd eerste optreden. Daarna uiteraard: Piwo (bier!). Redelijk aangeschoten vonden we uiteindelijk onze weg terug naar het appartement van Mateusz.

We deelde hier het podium met: Test Prints, Evvolves en Michael Pydo.

IMG_247917 mei: Poznan – Troche Kultury
Die negen persoons bus, dat was dus een uitkomst. We konden Brooks Was Here inclusief totale backline gewoon meenemen in de bus, waardoor er ook flink bespaard kon worden op reiskosten en de gage dus hoger lag. Redelijk katerig maakten we bij het tankstation kennis met Pierogy: De Russische versie van gevulde dumplings, supervet en ideaal katervoedsel. We speelden in een hippe tent (witte muren, gigantische boom aan het plafond gemonteerd) met hoge opkomst.

Brooks Was Here, waarvan we alleen nog maar op internet de ep geluisterd hadden, speelde verpletterend goed in een vrijwel donkere zaal. Een van de hoogtepunten van de avond was een nummer van Social Cream, dat gezongen werd door de in biker-leer geklede vader van de zanger. Awesome. We speelden wederom als laatste band, en het leek even alsof de zaal leeg trok en en we maar voor een paar mensen zouden spelen, maar zodra we begonnen liep het weer vol. Een stuk minder chaotisch dan Warschau, maar het publiek was zeker niet minder enthousiast en we speelden technisch een stuk strakker dan in Warschau. Uiteindelijk eindigden we op een soort huisfeestje met Social Cream waar we samen met Brooks Was Here op de vloer sliepen aangezien we de dag erna ook samen in Lodz zouden spelen.




Optreden in Poznan

We deelden het podium hier met: 2nd Wind, Brooks Was Here en Social Cream.

IMG_242318 mei: Lódz – Stereo Kogs
“Kijk uit als je naar Lódz gaat” hoorden we meerdere keren in Poznan. Dat bleek nogal mee te vallen, maar Lódz is duidelijk een arme, kapotte stad, die na het wegtrekken van de industrie in verval is geraakt. Overal hopeloze gebouwen die uit elkaar aan het vallen waren. We twijfelden al aan de opkomst (zondagavond) en uiteindelijk speelden we in een soort grot voor drie mensen en de bandleden waar we mee waren. Brooks Was Here was wederom briljant, maar de echte verassing van de avond was Skinny Girls. Een kettingrokende hippe jongen met Macbook die een noise set van een half uur neerzette waardoor we compleet in trance zaten te spacen op de vloer van de zaal. Ondanks de grot en lage opkomst toch een hele geslaagde avond.

We deelden hier  het podium met: Brooks Was Here en Skinny Girls.

19 mei: Krakau – Club:RE
Na Evvolves in de bus te hebben gepropt en onderweg een soort mini picknick (met wodka) genoten te hebben kwamen we aan in Krakau. We speelden in een kennelijk prestigieuze club (wederom een grot) waar al flink wat grote namen hebben gestaan. Het was echter wel maandagavond, dus niet de beste dag om te spelen. Het dan was ook niet druk, maar de mensen die er wel waren, waren duidelijk enthousiast en Evvolves speelde ook een sterke set. Het is gestoord hoe weinig je ziet van een stad als je aan het touren bent, maar Krakau was de enige stad waar we een dag vrij hadden en toerist konden spelen. Na afscheid genomen te hebben van Evvolves chillden bij de rivier, bezochten we het kasteel, aten we Pierogy en kocht Sven wat Poolse platen.

We deelden het podium hier met: Evvolves.

image21 mei: Wroclav – Lykend
Dit was een optreden waar we veel van verwacht hadden qua show en opkomst. We hebben wel eens eerder met Repetitor (Belgrado, Servië) gespeeld in Nederland. Een fantastisch energieke band die hard aan ’t opkomen is. Bij aankomst en tijdens het eten bleek de communicatie direct moeilijk en vormde taal opeens wel een barrier en was de sfeer lichtelijk vreemd te noemen. Daarnaast was de soundcheck ontzettend gehaast en moesten we binnen een paar minuten spelen voor een publiek dat ons duidelijk niet zag zitten (en ook gewoon bleef zitten) op één dansende jongen na die voor ons de avond gered heeft. Het publiek kwam uiteindelijk bij Repetitor wel tot leven maar dit was voor ons zeker de minste avond, we waren flink aan het balen. Enige goedmaker was het fabuleuze Oostblok hotel waarin we verbleven op kosten van de club.

We deelden hier het podium met: Repetitor.

IMG_247622 mei: Graz – Sub
 (Oostenrijk)
Vanuit Wroclav was het acht uur rijden door Polen, Tsjechië en Oostenrijk, een prachtig gebied vol bergen en bossen. Eenmaal aangekomen bleek de Sub in Oostenrijk flink wat gelijkenissen te vertonen met de Sub in Leiden: een donker hol, krakers, veganistisch eten en een fantastische sfeer. Dit was de dag dat we er totaal doorheen zaten. Alicia en Sven waren zo kapot dat ze tot een kwartier voor het optreden in de bus lagen te slapen. Slecht begin voor een show zou je denken, maar eenmaal op het podium kwam alle frustratie en woede van de dag ervoor eruit en we speelden het felste optreden van de tour in de donkere en volgestouwde Sub.

Nadat we totaal kapot en zwetend maar voldaan van het podium kwamen was “intens” het woord waar iedereen mee aankwam. We waren ontzettend blij dat dit (en niet Wroclav) het laatste optreden was, voor ons de perfecte manier om deze tour te eindigen.
 Goddank konden we bij iemand van de Sub in de buurt slapen, om de volgende dag redelijk uitgerust aan onze reis terug te beginnen.

We deelden het podium hier met: Női Kabát, Dot Dash en Panoramic Barrier feat. Sir Weirdo.

Voor meer informatie bezoek je de Facebook pagina van The Sweet Release Of Death.

Deze tour werd mede gefinancierd door Popunie Music Export Rotterdam.

Meer zoals dit

De verzonnen verantwoordelijkheden van de muzikant

19 augustus 2014 • Columns • Duende Ariza Lora

duendeDe titel zegt het al. Deze column gaat over twee verschillende soorten verzonnen verantwoordelijkheden waar de hedendaagse muzikant mee te kampen heeft.

Vaker dan je lief is gebeurt het dat je als muzikant last hebt van het feit dat veel mensen alles behalve je muziek en wat je er mee probeert te zeggen ter sprake brengen. Dit geldt voor muzikanten die voor duizenden mensen spelen avond na avond, maar ook voor alternatievere bands die in het clubcircuit spelen, zoals Death Letters, en alles behalve wereldsterren zijn. 

Wat ik heel vaak zie, hoor en meemaak is het beeld dat (een gedeelte van) het publiek en de pers van de muzikant hebben. Wat voor soort muzikant dan ook. En dat dat vaak veel meer is dan alleen wat de muzikant doet, zegt en wil zijn. Wat door de meeste mensen niet eens kwaadwillend bedoeld is, maar dat wél als waarheid wordt aangenomen.

Er zijn twee verzonnen verantwoordelijkheden ten opzichte van muzikanten die mij vaak opvallen, maar die zich ook tegelijkertijd enorm tegenspreken. Het eerste voorbeeld is dat mensen vaak de neiging hebben om de muzikant op een rare en onnodige manier op een voetstuk te plaatsen, maar tegelijkertijd vast te ketenen. Door middel van uitspraken als dat de artiest een voorbeeldfunctie en verantwoordelijkheid heeft die buiten zijn of haar muziek omgaat, zonder daar ooit voor gekozen te hebben. Bijvoorbeeld vrij ruw taalgebruik door mijzelf op mijn persoonlijke social media waar ik mensen verraste en zelfs teleurstelde, omdat ik in mijn ‘positie’ een voorbeeldfunctie heb. Er onstaat dan een discrepantie tussen wat de muzikant naar buiten brengt en de vaak onjuiste perceptie die het publiek van de muzikant heeft. Of ‘Wat de muzikant hoort te zijn’ en/of wat mensen willen dat de muzikant is. Wederom, vaak niet eens kwaadwillend.

Het is mooi als mensen een artiest zodanig waarderen en respecteren dat ze denken dat de artiest een voorbeeldfunctie heeft, buiten hun muziek, maar wat veel mensen niet beseffen is dat je de muzikant hiermee dus ook enorm vastketent. Omdat je hiermee dus zegt, en vooral oplegt, dat de muzikant hoort te voldoen aan bepaalde eisen waar hij/zij niet voor gekozen heeft, én, belangrijker nog, dat zijn/haar verantwoordelijk anders zou zijn dan die van iedereen. Als het je niet aanstaat wat een muzikant doet of zegt dan kan jij zelf de keuze maken om daar afstand van te nemen. En niet een verzonnen verantwoordelijkheid opleggen.

Hoe groot je band ook wordt, de intenties van een muzikant blijven hetzelfde, tenzij je ervoor kiest meer dan je muziek naar buiten te brengen (bijv. politieke agenda’s) en dat net zo belangrijk maakt als de muziek. Maar in negen van de tien gevallen blijven de intenties onveranderd, wat de grootte van een band ook is of hoe geëngageerd een band is/wordt. En dát is waar ik het vooral over heb. Dat de intenties dus puur en alleen liggen bij de muziek. Als een muzikant echt een voorbeeldfunctie en verantwoordelijkheid zou willen hebben, buiten zijn of haar muziek, dan zou die persoon wel de politiek ingaan. Het maakt niet uit hoe gepassioneerd een muzikant op een podium staat en in staat is tot inspireren, hij/zij heeft geen andere voorbeeldfunctie of verantwoordelijkheid dan ‘Jan op de hoek’.

Het tweede voorbeeld, en hier zie je de contradictie, wat eigenlijk de ‘domme’ variant is van een verzonnen verantwoordelijkheid, is dat de muzikant, vaak door weer heel andere mensen, juist de mond wordt gesnoerd ALS hij/zij zich uitlaat over een bijvoorbeeld sociale, politieke of milieubewuste kwestie. Met opmerkingen zoals “hou je bek, maak gewoon muziek”. Dat een muzikant dus alleen maar het recht zou hebben om over muziek te praten en “alleen verstand kan hebben van muziek”. Want een muzikant kan natuurlijk geen uitgesproken mening hebben, zucht. Een verzonnen verantwoordelijkheid. Dit gebeurt vooral als deze muzikant vrijwel altijd inderdaad zijn “bek houdt” en alleen muziek maakt, maar soms publiekelijk een gepassioneerd betoog doet over waar hij of zij last van heeft. En ook hier gaat het om dezelfde redenen scheef lopen.

Zijn deze muzikanten, mensen, anders dan ‘Jan op de hoek’? Nee, absoluut niet. Want dat is vaak wat vergeten wordt, muzikanten, en mensen met media aandacht in het algemeen, zijn ook mensen met dezelfde emoties en kunnen hetzelfde gevoel van onrecht en sociale betrokkenheid van iedereen hebben. Waarom zou je dit bekritiseren? Dat zou je ook niet doen bij een bakker die gaat protesteren op straat en waar je tegen zegt “Hou je bek, bak gewoon mijn broodjes”. Het is juist mooi dat iemand met zo’n bereik en publiek het in ieder geval (soms) probeert om het voor het goede te gebruiken. Ik juich het alleen maar toe.

Het is een interessant fenomeen dat de kop op steekt omdat status en profilering, vooral als muzikant met de nodige media-aandacht, steeds belangrijker wordt, zeker nu met social media. Of je in U2 speelt of in een relatief kleine en alternatievere band. Alsof je als persoon, zonder een (groot) publiek, niet dezelfde goede of slechte dingen kan zijn en zeggen. En daar gaat het om.

En ik ben dan een van die bofkonten die dit met meer mensen kan delen dan alleen vrienden en familie. Maar wat me dus het meest heeft gestoord aan dit soort ervaringen bij mezelf of andere muzikanten, en wat ik dus uiteindelijk wil zeggen, is dat de meeste muzikanten gewoon mooie muziek willen maken, het mooi vinden om te touren, dat is hun werk, en ze ambiëren vrijwel nooit een politieke carrière, dus willen dan ook niet tot iets gemaakt worden dat ze niet (proberen te) zijn of gereduceerd worden tot wat sommige mensen vínden dat ze moeten zijn. De twee verzonnen verantwoordelijkheden van de muzikant.

Duende Ariza Lora

Duende Ariza Lora (23) is componist, muzikant, dichter, producer en zanger, vooral bekend van de band Death Letters. Met deze band is hij vanaf zijn 15e al actief en tourde hij in heel Europa en de Verenigde Staten. Achtereenvolgens bracht hij de albums The Death Letters en Post-Historic uit. In februari 2013 verscheen hun derde album Common Prayers. Zelfs in de bekendere UK-magazines werd zijn werk met dit rockduo alom bejubeld. Alle releases van Duende komen uit op zijn eigen Silent Voice Records – in 2014 zal hij via dit label ook een aantal solo-projecten uitbrengen.
Tevens stond hij op het podium met andere bands, zoals My Corduroy Life, S As In Assassins en zijn eigen project Back To Grey. Duende is naast een groot muziekliefhebber (vinyl!) op jonge leeftijd al geïnteresseerd geraakt in Spaanse poëzie en filosofie.

Lees het vorige bericht