Voor het eerst samen op tour met twee Rotterdamse bands: The Sweet Release Of Death (Martijn, Alicia, Sven) en The Lumes (Maxime, Lennard, Mitchell). Groot voordeel: We komen allebei uit Rotterdam, we kennen elkaar al, onze oefenruimtes zijn naast elkaar en Maxime heeft een grote bus en een grote liefde voor Poolse cultuur: halve liter blikken bier. Niets dan goeds.

Snowy Warsaw (Ada Pulawska, Warschau)
Na een hele lange rit, wat files, eraf vliegende ruitenwissers en wat regen doemen er witte velden op: het sneeuwt in Warschau. En niet zo’n klein beetje ook. De stad is de dag ervoor bedolven onder de sneeuw.

Rond middernacht komen we aan bij het appartement van Maciek (basgitarist van de band Evvolves) waar we die avond slapen.

We hebben afgesproken om geen gear in de auto te laten: er zijn teveel horrorverhalen over bands die al hun spullen kwijtraken als de bus gestolen wordt of leeggeroofd wordt.

Echter: Met de backline van twee bands door de sneeuw heen, een flat rond, en vier trappen op slepen is een stuk minder leuk, maar wel nodig.

Als beloning uiteraard: bier. Naast Maciek z’n appartement is een tankstation totaal gevuld met Maximes geliefde halve liters. Magda en Pawel (Evvolves) komen ook nog langs. Hun band zou de volgende avond ook samen met ons spelen maar dat ging helaas niet door omdat ze naar een begrafenis moesten.

We speelden de volgende dag in ADA (Aktywny Dom Alternatywn) Pulawska: een gigantisch complex waar meerdere mensen wonen en werken. Er zijn les- en werkruimtes en zelfs een bioscoop in aanbouw.

Het gebouw is één van de weinige semi-officiële kraakpanden: het gebouw wordt door de organisatie van ADA voor een schijntje gehuurd wordt van de gemeente.

In de kelder van het gebouw is een podium en bar ingericht waar we die avond spelen.

Na een zeer druk optreden met veel oude bekenden (The Sweet Release is al vaker in Polen geweest) eindigden we in een vage club in de kelder van een universiteitsgebouw.

Sweet Release of Vodka, Fumes of Death (Warstat, Krakau)
Na een paar uurtjes rijden werden we in Krakau ontvangen door een bijzonder aardige en enigszins zenuwachtige jongen genaamd Peter.

Hij wist niet zeker of er veel mensen zouden komen want het optreden was een beetje last minute, en er waren die avond ook een paar andere feestjes in Krakau.

Dat het desondanks een bijzondere avond zou worden bleek al wanneer de geluidsman binnenkwam: een fles vodka in z’n hand en een lading wiet waar de gemiddelde Nederlander van zou opkijken.

Na wat shotjes vodka verdween hij in een oefenruimte om er af en toe uit te komen voor een jointje en uiteindelijk ook om het geluid te doen.

Er waren inderdaad niet heel veel mensen, maar het spelen was er niet minder om. The Lumes waren duidelijk enthousiast geworden en dit kwam hun optreden zeker ten goede. Ook al waren het er maar een paar: nieuwe fans zijn nieuwe fans.

Gaandeweg de avond raakten we een beetje aan de praat met een vriend van Peter, een Rus genaamd Dima. Nadat hij hoorde dat we uit Nederland kwamen begon hij enthousiast over het enige Nederlandse wat hij kent.

Wat blijkt: New Kids is extreem populair in Rusland (weliswaar met een Russische voice-over) en Maaskantje is een bedevaartsoord voor Russen in Nederland (hij toverde ter illustratie fotos van vrienden en kennissen bij het Maaskantje bord tevoren).

Sterker nog: Hij kon Rainbow in the sky van dj Paul Elstak meezingen. Een puurdere overbrenging van Rotterdamse cultuur naar het Oostblok is er niet.

Opeens bleek vrijwel iedereen wel ergens gabber op zijn iPod te hebben staan, een mixer en gigantische speakers van het optreden stonden er nog. Kortom: het eerste gabberfeest in Krakau was geboren.

Strange club, creepy hostel (Carpe Diem, Wroclaw)
Wat opvalt is hoe weinig je ziet van een stad als je elke dag moet spelen. Je bent continue bezig met de slaapplek, je spullen, en die spullen van A naar B krijgen.

Zo ook in Wroclaw, een stad waarvan we ongeveer twee straten gezien hebben. De plek waar we moesten spelen deed enigszins vreemd aan, meer een club, niet zozeer iets waar bandjes zouden spelen.

We worden voorgegaan door een Poolse prog-jazz improvisatie band waarvan de saxofonist er af en toe gewoon mee ophield en een beetje om zich heen staarde.

De geluidsman heeft ook bijzondere ideeën: hij wilde de versterkers omkeren (van het publiek weg) zodat hij via een iPad totale controle zou hebben over het geluid. We waren in het begin zeer sceptisch over het idee maar warempel: het werkt.

Nadat het de vorige avond rustig (maar bijzonder) was hoopten we natuurlijk op een wat drukkere show als laatste optreden. Dat kwam gelukkig goed, het stroomde langzaam maar zeker vol en mensen waren erg enthousiast.

Er was door de organisatie een hostel voor ons geregeld en de eigenaar daarvan (die niet al te goed Engels sprak) zou ons erheen brengen.

Bij het voorstellen was het al duidelijk: iedereen kreeg een hand, Alicia een kus op d’r hand. Ze mocht haar eigen tas niet dragen want mannen moeten dat voor vrouwen doen. Elke tour moet er eentje zijn en we hadden hem deze tour nog niet gezien: de creep.

De man had duidelijk bijzondere en zeer traditionele ideeën over vrouwen. Eenmaal aangekomen in het hostel had hij ook een aparte kamer gereed voor Alicia.

Compleet met naaimachine en kopie van de Kamasutra die hij trots liet zien. Toen het bleek dat ze daar absoluut niet ging slapen was de paniek in zijn ogen leesbaar: een vrouw alleen op een kamer met vijf mannen? Dat kan maar één ding betekenen: slapen.

Maar in zijn hoofd ging het duidelijk mis en hij droop snel af. We dachten nog even dat hij midden in de nacht verward was teruggekeerd toen er iemand keihard op de deur stond te bonken was maar dat bleek een Italiaan te zijn die ook in het hostel sliep en die we per ongeluk hadden buitengesloten.

The End?
Het was een korte tour, dus niet veel optredens, maar wel weer een hele ervaring. Het is met twee bands een enorm gesjouw, gelukkig konden we uiteindelijk bij elk podium alles achter slot en grendel laten staan zodat we niet alles elke keer alles terug moesten brengen naar de slaapplek.

Uiteindelijk was het kort maar krachtig: met weer genoeg nieuwe contacten voor de toekomst en volgende optredens in het buitenland. Meer optredens was leuk geweest, je begint er na een paar keer spelen eigenlijk net in te komen.

Duidelijk te merken ook bij The Lumes, die elk optreden weer beter speelden. Je weet van tevoren niet precies hoe het uitpakt als je met een andere band op tour gaat, vooral niet op persoonlijk niveau omdat je continu op elkaars lip in een bus gepropt zit, maar dat is ook goed bevallen. Het zal ook zeker niet de laatste keer zijn dat we samen op tour gaan!

Blijf op de hoogte van het laatste nieuws en optredens van The Sweet Release Of Death en The Lumes.

Deze tour werd mede gefinancierd door Popunie Music Export Rotterdam.