Of je nu gelovig bent of niet, het evangelie staat voor het goede nieuws. The Gospel Of Jesamy van Arp Frique & The Perpetual Singers is een persoonlijke reis van goed nieuws, aangewakkerd door de geboorte van een meisje genaamd Jesamy, Arp Frique’s dochter. De tegenwoordig in Amsterdam gevestigde multi-instrumentalist, componist en producer van Rotterdamse komaf presenteert een nieuwe plaat vol gospelfunk, geïnspireerd door zijn nageslacht. De les is simpel en universeel: we hebben allemaal liefde nodig, onvoorwaardelijke liefde.

Dit nieuwe album is een diepgravende reis van zeven nummers, waarin Arp Frique zijn liefde voor organische, funk-gebaseerde muziek vol obscure synths, sprankelende baslijnen en wervelende gitaren kanaliseert. Dit om een ​​nieuwe-oude hybride te brengen die omschreven kan worden als P-funk meets gospel-disco. Legendarische vocalisten in overvloed in deze gospel: Dennis Bovell toont zijn innerlijke funkadelic op Look Up Johnny; diva Muriel Blijd neemt een solo-optreden op Father Father; en jarenlange Arp-collega Mariseya voegt zich bij de vocale groep.

De ware gospelsound zou niet compleet zijn zonder de hulp van Brandon Delagraentiss, ‘zoon van een prediker’ uit Houston, Texas. Zijn Amerikaanse-stijl koor The Gospel Experience uit Amsterdam levert een aantal geweldige vocalen en hij zelf deelt de lead vocals op de meeste nummers, samen met de legendarische in LA geboren zangeres Rocq-E Harrell. In haar decennialange carrière heeft Rocq-E met vele groten gezongen en studiovocalen verzorgd voor artiesten als Stevie Wonder, Patti Labelle en Earth Wind & Fire. Rocq-E toerde ook met Diana Ross en Barry White, om er maar een paar te noemen. Topplaat!

Flesh Reversal is Acidic Male’s wedergeboorte door middel van een geluidsritueel, gedreven door tranen en pijn richting verlichting. Het vindt vreugde in het heroveren van seksualiteit, niet alleen door de stem van Acidic Male die rouwt en wreekt, maar ook door het maken van de belichaming van een groeiend, vleesachtig fantasiefiguur, welke de luisteraar verleidt met zang en geluid. Flesh Reversal draait om het doorbreken van schaamte en het vieren van persoonlijke groei, zelfs in de donkerste tijden. In dit debuutalbum zitten ook tracks van Courtney May Robertson’s moderne horrorperformance Hunter, waar Acidic Male in hechte samenwerking het sound-design voor heeft gedaan.

Acidic Male was altijd gefascineerd door ‘verwerping’, hoe aantrekkingskracht en walging een gemeenschappelijke basis hebben, zoals vaak aan het licht komt in horrorfilms en pornografie. Tijdens het werken aan het geluidsontwerp voor Hunter, ontdekten de twee overlappende interesses, aangezien Robertson een stuk maakte met een liefdespop die identiek aan haarzelf was gekloond en horror analyseerde. Het inspireerde Acidic Male diep en diepgaand om werk te blijven maken dat hen na aan het hart ligt: ​​trouw blijven aan zichzelf, intiem en bekentenisvol zijn.

Dit betekenisvolle debuutalbum plaatst Puck Schot aka Acidic Male in het centrum van de Nederlandse avant-garde noise-electronics scene. Zeker geen ‘gemakkelijke’ muziek, maar als oprechte muzikale uiting van een persoonlijke boodschap weldegelijk zeer geslaagd. De sounds lijken soms onder je huid te kruipen en maken Flesh Reversal conceptuele kunst van grote klasse; chapeau!

Jaja, Rat Race is het eerste nieuwe studioalbum in 17 jaar! De Rotterdamse heavy metal pioniers blijven gewoon doen waar ze goed in zijn en dat is muziek maken. Het vorige album Locked Up Live verscheen in april 2021 en dat was een live-album. Ditmaal trok het gezelschap de studio in om echt nieuw materiaal vast te leggen.

Voor  dit album is de line-up als volgt: oerleden Martin Mens (zang, gitaar) en Ben Blaauw (gitaar, zang) met überfan Jaimy Quite (drums, zang) naast uiteraard de beide Helloïse connecties Stan Verbraak (zang) en Marchell Remeeus (bas, zang). Rat Race laat met overtuiging horen hoe het moet en Highway Chile bewijst dit ook doorlopend op de podia; de band kan zo nog jaren mee!

Ook bij Elephant kruipt het soms onder de huid. De zonovergoten Rotterdamse gitaarband laat op III – het derde album – voor het eerst ook de donkere kanten van het leven toe en grijpt naar nieuw muzikaal experiment. Maar wees gerust: aan het einde van de dag kiest de band steevast voor het licht. Dit is Elephant, hoofdstuk III: persoonlijker, vrijer en niet langer bang voor wat wrijving.

Naast vaste producer Pablo van der Poel (DeWolff) heeft Elephant een gelijkgestemde geest gevonden in indiepop-multi-instrumentalist Sofie Winterson, die na een tournee met de band meerdere keren op III te horen is. De Rotterdamse kunstenaar Goslink, wiens werk fruit tot totems verwerkt, verzorgde het schilderij voor de albumhoes.

Zoals altijd staat het liedje centraal, maar daaromheen voltrekt zich van alles. De vertrouwde melodieuze gitaarpop à la Wilco en Real Estate wordt aangevuld met shoegaze-, vocoder- en ambient-experimenten. Dit levert een heel fraai album op van een band die zich maar blijft ontwikkelen en verbeteren; III is 10 nummers lang fijnproeven!

Achter MAIN. gaat Jermaine Berkhoudt schuil, een bekend gezicht binnen de Rotterdame podiumkunsten. Op muzikaal vlak ontwikkelde hij zich op jonge leeftijd als rapper, joinde het toenmalig lokale indie hiphoplabel ‘VanIeder1’ (2010–2015) met als als hoogtepunt de run van zijn album Jaar vd Blokhoofd (2014). Als vocalist/frontman van de band Funky Organizers (2014–2017) deed hij tijdens de Popronde ’15, tours door Frankrijk en hun vol geplande zomertours langs grote festivals veel ervaring op met live muziek. Hierna won hij als helft van de act MC JR & Th’Acquisition in 2017 de publieksprijs én 1e prijs bij de Sena Performers Grote Prijs Van Rotterdam.

Jermaine stond ook als host van de Higher Life Jam Sessies o.a. op North Sea Jazz, MuseumNacht en SuperSonic Jazz en blies daar het dak eraf. Tenslotte kun je ‘m kennen als gangmaker of resident van platformen als Chips, YardBird, Vunzige Deuntjes, Pass The Dutch, The Scenario, BoogieBall, ESNS, Rolling Loud of LowLands. De lijst gaat maar door, zijn bijdrage aan het nachtleven is dan ook memorabel en onuitwisbaar.

Onder de noemer MAIN. reconnect hij met z’n eerste liefde; muziek. De ep Leef:Tijd laat een uiterst soepele mix van spoken word en jazzy hiphop horen. De band onder aanvoering van Anton de Bruijn (o.a. Imaginarium en Sundown Collective) garandeert moeiteloos muzikaliteit op hoog niveau dus we concluderen dat MAIN. een beloftevol nieuw project is om in de gaten te houden.

Muzikant Michael Maduro opereert op het snijvlak van kunst en technologie. Hij componeert, ontwerpt en mixt onder het pseudoniem en merk JessyJiggy en verkent daarmee het labyrint van menselijke emoties. Dit doet hij door middel van surrealistische en hedendaagse producties, waarbij zijn omgeving en ervaringen een dissonante achtergrond vormen voor zijn werk. Experimenteel navigeert hij projecten en sets door genres variërend van minimal en techno tot garage/deep house en downtempo.

Dit wordt ondersteund door fonografische imperfecties, meeslepende sonische omgevingen, spectrale breaks en euforische melodieën gegenereerd door digitale en analoge technologie. Hij verlegt de grenzen van elektronische muziek door conventies uit te dagen en nieuwe gebieden van creativiteit te verkennen. Het ultieme systeem, aangewakkerd door zelfexpressie levert hier een hypnotiserende plaat met zes fraai uitgewerkte nummers op. De ep To Dance Before The Fire is tevens de tweede release op het eigen At The Intersection Records.

Van Winne verscheen zijn langverwachte nieuwe studioalbum; Mssyeh. Opgenomen in zijn eigen studio in Rotterdam samen met o.a. producer Concrete, met wie hij ook z’n debuutalbum Winne Zonder Strijd (2009) maakte. Op de dag voor de geboortedag van zijn op nieuwjaarsdag 2019 vermoorde vriend Feis Mssyeh, bracht hij de single Feis Forever uit.

Elke fase in je leven is een eigen verhaal, en Winne is door een aantal fases gegaan. Als je uitzoomt en naar het geheel kijkt, dan gaat Mssyeh over heling. Over dealen met een nieuwe realiteit. Winne vertelt hierover: “Je wordt wakker en je broeder is er niet meer. Maar je bevindt je op een plek waar je je voor je gevoel het niet kan veroorloven om te gaan zitten, en je zit midden in een tour die je met je vriend gaat doen en die tour moet af maar hij is er niet meer.“

Winne verloor zijn beste vriend Feis, die door een kogel om het leven kwam. Winne’s album Oprecht Door Zee (2018) is dan net uit en hij en Feis zitten midden in een tour en er staat een druk jaar volgepland. Zet je dan door of zet je alles stop? “Met de info die ik toen had en waar ik voor mijn gevoel zat dacht ik: ik moet dit gewoon doen. En dat heb ik dus gedaan. Maar dan kom je er op een gegeven moment een jaar later achter dat je eigenlijk gewoon in het rood aan het functioneren bent.” 

Ondertussen komt er een pandemie die het leven stil legt, de Black Lives Matter beweging komt op gang, waaruit het album So So Lobi 2 (2020) volgt, en andere kansen dienen zich aan zoals het openen van een eigen sportschool. Maar het verwerkingsproces wordt hierdoor steeds opgeschoven. In 2023 maakt Winne eindelijk tijd vrij om aan zichzelf te gaan werken. Persoonlijk door middel van therapie, maar ook door het maken van nieuwe muziek. “Ik dacht dat ik door alle fases van rouw was gegaan, maar ik kwam erachter dat ik woede had overgeslagen, die kan je niet overslaan, it’s part of the process. Ik dacht dat ik verdriet genoeg ruimte had gegeven, maar ook dat had ik niet genoeg gedaan en dat uitte zich uiteindelijk in depressie. Het afmaken van deze plaat, het nu delen en mijn verhaal vertellen is onderdeel van mijn helingsproces.”

Feis Forever was de eerste track die Winne voor Mssyeh schreef. “Het maken van deze track heeft me over de eerste hobbels van mijn helingsproces geholpen want als ik het moeilijk had kon ik naar dit liedje luisteren en er kracht uit putten.” Eerder verschenen al de singles Oude Westen en Droomde ff. Bekijk hier de video van Feis Forever waarvan de royalty opbrengst gaat naar Stichting Feis. Al met al is Mssyeh een in alle opzichten gedenkwaardig album geworden!

De ep Eindtijd 2 sluit aan op het eerdere album Eindtijd van augustus vorig jaar. Wederom een portie oprechte oldschool hiphop met een verlichte boodschap volgens authentiek G-no recept. Zes rauwe hiphop tracks en geen samenwerkingen of scheldwoorden. Een album met de gelijknamige titel ‘Eindtijd 2’ zal nog ergens dit jaar verschijnen. Hier zullen wel samenwerkingen op komen te staan en dit wordt tevens G-no zijn laatste volledige project.

Dawn Brothers maakt een mooie melange van folkrock, blues en soul waar je geen speld tussen kunt krijgen. Verwacht geen grootse meezingmomenten of showsolo’s. Dawn Brothers is als een puntgaaf meubel, uit pure liefde voor muziek gehouwen. Dat geldt ook voor het nieuwe studioalbum Cry Alone, waarop de heren onverminderd no-nonsense nieuwe technieken aanboren en hun gepeperde americana net wat donkerder doen klinken.

Met meer experiment is ook ruimte ontstaan voor nieuwe thema’s en gevoelens. Meermaals verruilt de band zonnige verrukking voor nachtelijke overpeinzingen. Over rouw, break-ups en eenzaamheid. Van de zomerse alpenweide van de voorganger naar een grote slapende stad; Cry Alone is een troostrijk album dat staat als een huis!

Met SDL 1 brengt Ronnie Flex het eerste album van een trilogie uit voordat hij zich terugtrekt uit de muziekwereld. Het betreft een meeslepende collectie van 19 nummers. De albumtitel is een afkorting van zijn bijnaam “Sneuvie de Legende” en vertelt het verhaal van de opbouw en het uiteenvallen van een relatie. Het album is een mengeling van nederhop, melodieuze rap, urbanpop en Afrobeat invloeden, waardoor het een gevarieerde luisterervaring biedt.

Songs als Flemming, Gen-Z, BAD en Piepen In Je Mind, tonen heel goed Flex’ vermogen om verschillende stijlen en thema’s te combineren tot een coherent en overtuigend geheel. Met een speelduur van dik drie kwartier neemt SDL 1 je mee op een tocht langs emoties en ervaringen van Ronnie en biedt een diepgaande kijk in zijn leven en carrière.

Na bijna vier jaar wachten is SDL 1 dus eindelijk uit en is het duidelijk dat Ronnie Flex alle moeite heeft genomen om een uitstekend geproduceerd album te creëren dat zijn fans zal vermaken en inspireren. Met z’n afscheid in zicht, wil Ronnie nog eens goed vlammen om zijn publiek te bedanken en dit sterke album is de eerste zet!

Multi-instrumentalist, producer en songwriter Talee (Noah van Putten) presenteert deze maand een ep met daarop drie dikke synthpop tracks; Big White Screen (extended mix),  Show Me Intention (extended mix) en Big White Screen (rave mix).

Noah vertelt: “Big White Screen is een low-tempo indie-roller over selfies, de perfecte hoek en het bekijken van je opgenomen zelf op je scherm. De B-kant – Show Me Intention gaat verder over verwarrende mazen in de wet voor mediaconsumptie. Voor de ravers is er ook een 135BPM rave mix-versie van Big White Screen!” Een live versie van het titelnummer opgenomen in het Rotterdamse Brutus vind je hier.

Deze vrienden, verspreid over verschillende uithoeken van Nederland, bundelen hun krachten in de band Burtsko om een golf van optimisme te verspreiden in de muziekscene. In 2020 startte hun studie aan Codarts en sindsdien maken ze Nederlandstalige poprock met duidelijke invloeden uit de jaren 80 en hooks die je hoofd pas verlaten als je het 30 keer hebt meegezongen. Denk hierbij aan een soort Goldband opgewektheid.

Met alle ellende om ons heen is het hoog tijd voor wat optimisme en Burtsko staat klaar om het lichtje aan het einde van de tunnel te komen brengen. Want hoewel de herkenbare onderwerpen over mentale struggles niet altijd even leuk zijn, zit in elk liedje een positieve boodschap. Dus zet je struggles om in je beste danspasjes en dans op Hou Vast Laat Los van de Burtsko positivo’s!

Het Cthuluminati album Tentacula is de welkome opvolger van Reliqideus uit 2019. Dit nieuwe blackmetal werkstuk vertelt het verhaal van een man die alles verloren heeft: zijn familie, zijn verleden, zijn gevoel van eigenwaarde. In zijn zoektocht naar macht sluit hij een deal met iets wat zijn begrip te boven gaat. Maar was het echt zijn keuze, of was hij slechts een pion in een veel ouder spel? Dit is een verhaal over bedrog, opoffering en de prijs van ambitie.

Opnieuw een fantastische geluidstrip waar we wel een tijdje mee vooruit kunnen. Hopelijk laat een volgend album toch wat minder lang op zich wachten.

Van singer/songwriter, muzikale stuiterbal en performer Bonno Getz verscheen het debuutalbum Cozy Loneliness. Een bijzonder album want het bestaat uit acht zelfgeproduceerde nummers en werkelijk elk geluid dat je hoort: de zang, gitaren, toetsen, drums, samples, accordeon et cetera zijn door Bonno zelf gespeeld, opgenomen, gemixt en gemasterd. Bonno hierover:

“De nummers gaan over verschillende vormen van alleen zijn – binnen relaties, vriendschappen, in het daten; alleen op reis zijn en nieuwe mensen ontmoeten. Ze raken aan het gevoel van vervreemding van de wereld en de stille eenzaamheid die je soms voelt, zelfs als je samen met anderen bent. Maar eenzaamheid is niet per se iets negatiefs. Alleen zijn kan juist een moment zijn om na te denken, creatief te zijn en jezelf beter te leren kennen. Eenzaamheid kan ook knus zijn (Cozy Loneliness)

Zo gaat het openingsnummer Lonesome Love over gevoelens na een mislukte date. Het nummer Friendships is op een cruise vakantie gemaakt, waarbij ik in mijn eentje op reis ging om te verkennen of ik ooit op een cruise als piano entertainer zou willen werken. The Independent Mind is geschreven na een break-up, waarbij ik het gelijknamige boek van Osho (de Bagwan) meenam. En Finchley Road is een weg in Londen, vlakbij Abbey Road, waar ik in mijn eentje op pelgrimstocht heen ging.” Hoe dan ook, een debuut om terecht trots op te zijn.

Na vele jaren blijft Deformer nog steeds verbazen en zichzelf opnieuw uitvinden. Fans kijken dan ook altijd uit naar de volgende plaat, want je weet nooit wat je kunt verwachten, behalve dat het waarschijnlijk oorverdovend is. Ook dit keer overtrof Deformer de verwachtingen! De nieuwe verpletterende plaat met vier nummers, Instruments Of Torture, laat zien dat Deformer nog steeds voorop loopt als het om originaliteit gaat.

Deformer heeft eerder samengewerkt met een aantal muzikale giganten en dit keer met deathmetal icoon David Vincent (Vltimas, I Am Morbid), die eerder de muziekindustrie op zijn kop zette met de legendarische deathmetal band Morbid Angel. Op twee nummers gaat Davids kenmerkende grunt hand in hand met Deformers geluidsstorm. Dit is niet alleen baanbrekend, het is legendarisch!

Hypercore en punkrap artiest Lui Surreal (aka Lui Macrae Wolstencroft), is een interdisciplinair kunstenaar geboren in Glasgow, Schotland, opgegroeid in Arusha, Tanzania en momenteel woonachtig in Rotterdam.

Luis benadering van creativiteit is divers en allesomvattend, waarbij samenwerking en eenheid voorop staan ​​in de artistieke productie. Hij vindt snel een creatieve taal die de creatie en uitvoering van post-genre muziek, video, design, schilderkunst, installaties en evenementenprogrammering samenbrengt. Met een eclectische benadering van muziekmaken ontdekt Lui een geluid dat liefde en urgentie terugbrengt in punkmuziek. Een fascinatie voor visceraal songschrijven en poëzie, ruwweg gesneden naar de meedogenloze, door bas gedreven, elektronische waanzin van de toekomst. De obsessie van een hiphopfan met cadans en flow botst met een lukrake, zelfgetrainde zangstem.

Wij vatten bovenstaande bio-praat liever als volgt samen: Lui’s ep Disarray rockt vijf tracks als een malle met hiphop punk waarvan wij opstandig worden!

The Paradox Music Team (PMT) is een team van componisten en artiesten die aan een zeer divers scala aan projecten werken. Van het componeren van videogames (retro of modern) tot het samenwerken aan conceptalbums en zelfs het helemaal zelf creëren van audiovisuele projecten. Het grotendeels Rotterdamse PMT (o.a. Pascal v.d. Bos, GITGOT, YWAN) heeft voor alles een teamlid en werkt graag aan nieuwe dingen die hun interesse wekken.

Unbound: Arrangement Selection is met 25 instrumentale stukken een hele kluif, maar weet desondanks te blijven boeien vanwege de zondermeer avontuurlijk te noemen muziek. Fraai werkstuk!

Nagasaki Swim maakt muziek die je moed inboezemt, ook als je alleen maar even naar de supermarkt loopt of na lange tijd weer eens op de snelweg invoegt. Natuurlijk heeft Jasper Boogaard in zijn 27 jaar genoeg angsty muziek geluisterd, maar dat is niet de aard van zijn standvastige derde album, The View From Up There, waarop de Rotterdamse indiefolkband zich meer dan ooit waagt aan rock.

Welbekende referentiepunten (Big Thief, Florist, Cloud Nothings) worden met nieuwe liefdes verrijkt (MJ Lenderman, The War On Drugs, The Band). Zodoende is The View From Up There een oefening in het laten vieren van de teugels – afgekeken uit het handboek van de rock ‘n’ roll. Sterk album waarvan de lp-versie al een tweede druk heeft op prachtig blauw vinyl!

Les Salopes klinkt Rotterdams rauw en hun handgeschreven liedjes balanceren altijd op het randje en schrikken niet terug van een beetje vuil. Of het nu een in-your-face blues is, een lyrisch rocknummer of zelfs een romantisch nummer over liefdesverdriet, ellende en andere dingen die het leven de moeite waard maken, deze verweerde Maasdelta mannen weten hoe ze het moeten vastleggen. De zes songs op Histories & Scars werden dan ook opgenomen in de Sahara Studio en geproduceerd door Henk Koorn (Hallo Venray). Fijne plaat!

Dit wildemans collectief bestaat uit goed volk, onder meer afkomstig uit Cenobites en Razorblade. Met Rotterdam als uitvalsbasis houdt hun aanpak het ruwweg tussen de Australische rocklegende Rose Tattoo en de punk van Dead Boys uit New York. Voor de jongere lezers: Rose Tattoo is de ruige overbuur van AC/DC, en de Dead Boys zijn de vieze versie van de Ramones. Een lading glam erbij en gaan met die handel: Peper in de reet, havengrit om de strot, drumstokken van knuppelformaat en gebroken messen als plectrums voor aanslagen op het snaartuig.

Hun vertrouwd knalhard klinkende vierde album Hard Target (opvolger van Never Enough uit 2020) bevat negen nieuwe songs en komt ook uit op vinyl. Op dit album zijn Stealers echt ‘on fire’ en lig je na beluistering als het ware op apegapen, maar tegelijkertijd wil je deze oor wassing meteen nog een keer ondergaan en dus volgt een ram op de repeatknop!