33 is een zes tracks tellende verzameling melancholische IDM in combinatie met sfeervolle techno en experimentele electronica. TRW staat voor Tommie Robin Wisse, een componist en producer uit Rotterdam en van jongs af aan bezig met spiritualiteit, kunst en muziek. Zijn hele leven lang proberend z’n kennis en bewustzijn te verdiepen. Tot die ene fatale dag…

Tommie’s muziek is een manifestatie van zijn dagelijkse onderzoek naar het muzikale, spirituele en menselijke vlak. Dit stelde hem in staat om schoonheid en betekenis te vinden in elk soort muziekgenre. Samenwerkend met diverse mensen aan verschillende projecten, raakte hij meerdere stijlen en genres aan, zoals rock / pop – basgitaar spelen in een rockband – en was ook een fervent luisteraar van hiphop, house, techno, experimentele elektronica en ambient muziek.

In zijn eigen muziek vond hij het moeilijk om één stijl te kiezen om zich in uit te drukken. Voortdurend dorstig naar meer en op zoek naar perfectie, zocht hij een manier om zijn kennis van het leven, muziek en spiritualiteit te consolideren in zijn muziekstukken. Een van zijn grootste artistieke inspiratiebronnen was de beeldend kunstenaar Alex Gray. Wat Gray deed met schilderen, probeerde Tommie te doen in zijn leven en muziek, door ons te laten zien dat er in alles meer dan één laag zit.

In maart 2020 overleed Tommie geheel onverwacht en veel te vroeg. In samenspraak met familie en vrienden besloot z’n Oostenrijkse platenmaatschappij Mei Lei Bel dit werk postuum uit te brengen en op zijn eerste sterfdag met de wereld te delen. Een mooi en respectvol eerbetoon dat alle aandacht verdient. Meer over de achtergronden van deze bijzondere artiest en de totstandkoming van deze release kwam aan bod in dit AD-artikel.

Tommie Robin Wiese (1988 – 2020)

Opwarmen is de tweede ep die Yung Jerra deze maand uitbracht. Ditmaal met zeven tracks en een speelduur van 20 minuten. Hierop wederom zijn kenmerkende mix van vertrouwd klinkende, vaak trapachtige beats zoals in Vliegen en bij vlagen onnavolgbare vocals zoals in Para.

In nummers als Draaien en Fastlife kiest Jerra meer voor zang met autotune dan voor rap en dat zorgt ervoor dat zijn openhartige teksten duidelijker overkomen. Heartbroken en Porche kennen dezelfde beat en vormen door het apart soort ritme in combinatie met de manier van spitten de meest opvallende tracks.

Deze productieve artiest blijkt aan inspiratie en werklust geen gebrek te hebben dus we zijn benieuwd waar dit Yung Jerra nog gaat brengen.

Twee jaar na zijn album Sempre Verão bracht Nelson Freitas opvolger Dpos D’Quarentena uit. De vanuit Portugal (waar hij razend populair is) opererende Rotterdammer gaf het album een toepasselijke titel mee. Vertaald staat het voor ‘na quarantaine’. Op z’n Instagramaccount schreef Nelson al: ‘‘Ik kan eindelijk licht zien aan het einde van de tunnel! Laten we vooruit kijken met veel voorspoed, geloof en positiviteit.” Met de 11 tracks op het album wil hij zijn fans dan ook een hart onder de riem steken in coronatijd.

Met Dpos D’Quarentena maakt Freitas zich dus letterlijk en figuurlijk klaar voor de tijd die na deze verlammende coronatijd zal komen. Met naast eerder uitgebrachte singles zoals Tellin Me Something en Dpos D’Quarentena, nieuw materiaal van de beste Kaapverdiaanse zouk- en kizomba-sounds om zijn fans tijdens concerten op te laten viben.

Vanuit zijn Kaapverdiaanse roots werkt Nelson geregeld samen met allerlei artiesten. Op dit album bijvoorbeeld met de Kaapverdiaanse artiest Neyna in de gevoelige track Na Bo Mon. Of met Mikas, een van de broers uit de populaire Cabo groep Tabanka Djaz, in Pôlimé. Maar ook de binnen de Afro scene zeer succesvolle Nigeriaanse Mr Eazi vinden we terug op het album.

Dit alles heeft van Dpos D’Quarentena een heerlijk album gemaakt dat de spreekwoordelijke zon doet doorbreken in de huidige sombere tijden. Let’s dance!

Na Klimmen Naar Boven uit 2017 en Reborn uit 2018 was het even wachten op het toepasselijk getitelde Hoofdstuk 3 van Rastamoss. Deze maand verscheen dit derde album dan eindelijk, net als zijn voorganger op het Rotterdamse label Black Diamond Records.

In een dik half uur laat de rapper op Hoofdstuk 3 in 12 songs horen waar hij anno nu voor staat; niets verhullende teksten uit het straatleven in toegankelijke tracks die verschillende actuele sounds uit de urban scene laten horen. Dit zorgt voor een zeer divers klinkend album dat zowel kalme autotune R&B laat horen als frisse reggae vibes in Lobi naast meer opzwepende beats in Perzik en Leiding.

Rondom het album verschenen er al video’s voor verschillende tracks zoals The Baddest (ft. Sevirio), Dizzy (ft. M4NDEM) en Dromen (ft. Miyagi). Naast deze gasten horen we op het album ook nog samenwerkingen met Bres, Willem, Cheflano, Scarface, Sharwinsax en Fantan Mojah.

Hoe kan je zacht zijn in een wereld vol stelligheid? Tijdens de lockdown komt JOIA met een cadeautje voor in de huiskamer: Zacht. Een audioperformance die uitkomt als liveplaat én podcast, waarin de stem van Joia Rath je meeneemt in een weefsel van liedjes, poëzie, verhalen en mijmeringen over de kracht van zacht zijn.

“Zacht zijn betekent voor mij ruimte om te twijfelen, om meerdere waarheden naast elkaar te hebben, waarin dingen bewegen en geen vast vorm hoeven te hebben.” legt zangeres JOIA uit over haar voorstelling. “Maar wat ik tegelijk stom vind aan zacht zijn, is dat het niet hard is… knopen doorhakken, met de vuist op tafel, duidelijkheid, kanten kiezen. Dat zijn aantrekkelijke kwaliteiten, maar geven we die soms niet teveel de overhand?” Een relevante vraag in een tijd waarin veel lijkt te polariseren, waarin we steeds meer gedwongen lijken te worden om hard te zijn.

In Zacht voert JOIA een strijd met aan de ene kant openheid, kwetsbaarheid en creativiteit en aan de andere kant daadkracht, vastberadenheid en sterk zijn. Wat kan zacht zijn ons brengen, en waarom worden we soms gedwongen hard te zijn? JOIA onderzoekt deze vragen met een mix van poëzie, persoonlijke mijmeringen en vooral livemuziek. Ook haar helden Patti Smith, Oprah en Antony Hegarty (Anohni) komen aan het woord.

De liedjes zijn live opgenomen in Theater Walhalla in Rotterdam en speciaal bewerkt tot album én podcast. Ze bevatten bovendien de niet eerder uitgebrachte singles Pak en Van Liefde Heb Ik Geen Idee, een originele vertaling van Joni Mitchells Both Sides Now. Zet een kop thee, doe een koptelefoon op, staar uit je favoriete raam en ga mee op deze persoonlijke zoektocht die je – op een verbazend prettige manier – aan het denken zal zetten.

Do Better, Time Will Tell en Release You vormen gedrieën de solo debuut-ep The Serpent van Annicke Shireen, een creatieveling pur sang. Annicke is niet alleen bekend als zangeres van haar eigen band Shireen maar sinds 2018 ook als make-up artist en zangeres voor Heilung, de internationale neofolkgroep die muziek maakt gebaseerd op teksten uit originele artefacten uit de ijzertijd en het Viking-tijdperk. Bovenal ook bedenker en maker van fantastische en unieke kledingstukken en accessoires van topniveau.

Samen met de Haagse superdrummer Koen Herfst maakte Annicke The Serpent. Een stemmige maar prachtig meeslepende ep rondom haar betoverende zang in combinatie met Koen’s stevige drums en een vleugje donkere elektronica. Zodoende is bijvoorbeeld Do Better een huiveringwekkend mooie track geworden waarin groots klinkende drums afwisselen met malende en stevige gitaarriffs naast de loepzuivere stem van Annicke Shireen. Top solo-debuut!

Na de vier delen (ep’s) uit ‘The Strange And Dark World Saga’ die vorig jaar eindigde komt de Rotterdamse rapper Kevin Josias deze maand met een nieuw release: Boiler Room Tokyo. Op deze ep neemt hij de luisteraar opnieuw mee naar het land van de rijzende zon. Zoals we inmiddels gewend zijn van Kevtendencies, is hierbij niets wat het lijkt!

Op de Boiler Room Tokyo maakt Kevtendencies zich klaar voor de grootste live set die ooit heeft plaatsgevonden terwijl hij op de vlucht is voor de Yakuza. Zal het ‘The Dark One’ lukken om zijn opwachting te maken?

In juni 2019 gaven de heavy metal veteranen van Picture een geweldig concert in São Paulo. Het Braziliaanse label Classic Metal Records bracht dit spektakel al eerder lokaal uit op (BluRay) dvd en dubbel-cd met uitstekende 5.1 sound. Nu heeft het Zwitserse Doc Gator Records het gehele concert ook in Europa beschikbaar gemaakt en bovendien nog op dubbel-lp ook. In een beperkte oplage van 200 op gekleurd- en 100 op oogstrelend zwart vinyl dus haast is geboden!

Alom bekend als eerste Nederlandse heavy metal band werd Picture in 1977/78 opgericht en heeft haar roots in de Rotterdamse regio. Op de fantastische opnamen van dit live-album is de volgende line-up de zien en te horen: Ronald van Prooijen (zang), Jan Bechtum (gitaar), Appie de Gelder (gitaar), Rinus Vreugdenhil (bas) en Laurens Bakker (drums). Heavy Metal Thunder in optima forma!

MILA’s debuut-ep Let Go / Control is een hele beste geworden. De in Den Haag geboren en nu in Rotterdam gevestigde artiest en songwriter Michelle Virginie Alblas is de maker achter MILA. Haar airy vocalen in stevige (electro)pop structuren hebben een kwetsbare en toch krachtige sound tot gevolg.

Let Go / Control is een verzameling emotionele confessies over de zoektocht naar een balans tussen controle en overgave. Over jezelf van je sterkste kant te willen laten zien, en over hoe soms de gevoelige kant de overhand neemt. Afgelopen jaar bracht MILA double-sided single Heartquake/Mantra, single I Just Wanna See You So Bad en de mooie video bij Golden Honey uit en die vormen met drie nieuwe tracks deze openhartige ep.

MILA hierover: ‘’Zo lang als ik mij kan herinneren heb ik al moeite met mijn gevoelige kant. Maar wat we onderdrukken komt uiteindelijk groter terug. ‘Let Go / Control’ gaf me de mogelijkheid om zowel mijn sterke als mijn gevoelige kant een stem te geven. In de liedjes spreek ik alles uit wat ik nooit hardop heb durven zeggen.’’ Het resulteerde in een plaat met heerlijk meanderende electropop en verassende twists, die ook nog eens top klinkt en wij met plezier op repeat zetten; debuteren doe je zo!

Jasper Boogaard heeft altijd veel projecten gehad; té veel, besefte hij een jaar geleden. Hij had focus nodig, maar waar vind je zoiets als er zich voortdurend nieuwe kansen aandienen, als er in de wereld zoveel gebeurt om je boos over te maken, als alles opeens op slot gaat?

Zijn periode als audio engineer bij de Headroom Studios in Philadelphia gaf hem tomeloze inspiratie en op de valreep van een zee van tijd ontstond Nagasaki Swim, wéér een nieuwe creatieve uitlaatklep voor Boogaard, maar dit keer is het ‘m echt. Bij terugkomst in Nederland ontstaat de voedingsbodem voor wat The Mirror zal gaan heten, zijn eerste album als Nagasaki Swim.

“Eerst dacht ik: ik ga een hele plaat over Philly maken, over hoe het was om daar te zijn,” vertelt Boogaard. “Toen ik hier net aankwam was ik echt klaar met Nederland. Ik dacht: ik pak m’n spullen en ga daar gewoon weer heen.” Met een paar maanden afstand lukt het hem echter om zich ook in Rotterdam weer thuis te voelen. De muziek die dan ontstaat komt voort uit reflectie – wie was ik daar, wie ben ik hier? – en frustratie, want waarom kan ik niet op beide plekken leven, of, waarom kan ik niet kiezen voor de een of de ander?

Op Solitude wandelt Boogaard op een prachtige nazomermiddag door downtown Philadelphia; hij geniet, maar denkt tegelijkertijd aan ‘the little things’ die hij daar niet heeft. The Bean, geïnspireerd door een (ietwat onfortuinlijk) bezoek aan Chicago, wordt op de plaat gevolgd door klanken van thuis; vogelgeluiden, zomer in Rotterdam. Op Big Swan blikt Boogaard terug op het achterlaten van de watervogels voor zijn huis, onderweg naar Amerika. Heimwee en fernweh vermengen zich. Altijd is hij een beetje in beide werelden, “nooit helemaal present ,” aldus Boogaard zelf.

Uiteindelijk ontstijgt The Mirror de beide steden waarin het verankerd ligt. De eerste weken van de lockdown bivakkeert Boogaard bijna voortdurend in zijn thuisstudio; tegelijkertijd is het vinden van de juiste focus een uitdaging. ‘Have I made enough records, so I can go to sleep?’ Achter een aantal projecten (Midwinter Bonfire, Goodnight Moonlight) komt een punt, ondertussen groeit Nagasaki Swim.

Een bandplaat is The Mirror niet per se geworden; Boogaard vroeg bevriende muzikanten individueel voor een bijdrage. Zo speelt Molly Gemer, violist voor o.a. Alex G, een hoofdrol op The Water en draagt een studiegenoot met een lapsteelgitaar bij aan het alt-country-gevoel op nummers als Six Months en Solitude. Die nieuw ontdekte countryliefde vermengt zich zo met invloeden die Boogaard al jaren koestert: bands als LVL UP, Woods en Mount Eerie.

De field recordings en soundscapes uit een ambientuitstapje onder de naam J. T. Boogaard., maken de schets van een ambigue wereld compleet. Boogaard wil “dat je echt op een plek bent,” of dat nu Rotterdam of Philly is, of een droomwereld met het beste van beide. Wat ons betreft is hij hierin glansrijk geslaagd en vormt The Mirror van Nagasaki Swim in meerdere opzichten een debuut om van te dromen!

Yung Jerra is het alter-ego van Jeremy Braam. Een artiest die, sinds hij in 2018 begon met muziek uitbrengen, een grote voorliefde voor limousines en bolides lijkt te hebben want in vrijwel elke clip kwamen deze terug. Geen verassing dan ook dat Jerra zich muzikaal binnen de trap en urbanpop beweegt.

Op de ep Ik Kan Je Vertellen staan vier tracks in een klein kwartiertje die een inkijk geven in de belevingswereld van Yung Jerra. Het zijn kleine verhaaltjes over het straatleven die voor sommigen goed herkenbaar zullen zijn en niet zonder humor gebracht worden. De vier nummers zijn bovendien verschillend van energie en sound en dat maakt deze ep een leuk en afwisselend geheel.

Deze selfmade artist heeft een hoge productiviteit en brengt doorlopend tracks uit en laat daarbij een redelijke diversiteit horen binnen zijn gekozen stijl. Vooral het nummer Kawasaki valt ditmaal positief op!

Mocht je Michaël Gabriël nog niet kennen dan gaat zijn debuut-ep daar ongetwijfeld verandering in brengen: in zeven gloednieuwe hiphopsongs overtuigt hij de luisteraar van wat hij waard is als rapper. Het overkoepelende thema: Het Zit Wel Snor, en dan gaat het niet alleen over de vlijtig gekrulde krulsnor op de bovenlip van de 28-jarige woordkunstenaar.

Michaël Gabriël is een rapper in hart en nieren. Jarenlang trad hij op met zijn relirapgroep De Rechtstaat. Nu is het tijd voor een creatief solo-debuut. Voor de videoclip van titelsong Het Zit Snor charterde hij een aantal muzikale en artistieke vrienden, waaronder Elbert Smelt (TopDoks), Klaas van der Eerden (Foute Vrienden), Emmely de Wilt (NPO Radio 2) en TikTokker Sarkis Sako. Allemaal uitgedost met bijpassende snor. In het nummer laat hij horen hoe goed hij is met woorden: in vrijwel elke zin zit een woordspeling die te maken heeft met snor of baard.

Op de ep wisselen snelle flows en creatieve woordspelingen elkaar in rap tempo af. Zware trap en puntige hiphopbeats omlijsten beeldende songs met titels als Machinegun, Terminator en Niet Te Stoppen. De sound is het beste te omschrijven als ’00 hiphop met een vleugje ’21. Inspiratiebronnen als Eminem, Kendrick Lamar maar ook de Nederlandse Brainpower zijn terug te horen in zowel de manier van rappen alsook de beatkeuze. “Ik houd gewoon van een oldskool potje rappen: spelen met woorden en spelen met ritme. De liefde voor taal en muziek zit diep”, aldus de Vlaardingse muzikant. Prachtdebuut!

Ox-Eye is de debuut-ep van April Bourne, een alias van Jorien Vonk die zich als artiest beweegt tussen Rotterdam en Antwerpen. Jorien begon een paar jaar geleden geïnspireerd op verschillende stijlen uit het VK zoals grime, UK funk en garage met het produceren van muziek.

Na veelbelovende eerste stappen in het publiek met z’n track Crying In The Club, die op een compilatie van het Oostenrijkse label Ashida Park uitkwam, markeert Ox-Eye een verdieping naar kalmer, welhaast esoterisch werk. April Bourne’s geluid kan het best gecategoriseerd worden als vriendelijk klinkende melodieuze ambient met het gebruik van gated synths en minimalistische percussie die hij ‘pitter-patter’ beats noemt.

Het concept van de 4-track ep is gebaseerd op het madeliefje of ‘osseoog’ zoals het ook wel wordt genoemd. Waar de natuur vaak wordt gesmoord door kunststoffen en de opkomst van menselijke technologie, versmelt en gedijt het madeliefje in deze omgeving. Dit samenspel tussen het organische en het synthetische symboliseert Jorien’s zoektocht naar evenwicht in zijn geluid. Van Ox-Eye spat de levenslust af en dat geeft een zeer fijne luisterervaring.

De plaat werd gemasterd door Stefan ZMK en uitgebracht door het Rotterdamse label Bound Centre. Rondom de release verscheen een beperkte oplage aan speelbare vinyl postkaarten bedrukt met kunstwerkjes van Jorien Vonk en met de track Daisy Debris.

Het blijft een opmerkelijk gegeven: De drie muzikanten die de furieuze punkband Forbidden Wizards vormen wisselde eens van instrument en plots was daar de nieuwe band Shwuaen! Zodoende horen we Amber MacLean nu op bas en zang, Tom van Garderen op gitaar en Ross MacLean drummen. We schreven al eerder dat dit trio op zeer overtuigende wijze terugschakelde naar duistere post-punk die warme herinneringen oproept aan acts als Siouxsie en X-mal Deutschland.

Nu, na de sterke debuut-ep Phoenicopteridae uit mei vorig jaar, volgt het betoverende album Mannequin dat deze lijn doortrekt. De songs M-K & A en Hirschsprung van het debuut horen we in een iets ander jasje terug en het geheel komt nog net wat donkerder, gruiziger en meer desolaat over. Prachtig ook hoe ingetogen Amber in een track als Sotto Voce klinkt. Als referentiemateriaal kunnen we met een gerust hart early Killing Joke en The Cure (Pornography-era) toevoegen; Shwuaen kent z’n klassiekers!

De 10 nummers op Mannequin tikken bij elkaar een speelduur van bijna 25 minuten aan en zijn opgenomen en gemixt door maestro Niek Driesschen. Naast beschikbaarheid op de digitale platformen ook verkrijgbaar op cassette.

De Rotterdamse Selma Omari is al een superster op YouTube en Instagram, maar timmert ook al een tijdje aan de weg op muzikaal gebied. Na verschillende singles verscheen het, zeker voor haar vele fans en onontkoombare maar bijbehorende haters, langverwachte album Meisje Uit Crooswijk.

Hierop komen in ruim 28 minuten 12 tracks voorbij die helemaal klinken zoals je van iemand met zo’n status mag verwachten; op alle vlakken tiptop verzorgd. De teksten handelen over en beschrijven een persoonlijke belevingswereld die in klare taal de doelgroep aanspreekt. Geen moeilijk gedoe, gewoon dikke prima urbanpop van iemand die muzikaler blijkt dan wellicht verwacht.

Zo staan er heel atypisch voor het genre alleen maar solotracks op dit debuut. Selma vertelde FunX hierover: ”Ik wil dat mijn teksten echt in overeenstemming zijn met wat ik voor het publieke oog meemaak, maar tegelijkertijd wil ik mensen ook een kijkje achter de schermen geven. En dat kon ik het beste zelf doen.” En ook de titel blijkt een weloverwogen keuze. Omari wil laten zien dat ze trots is op waar ze vandaan komt. Ze laat reacties zoals: ”Je komt toch uit Crooswijk, dus voel je niet te veel, want je gaat het toch niet maken”, haar niet meer raken. Precies dit soort inspiratie voor anderen valt eigenlijk alleen maar te prijzen. Go girl!

Als één van de productiefste ‘electronics’ artiesten uit de scene van Rotterdam brengt Boris Bunnik ook deze maand het nodige werk uit. Op het Spaanse label Sungate Records bijvoorbeeld verscheen de ep Wavetable van Conforce voor het eerst op vinyl. Hierop de vier uiteraard tiptop geproduceerde en dj-vriendelijke tracks Kawai, Wave Trip, Blofeld en Richocet.

Het label schrijft terecht over deze release; “An energetic and diverse four-track ep produced using mostly wavetable synthesizers. These chord-driven tracks showcase a sophisticated danceable approach with proper groove. Rotterdam techno in its purest form.” De vinyl oplage is helaas al uitverkocht dus het wachten is op een nieuwe worp vinyl en/of de beschikbaarheid op de streaming kanalen, want Wavetable is prima voer voor de dansvloer!

Zou je zelf eens aan de slag willen met de sounds die Boris gebruikt als Conforce? Kijk dan eens in zijn Sound Design Preset & Sample Store of z’n Patreon-programma waarbij je als abonnee bijvoorbeeld persoonlijke coaching kunt krijgen.

“Alles is altijd aan verandering onderhevig, alles is in beweging, alles stroomt.” Het is één van de kerngedachten uit de ‘Metamorfosen’ van de Romeinse dichter Ovidius. Een bundel van verhalen over tijdloze thema’s, die talloze kunstenaars in het verleden hebben geïnspireerd en dat ook vandaag blijven doen.

Multidisciplinair kunstenaar Robin Coops de neemt de verhalen van de ‘Metamorfosen’ als uitgangspunt om deze te verbinden aan universele veranderingen van alle tijden. Hoeveel controle willen en kunnen wij uitoefenen op de chaos? Op zijn tweede ep Chaos probeert Robin hier in vier nummers een antwoord op te geven.

Met de ep Chaos laat Robin Coops wederom een intrigerend en zeer sterk beeldend werkstuk van grote muzikaliteit en schoonheid horen. Hierbij roept deze ep een totaal ander gevoel op dan zijn meer elektronisch klinkende voorganger New Realities. Het laat zich vanwege de schitterende piano- en strijk arrangementen bijvoorbeeld goed tussen het solowerk van een Marc Almond of Gavin Friday plaatsen. Hoe dan ook; Een spreekwoordelijk betoverende plaat die zich lastig laat categoriseren maar de volle aandacht probleemloos weet vast te houden!

Vorig jaar won downtempo/deathcore band Distant een Rotterdam Music Award voor Beste Track met Hellmouth. Een single van hun ep Dawn of Corruption uit oktober 2020. Het apocalyptische artwork van de nieuwe ep toont het moment van het gevallen ‘Ashen Kingdom’ en de gebeurtenissen die volgden. Want ook Dusk Of Anguish volgt de storyline van Distant’s eigen universum dat het ellendige verhaal vertelt over het rijk van ‘Tyrannotophia’ (de titel van het debuutalbum uit 2019).

De eerder uitgebrachte singles The Eternal Lament en Cryogenesis bleken uitstekende voorbeelden van de ontzagwekkende agressie en botte felheid die te verwachten viel van Dusk Of Anguish. Het afgeronde nieuwe hoofdstuk uit het conceptuele verhaal dat de Rotterdams/Slowaakse band met de wereld deelt. Als gastmuzikanten treden hierbij John Robert C. (The Last Ten Seconds of Life) en Lochie Keogh (Alpha Wolf) aan.

Dusk Of Anguish laat dan ook een band in blakende vorm horen die sinds 2014 een geheel eigen vorm heeft gevonden en daarmee potten breekt in de internationale scene van extreme metal. Weer van harte aanbevolen, maar niet voor tere zielen!

Elephant werd geboren in het jaar waarin de muziekwereld knock-out ging, maar debuteert nu met een passend en veerkrachtig antwoord. Zonnige melancholie in majeur, dát is het geluid van de vier-koppige Rotterdamse indieband. Mellow popmuziek met een excentriek randje, voor liefhebbers van o.a. Wilco, Andy Shauf en Big Thief. Hun ep Elephant, werd opgenomen met producer Pablo van de Poel (DeWolff) in zijn Electrosaurus Southern Sound Studio in Utrecht.

“It may be midnight in Manhattan but here it’s time to rise. There is always some place better, don’t let it fool your eyes.” De subtiele groove en de sobere maar indringende tekst maken Elephant’s debuutsingle Midnight In Manhattan een must-hear voor fijnproevers. De single werd al snel meer dan 30.000 gestreamd op Spotify, stond 3 weken in de Verrukkelijke 15 van NPO Radio 2 en werd internationaal opgepikt door o.a. Amazing Radio (US/UK).

Vanwege de pandemie is Elephant nog maar een enkele keer live te zien geweest, onder andere in livestream concerten vanuit de Effenaar, Bibelot en AvroTros Muziekcafé. Desondanks werd Elephant al snel opgemerkt en getipt door Rob Stenders en Leo Blokhuis: “Er gebeurt iets bijzonders in Rotterdam”.

Geen woord aan gelogen, want niet voor niets wordt Elephant getipt als de nieuwe roots/indie band die zomaar eens het verschil kan maken de komende jaren. Kom maar op!

Het gerenommeerde Hamburgse label Bureau B bracht een uitmuntende compilatie uit met daarop werk dat de Rotterdamse ambient grootmeester Michel Banabila (1961) maakte tussen 2001 en 2020. Sinds begin jaren ’80 zijn releases verschenen laat Banabila een grote veelzijdigheid horen. De omvangrijke muzikale output omvat immers o.a. jazz, experimentele versneden elektronica, wereldmuziek (geïnspireerd op het ‘4th World’ werk zoals dat ontwikkeld werd door trompettist Jon Hassell), new age, eclectische popmelodieën, muziek voor dans of andere podiumprojecten en soundtracks voor tv-producties.

Wah-Wah Whispers concentreert zich vooral op de output van Banabila sinds 2013. Het is een uitgebalanceerde verzameling van acht werken die de vele facetten van zijn muziek laten zien: een reis langs de minimale ‘sample scape’ in de opener Take Me There, het robotachtig ‘motorik’ ritme van Tic Tac, contemplatieve ambient in Hidden Story die evolueert naar een regelrechte funky beat, de synth-versie van Secunde en meer.

Het album eindigt met Narita, een caleidoscoop van sferen die geleidelijk opbouwen tot een fraaie noisy climax. Dit laatste nummer kent de enige samenwerking op dit album en wel met die andere ambient gigant uit Rotterdam; Rutger Zuydervelt (Machinefabriek). De lp uitgave kent een eerste oplage met 500 exemplaren op ‘clear’ vinyl en die zal ongetwijfeld snel uitverkocht raken. Al met al vormt Wah-Wah Whispers het ideale album om kennis te maken met deze bijzondere artiest!

Het mag bekend zijn: evenals Conforce (zie verderop) zijn ook zowel Hexagon als Versalife namen waaronder dj en producer Boris Bunnik zijn muziek uitbrengt. Op aan het label Britse label Furthur Electronix gelieerde nieuwe sublabel Altered Sense verscheen deze maand een gekleurde vinyl 12″ met daarop vier tracks die vorig jaar gemaakt zijn.

De A kant is voor Hexagon met Shimmer en Isotope. Op de B kant staan Alpha en Kurzweil door Versalife. Zoals altijd is het werk weer van hoog compositorisch en productioneel niveau. De oplage van de ‘hand stamped’ exemplaren is uiteraard beperkt dus de liefhebbers moeten niet te lang wachten met hun aanschaf.

Rutger Zuydervelt kreeg voor dit project het idee om aan drummers en percussionisten te vragen om een paar korte opnames op te nemen zgn. ‘fills’ en/of ‘phrases’. Deze mochten met eenvoudige middelen worden opgenomen; een draagbare recorder of zelfs een telefoon waren prima. Deze verzamelde opnames gebruikte hij als ware het ‘Legoblokjes’ om een reeks korte ritmische collages mee te bouwen.

Dit resulteerde in With Drums, een waar huzarenstuk van buitengewone klasse. De respons was immers fenomenaal zodat we op het album ingezonden stukken terughoren van 42 drummers / percussionisten. Ook zeker niet de minsten en bovendien van diverse schnitt. Een kleine greep uit de participanten aan dit project zegt wat dat betreft genoeg:

René Aquarius (o.a. Dead Neanderthals), Shane Aspegren (o.a. Songs:Ohia), Tony Buck (o.a. The Necks), Martin Dosh (o.a. Andrew Bird), Philipp Ernsting (o.a. Albatre), Leo Fabriek (o.a. Broeder Dieleman), Thor Harris (o.a. Swans), Anja Jacobsen (o.a. Selvhenter), Greg Saunier (o.a. Deerhoof), Lars Skoglund (o.a. Lykke Li), Jim White (o.a. Dirty Three en Smog), Karen Willems (o.a. Inwolves) en Ingar Zach (o.a. Trondheim Jazz Orchestra).

De 24 stukken op With Drums werden vervolgens steeds opgebouwd met het ingezonden werk van drie verschillende personen. Deze ideeënrijkdom leverde een markant en curieus kunstwerkstuk op, zelfs binnen het Machinefabriek oeuvre!

Blind Vertrouwen is een Nederlandstalig akoestisch duo: gitarist/componist Theo van Duijl en zanger/tekstschrijver Jos Bloemkolk. Oftewel de voormalige helft van de Rotterdamse band Noodweer die je kan kennen van de hit In De Disco (1983). Net als in Noodweer maken ze hun eigen muziek en teksten.

Het ervaren duo laat muzikaal een grote diversiteit horen: denk aan blues, reggae, chansons, pop en (Keltische) ballades. De Ierse inbreng laat zich duidelijk horen. Klassieke Ierse songs zijn naar Nederland gehaald om hier een nieuw leven te beginnen als doorvoelde Nederlandstalige liederen.

Ook tekstueel is de verscheidenheid groot op het album Wonder. Een greep uit de onderwerpen, die grappig kunnen zijn en bloedserieus en soms allebei: Een Wonder Dat Je Leeft (in het licht van alle denkbare ziektes), een moord in het Kralingse Bos, het wanhopige drinklied Gemenut of een blues over de ouderdom Zolang De Dood…. Dit alles maakt Wonder een authentiek klinkend album met karakter waar het spelplezier vanaf spat.

Achter Sgt. Patate gaan Pief Fraanje (vocals, guitar), Jurgen Dorrenboom (lyrics, drums) en Sander van Malssen (bass & violin guitars, organ) schuil. Hun Stg. Patate …Zingt Ook ‘S Wat is de eerste release op een nieuw doe-het-zelf-labeltje genaamd Wanklank Records, en is een lockdown-side project waarmee de Rotterdamse band The Wanklanks de coronatijd probeert door te komen.

De 7″ vinyl-ep telt vier geweldige nummers, alle van oorsprong Beatles-liedjes en voorzien van nieuwe teksten in het Nederlands over Rotterdam, Rotterdam, de Tour de France en Rotterdam. De digitale release op Bandcamp heeft nog een vijfde nummer, over Rotterdam.

Tevens is er op YouTube een muziekvideo gelanceerd van het nummer Morgen Weet Maar Nooit. Het stijlvolle artwork is van de hand van illustrator extraordinaire Pieter M. Dorrenboom. Dit alles maakt Stg. Patate …Zingt Ook ‘S Wat een aanradert van jewelste!

Blitskikker is een sinister disco-duo, bestaande uit Eindhovenaar Woody Veneman (o.a. Woody & Paul) en Rotterdammer Twan van Bragt. Denk aan een nachtclub vol donkere beats en verlichtende woorden. De kiem ligt ergens eind jaren negentig, toen ze BFF’s werden op de middelbare school. Ze dronken Malibu-jus, luisterden naar Wu-Tang en deelden een liefde voor hun leraar Nederlands: meneer van Gompel. In de jaren daarna zagen ze elkaar ontpoppen. Twan tot notoir schrijver, Woody tot eigenzinnig muzikant.

Nu, twee decennia later, kunnen ze er niet meer omheen. Het monsterpact, de kroon op vriendschap: Blitskikker. In Woody’s logeerkamer, tussen de synthesizers en drumcomputers, werd zonder plan en vol inspiratie gewerkt aan de samensmelting.

Wat ontstond is hun debuut album Droom De Wereld, een spannende muzikale trip langs disco, triphop en spoken-word. Een heel toffe en zeer muzikale plaat met een onmiskenbare 80’s sfeer (denk Ton Lebbink). Het nummer Soms Ben Ik De Zon kreeg een videoclip en het album werd tevens uitgebracht op cassette in gelimiteerde oplage!

Youri Lentjes uit Hellevoetsluis trok de aandacht van het Nederlandse publiek toen hij in 2014 tweede werd in De Beste Singer Songwriter van Nederland. Wat volgde was een reeks optredens in enkele van de grootste podia van het land (Paradiso, De Oosterpoort, Patronaat etc.) en samenwerkingen met een aantal bijzondere makers zoals regisseur Lars Janssen (Blue Blood), acteur Matsen Montsma en Emmy-winnares Elise van ’t Laar. Maar op het hoogtepunt van al dit succes stond opeens het leven in de weg.

Bij Youri’s vader werd de diagnose kanker gesteld en Youri’s dagen waren plotseling gevuld met zoemende machines, wachtkamers en angst. Youri beschreef deze hele beproeving in een dagboek en schreef letterlijk honderden liedjes als een reflectie op de ziekte, paniek, de dreiging van naderend verlies en de gevoelens van het opnieuw bezoeken van een onrustige jeugd. Dit was allemaal tegelijkertijd gaande en vormde zo het fundament onder het album Ex Messiah waaraan hij uiteindelijk drie jaar werkte.

Alsof dit nog niet bijzonder genoeg is klinkt Ex Messiah uitstekend en lijkt het alsof er een complete band aan het werk is. Het is echter volledig opgenomen en uitgevoerd door Youri zelf. Sterker nog; het is vrijwel volledig opgenomen en gemixt op Youri’s telefoon! Een prestatie van jewelste met als resultaat een collectie wonderschone songs die een Eels, Sparklehorse of Daniel Johnston achtige kwaliteit laten horen en waarin bij vlagen het gruizige geluid van bijvoorbeeld Sonic Youth of Pixies doorklinkt. Een in alle opzichten opvallend album van een ras muzikant!

Het duo achter de act Ruimte Vogel kent een opvallend grote productiviteit van constante kwaliteit. Hiermee werden er in 2020 maar liefst 61 tracks uitgebracht. En ook in het nieuwe jaar is de Ruimte Vogel alweer in volle vlucht. Na een aantal losse tracks verscheen er deze maand zelfs een heel album met daarop 11 tracks die een palet aan sferen laat horen en toch herkenbaar blijft.

Insight / Outside biedt een kleine 50 minuten aan kenmerkende melodieuze deephouse-, techno- en wonkybeats waar het duo inmiddels wel om bekend staat. Ruimtelijk klinkende producties waarin je ook de jarenlange ervaring van de muzikanten goed kunt terughoren. Binnen de eigen kaders wordt er geëxperimenteerd zonder de toegankelijkheid te verliezen. Songs als bijvoorbeeld Too Late en Voltage Controlled krijgen hierdoor iets speels en maken dat Insight / Outside als geheel een aangename luistertrip is.

Het album Plofkraak van De Jeugd levert 32 minuten ongecompliceerd poppunk vermaak. De 17 nummers vliegen in sneltreinvaart voorbij. Zoals ze zelf aangeven is het snelle pop, slimmer dan de Ramones, maar minder geniaal. Vorig jaar op lp en cd uitgebracht en nu ook via Bandcamp en Spotify.

De Jeugd maakt dan wel punkrock, maar niet vanwege armoedige achtergronden, drang tot rebellie of Margaret Thatcher. Nee, gewoon voor hun plezier. Muziek als entertainment. En dan meer Buzzcocks dan Sex Pistols, minder Dead Kennedys en meer Ramones. Klinkt goed? Ziet er ook goed uit. De Vlaardingers van De Jeugd hebben het hiermee naar hun zin en dat is het hele simpele idee. Niets meer, maar zeker ook niet minder; lekker plaatje, volumeknop op 11!

De Rotterdamse dj en producer Nadia Struiwigh bivakkeert tegenwoordig in Sydney maar onderhoudt nog steeds sterke banden met de stad. Zo bracht het lokale label Nous’klaer deze maand voor het eerst een ep van haar uit; Oooso. Later dit jaar volgt hierop nog een heel album.

In de vier tracks van deze ep neemt Struiwigh je, met haar verfijnde maar wel krachtige, elektronische muziek mee op een reis vol gesynthetiseerde soundscapes die flirten met ambient techno. De nummers houden je tot het einde geboeid en als geheel is de ep ronduit verslavend. Weer een hele mooie loot aan de boom met releases van deze zeer bekwame artiest met een uniek profiel.

Als je al zolang actief bent en zoveel muziek uitbrengt als Rutger Zuydervelt (Machinefabriek) ontstaat er in de loop der jaren een omvangrijk archief waaruit lang niet alles meer eenvoudig toegankelijk is voor het (ook nieuwe) publiek.

Op Scherven (2001-2002) dan ook vijf nummers uit dit ruime archief. Eerder op zeer gelimiteerde cd-r’s verschenen en ook nog eens onder verschillende pseudoniemen die aan Machinefabriek voorafgingen. Maar nu dus als een Machinefabriek ep her-uitgegeven.

Het is interessant werk wat bij ons een sterke Aphex Twin vibe op weet te roepen. Niet vreemd want beide geluidskunstenaars schuwen het experiment niet en bevinden zich beiden al hun gehele carrière in de voorhoede van de elektronische muziek. We zijn dan ook benieuwd wat er nog meer uit de archieven ontsloten gaat worden.

Shabby Harry’s is een keihard rockende band uit Rotterdam. Balancerend op de fijne lijn tussen hardrock en metal, staan ze bekend om hun intense, agressieve en snelle doch melodische muziek. Shabby Harry’s ontstond in 2009 en breekt dus al meer dan tien jaar de podia aan stukken. Niet alleen als winnaars van bandwedstrijden als ‘DoeMaarVet!’ maar ook met de release van debuut-ep Blunt Force Trauma in 2018 maakte de wereld al kennis met ze.

In de strijd voor het claimen van steeds grotere podia is daar nu de nieuwe ep Walk The Psycho Path met daarop vier vlot beukende tracks. Geïnspireerd door bands als Metallica, Volbeat, Soundgarden en andere heavy bands valt niet te ontkennen dat de Shabby Harry’s hun eigen, onmiskenbare sound hebben gecreëerd.

Walk The Psycho Path is een prima ep die overtuigend doet verlangen naar het dansen en zweten als een wilde bij hun toekomstige shows. Hard rock ’n roll to the max en ook geheel volgens hun motto: “Play fucking loud, or go home!”

Dyatlov (Дятлов) stelt een sombere, koude en verontwaardigde stijl van noisepunk te spelen die je het beste kunt beluisteren in een primitieve houten hut op een ijskoude toendra-avond. Hun muziek is een sonische weergave van wanhoop, armoede, pijn en hopeloosheid, doordrenkt van zonde en drugsmisbruik.

Dyatlov geeft niets om rock-‘n-roll of iets waar het voor staat. Dyatlov geeft niets om zichzelf. En nog belangrijker: Dyatlov geeft niets om jou. Dyatlov is: Diego van der Heijden (drums), Jeroen Reek (toetsen), Steffan Hofland (zang), Ruben Middelweerd (gitaar) en Jeroen Rijnart (bas).

Het nummer Wound Man kreeg een videoclip en de 7″ vinyl single is gelimiteerd tot 300 genummerde exemplaren. Deze klinkt somber, koud en verontwaardigd en is te gek!

Oorspronkelijk gemaakt als eerbetoon aan de Japanse fans van Deformer, was deze plaat uit mei 2019 een grote undergroundhit en gaf zelfs een kickstart aan het nieuwe subgenre met dezelfde naam. Nu is er de speciale cd-uitgave Bukkakecore [remixed], een volledige release met de originele tracks, nog niet eerder uitgebrachte tracks én remixes van Japanse topartiesten.

Japanse hardcore helden als Myosuke, Technorch, RedOgre, DJ Sharpnel gaven allemaal hun verwrongen interpretatie aan de reeds verwrongen tracks. Ook draaitafel-goochelaar DJ Ken-One legde een track op zijn mukimono tafel. Bovendien zorgde de bekende mangakunstenaar Shintaro Kago wederom voor de albumhoes, die als te extreem wordt beschouwd voor sociale media platforms, maar uiteraard perfect bij de muziek past.

Dit alles maakt Bukkakecore [remixed] een uitgelezen release voor mensen die eens wat stoom af willen blazen. In de zeer gelimiteerde ‘Pretty Pervert Pack’ uitvoering vind je hiertoe niet alleen een Deformer thong, stickers, het Bukkakecore [Remixed] cd album en de originele Bukkakecore vinyl ep, maar ook een unieke individueel gesigneerde naaktfoto van uw favoriete aap!

“Turn up the volume with this sexually explicit Japanese inspired bizarre Breakcore, or as they now call it: ブッカケコア (Bukkakecore).”