Lycra Pants
7″-vinyl / download-ep
post-punk / noise
Subroutine Records

Drie feiten over het kwartet Venus Tropicaux. Ze schrijven heerlijke korte nummers, die liefst korter dan twee minuten duren. Hun eerste ep duurt dan ook niet langer dan 10 minuten. De bandfoto’s lijken geïnspireerd door een surrealistisch kunstwerk van Dali, met achtergronden die regelrecht van andere planeten stammen (misschien zelfs van Venus?). Ach, met deze voorkennis in uw achterhoofd kunt u in ieder geval veilig de rest van deze recensie lezen.

Venus Tropicaux maakte twee jaar geleden furore met hun sets van niet meer dan 15 minuten – vol van hypermania en slecht vertaalde, buitenlandse liedteksten. Maar nu, met nieuw lid Joris op synths, zijn Shelley’s krachtige vocalen, Shalita’s diepe bas en Zach’s gehamer op de drums voorzien van een heel nieuw sausje. Genietend van hun beruchtheid en klaar voor de volgende stap heeft Venus Tropicaux haar eerste ep uitgebracht: Lycra Pants.

Er zit een bijzonder smaakje aan Venus Tropicaux. De samenzang van Shelley en Shalita doet denken aan een (lichtelijk verwarrende) mengelmoes van de stemmen van de dames van Warpaint en het ruwere geluid van Au Pairs. De bulderende bas kan men terug leiden naar de Sex Pistols, en eveneens andere post-punk helden uit de jaren tachtig. Ook het gitaargeluid doet denken aan post-punk uit die decade, en dan vooral aan het karakteristieke geluid van Joy Division. Een bijzondere, maar zeer zeker niet verkeerde melange dus voor de liefhebber van alles wat de tachtiger jaren te bieden hadden.

De ep bestaat uit zes nummers, en in de traditie van de post-punk zijn titels van de nummers vlug, duidelijk en kort door de bocht. Het eerste nummer van de ep, Nexta, begint met een bijna jodelende uithaal van de beide zangeressen en een hypnotiserende, dwingende ritmesectie. De combinatie van de twee brengt de luisteraar in een heerlijke roes – van korte duur natuurlijk, het nummer duurt 1 minuut en 41 seconden.

Cramps en Draw Me, respectievelijk tweede en derde nummer van de ep, brengen ook de drone van Nexta met zich mee, maar wijken al wat meer af van de formule door wat meer variatie in de ritmesectie in te brengen – met zelfs een heuse bridge in Cramps. De heerlijke echo op de stem van Shelley in het intro van Draw Me en de bijpassende tekst ‘Kiss me like your French Girls, Draw me like your French girls’ maken dit nummer ook uitzonderlijk sterk.

De absolute favoriet van de auteur is Euphoria, een wat ‘rustiger’ nummer doet ook weer echt denken aan dat klassieke geluid van Joy Division. Hamburger Girl heeft een heerlijke tegenzang van Shalita en Shelley. Het titelnummer Lycra Pants brengt een bulderend eind aan een heerlijke, rauwe ep.

De stijl van Venus Tropicaux sluit aan bij de recente opkomst van Rotterdamse post-punk bandjes met hun eigen sound (ik kijk hierbij naar Rats On Rafts, bijvoorbeeld). Met het volwassen geluid dat Venus Tropicaux toont door middel van Lycra Pants zullen ze het nog ver schoppen binnen – én voorbij de Rotterdamse stadsgrenzen!

Wil je meer weten over Venus Tropicaux? Check de website van de band of deze Facebookpagina. Alle info over de releaseshow van vanavond vind je hier.

Merlijn Veltman