The Buzzcocks, Cramps, Alex Chilton, The Trashmen en zelfs Spasmodique… Ze komen allemaal voorbij op het nieuwe album van Beach Coma: Bad Lifestyle Choices. De band is in 2013 geformeerd in Rotterdam.

De naam zou ontstaan zijn door een willekeurig woord te prikken in een boek. Dit roept wel meteen de vraag op of hun Amerikaanse naamgenoot op dezelfde manier aan zijn naam is gekomen.

In theorie is dat mogelijk; volgens een extreme kansberekening is ooit berekend hoeveel (licht)jaren het duurt voor een primaat het complete werk van Shakespeare uit zijn typemachine krijgt. Inderdaad, typemachine en de tijd loopt…

Beach Coma heeft een uitstekende live-reputatie en wil dat met deze plaat aantonen. Dit is ze zeker gelukt! Zesendertig minuten samengebalde energie die hun ook nog eens slecht €2.232,- gekost heeft, aan… bier voornamelijk.

Beach Coma werd vorig jaar besproken door collega Walter Mettrop, toen zij hun cassette-ep uit hadden. Ook hij had dezelfde verbazing: bluesrock!? Dan wel volgens hun eigen definitie.

De vier nummers van hun cassette vonden hun weg naar dit vinyl: Step Out Of My Mind met een heerlijk raspende Buzzcocks-gitaar en een net zo heerlijk Hammond-orgel; Music’s Off; Een van de hoogtepunten en muzikaal het sterkst met een heel fijn basloopje en hele goede zang van Siggy. De modulatie op de bas bij 2’09” is ijzersterk.

Death Vibrator raast in minder dan anderhalve minuut aan ons voorbij. Hier is vooral de strakke drum en het krijsende orgel opvallend. Highschool Baby is een van de sterkere surfpunkers op dit album. The Trashmen en The Cramps in de goede zin des woords. Prima gezongen ook.

Naast de vier eerder uitgebrachte songs staan er nog 10 (!) nummers op; en dat in 36 minuten. Het album opent met Rocket Baby (lift off), waarbij je ieder moment “Papa ooma mow mow” verwacht.

Na Step Out Of My Mind is het de beurt voor het X-Ray Spex-achtige All Of You. Prima gezongen door Siggy en Steffan. Een van de langere nummers trouwens: 3’27”.

Een van de betere nummers op de plaat is Murder Ballad die mij -complimenteus- doet denken aan Alex Chilton. Via Doubletime en Death Vibrator komen we bij het andere hoogtepunt; Melt. Een aanzwellend orgel en stampende ritmes maken het een spannend nummer om aan te horen. Had zeker niet misstaan in de discografie van Spasmodique…

Shake It Down is daarentegen weer behoorlijk punky, met een redelijk oi oi-gehalte. Come On Over onderscheidt zich door een verrassend gitaarloopje.

Na het eerder besproken hoogtepunt Music’s Off, het loeiharde Pretend, het reeds besproken Highschool Baby en het minder sterke Witchcraft Woman sluit de lp af met de betere psychobilly in Please Gimme Something. Hier is alles uitstekend in balans met sterk orgelspel en uitstekende ingehouden drums.

Als je de bedoeling in acht neemt, een lp af te leveren die het live-geluid van de band het meest tot hun recht laat komen, kan ik alleen maar concluderen dat ze hier prima in geslaagd zijn. De plaat bruist van de energie en is ondanks het beperkte budget behoorlijk geproduceerd.

Overal komt de zang goed uit de verf en wordt er heel goed gemusiceerd. Het hammondorgel draagt enorm bij aan het karakteristieke geluid.

Met mijn voorganger moet ik beamen dat op een geluidsdrager wat meer uitgesponnen nummers het vaak beter doen. De nummers Melt, Music’s Off en Please Gimme Something, die ik als hoogtepunten bestempel, hebben alledrie een duur van rond de 3’30”. Deze nummers geven ook een beter beeld van het kunnen van de band.

Ik ben zeer benieuwd wat de toekomst gaat brengen en welk pad deze band gaat bewandelen. Ik hoop op een studio-album waar de volle €2.232,- in de productie wordt gestopt met louter nummers die minimaal de drie minuten aantikken.