Luisteragenda juli 2017

Rotterdam bruist van de toffe live concerten! Om al dit enthousiaste en vaak nog onbekende talent overzichtelijk te promoten, heeft de Popunie een luisteragenda samengesteld in de vorm van een podcast.

Host en tevens muzikant Chris Anderson presenteert de podcast en vertelt waar en wanneer de diverse acts optreden. De lijst is samengesteld uit louter Rotterdamse acts die in juli optreden in de stad.

Dus wil je uit in de stad en heb je zin in livemuziek van eigen bodem; check dan de Popunie Luisteragenda hieronder! Kijk in de Popunie Agenda voor meer informatie over deze events.

Onder de podcast de tracklist en uitgebreide informatie per act.

Tracklist

  1. DENISE – Winners or Losers
    Op donderdag 6 juli kun je naar Café De Ouwehoer aan de Delistraat 36-c voor DENISE! Dit Rotterdamse trio speelt een mix van indie, rock en punk en bestaat uit oud-leden van onder andere Hallo Venray. Tijdens dit optreden zullen er video opnames worden gemaakt dus als je altijd al een figurant hebt willen zijn dan kun je dat bij deze combineren met een leuke avond uit! De deuren gaan om 19.30 uur open en de aanvang is om 20.00 uur. Toegang is gratis.

  2. STÖMA– Up Closer
    Mocht het bovenstaande niet helemaal je ding zijn, dan kun je ook op 6 juli naar Bar3 voor een optreden van STÖMA. Deze Rotterdamse experimentele rockers spelen in het kader van North Sea Round Town een optreden in een van de leukste plekken in de stad. Deze avond is gratis bij te wonen en gaat van start om 22.00 uur!

  3. De Skaggerz – Bla
    Ska en Reggae fans zullen ondertussen wel op de hoogte zijn van De Skaggerz. Dit zestal bestaat al een paar jaar, maar er is nu al genoeg om trots op te zijn: het winnen van de Grote Prijs van Rotterdam in 2014 en een succesvolle tour door het hele land. Op 8 juli zijn De Skaggerz te zien in Plan C tijdens een thuiswedstrijd samen met de Amsterdamse Skapunkers van De Hardheid. Deze avond begint om 21.30 uur kost je een tientje in de voorverkoop of €12,50 aan de deur.

  4. Smudged Toads – The Spawn
    Rotterdams talenten uit alle windstreken strijken op 12 juli neer bij de eerste editie van DE FØCKERIJ, Powered by Popunie Music Support Rotterdam. Deze avond maakt het niet uit wat je doet, zolang het maar in Rotterdam wordt gedaan. Tussen de Dj’s, poëten en dansers kun je deze avond ook komen kijken en luisteren naar de Krautrockers van Smudged Toads. Na een ep uit te hebben gegeven aan het einde van 2016 is de band ook dit jaar gewoon bezig met hun vreemde soundscapes naar een podium in je buurt te brengen. De aanvang is om 20.00 uur en kost €5,-!

  5. Golden Caves – Hey You
    Op 20 juli kun je weer naar het Eendracht Festival! Deze achtste editie zet weer een mooie trits aan namen op podia in en rond het Eendrachtsplein in het centrum van Rotterdam in wat misschien wel het knuste festival van het jaar is. Acts zoals The Artificial, DIABOTE, Hardheaderz en Golden Caves zullen te zien zijn tijdens dit festival. Voor alle namen en het programma kun je hier terecht. Dit festival is gratis te bezoeken! Ook de Popunie host weer een eigen podium. Zoals altijd buiten voor de Zondebok & ’t Zwarte Schaap.

  6. MAYÍN – Sleeping
    Onbekende stekjes of over het hoofd geziene locaties staan centraal tijdens de Pica Pica Zomerparade. Dit festival, dat wordt gehouden op elke zaterdag en zondag in juni, juli en augustus brengt je naar de wat uniekere locaties die Rotterdam rijk is. Op 23 juli kun je naar Kopi Soesoe aan de Sumatraweg 15 voor een optreden van alternatieve pop band MAYÍN. De band, onder leiding van singer/songwriter Misha Wong, gaven vorig jaar hun debuutalbum uit en zijn ze nu te zien tijdens de Pica Pica Zomerparade! Dit optreden gaat van start om 16.30 uur en kost niets!

  7. Mitch Rivers – Good Times
    Op 28 juli vinden in Rotown Rotterdam de Rotown Summer Sessions plaats. Tijdens dit concept speelt Rotterdamse rootsrock artiest Mitch Rivers een ode aan de legendarisch Neil Young. Verwacht platen van elk hoofdstuk van Young’s repertoire, van de hits tot de b-sides. Tickets kosten €3,50 en de deuren gaan open om 21.00 uur! Om alvast de smaak te pakken te krijgen, hier een eigen nummertje van de heren.

  8. The Forbidden Wizards – Kramer
    Op 29 juli kun je naar de Baroeg voor Tales From The Punx! Tijdens dit eendaagse punk festival gehouden in de bekendste underground club van Rotterdam kun je naar optredens van Disturbance, Die Nakse Bananen en The Fobidden Wizards. Tijdens dit festival zijn er ook nog een paar buitenlandse punk artiesten die samen bewijzen dat punk allesbehalve dood is. Tickets kosten €15,- in de voorverkoop of €17,- aan de deur. De zaal gaat open vanaf 14.00 uur!

Tourverslag: Rats On Rafts in Engeland

Vanuit Music Export Rotterdam worden doorlopend ondernemende Rotterdamse muzikanten ondersteund die bezig zijn ook voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. Rats on Rafts tourde naar Engeland.

 

Observer Building – Hastings

Vrijdagochtend vertrokken we vroeg richting de ferry bij Calais. Voor het eerst dat we naar Engeland gingen en het mooi weer was! Eerlijk gezegd is ons tijdschema voor deze dag gebaseerd op een gok. We gokken erop dat we om 4 uur ‘s middags in de zaal aanwezig moeten zijn, want de programmeur Jay heeft nog niets laten weten over een tijdschema. Vlakbij Calais zien we aan de andere kant van de weg dat een bus bovenop een auto is beland en er een enorme file staat. Het valt wel al snel op dat er overal langs de weg politie staat en eenmaal aangekomen bij de ferry blijkt security ook een stuk heftiger dan we gewend zijn. Het is ten slotte vlak na de aanslag in Manchester dus alles van en naar de UK staat onder streng toezicht.

De douane kiest ons busje uit om die te gaan onderzoeken. Als de erg sacherijnige agent de laadbak open ziet gaan, zie je aan zijn blik dat hij totaal geen zin heeft om tussen die berg met zooi te gaan zoeken! Hij stapt de laadruimte in, kijkt achterin de hoeken of hij wat kan zien en zegt dat het okay is. Wij waren ondertussen in een soort verhoor terecht gekomen waarbij sommigen van ons moesten uitleggen wat we gingen doen en tot wanneer we blijven “Till ehhhh Monday… I mean Tuesday!”

We zien ‘The White Cliffs Of Dover’ in de verte vanaf de ferry en het is toch weer duidelijk dat, hoewel het veel langer duurt om met de ferry de overtocht te maken, het uitzicht een stuk beter is dan in de Eurotunnel. Eenmaal aangekomen in Engeland is het weer heel fijn, niet te warm, niet te koud en geen regen! We ontvangen een mail van Jay de programmeur waarin staat dat we om 4 uur aanwezig moeten zijn. We gaan door naar Hastings!

Aangekomen bij de venue (The Printworks) zien we dat er een ander busje staat uit te laden. Er komt enorm veel apparatuur uit, die omhoog getild wordt de zaal in. Niet veel later komen we op de trap Jay tegen die ons omarmt en zegt dat hij zich afvroeg of wij nog kwamen. Hij geeft toe dat hij met vijf bands op het programma, dat om half 9 moet beginnen en om 11 uur klaar moet zijn, iets te enthousiast is geweest. Hij vervolgt met uit te leggen dat hij zo enthousiast was dat hij ons weer kon boeken dat hij even was vergeten dat hij al vier bands op het programma had staan!

Wachten tot de soundcheck bij de Observer Building. De soundchecks verlopen enorm chaotisch. De laatste band die avond heet Elephant Stone uit Canada. Van deze band was het busje met de grote hoeveelheid apparatuur afkomstig; het duurt erg lang voordat ze opgebouwd zijn en ze zijn ook al ruim een uur te laat. Vervolgens zijn wij aan de beurt en er blijkt al snel dat niemand een stageplan heeft gezien. Overal moeten kabels en microfoons vandaan worden gehaald, waarvan de helft het niet doet en er moet steeds omgeprikt worden omdat sommige kanalen op de mixer het niet doen. Echter weet niemand welke dat dan zijn. Als we vragen aan de programmeur wie de geluidsman is blijft het antwoord vaag, uiteindelijk blijkt dat de geluidsman om de een of andere reden niet is komen opdagen. Gelukkig is Chris erbij! Het is een enorme chaos en Jay raakt zo in de stress over het tijdschema dat we besluiten dat de soundcheck voorbij is. Er moeten tenslotte nog drie andere bands checken.

De eerste drie bands waren Robert Sotelo, The Wharves en Pozi. Hoewel alle bands heel tof waren op hun eigen manier, was de tweede band Pozi wel het hoogtepunt van de avond. Pozi bestaat uit een drummer die de meeste nummers zingt, een bassist die ook een aantal van de nummers voor rekening neemt en een Belgische dame op elektrische viool die bedolven is onder de effecten. De band klinkt erg strak, rechtlijnig en op momenten erg boos. De viool voegt hier dan weer een extra dimensie van sfeer aan toe. We waren allemaal heel blij verrast door deze band!

Na The Wharves was het de beurt aan ons. Na een snelle, maar weer vrij chaotische change-over mogen we, mits we onze set inkorten van 45 naar 35 minuten, beginnen. Het begin verloopt erg goed het publiek lijkt er goed in te komen en de zaal wordt tijdens de show steeds voller. Het enorm harde volume in de holle zaal in combinatie met de monitoren die amper iets doen maakt het erg lastig te horen wat we aan het doen zijn. Dit heeft een positieve werking op de intensiteit van de show omdat iedereen heel erg gefocust is, maar de combinatie van elkaar niet horen, de lange reis en de hitte in de zaal zorgt ervoor dat er af en toe toch iets mis gaat. Na afloop zijn we een beetje teleurgesteld in de show en vervolgens begint de geluidsman van Elephant Stone zwaar geïrriteerd te klagen dat we te lang door zijn gegaan, terwijl we onze set netjes 10 minuten hebben ingekort zoals afgesproken met de programmeur. We blaffen even terug naar hem en gaan weer verder met afbouwen.

Al snel blijkt dat het publiek niet doorhad dat we met het geluid aan het stoeien waren en het vooral heel tof vond. Na afloop zegt de programmeur terwijl de laatste band speelt dat hij het jammer vond dat we niet langer konden spelen, zeker aangezien hij Elephant Stone zelf niet zoveel aan vindt. De band zelf zijn hele aardige jongens; helaas zijn ze inderdaad de saaiste band van de avond. Er wordt nog wat gepraat en niet veel later gaan we op zoek naar onze slaapplaats. Deze ligt op nog zo een klein uur rijden in het badplaatsje Eastbourne. Het is een hotel met uitzicht op zee en heel veel kleine typisch Engelse gangetjes met dikke vloerbedekking die het verplaatsen van alle apparatuur naar de derde verdieping een intensief avontuur maken.

This Corner of England – London

De volgende ochtend worden we wakker in ons hotel aan zee in Eastbourne met prachtig uitzicht op de achterzijde.

We hebben alle tijd om het met stenen bezaaide strand te bekijken. Vervolgens rijden we op ons gemak richting London. De route is best mooi en boomrijk en gelukkig ook schaduwrijk, want het is toch best een warme dag. Onderweg komen we opvallend veel wielrenners tegen; ook op de snelweg. Het lijkt alsof de Britten massaal deze hobby hebben opgepakt. Levensgevaarlijk, maar we weten ze nog net allemaal te ontwijken.

In London aangekomen is het even zoeken naar The London Fields Brewery onder de bogen, waar ons label Fire het festival heeft georganiseerd waar we vandaag spelen. We waren er al eerder geweest en uiteindelijk herkennen we de juiste ingang toch en is het een feestelijk weerzien met alle mensen van Fire. We worden direct voorgesteld aan Wreckless Eric die vriendelijk, hilarisch en lichtelijk verstrooid het terrein op komt lopen. Er staat een mooi programma te wachten met een hoop oude bekenden en het wordt al snel duidelijk dat wij en Pictish Trail de jongsten op het programma zijn. Vanavond wordt het licht verzorgd door (ook alweer een) Chris die dit ook doet voor Liverpool Psych Fest. We hebben al eerder het geluk gehad dat hij de visuals voor ons deed in deze zaal: het voegt een extra dimensie toe aan de shows!

Apart van Pictish Trail, die een hilarische set neerzet, is voor ons het tofste op het programma de show van Jowe Head, die eerder in de legendarische band Swell Maps speelde en later ook nog in The Television Personalities. Met zijn eigengemaakte psychedelische shirt en zijn lange dunne voorkomen zijn de teksten die hij uitspuwt soms een beetje te vergelijken met een William Burroughs, maar dat zou hem tekort doen: het is een geniale show!




Tegen negen uur is het tijd voor ons om razendsnel onze spullen op te bouwen. We hebben maar 20 minuten om de twee drumstellen en de rest in orde te krijgen. Helaas is de band voor ons niet zo erg snel met het ombouwen waardoor we nog wat minuten verliezen. Gelukkig hebben we hier inmiddels behoorlijk wat ervaring mee en lukt het ons om niet veel later vol intensiteit aan onze set te beginnen. De energie van heel de dag bandjes kijken zit er goed in en zodoende lukt het ons ondanks geen soundcheck of wat dan ook te hebben gehad er vol voor te gaan. Het geluid blijkt in orde. Een wereld van verschil met de avond ervoor. De visuals zijn weer geweldig en dat draagt bij aan de energie van de show. Ook het publiek lijkt langzamerhand steeds meer te gaan bewegen. De sfeer is heel goed en wordt steeds beter en voor we het weten zijn we alweer klaar en moet alles direct weer het podium af voor de laatste act: The Bevis Frond. Het voelt aan alsof we nog zeker een kwartier door hadden moeten gaan!

Na de show staan we nog een tijdje met Jowe Head z’n band te praten en kan het feest niet meer stuk. We komen aardig wat mensen tegen die een connectie hebben met The Television Personalities en we spreken af volgende keer in London elkaar weer te zien!

 Fire Records, Bevis Frond & RoR

Bush Hall – London – A series of unusual events

We worden wakker in het kantoor van Fire bedolven tussen de LP’s en apparatuur van de avond ervoor. Chris gaat als eerst zich opfrissen maar het water bij de douche blijkt niet weg te lopen. Verder lijkt er niemand aanwezig te zijn op kantoor en besluiten we maar naar onze favoriete Wetherspoons te gaan op de Stoke Newington High Street voor een Engels ontbijt. Ondertussen blijkt het probleem van de afvoer erger dan gedacht en moet er de volgende dag -het is zondag- een loodgieter langskomen.

We bellen een goede vriendin van ons die niet zover weg woont of we daar kunnen douchen. Na de hitte, de biertjes en het vette eten van de avond ervoor is het echt nodig even te douchen. Het is geen probleem en eenmaal aangekomen gaat iedereen omstebeurt douchen. Chris komt erachter dat hij een kabel is vergeten en besluit even terug te rijden naar het Fire kantoor. In sneltreinvaart komt iedereen de douche uit en we lijken net op tijd te zijn om onze originele get-in tijd te halen, totdat Arnoud wordt gebeld door Chris dat hij een aanrijding heeft gehad met -jawel!- een wielrenner. Voor de zekerheid moet er politie en een ambulance bij komen, maar de man maakt het op wat schrammetjes na goed. Chris lijkt ook wel over de shock heen als hij aankomt en kort daarna bedanken we onze gastvrouw voor alle hulp en vertrekken naar Bush Hall!

Iedereen die we waren tegengekomen vertelde ons dat Bush Hall een hele bijzondere zaal is maar je moet het echt zien om het te geloven. Het is een prachtige zaal met een enorm hoog plafond. Een klassieke dancehall uit 1904 met de mooie Engelse afronding van een tapijt.

Omdat we te laat zijn, moeten we snel beginnen aan de soundcheck. Het geluid is keihard in de enorme holle zaal, maar mede door het eerder genoemde tapijt is het toch een heel fijn geluid. Zelden tref je in dit soort zalen een geluid dat zo vreemd is op de beste manier van het woord. De soundcheck verloopt goed en we worden ook nog eens erg goed ontvangen door de stage manager.

We ontmoeten backstage de band Sea Pinks. Vanavond doen we hun voorprogramma. De Noord-Ierse band heeft een nieuw album uit en is net begonnen aan een Europese tour. We vragen ze dan ook, aangezien de zaal gigantisch is, of ze veel mensen verwachten, waarop ze aangeven dat het voor hun ook de eerste keer is dat ze in deze zaal spelen. Ze zijn ontzettend onder de indruk van de grootte en pracht van de zaal, maar geven aan dat de zaal hun heel graag wou boeken en ze normaal veel aan de andere kant van London spelen. Als we beginnen aan de show zijn er aardig wat mensen echter lijkt het niet zo veel in de grote zaal, maar dat kan de pret niet drukken!

We mogen deze avond wat langer spelen dan de twee avonden ervoor en besluiten daarom wat nieuw materiaal in de set te gooien. Dit blijkt goed uit te pakken en omdat we vaak alles aan elkaar vast spelen zorgt het voor een mooie spanning in de set. De akoestiek van de zaal doet onlangs het immens harde volume wonderen voor de muziek en ook op het podium kunnen we dat goed volgen. De set overstijgt het niveau van de avond ervoor en mede doordat het iets langer is voelt het meer voldaan als we eenmaal klaar zijn. Het publiek is opnieuw erg enthousiast.

Achteraf komen een Japanner en een Duitser naar sommigen van ons toe om individueel voor ons te applaudisseren en bravo te roepen… best vreemd. Ook blijkt dat de bassist van Pozi (de band waar we in Hastings mee speelden) in het publiek staat. We komen veel bekenden tegen en voor we het weten begint de set van Sea Pinks. Het geluid van de zaal werkt ook in hun voordeel: waar ze op plaat een stuk poppier klinken is het vrij hard en energiek. Helaas heeft de gitarist/zanger wat problemen met zijn gitaar die onwijs lijkt te ontstemmen. Verder gaat het ze goed af!

Na afloop reageren de jongens van Sea Pinks erg positief over onze set. Ze zijn ervan overtuigd dat we een keer in Belfast moeten komen spelen en we wisselen wat contactgegevens uit terwijl we tot ver na sluitingstijd over the Beach Boys aan het ouwehoeren zijn en wat op de vleugel spelen die in de zaal opgesteld staat.

Terugreis – London – Rotterdam

Helaas is het de volgende dag alweer vroeg vertrekken naar de ferry en is het een haastig afscheid bij Fire. Maar het zal niet lang duren voor we weer terug zullen zijn, want dezelfde dag nog wordt bekend gemaakt dat we eind Juni weer terug zullen zijn om 2 shows op Glastonbury te spelen!!!