Vanuit Music Export Rotterdam worden doorlopend ondernemende Rotterdamse muzikanten ondersteund die bezig zijn ook voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. Eind 2023 vertrok Poodle richting de UK voor een korte tour. Over hoe die ervaring was lees je in het volgende verslag!
Het is altijd al onze grote droom geweest om in de UK op te treden. Soms speelden we in Nederland samen met bands uit de UK en keer op keer kregen we te horen dat we het daar goed zouden doen. Zo leerden we in oktober 2022 de band Cucamaras kennen tijdens een optreden op het Hit the City Festival in Eindhoven. Zij werden fan van ons, wij werden fan van hen. We hielden in de tijd daarna contact.
Plots was daar in juni vorig jaar ineens een bericht uit Engeland. Of we het leuk zouden vinden om twee dagen in het voorprogramma te spelen van Cucamaras in Nottingham in December. Ons hart ging sneller kloppen. De lang gedroomde UK tour was dichterbij dan ooit. Op Down the Rabbit Hole (waar we allemaal samen waren) besloten we het te doen. Al snel werd er ook een show in Sheffield bij geboekt en zo was onze tour rond. Dankzij de Music Export Rotterdam subsidie van de Popunie konden we echt de plannen verwezenlijken.
Planningen en begrotingen werden gemaakt. Accommodatie, bus en trein werden geboekt. De nodige papieren werden geregeld en op 7 december was het eindelijk zover. De reis naar Engeland kon beginnen. Jette’s zus Pippa vergezelde ons op deze reis als mede chauffeur, roadie, merchgirl, fotograaf en mentale steun.
Op donderdagochtend ging de wekker om 5:45. We zouden om half 7 vertrekken naar Calais. Nelleke, Paul en Natasja waren de avond ervoor al bij Jette thuis gearriveerd met gitaren en koffers. Emre had nog een optreden met diens andere band Library Card op woensdagavond en kwam vroeg in de ochtend op de fiets aan. De bus werd ingepakt, dekentjes en kussens geïnstalleerd op de achterbank, de navigatie ingesteld. Eurotunnel Calais, was de eerste bestemming. We konden vertrekken. De rit naar Calais verliep voorspoedig en ook de overtocht met de auto op de trein verliep zonder problemen. Met enige file en erg slecht weer kwamen we alsnog op tijd aan in Sheffield.
Sheffield
Na een korte installatie op onze slaapplek, verplaatsten we ons naar The Washington. Het café waar we onze allereerste buitenlandse show ooit zouden gaan hebben. The Washington is een kleine maar knusse kroeg, het heeft een soort vintage tattoo thema met veel neon borden, posters en een heuse tarot machine waar een schedel je je toekomst voorspeld. Helaas was dit apparaat niet in gebruik waardoor de afloop van de avond ons nog onbekend bleef.
Er waren twee voorprogramma’s voor ons geboekt, Orchidelia en Ratatouille’s Revenge. Bij aankomst bleek de geluidstechnicus zijn allereerste dienst ooit te draaien, onder begeleiding weliswaar. Het duurde dus even voordat we konden opbouwen en soundchecken. Het hielp ook niet mee dat het podium erg klein was voor ons vijftal waardoor we in een soort Tetris constructie op het podium moesten plaatsnemen. Het wachten werd nuttig opgevuld met een Zweeds puzzelboekje dat mee was gekomen vanuit de lange autorit.
Na de soundcheck was het tijd om wat te eten. De lange dag had onze honger flink aangewakkerd. Als echte traditie van een band op tour gingen we eten bij de goedkope keten Weatherspoons. Waar het vol zit met luide Britten en de drank opties eindeloos zijn. We genoten allemaal erg van de maaltijd. Terug in The Washington konden we nog net een van de laatste nummers meepakken van Ratatouille’s Revenge.
Een kleine outfitwissel in het toilet en we waren klaar voor onze eigen show. De kroeg was vol geweest tijdens het optreden van de band voor ons, maar was in de tussentijd wel wat leger geworden. Die zijn vast even naar buiten om te roken dachten we. Helaas bleek dit niet zo te zijn, maar het publiek dat overbleef was erg enthousiast. We gebruikten het kleine podium zo goed als het ging en gaven een goede show weg.
Het was een goed begin voor de shows die we daarna in Nottingham zouden spelen. Moe maar voldaan keerden we terug naar ons appartement. We keken allemaal erg uit naar wat er nog komen ging, maar vooral ook naar ons bed.
De volgende ochtend werden we allemaal uitgerust wakker. Vol goede moed en met een hongerige maag. Een eettent om de hoek bracht verlossing. Daar laafden we onszelf aan een heus English Breakfast, zei het de vegetarische variant. Bonen, ei, tomaat, aardappeltjes, brood en boter, maar ook avocado en falafel lagen op het bord. Met deze goede bodem konden we weer op pad.
Nottingham
Vandaag een korte rit van slechts een uurtje naar Nottingham. Dus we starten de motor en reden weer richting het zuiden. Door een verkeerde afslag duurde de rit iets langer, maar zo zagen we nog wat van het Engelse landschap. We waren de dag ervoor in het donker aangekomen, maar nu passeerden mooie naaldbossen en pittoreske dorpjes onze ogen. Het plan was om onderweg nog te stoppen bij Chatsworth House, bekend van de BBC serie en de film Pride and Prejudice. Helaas bleek dit kasteel volledig ten prooi geworpen aan het toerisme en werden er absurd hoge prijzen gevraagd om dit te bezoeken. Dit vonden we het ook weer niet waard en dus besloten we er toch maar vanaf te zien. We konden onze tijd ook gebruiken om Nottingham wat beter te leren kennen.
Onze huurbus rolde door de straten van Nottingham, hoe dichter we bij het adres van onze slaapplek kwamen hoe groter en mooier de huizen. We waren in een heuse villawijk beland met woningen die niet onderdeden voor een klein kasteel. Zo hadden we toch nog een beetje Chatsworth House op onze route. Onze ogen werden steeds groter naarmate we het aantal miles minder werd. Zouden wij ook in zo’n groot huis slapen? Het was even geleden dat we geboekt hadden en dus stond het niet meer helder op het netvlies hoe het er precies uitzag.
Maar daar was de rand van de villawijk. Precies het huisje naast de laatste villa bleek onze verblijfplaats. Dat was een lichte teleurstelling, maar dit was wel lekker knus.
Het weer was erg Brits, veel regen en wind. Guur was zacht uitgedrukt. Het was dus niet zo aantrekkelijk om eropuit te trekken. Allemaal nog ietwat vermoeid van de dag ervoor bleven we binnen voor de TV met een Engelse cup of tea. Geheel in Britse stijl keken we naar het programma The Great British Bake-off. Erg hilarisch en vermakelijk.
Om 17 uur werden we bij The Carousel verwacht. Onze tweede show locatie. Daar werden we weer herenigd met de jongens van Cucamaras, het was een warm weerzien. The Carousel is een plek waar allerhande disciplines samenkomen. Er is een bar en evenementenlocatie, een co-working plek, maar ook een uitgebreide print studio in de kelder. De sfeer is er erg vriendelijk en het is volgens mij een plek waar iedereen welkom is.
We werden welkom geheten met een Engels bakje thee en chocolade koeken. Na kort kennis te hebben gemaakt met de enthousiaste geluidstechnicus, beter bekend als ‘Ben from Sound’, kon de soundcheck beginnen. Onze percussionist Jette bleek een onderdeel van haar bongo standaard in Sheffield te hebben achtergelaten, maar dit werd gelukkig snel opgelost door een keyboard standaard en een paar tie-rips die ter plaatse aanwezig waren. De soundcheck verliep verder soepeltjes.
Tijdens deze tour kwamen we erachter dat er in Engeland aanzienlijk minder goed voor de muzikanten wordt gezorgd dan in Nederland. Waar je in Nederland bijna altijd een warme maaltijd bij de show verzorgd krijgt en genoeg tijd om te eten, is daar hier in Engeland geen sprake van. Daar moet je voor je eigen eten zorgen tussen soundcheck en show. Zo ga je de Nederlandse bandcultuur toch ook weer op een andere manier waarderen.
Er was net nog even tijd om wat te eten voor onze show. We hadden een tip gekregen om bij een ramenrestaurant langs te gaan. Het restaurant was klein en de ramen beslagen, een teken voor succes. Na een korte, maar smakelijke maaltijd haasten we ons terug.
The Carousel was inmiddels aardig volgestroomd, en de sfeer was goed. We speelden met een nieuwe setlist, waardoor tijdens het optreden een paar keer verwarring was over de volgorde van de nummers. Maar dit mocht de pret niet drukken. We speelden goed en de vergissingen zorgden ook voor wat lucht in de show en een toegankelijke sfeer. De ongenaakbaarheid van een rockster werd toch af en toe even doorbroken.
Het aanwezige publiek reageerde goed op onze muziek en joelde luid. Na het laatste nummer kregen we applaus en kwamen er allerlei mensen naar ons toe om te vertellen hoe leuk ze het hadden gevonden. Dit was ook terug te zien in de merch verkoop. Het kleine beetje dat we mee hadden genomen ging goed over de toonbank. Vooral de nieuwe Poodle-sjaal was erg in trek en het duurde niet lang voor je overal om je heen de sjaal zag op poppen in The Carousel.
Na de show was het tijd voor Cucamaras om het podium te bestijgen. Al is er bij The Carousel niet veel podium om te bestijgen omdat het gelijkvloers is. Enkel de drummer zat op een kleine verhoging. Maar daardoor was er des te meer contact met het publiek. De jongens van Cucamaras komen allemaal uit Nottingham en speelden dus voor een thuispubliek. Je kon merken dat er een uitgebreide fanbase aanwezig was en dat de band zich op hun gemak voelde. Ze rockten de pan uit, bassist Dan en drummer Joe hielden een steady ritme vast en zanger Olly en gitarist en zanger Josh wisten het publiek flink op te zwepen met hun teksten.
Nadat ook deze show succesvol was beëindigd en het publiek tevreden naar huis was gegaan, werd de avond nog voortgezet. Voor Paul en Emre kwam de avond wel vrijwillig vroeg aan een eind. De vermoeidheid was hen te veel geworden.
We werden meegenomen naar La Bodega, een uitgaansgelegenheid in het centrum van Nottingham. Op het oog een normale Engelse kroeg, maar niets bleek minder waar. Door deuren en gangen en via trappen werden we geleid naar een binnenplaats waar een Biergarten was, daar hoorden we dat er ook nog een club aanwezig was op de eerste verdieping van het gebouw. Daar eindigden we dan ook. De muziek was goed, de sfeer nog beter. Een bruisende avond vol herinneringen om nooit te vergeten. Onze chauffeur Pippa bracht ons veilig thuis naar ons bescheiden stulpje in de villawijk.
Nottingham – dag 2
De volgende ochtend waren Paul en Emre al vroeg uit de veren, zij waren immers vroeg naar bed gegaan. De rest lag echter nog wat langer hun roes uit te slapen. Pippa en Jette hadden de nacht op de slaapbank doorgebracht die compleet doorgezakt bleek te zijn. Een gebroken nacht was dus het gevolg. Een deel van de groep ging het kasteel van Nottingham bezichtigen. Pippa en Jette zouden later de auto in het centrum parkeren en we zouden ze daar ontmoeten. Toen de groep weer herenigd was, werd ergens een klein hapje gegeten en daarna weer richting The Carousel. Vlak voor aankomst werd er nog een vintage winkel in gegaan waar de meeste van ons slaagden voor een leuk souvenir.
De tweede soundcheck verliep wat minder gestructureerd dan die van de dag ervoor. Vandaag was het uitverkocht, er waren zelfs meer kaarten verkocht dan dat er plek was in de zaal. Daarom moest het podium iets worden ingeschikt. Ben from sound deed zijn best en uiteindelijk waren we tevreden over hoe het klonk.
De zaal stroomde langzaam vol, vrienden ouders en vreemden allemaal kwamen ze toegestroomd om de jongens van Cucamaras en de band uit Rotterdam te zien. We begonnen de show met ons nummer Hometown, een nummer dat we goed kennen en dat erg lekker speelt. Het Engelse publiek zat er meteen goed in. Na Paperjam, Alexander en Hex, speelden we een nieuw nummer genaamd Shi Tzu Bitch. Een kort en snel nummer waarin er allemaal hondenrassen worden genoemd. Zoals vaker met het spelen van een nieuw nummer kon er aan de uitvoering nog wat gesleuteld worden, maar we merkten wel dat het al erg goed viel bij het publiek.
Daarna speelden we nummers van onze ep , Astro TV en Flat white. Na Big Virgo Mood kwam een cover van de B52’s en we sloten af met Sharks en als laatste nummer Labracadabrador. Hoe verder we in de show kwamen hoe meer het publiek erin kwam en vice versa. De prachtige wisselwerking van live muziek. Het was een mooie laatste show van onze tour.
Na de show van Cucamaras voelde we ons allemaal voldaan, maar weemoedig. We namen afscheid van de jongens met de belofte elkaar snel weer te zien. Ondertussen loopt half Nottingham rond in een Poodle sjaal.
De volgende ochtend ging de wekker weer voor de terugreis. Deze verliep meer voorspoedig dan de heenreis, geen file en bij daglicht. We konden zelfs een trein eerder nemen dan geboekt. In België genoten we nog van de heerlijke friet in Frituur De Stuif. En voor we het wisten kwam onze stad aan de Maas alweer in het zicht. Op Rotterdam centraal namen we afscheid van elkaar. Moe, trots en voldaan sloten we deze tour af. Al waren we niet helemaal voldaan genoeg, de tour had wat ons betreft nog een week of twee langer mogen duren. De wederzijdse kennismaking met de UK is er zeker een om nog vaker naar terug te keren. We zijn door Ben from sound uitgenodigd in Brighton dus wie weet waar de toekomst ons nog meer gaat brengen!
