Vanuit Music Export Rotterdam worden doorlopend ondernemende Rotterdamse muzikanten ondersteund die bezig zijn ook voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. Rats on Rafts vertrok onlangs naar het Verenigd Koninkrijk voor een tour met o.a. The Nightingales. Over hoe die ervaring was lees je in het volgende verslag!

Rotterdam naar Newcastle
We vertrokken vroeg met onze backline en alle kleding voor twee en een halve week om de boot te halen van IJmuiden naar Newcastle. We hielden er rekening mee dat er een douane controle zou zijn i.v.m. met onze spullen en vergunningen. Na de Brexit moet je een ATA-Carnet hebben. Een document met alle spullen die je meeneemt; van gitaar tot drumstokjes, alles moet kloppen qua omschrijving, aantallen, gewicht, land van herkomst en zelfs de marktwaarde. Daarnaast moet je, als je betaald wordt voor shows in het Verenigd Koninkrijk, tegenwoordig een werkvisum hebben. Allemaal extra kosten terwijl er aan de andere kant van het water niets bij komt.

Onze vroege aankomst blijkt overbodig want we worden kort ondervraagd door de Nederlandse douane en mogen daarna al aan boord. Dat betekend dat we geen stempels hebben voor ons Carnet en ook niet voor ons werkvisum. We hebben deze tocht al eerder gemaakt: De boot vertrekt om half zes in de avond en komt ‘s ochtends om negen uur aan in Newcastle. Het eten is bizar duur op de boot (30 euro voor een maaltijd zonder andere opties) dus we eten onze boterhammen op en halen wat blikjes bier bij de duty free shop. Zo kunnen we wat tijd doden.

Glasgow – Cathouse
Na voor velen een slechte avond slaap komen we aan in Newcastle. We mogen bijna als eerst de boot af maar bij de douanecontrole vraagt de beste man direct om de stempels van onze
werkvergunning te zien. We leggen uit dat er niemand van de Britse douane in IJmuiden was om ons daarvan te voorzien. We mogen onze bus parkeren en wachten tot ze het geregeld hebben. Langzaam, zeer langzaam zien we elke coach, auto, busje en motor van de boot komen en langs de controle post gaan. Uiteindelijk na een uur wachten tot er niemand meer van de boot komt krijgen we onze paspoorten met stempel terug. Het Carnet is overigens weer niet nagekeken.

Maar goed, met een uur vertraging rijden we richting Glasgow. Niemand heeft verder nog
gegeten, dus we stoppen onderweg nog bij een tankstation om even wat te eten.
In Glasgow moeten we eerst langs onze vriend Paul die zo aardig was om onze merchandise naar het atelier van zijn vrouw te laten sturen dat op een paar straten afstand is van waar we gaan spelen. Dit is nog een bijkomstigheid van de Brexit: ons Britse label Fire Records kan ons beter voorzien van merchandise in het land dan het op te sturen naar Nederland. Dan komen er bizarre (vaak uit de lucht gegrepen) import kosten bovenop. Dit heeft de handel tussen de EU en het Verenigd Koninkrijk grotendeels om zeep geholpen.

We zijn erg blij Paul weer te zien na een aantal jaar! Hij gaat met ons mee naar de zaal waar we vanavond spelen, The Cathouse. Hij geeft aan dat het een aparte plek is voor ons om te spelen, omdat het een rock/metal tent is dat zich voornamelijk richt op jongeren. Hij legt uit dat toen hij in Edinburgh woonde als tiener veel heeft gehoord over deze tent. Inmiddels woont hij al meer dan 20 jaar in Glasgow en is er nog nooit geweest!

We komen al gauw aan bij de zaal en ontmoeten daar Fred; hij is het aanspreekpunt voor deze tour die door AEG wordt georganiseerd. Tenminste de meeste data. De eerste tegenvaller is als we erachter komen hoeveel trappen we op moeten met onze hele backline. Het is echt bizar veel en iedereen is kapot als alles is uitgeladen. We gaan hierna met Paul nog even op pad omdat we te vroeg zijn. We gaan langs de platenzaak Monorail, waar Paul ons jaren geleden voor het eerst naartoe heeft meegenomen. We drinken een Guinness en eten daarna een broodje falafel om de hoek want er is geen tijd voor eten na de soundcheck.

Bovendien hebben we een buy-out zoals bij de meeste shows, wat enorm tegenvalt voor ons tijdschema als voorprogramma. We gaan terug voor de soundcheck en ontmoeten the Nightingales en Ted Chippington. Iedereen is erg enthousiast en we hebben gelijk het idee dat het wel een leuke tour gaat worden. Bij de soundcheck van the Nightingales valt op dat het geluid enorm luid en raar is in de zaal. Onze soundcheck is dan ook niet best, iedereen heeft moeite ook maar iets te horen door alle nare weerkaatsingen, maar we worden verzekerd dat als er mensen staan het een verschil zal maken. Meestal is dat ook zo, maar vanavond niet. Het kost ons enorm veel moeite om door de set heen te komen, het geluid is onbeschrijfelijk slecht en af en toe vallen de gitaarpedalen van David uit.

We zetten in ieder geval door en proberen te spelen op wat we weten. Dat is erg lastig want als het volume toeneemt hoor je eigenlijk niets meer op het podium. Voor deze set spelen we ook twee nieuwe nummers en hoewel die voor ons gevoel iets stroever gaan dan gewenst, zijn we toch blij dat we ze hebben gespeeld in zo’n lastige setting. We hebben het idee dat het een enorme ramp was, maar toch lijkt het publiek het erg leuk te vinden en we krijgen nog een flink applaus, al zijn we onderling niet tevreden over het optreden.

De show van Ted Chippington is te gek. Ted is een cult-stand up comedian dat een pionier is in anti-humor. Sinds begin jaren 80 treedt hij vaak op in het voorprogramma van legendarische bands als The Fall en the Nightingales. Het is erg verfrissend om naar hem te kijken terwijl hij simpelweg met het publiek praat en deze grappen verteld tussen twee bands door, die beide vooral communiceren via hun muziek. Het mooiste aan Ted is dat hij het publiek er bij betrekt om het vervolgens ontzettend ongemakkelijk te maken, met af en toe een rake grap.

Na Ted spelen the Nightingales, het geluid is ontzettend luid in de zaal en moeilijk te volgen door de akoestiek, het werkt vermoeiend, terwijl de band erg goed speelt. We zien voor het eerst hun set, met name de manier van drummen van drumster Fliss springt er heel erg uit vanavond. Zelf zijn ze ook niet te spreken over de zaal en ook niet over het podiumgeluid.

Na de show ontmoeten we wat mensen die voor ons naar de show zijn gekomen en gelukkig
vonden ze het te gek. De curfew is erg strak dus we kunnen snel beginnen met uitladen en opweg naar ons hotel waar we weer alles mogen inladen. We zijn een dag onderweg en al helemaal kapot!

Liverpool – The Cavern Club
We hebben een aardige reis te maken van Glasgow naar Liverpool en vertrekken ruim op tijd.
Zanger Robert van the Nightingales adviseerden ons bij ‘de allerbeste’ service station te stoppen onderweg naar Liverpool. Het is iets verder dan over de helft rijden, maar het lukt ons om daar te stoppen en het eten is inderdaad goed, alle producten zijn afkomstig van lokale leveranciers en het is een groot verschil met alle andere service stations in Engeland.

Onderweg naar the Cavern is the Beatles gekte niet te vermijden. Overal waar je kijkt zie je
Beatles. Beetje treurig aangezien de band al vroeg verhuisde naar London en er zo krampachtig aan vastgehouden wordt. De Ierse invloed zie je direct terug in de mensen en de eerste man die ons treft met dik Scouse accent is niet bepaald positief te spreken over de staat van de bus waar we in rijden. De een na de andere grap slingert hij eruit eindigend met “My girlfriend isn’t even that dirty!”.

Er is een kleine lift die de boel naar beneden kan brengen in een aantal etappes: een absolute luxe in dit land! Eenmaal beneden sta je tussen de vuilnisbakken en de vieze lucht verspreid zich overal naartoe. Opnieuw overal Beatles oogvuil, maar gelukkig ook af en toe een foto van Echo & The Bunnymen en the Teardrop Explodes.

Na de rampzalige avond ervoor valt het geluid op dit podium erg mee. Er wordt voor de show
opnieuw een groot hek voor het podium geplaatst, dat was de avond ervoor ook al zo en dat is wel jammer voor de sfeer. Soundcheck verloopt in ieder geval goed en we bespreken en passen de set daarna aan voor deze show. We moeten al gauw spelen en besluiten om het avondeten vanavond maar even over te slaan. Er is simpelweg geen tijd omdat we vroeg spelen.

Als we de intro van A Trail Of Wind & Fire inzetten is het nog erg rustig. Dus we maken de intro wat langer. Een bandlid van the Nightingales gaat naar de bar toe om iedereen te vertellen dat de avond begint. Langzamerhand komen er steeds meer mensen bij. Met een set van 45 minuten hebben we er rekening mee gehouden dat er speling is om dingen te verlengen of in te korten.

We spelen vanavond al een stuk beter en voelen in deze zaal ook wel een connectie met het
publiek. De aanpassingen aan de set lijken ook te werken en we krijgen aan het eind een lang
applaus van het publiek uit Liverpool. Het is een fijn gevoel na de avond ervoor dat het direct
beter is.

Tijdens Ted z’n show voel je het ongemak bij het publiek en dat maakt het alleen maar leuker, hij speelt er mee en dat maakt het te gek. Een gedeelte van het materiaal is hetzelfde maar het meeste varieert hij. The Nightingales spelen kort daarna een strakke set. Met een stuk beter geluid is het fijn om de band in deze setting te zien. Na de show verkopen we een paar platen en pakken snel in om naar de Travelodge te gaan die ook in Liverpool erg dichtbij de zaal zit.

Liverpool – Rust dag
We zijn heel blij dat we de volgende dag vrij zijn, want we zijn allemaal kapot van het slecht eten, slapen en het sjouwen maar dat houdt ons niet tegen om na het ontbijt Liverpool te gaan verkennen. Het is mooie oude havenstad en we besluiten een museum te bezoeken in de haven voordat we terug gaan. Later spreken we af met The Nightingales en Ted waar we vermaakt worden door Rob z’n verhalen, Guinness en een Scouse stew.

Darlington – The Forum
In de ochtend vertrekken we iets vroeger dan gepland uit het hotel omdat Mathijs & David heel graag het voetbalstadion van Liverpool FC willen zien voordat ze Liverpool verlaten. We rijden richting Anfield en als eerst zien we Goodison Park, het stadion van concurrent Everton dat op een steenworp afstand ligt van het Liverpool FC stadion. Midden in een woonwijk ligt het stadion van Liverpool, en dat geeft het een mooie sfeer, die in Rotterdam het meest vergelijkbaar zou zijn met de ligging van het Sparta stadion, al is dat een stuk kleiner.

We tanken bij en kijken nog even rond, bezoeken de fanshop, maar helaas is er geen tijd voor een rondleiding door het stadion want we moeten terug naar het noorden, naar Darlington.

Als we aankomen bij the Forum worden we ontvangen door een jawel : Nederlander! Danny is
de lichtman en woont en werkt al jaren in Darlington. Origineel komt hij uit Maastricht en hij is
dolbij wat Nederlanders over de vloer te hebben. We kunnen gaan uitladen en voor het eerst
hebben we het idee dat we in een goed georganiseerde zaal spelen. Het is een oude kerk die
omgebouwd is tot popzaal. Aan de voorkant zit een bar met een zitgedeelte en achter de zaal
bevinden zich nog oefenruimtes en we krijgen zowaar te eten! Het zal de eerste en enige keer
tijdens deze tour zijn dat een zaal eten voor ons heeft gemaakt.

Soundcheck verloopt goed en er is veel ruimte op het podium, maar toch moeten we de drumstellen op de basdrum na omwisselen. We passen opnieuw onze set een klein beetje aan om te zorgen dat deze binnen het tijdslot past, maar ook omdat we het fijn vinden om elke avond iets anders te spelen.

Tijdens het begin van onze show zijn er al aardig wat mensen binnen en gedurende de set komen daar steeds meer bij. Het publiek zoekt altijd momenten om te klappen voor ons, maar dat wordt ze niet makkelijk gemaakt. Er gaat niet veel energie door de zaal, apart van een paar wat jongere mensen die je kan zien meebewegen met nummers als Tokyo Music Experience, Osaka en Where Is My Dream?, maar de anderen luisteren voornamelijk aandachtig naar de muziek. Als we de outro Rain inzetten krijgen we een luid lang applaus, we bedanken het publiek, The Nightingales, Ted en gaan direct verder om zo snel mogelijk de afbouw te realiseren. Versterkers, drums, alles er zo snel mogelijk af, zodat alles klaar staat voor the Nightingales.

Elke avond is het een soort therapie om naar Ted’s set te kijken en dat proberen we dan ook elke keer te doen. Ook zijn set is elke avond anders en als je met frustraties zit omdat je iets net niet goed heb gespeeld, of omdat er iets anders mis ging dan lach je het er gelijk af. The
Nightingales, spelen ook hier een strakke set voor een inmiddels redelijk gevulde zaal. Het is
leuk om te zien hoe hun geluid zich in verschillende zalen en settings staande weet te houden.

Er wordt nog wat merchandise verkocht en kennis gemaakt met mensen uit het publiek. We
spreken ook een paar mensen die voor ons zijn gekomen, maar helaas de show gemist hebben omdat we zo vroeg moesten spelen. We spreken Danny uit Nederland nog over culturele verschillen en zijn liefde voor Fortuna Sittard, voordat we moeten vertrekken richting het hotel.

Manchester – The Deaf Institute
Hoewel het bekend staat als een Noord-Engelse stad rijden we weer richting het zuiden en
komen al gauw aan bij de zaal. Daar zijn The Nightingales al aan het opbouwen. Het is er weer
een zaal met een hoop trappen. Er wordt een beetje geklaagd, maar we gaan gauw aan de sjouw.

De zaal is een te gek bij elkaar geraapt zooitje. Ook het formaat van de zaal en de indeling helpt daar bij. Het podium bijvoorbeeld is een geknutselde constructie die op het eerste oog veel te hoog lijkt, waarbij de drummer in een soort alcove zit. Boven ons bevindt zich een dakraam, en aan de andere kant van het podium een soort kerkelijke tribune.

We gaan er vanuit dat het geluid hier heel beroerd zal zijn, gezien de bouw van de zaal. Er zijn inderdaad vreemde reflecties tijdens de soundcheck, maar op de één of andere manier komen die precies goed uit. Je kan net genoeg horen en de rare bijgeluiden voorzien je van extra energie. Tevreden, maar op ons hoede voor een andere akoestiek als er mensen staan gaan we naar de kleedkamer. Ook hier is er vanwege de tijd geen tijd om te eten voor de show, dus we werken wat pita’s met hummous naar binnen en laten het daar maar bij.

We vragen of alles wat trager mag starten omdat er nog amper mensen in de zaal zijn. Maar de representative vanavond is van een andere agency en heeft sowieso weinig gehoor voor wat er gevraagd wordt. Het is jammer, maar we gaan rustig onze gitaren stemmen en zetten een lange intro in. De set is vanavond ook iets korter van een gemiddelde van 45 minuten naar 30 minuten, maar we laten alle omstandigheden los en spelen veruit de beste set tot dan toe.

De energie klopt, het geluid klopt en alles lijkt vanzelf te gaan. We genieten van deze show ook al zijn er aan het begin nog weinig mensen. De mensen die binnenkomen zijn laaiend enthousiast en na de show worden er wat platen verkocht en krijgen we veel complimenten van mensen die het wel hebben gezien. Ook een paar verontschuldigingen over het later aanwezig zijn.

Bij Ted & The Nightingales staat de zaal helemaal vol en tijdens deze shows worden we een paar keer aangetikt door mensen die voor ons gekomen waren, maar ons gemist hebben omdat het zo vroeg begon. Het gevoel bekruipt ons dat het bij ons ook zo druk had kunnen zijn.

We zetten onze reis voort naar Wakefield, hier zullen we twee dagen langs de snelweg slapen in een Travelodge omdat het goedkoop en dichterbij Leeds is. Voor de volgende dag is het ook gunstig omdat we dan al bij de snelweg zitten. Onderweg krijgt iedereen toch wel erg honger. Helaas is het enige wat open is een McDonald’s.
Aangekomen in het hotel mogen we de spullen beneden stallen in een opslag hok wat enorm veel tijd scheelt met in en uitladen, ontzettend aardig personeel weer!

Deel 2 van het tourverslag van Rats on Rafts volgt volgende week. Stay tuned!