De derde Bong-Ra VS tour stond in teken van de nieuwe release Ravecore Classics die eind april uitkomt en een Euro tour als vervolg zal hebben (mei/juni 2017) om de ‘classic’ stijl van Bong-Ra weer een frisse wind te geven. Er stonden voor deze VS tour zes shows gepland, maar dit werden er uiteindelijk acht. Een hiervan was een benefiet show in Indianapolis voor een overleden vriend, Drew Perry, en een extra show in Miami om het doordeweekse gat te vullen.

De tour, genaamd Monsters Of Mash Up, werd een herhaling van de oorspronkelijke release en tour uit 2005, waarin de breakcore legendes Bong-Ra, Enduser (VS) en DJ Shitmat (UK) de handen ineen sloegen om 12 jaar later weer met z’n drieën op pad te gaan. Er werden zes shows samen gedaan en twee solo. Aangezien de andere artiesten ook van plan waren om door de VS te touren leek dit een ideaal moment om zo een groter en beter bereik te genereren.

Boekingskantoor Here Comes Trouble Agency besloot om een cameraman / documentaire maker aan de tour toe te voegen om zo achteraf een blik achter de schermen te kunnen presenteren van ‘life on the road’ tijdens een breakcore tour. Deze documentaire zal tijdens de vierde editie van RVLT Festival gepresenteerd worden.

Portland
De vlucht naar de VS was lang. Via Kopenhagen belandde wij in Los Angeles en van LA ging het door naar Portland. Na een kort nachtje slapen ontmoet ik weer mijn oude muziek kameraden Lynn (Enduser) en wat later Henry (DJ Shitmat), die zoals gebruikelijk zijn vlucht had gemist maar gelukkig de dag erop alsnog in Portland wist aan te komen.

De Star Theater is een oude burlesque zaal in hartje Portland. Er passen zo’n 200 man in en de promoter is blij, want hij verwacht een volle bak voor een donderdag. Donderdagen en breakcore gaan nooit goed samen, in Portland dus wel. Een zeer geslaagde eerste show. Het gaat los, veel drank, veel bekenden en gelukkig ontdoen we ons aan de after party want we vliegen vroeg richting Chicago.

De reisplanning was, met veel vluchten, strak. Omdat er ook vaak sneeuwstormen zijn in deze periode van het jaar nemen we het zekere voor het onzekere door vroeg te vliegen; mochten er vluchten uitvallen of vertragingen zijn… We schijnen een week te hebben waarin de zon overal schijnt en één van de warmste winters is ooit. Minder slaap dan maar, maar in ieder geval lekker weer!

Chicago
Na een lange vlucht komen we aan in Chicago en moeten naar het district Berwyn rijden. Wire is een toffe zaal/bar, de promoter had een wat grotere opkomst verwacht, maar Berwyn schijnt nogal uit de buurt te liggen, OV bestaat nauwelijks in de VS, dus zo’n 100 man voor de vrijdag. Het feest is niet minder heftig en gaat weer goed los. Het maakt mij trots dat ik zie dat er nog steeds veel trouwe fans zijn die deze vorm van muziek omarmen, het zijn die-hards, en genieten van het feit dat er eindelijk buitenlandse artiesten in hun buurt komen spelen.

Denver
Zaterdag komen we in Denver aan. Ik zit al een beetje in een tour roes. Nog weinig slaap, jetlag en te veel alcohol in m’n bloed. The Black Box is een geweldige zwarte doos met een krachtig soundsystem, vroeger was dat nogal het probleem in de VS, de geluidsinstallaties waren nogal armoedig. Over mijn sets valt verder weinig te vertellen, die worden erg goed ontvangen, mensen dansen er op los en de nieuwe tracks werken goed op de dansvloer. Had misschien hier en daar nog een paar dingen moeten veranderen, maar dat zal altijd zo blijven.

Indianapolis
Zondag, een dag waar we het feesten even aan de kant zetten. We spelen een ingelaste benefiet show in The Rathskeller voor overleden vriend Drew Perry. Drew was een paar maanden geleden op brute wijze vermoord in zijn huis, en laat een vrouw en kind met spierziekte achter. Onze show is gratis en we geven zoveel mogelijk promo materiaal weg voor de loterij om geld in te zamelen voor de familie van Drew.

Het optreden is een van de bizarste uit mijn carrière, er hangt een sfeer van blijheid en verdriet. Blij omdat de Drew herdenken, maar verdrietig omdat hij er niet meer is. Drew was een van de beste maatje van Lynn (Enduser) en die geeft ook een geweldige speech ter ere van Drew. Er wordt veel gepraat, gelachen en gehuild. We maken er het beste van en zijn trots om op zo’n manier afscheid te kunnen nemen van hem.

Miami
Maandag vliegen we richting Miami, een lange reis en we hunkeren naar een dagje vrij op dinsdag. Ons dagje vrij wordt ingevuld met een tripje naar de Everglades. Daar eten we ook gegrilde alligator ribs, smaakt een beetje als een kruising tussen taaie kip en varkensvlees. Lekker, maar niet voor herhaling vatbaar.

De woensdag show in de Churchill’s Pub is een door deal, we hopen zo wat extra dollars te maken om de vrije dagen door te komen. De VS is duur, voor een pakje peuken betaal je al gauw negen dollar als je mazzel hebt. Verder heb ik de pech dat mijn portemonnee gestolen wordt, gelukkig had ik m’n creditcard in de Airbnb laten liggen, het had erger kunnen zijn. Een leuke opkomst en plezierig om oude bekenden als Otto Von Schirach en Dan Doormouse (oude Breakcore legendes uit Miami) te ontmoeten. Het is woensdag, we zijn vroeg klaar en gaan ‘vroeg’ naar bed.

Washington DC
Donderdag kunnen we uitslapen, de was doen en een beetje door Miami Beach rijden voordat we richting Ft Lauderdale gaan om richting Washington DC te vliegen. Vrijdag spelen we in de Zeba Bar in DC. Ik heb een track van Bad Brains in m’n set verwerkt als hommage aan een van de beste punkbands ooit, die uiteraard uit Washington DC kwamen. Het is niet druk, maar de zaal is goed vol. DC is geen electronica stad, het leunt meer op hiphop en rock, er zijn wel veel mensen van ver gekomen, een paar bekenden van andere shows, de sfeer is goed, en de show rockt als een tiet.

Philadelphia
Zaterdag komen we laat aan in Philadelphia. De Voltage Lounge is een Europees aanvoelende zaal, vergelijkbaar met de Utrechtse EKKO van vroeger. Een volle zaal en een avond die helemaal los gaat. Een prachtige vj- en lichtshow, maar iets teveel tequila shots aan de bar. We kruipen rond een uur of drie naar een afterparty van de promotor en feesten nog even door.

Toronto
Zondag scheidden onze paden en ik ga solo richting Toronto. De vermoeidheid slaat zwaar toe en ik merk op het podium van Nocturne dat ik begin te hallucineren vanwege het slaapgebrek. Ik zie kleine kinderen om me heen dansen om twee uur ’s nachts en besef dat ik echt een goede nachtrust nodig heb. De promoters en publiek in Toronto zijn super aardig. Je merkt dat Canadezen veel meer op Europeanen lijken, met minder testosteron dan hun Amerikaanse buren. Fijn om hier af te sluiten.

Maandag vliegen naar New York, een dagje uitrustten voordat de dag erop terug naar huis wordt gevlogen. Het was een wervelwind. Acht shows in tien dagen in deze omstandigheden hakt er flink in. Het was een groot succes; na 20 jaar ploeteren is het hartverwarmend om zoveel liefhebbers tegen te komen die je al zo’n tien jaar volgen, nog steeds je platen kopen en die ook nog eens super vriendelijk zijn. Het was me een eer om dit mee te mogen maken. De zwaarste, maar meest positieve tour uit mijn carrière.

Ik dank de Popunie om deze tour financieel te steunen, zonder zo’n extraatje is het de underground muzikant haast onmogelijk om zo’n tour op te zetten. Mijn dank is groot.

Bong-Ra

Blijf op de hoogte van het laatste nieuws en optredens van Bong-Ra via Facebook.

Deze tour werd mede gefinancierd door Popunie Music Export Rotterdam.