Op Goede Vrijdag, de derde april, presenteerde Rats On Rafts het tweede album Tape Hiss, dat al verschillende enthousiaste reacties teweeg bracht op verschillende muzieksites. Als plaats van handeling was gekozen voor, hoe kan het ook anders bij deze band, het tot concertzaal omgebouwde voormalige lichtschip Vessel 11.
Rats On Rafts en de havenstad Rotterdam zijn natuurlijk onlosmakelijk met elkaar verbonden en het is niet meer dan toepasselijk dat juist in deze metropool de rauwe muziek van Rats On Rafts misschien wel hét vlaggeschip van de (op zijn minst continentale) neo post-punk geworden is.
Na een veelbelovend voorprogramma van het jonge bandje The Homesick uit Dokkum, dat in sommige nummers met soms verrassende wisselingen liet zien dat hier iets moois uit groeien kan, was daar een uur en nog wat durende energie-explosie van Rats On Rafts. Ondanks wat technische mankementen aan de PA die David Fagan even tot woedende gebaren en de nodige “f#cks” brachten, lieten de heren zien en vooral horen wat een fenomenale band zij zijn.
De setlist bestond uit nieuw en oud werk. Sleep Little Child was de opener zoals ook op het nieuwe album, en vanaf het moment dat men bijna in slaap gesust door het lieflijke eerste deel weer wakker geschud werd, was er geen ontkomen meer aan. Alsof de scheepsmotor op volle kracht draaide, werd het publiek finaal van de sokken geblazen. Hoogtepunten waren met name 1-6-8 (machine) en Last Day On Earth van het nieuwe album en een prachtig venijnig Jazz van debuutalbum The Moon Is Big.
Powersongs als Powder Monkey deden de V11 letterlijk schommelen door de mosh-pit (op zich al een hele belevenis op een stukje van 4×4 meter vooraan bij het podium, veel groter is de zaal niet). Het als toegift gespeelde Zebradelic, misschien wel dé post-punk hitsingle van het nieuwe album vanwege het refrein dat in de hersenen blijft haken, liet nog even zien dat in al die energie en rauwheid, waanzinnig sterke songs de basis zijn. Dat maakt niet alleen live, maar ook met de studio-uitvoeringen op Tape Hiss, duidelijk wat een fantastische band Rats On Rafts is.
Er werd weinig gezegd op het podium, eigenlijk alleen gespeeld alsof het leven er van af hing en vaak ook zonder stiltes tussen de nummers, zoals dat ook op Tape Hiss het geval is. Het vleesgeworden Rotterdams motto dus: “niet lullen, maar poetsen”. Heerlijke avond!
Rob Veltman
Voor alle informatie over de huidige tour van Rats On Rafts of het nieuwe album kijk je hier en hier.
