Live-verslag: Baroeg Open Air 2018

Na een financieel spannende periode voor Baroeg Open Air (BOA) waarin een crowdfundingcampagne het festival heeft moeten redden, is 15 september eindelijk DE dag aangebroken. Het festival trok dit jaar gedurende de zonnige dag 10.000 bezoekers, wat een recordaantal is voor BOA. Vorig jaar waren er nog ruim 8.000 bezoekers.

De bezoekers waren getuige van 21 shows verdeeld over vier stages. Op het programma stonden onder meer headliner Rose Tattoo, bands als Heidevolk, God Dethroned, Fleddy Melculy en natuurlijk de drie Popunie Live acts. Verder werden voor de tweede keer de Plee Sessies georganiseerd: een minipodium, vlakbij de dixi’s. De eerste Popunie Live band, Die Nakse Bananen, stond om 13.00 uur ingepland op de Mainstage, †HE  D∑ÅD CVL† en De Likt speelden later op de dag bij de Electronic Stage. Hieronder het verslag.

Die Nakse Bananen
Als de eerste bananen het publiek in vliegen al vóór de eerste noot gespeeld is weet je dat je met Die Nakse Bananen te maken hebt. Na de bananen laten deze eerste noten gelukkig niet lang op zich wachten. De voor punk kenmerkende snelle drums worden bijgestaan door goed mee te zingen teksten en snaarwerk van een overwegend in bananenkostuums gehulde band.

Een kalme pit voor het podium verraadt dat het om 13.05 nog wat vroeg is voor punkers, maar de sfeer zit er goed in. Correctie, 13.10: de pit gaat los en wie er niet in staat klapt boven zijn of haar hoofd mee. Strakke punk zoals van Die Nakse Bananen is van alle tijden, zowel historisch als op de dag.

†HE  D∑ÅD CVL†
Een onheilspellende intro kondigt de opkomst van †HE  D∑ÅD CVL† aan. Het eerste echte nummer heet Kill Yourself en bevat een elektronische introductie die naadloos overgaat in een drum’n’bass beat. De eerste niet try-out show kenmerkt zich door gespannen blikken en een concentratie op de muziek die staat voor perfectie in de uitvoer van de show. Dit streven naar een nauwkeurig uitvoeren komt ook terug in een goede balans tussen crossbreed zoals bekend van PRSPCT en punk zoals het hoort te zijn. Nihilistisch en hard zijn de kenmerkende woorden voor †HE  D∑ÅD CVL†.

Hoewel een andere bezetting lijkt de nieuwe band van Gareth, Thrasher voor intimi, veel op The Hard Way. Het verschil uit zich later in de show wanneer politieke thema’s naar de oppervlakte komen en punk de overhand lijkt te krijgen. Tegen het einde wordt “het genre van Rotterdam” aangekondigd: hardcore. Hardcore kan blijkbaar harder want er worden nog hogere aantallen beats per minuut geproduceerd. De pit gaat harder en het plezier wordt groter; †HE  D∑ÅD CVL† is een aanwinst voor hard Rotterdam!

De Likt
Waar heeft De Likt niet gestaan deze zomer? En met een reden. Het publiek weet massaal de Electronic Stage te vinden en geniet duidelijk. Er wordt gedanst, gepit en gefeest. De Likt laat zien dat Rotterdam nog steeds relevante acts aanlevert. Speciaal voor BOA wordt door “deze twee kanjers” die achter de productie zitten een nummer gespeeld. Een goede dansplaat rolt van het podium de tent in en ook dit stuk van de show wordt door het publiek gegeten als zoete koek. Er wordt wild gedanst. Rechts voor verliest zelfs iemand een rok tijdens Ja Dat Bedoel Ik.

De Likt blijkt de perfecte feestformule te hebben. Naarmate de show vordert verliest Jordy meer zweet en zijn shirt. Er lijkt, voor de toegift, te worden afgesloten met “een nummer dat in Amsterdam weleens scheve gezichten krijgt; Rotterdam”. Het publiek is niet meer te houden en klimt letterlijk in de tentpalen omhoog. De Likt doet het weer: een goede show bouwen.

Baroeg Open Air 2018 bleef ondanks de topdrukte een gezellig festival met een programmering waarin veel ruimte is voor alternatieve muziek. Jong en oud danst, ontspant en geniet van verschillende shows: van Pleesessie tot Mainstage.

Copyright foto’s: Govert Kreuk Photography

Meer foto’s vind je in het speciale Facebook-album hier.

Lewsberg – Lewsberg

  • Lewsberg

  • Lewsberg
    • Genre: lo-fi, indie
    • Release-type: album, vinyl, digitaal
    • Label: self-released

Wanneer je je band verbasterd vernoemt naar een bijna vergeten Rotterdamse schrijver (Robert Loesberg) en je debuut begint met de opname van een gesprek tussen de dichters Frans Vogel en Cornelis Bastiaan Vaandrager uit diezelfde stad (“Vaan”) dan ligt een etikettering als muziek voor intellectuelen al snel op de loer.

Gelukkig valt dat op het gelijknamige album van Lewsberg allemaal reuze mee. De bandleden hebben eerder hun sporen verdiend in onder andere Boring Pop, Naive Set, Rats On Rafts en Venus Tropicaux en geven op deze plaat een fijne variant van de indie-gitaarsound die we kennen van Velvet Underground en hun navolgers. In veel recensies is deze vergelijking al gemaakt en ook hier kunnen we er niet om heen, mede omdat het droge parlando/zingen van Arie van Vliet doet denken aan Lou Reed, maar dan wel met een Rotterdamse tongval.

Het album staat vol subtiele, repeterende en soms zelfs hypnotiserende (zoals in een van de hoogtepunten, Benefit Of The Doubt) gitaarriffjes, die heel stiekem het oor binnen wurmen om te blijven hangen.

Er wordt af en toe geëxperimenteerd door bijvoorbeeld extreme tempowisselingen of zelfs plots het achteruit laten spelen van een track (Non-fiction Writer, waarin opnieuw Vogel en Vaandrager te horen zijn) of het effect waarbij het lijkt alsof een plaat blijft hangen. Zo ontstaat er een bijna broeierig geheel dat op geen enkel moment verveelt, met veel knappe nummers.

Het rustige Carried Away is één van de hoogtepunten naast het eerder genoemde Benefit Of The Doubt, evenals The Smile dat uitgroeit tot een wat steviger nummer om plots om te slaan in een lounge-achtige sound waarover C.B. Vaandrager een gedicht voordraagt. De plaat sluit af met het enige niet door Arie van Vliet gezongen Vicar’s Cross Pt.2, met wat een variatie op het intro van de plaat lijkt te zijn als basis. Bassiste Shalita Dietrich neemt hier de zang voor haar rekening.

Lewsberg is een band die zich niet makkelijk vinden laat op internet. Er is een karige website en geen Facebookpagina, slechts via hun Bandcamp-pagina is nog een en ander te achterhalen. Het tekent de eigenzinnigheid van het viertal. Een eigenzinnigheid die ook op de plaat terug te vinden is.

Met de plaat Lewsberg zet de band zich in één klap ijzersterk op de kaart. Literatuur en muziek, soms kan het leiden tot snobisme, maar af en toe ontspruit uit de combinatie een mooi en verrassend werk. Dit fijne debuut laat dat horen.

De keuze voor Loesberg, Vogel en Vaandrager is daarbij tekenend voor de stijl die ook de band hanteert: prozaïsch, droog en recht toe-recht aan zonder al teveel frivoliteiten. Wat dat betreft misschien dan toch ook het Rotterdamse idioom, maar dan wel met ruim voldoende zeggingskracht om veel breder en verder aan te spreken. Een plaat zonder enige defecten!