“Kijkt u, om teleurstellingen te voorkomen, eerst even naar mijn tarieven voordat u een afspraak maakt”, besloot een lifecoach die gespecialiseerd is in burn-outverschijnselen de introductietekst op zijn website. “De kosten worden in enkele gevallen door een aanvullende verzekering gedekt”. Ik klikte op het linkje. Als zzp’er zou ik 150 euro exclusief btw per sessie van 30 minuten betalen. Ik Googlede verder en vond een coach die per sessie de helft rekende. De banner op haar website toont het patroon van een bakstenen muur. De voegen lopen speels over in de takken van een boom met rode knopjes en twee vogels erin.

“Goh, wat doe jij veel joh. En allemaal toffe dingen”, zeiden mensen die me volgen op Instagram. “Ja,” zei ik dan, “ik ben gezegend”. Meer wist ik vaak niet van het gesprek te maken. Om de haverklap kon ik mijn Instagram-bio aanpassen, met geen enkel ander doel dan het overzicht over mijn professionele leven te behouden: ‘Schrijft | treedt op | improviseert | geeft workshops | coacht | maakt radio’. Ik ben weliswaar schrijver, maar bij voorkeur niet van Instagram-bio’s. Hoe meer dingen ik deed, hoe minder leuk ik al die dingen vond. Maar dat lag niet aan die dingen. Ik zag mijn enthousiasme altijd als mijn beste eigenschap, het brengt me immers al jaren op plekken waar ik anders niet gekomen was. Dat het ook mijn grootste valkuil is – en ik denk dat dat voor meer muzikanten geldt – had ik niet vermoed.

De laatste tien jaar lukte het aardig om een vrijgevochten bestaan te leiden met de focus op muziek en schrijven. Leven van je passie geeft energie, toch? Maar eerlijk is eerlijk: de muziekindustrie hier biedt weinig ruimte voor Nederlandstalige nichemuziek als de mijne en gezien het geringe formaat van ons landje begrijp ik dat wel. Als je daar toch van rond wil komen, bestaat je leven zelden uit zuiver liedjes schrijven; je professie is al snel een lappendeken van freelance klussen in het verlengde ervan. Schrijflessen voor brugklassers, coaching, evenementen presenteren, artikelen schrijven, freestylen op bedrijfsfeesten, voice-overs opnemen voor reclamecommercials; het schnabbelcircuit als overlevingsstrategie. Alles aanpakken, het is immers leuk werk en altijd goed voor je netwerk. Ik verloor mezelf erin tot ik moe was. Heel moe.

Steeds vaker werd ik wakker ’s nachts. Mijn lontje werd korter, alles wat mijn vrouw in huis deed vond ik stom. Stofzuigen op zondagochtend: doe even rustig joh. De wc schoonmaken: laat dat nou even joh, ontspan eens. Ik werd onrustig van haar activiteit. Wanneer ze me tijdens mijn bak koffie op een zondagochtend aanspoorde om te gaan douchen zodat ik een wandeling met dochterlief kon maken – bootjes kijken, een stop in de speeltuin desnoods – sloeg ik geïrriteerd de deur achter me dicht (om vervolgens te douchen en die wandeling te maken) en ik wist: dit is niet goed. Ik had een helpende hand nodig.

In de spreekkamer van de coach, die per sessie de helft rekende, stonden twee stoelen. Daartussen een tafeltje met theezakjes en tissues. Vanuit het raam zicht op de Tikibar – ik kreeg trek in een biertje. “Noem eens op wat je allemaal doet”, zei ze. Mijn antwoorden schreef ze op een whiteboard, het werd een aardig rijtje. “Vind je dat je jezelf teveel druk oplegt?” vroeg ze. Er klonk onbedoeld een oordeel doorheen. “Misschien een beetje”, zei ik vragend. De vrienden die ik later aan de telefoon had zeiden: “Dat had ik je ook wel kunnen vertellen”.

We stelden als doel opnieuw te formuleren waar mijn focus moest liggen. Grenzen stellen aan mijn enthousiasme. ‘Sometimes you cut the branches off to save the tree’, oreerde de Zweedse rapper Promoe een krappe twintig jaar geleden al. Met pijn in het hart (en in de portemonnee, maar da’s voor later zorg) nam ik afscheid van enkele opdrachtgevers. Ik keerde terug naar mijn kern: liedjes, gedichten en verhalen schrijven. Niet enkel constant op zoek naar meer of betere klussen maar gewoon weer genieten van het schrijven zelf. Die energie stroomt inmiddels weer en ik geloof dat dat me vanzelf weer een stap verder brengt als kunstenaar.

Tijdens de koffie kort ik mijn Instagram-bio in. De eerste zonnestralen van het jaar vallen voorzichtig door het raam. De takken van de bomen hebben rode knopjes en er zitten vogels in. Dochterlief legt haar hand op mijn knie. “Papa eendjes voeren?” vraagt ze. “Tuurlijk,” zei ik, “papa hóéft niets vandaag”.