Investeer in Talent: Tamara Woestenburg

13071982_1354252774590402_7067525802545344063_oIn oktober 2016 zal het debuutalbum van Tamara Woestenburg verschijnen, getiteld The Colony. Tamara ging aan de slag met de bekende Amerikaanse producer Kramer (o.a. de producer van de Pulp Fiction soundtrack) en de opnames en mixes zijn inmiddels helemaal afgerond. Maar een plaat is natuurlijk geen plaat, als ie niet op vinyl is geperst! Dus om de plaat zo mooi mogelijk af te leveren en er genoeg promotie voor te kunnen maken, vraagt ze nu om jullie hulp. 

Op haar pagina op VoordeKunst vertelt Tamara over haar eerste contact met Kramer:
“Een paar jaar geleden ben ik via MySpace – voor de jongeren: dat was een soort Youtube maar dan zonder filmpjes – ‘ontdekt’ door de Amerikaanse producer Mark ‘Shimmy’ Kramer. Ik verkeerde in de gelukkige omstandigheid dat ik in mijn conservatoriumtijd wat demo’s had opgenomen met de jongens van Chef’Special en de muzikanten van Anouk, en ik ontving het volgende berichtje:

‘I LOVE your work, if I can contribute in any way, say so.’

Wat schertste mijn verbazing, toen bleek dat deze Kramer een aantal van mijn favoriete artiesten had geproduceerd, zoals Daniel Johnston, Low en Sufjan Stevens. Verder speelde hij in Butthole Surfers en Ween, en is hij door Rolling Stone in 1995 verkozen tot producer van het jaar voor Urge Overkills versie van Girl, You’ll Be A Woman Soon (PulpFiction soundtrack).

Ik kan je zeggen dat ik bijna omviel achter de balie van platenzaak Plato Rotterdam, waar ik destijds werkte.

Maar toen moesten we nog bij elkaar zien te komen, en dat bleek lastiger dan we dachten. De eerste keer dat ik naar New York ging, werd hij plotseling weggeroepen voor een haastklus in Europa. De tweede keer dat ik naar Amerika zou gaan, eindigde ik met Harry Merry in de gevangenis. (Misschien herinner je dit verhaal nog op 3voor12Rotterdam)

Uiteindelijk besloot Kramer dan maar op het vliegtuig naar Nederland te stappen en hebben we mijn debuutalbum The Colony opgenomen.”

Haar tegenprestaties voor je hulp, variëren van bescheiden – een pre-order – tot erg grappig: Zo zegt ze door een hoepel te zullen springen in een konijnenpak, terwijl ze je naam zingt op Rotterdam CS als je haar kunt helpen met €100,- of meer.

Kijk snel op haar pagina op VoorDeKunst en help haar de plaat op vinyl te persen.

Luister hier alvast naar haar eerste single Pink Eyed Soul:




Mark Lotterman

cover hollandHolland
download-album
singer/songwriter

Voordat ik Mark Lottermans nieuwe album Holland ga bespreken, moet ik iets bekennen: ik had altijd een hekel aan Mark. Niet een specifieke ergernis, gewoon aan de man – jongen nog, destijds – en zijn muziek.

Ik hoorde hem meermaals spelen en Mark en zijn band maakten een blues van het soort dat ik niet trok; te gelikt, te veel solo’s. Dit is lang geleden, ver voor zijn officiële eerste album Pain & Entertainment. Een plaat die ik, net als alles wat daarna kwam, nooit heb geluisterd.

Dus wat zeg je dan, als de vraag komt om Holland van Mark Lotterman te recenseren?

Dan stap je over je eigen schaduw heen, zoals men dat tegenwoordig zo plechtig placht te zeggen. Het is nog net geen voetbal jargon. Hoe dan ook, ik was het aan mijzelf en aan Mark verplicht het verleden te laten rusten. Mark kent mij niet eens!

Het zijn van die momenten dat je niet trots bent op jezelf. Al na een eerste luisterbeurt voel ik lichtelijke schaamte. Dit klinkt verrassend goed. Nog een paar luistersessies verder voel ik de behoefte Mark te bellen. Ik wil mij verontschuldigen. Al die jaren heb ik zijn werk ten onrechte links laten liggen, heb ik mensen die Mark en zijn muziek goed kenden weggehoond. Stom van me, zo blijkt nu.

Holland is een verpletterende plaat. Eigenlijk volstaat deze zin. Gewoon luisteren is het devies. Omdat er misschien toch wat meer van mij wordt verwacht, wat nadere toelichting: opener Happy maakt intens blij, heerlijke sound en dito tekst. Voor The Great Farewell geldt eigenlijk hetzelfde. The East Of Rotterdam is een klein pareltje; een subtiele ode aan een fragiele jongensliefde. Het fraaie pianowerk maakt het helemaal af.

Lou Reed vermeld ik om de fijne mix tussen drumcomputer en tekst, een heerlijk contrast. Het titelnummer Holland ten slotte, vat de hele plaat bijzonder goed samen. Er zijn verschillende soorten pijn in het leven, maar die van jezelf blijven toch het lastigst.

Het is een merkwaardige positieve energie die het album met negen tracks kenmerkt, die suggereert dat Mark vrede heeft gesloten met zijn demonen. Ik gun hem een tijdelijke rust.