Vanuit Music Export Rotterdam worden doorlopend ondernemende Rotterdamse muzikanten ondersteund die bezig zijn ook voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. De vagabonden Thijs en Jim van Sociale Onrust kregen de kans om naar Chili te gaan om hun Nederlandstalige punk te spelen voor het Chileense publiek. Behalve legendarische shows en opnames maakten ze een heleboel nieuwe vrienden. Hoe dat in z’n werk ging, zien we door de ogen van Jimmy Onrust. 

Most probably guilty
Maxi, het broertje van Lucho, was er ook. We hadden hem al even gezien op het vliegveld en verder veel over hem gehoord. Hij ziet er uit als een mix van punker en een oude jazz bassist van wie ik de naam even niet weet. De zijkanten van zijn hoofd zijn kaalgeschoren. Daar staat Imputable getatoeëerd. Pancho vertaalde dat als “most probably guilty”. Van Pancho hadden we ook al verhalen over hem gehoord.

Hij kan fantastisch saxofoon spelen, speelt elke soort muziek mee, jazz, hiphop, salsa, rock en ga maar door. Hij heeft toen die een jaar of tien was ook in Rotterdam gespeeld. Nighttown en Dizzy. Maar nu wil hij niet meer spelen in Europa of Amerika. Alleen nog maar Zuid-Amerika, de rest trekt hij naar eigen zeggen niet.

Tegen al mijn verwachtingen in (klote spullen en korte set door de buren) vond hij het te gek wat we deden. Hij wilde met ons spelen als er goed geluid was in de zalen(dat kan je meestal vergeten in de plekken waar wij spelen) en hij wilde met ons opnemen. De volgende maandag zouden we één keer oefenen en de dag daarna opnemen.

Maar eerst kwam de zondag. Pancho had door dat we optredens nodig hadden dus hij had ook wat dingen geregeld. Ook al is hij een fantastische pianist; hij hield van onze energie, dus wilde een paar keer met ons mee bassen. Prima! Hij had geregeld dat we met de band Anarkia konden spelen in hun oefenruimte om te kijken of het klikte en misschien een show konden doen. Bij binnenkomst klikte het al.

Het waren ranzige punkers die ons direct drank en coke aanboden. Toen wilde ze dat we gingen spelen. Ook al maken we best wel andere muziek en misschien voor hun doen nogal soft: ze vonden het te gek. Insgelijks. Net als de meeste andere Chilenen, dachten ze dat wij over politiek zongen; we hebben ze dat laten denken.

Aan de oefenruimte vast, zat een soort kamer met veel mensen. Ze wilden van alles van ons weten en deelden alles met ons. Pancho had ons gereden met de taxi en hij moest om één uur ergens optreden met een jazz band. Te laat reden we weg, uit ons dak. Redelijk in het buurt van het huis zette hij ons af en nam hij zelf een taxi. Verstandig. Later hoorde we dat toen hij bij zijn optreden aankwam, er een gevecht bezig was. Hij heeft zijn keyboard gered en is met de band in de studio gaan zitten en tot zeven uur doorgegaan met muziek maken.

De volgende dag was het maandag. Het oefenen met Maxi en Pancho op bas was in de studio van Loco Leo. De jongen waar Thijs zijn drumstel kon huren. In deze studio zouden we de volgende dag ook opnemen. Het oefenen ging goed, behalve dat we Maxi niet goed konden horen omdat zijn sax er niet boven uitkwam. En als hij versterkt werd ging alles rondzingen. Maar ik hoorde een klein beetje; het was geen kattenpis en ik zag dat hij veel meer deed dan wat ik hoorde.

De volgende dag stond ik met mijn bek open. Nadat wij de nummers snel hadden ingespeeld ging hij eroverheen. Nu konden we hem écht horen. Die gast is uniek! Ik heb nog nooit zoiets gehoord, laat staan gezien laat staan mee samengewerkt. Na elke take vroeg hij of we het goed vonden. Godverdomme en óf we het goed vonden.

Als we over de koptelefoon meeluisterden werd het nog heftiger omdat hij met een paar effectjes werkt. Bij de eerste track dacht ik dat hij maar wat improviseerde (begrijp me niet verkeerd, het was helemaal top). Maar toen hij er nog een laagje overheen legde met een andere sax bleek dat hij precies wist wat hij daarvoor had gedaan. Deze gast: UNIEK.
Voor mij was dit een hoogtepunt van de tour. Het samenwerken met zo’n meester en dat terwijl hij het aanbood en zelf meebetaalde aan de studio.

Een paar dagen later heeft hij zijn tatoeage eer aan gedaan. Hij bracht ons naar een ander feestje waar we op moesten treden. Hij kwam ons netjes ophalen (voor muziek was hij altijd op tijd) en nadat we alle spullen in de auto hadden gepropt nam hij plaats achter het stuur. Hij draaide zich om en vroeg aan Jup “heb jij je rijbewijs?” Thijs en Jup zeiden ja. Maxi was daar wel blij mee, zelf had hij er blijkbaar geen. Hij zou de auto eerst uit het centrum rijden (hier kan je als gast uit Hollanda op dat uur echt niet rijden) en daarna moest iemand anders het overnemen. Toen we net wegwaren kwamen we direct een politie patrouille tegen die godzijdank de auto voor ons aanhield.

Shirt uit
De volgende dag was het zover, het verrassingsoptreden bij de FAU (de universiteit). Ik had snel een versterker gefixt die na een korte test oké leek. Aangekomen bij de universiteit, gooiden we snel alles neer en begonnen na wat problemen met de zangversterker van de universiteit direct met spelen. Pancho op bas! En Jup die het hele spektakel filmde.

Het was een fantastische tyfus zooi. De zang versterker haperde aan alle kanten en mijn versterker viel steeds uit. Iedereen begon zich met de techniek te bemoeien en wij probeerde maar door te spelen. Er waren twee jongens die draadjes aan mijn versterker vasthielden, zeker vier mensen bij het mengpaneel en sjorrend aan de kabels van de microfoons. Er kwam zelfs een jongen die de kabel uit mijn gitaar en versterker haalde om hem om te draaien en er weer in te stoppen. De wondere wereld van de techniek; het hielp natuurlijk niets. Maar achteraf was het leuk.

Na één redelijk nummer met de gitaar door de basversterker kapten we ermee. Sol had ook al problemen gekregen met de directie van de universiteit. Er werd geklapt en we werden uitgenodigd voor volgende feestjes. Sol vond het zo punk dat we werden uitgenodigd naar zijn geboorte plaats Chiliuan om daar met één van zijn bands samen te spelen en er zou nog een feest op de universiteit komen waar we zeker terug moesten komen.

Sol vond het überhaupt punk dat we zonder plan naar Chili kwamen. Eigenlijk hadden we wel een plan, dachten we, maar dat bleek nooit echt te hebben bestaan. Weer dronken we, nodigde ik slowmotion meisje uit voor de volgende show en verlieten we dronken het terrein.

Slowmotion meisje zou nooit bij een show op komen dagen, net zoals bijna ieder ander die we uitnodigde. Afspraken werken bijna niet, wat er op het moment gebeurd is veel belangrijker. Zo waren er ook veel mensen bij shows die waarschijnlijk een andere afspraak hadden maar liever bij ons bleven hangen.

In tegenstelling tot het verschrikkelijke geluid bij de FAU hadden we bij Projazz top geluid. Toen we aankwamen waren er al drie serieuze geluidsmannen bezig alles op te bouwen. Dure shit daar! – en een flinke zaal. Pepe, één van de mannen, had er echt zin in. Hij stond maar zuip gebaren te maken en filmde zelfs de soundcheck.

Er speelde daar voornamelijk zeer serieuze mensen en wij waren meer lol, dat hoorde bij Pepe. Er was geen alcohol want dat mocht niet bij de Projazz. Maar Pepe wist om de hoek een café met super Pisco Sauer. Tussendoor was hij er al snel eentje met Jup wezen halen waardoor Jup zijn vaste hand voor het filmen weer terug had.

Na de hele soundcheck moesten we eigenlijk al bijna beginnen. We zaten buiten en nodigde wat mensen uit om te komen kijken. Allemaal meisjes die helemaal hyper van ons werden en wat leuke gasten. Rodriguez was nu ook gearriveerd en we besloten nog snel even met zijn allen langs de Pisco tent te gaan. Bedankt daar nog voor Pepe, want dit was inderdaad de lekkerste Pisco Sauer die ik gedronken heb. Echt fantastisch.

Toen we terug kwamen stond Alicia al voor de poort op ons te wachten. We moesten op! Ze was nog steeds een beetje bang dat we er een zooitje van zouden maken. Maar we speelden goed. Het geluid was goed. En ook al waren er maar een stuk of dertig man in de zaal, iedereen zat er in. In no-time zat Alicia alles te fotograferen of filmen en gaf ze zelfs toestemming dat Thijs zijn shirt uit mocht doen. Ze was blij en – ik denk – opgelucht.

Er werd zelfs gedanst en na uitnodiging zelfs op het podium. Toen we klaar waren wilde iedereen met ons op de foto. We gingen weg met een horde meisjes. Op naar de kroeg om te genieten van het eten, zuipen en de karaoke van de meisjes.

Jimmy Onrust

Meer weten over Sociale Onrust? Bezoek hun website of Facebookpagina.
deel 1 – Pisco’s, vrouwen en beloften
deel 2 – Social Oenroest
deel 3 – Most Probably Guilty
deel 4 – Tijdens het roken en drinken
deel 5 – Sociale Onrust & the Bacallos

Deze tour werd mede gefinancierd door Popunie Music Export Rotterdam.