In mijn columns verhaal ik over m’n ervaringen in de muziekwereld. Zoals bekend een boeiende maar vaak ook vreemde wereld. Als artiest (die niet heel bekend is) kom je bij je optredens nog wel eens op vreemde plekken terecht en heb je wel vaker een bijzondere ervaring: de geluidsinstallatie is er toch niet of maar voor de helft, je bent zelf spullen vergeten en moet zingen door een microfoon die iemand voor je vasthoudt, de speelplek bestaat uit zo’n 30 cm ruimte tussen de radiator en de bar, er blijkt een paar meter verderop tegelijkertijd met jou een andere band aan het spelen te zijn, etc. Dit alles is in het geheel niet verzonnen maar heb ik werkelijk meegemaakt! Dit keer wil ik jullie vertellen over een bijzonder optreden.

Het gaat over een optreden in een café. Dit is een heel klein café dat (dus) ook een klein podium heeft, eigendom van één man: de cafébaas. Het café programmeert veel muziek en dat is natuurlijk positief. Ik zou daar spelen met band op een zondag om 16.00 uur. Op zondagochtend werd ik gebeld door de cafébaas die meldde dat hij een fout had gemaakt. Hij had per ongeluk twee bands tegelijk geboekt! Vervelend, maar zoiets kan een keer gebeuren. Na overleg kwamen we erop uit dat wij om 19.00 uur zouden spelen en de andere band om 16.00 uur. Dat was toch wel onhandig. Mede op het, begrijpelijke, verzoek van de cafébaas hadden wij namelijk allerlei mensen uitgenodigd om te komen kijken. Die moesten we allemaal zien te bereiken zodat ze niet op de verkeerde tijd zouden komen. Uiteraard lukte dat bijna helemaal: slechts één vriend van mij kwam op de verkeerde tijd.

De eerste set die we speelden verliep prima. Wel opvallend was dat de cafébaas regelmatig bij het podium kwam staan en dan wees naar een van de muzikanten en vervolgens omhoog of omlaag. Die muzikant moest dan meestal zachter, maar soms ook harder. Daarna liep hij weer weg, sleutelde aan het mengpaneel en kwam dan snel weer terug voor nieuwe aanwijzingen. Het leek verdorie wel of er een dirigent voor onze neus stond! Ik moet erbij vertellen dat in de plaats waar we speelden, problemen waren geweest met geluidoverlast door live muziek, wat had geleid tot boetes van de gemeente voor café’s. Dat stimuleert natuurlijk wel het geluidsniveau te beperken. Voor mij geen probleem want ik speel (ook met band) altijd semi-akoestisch en met percussie in plaats van drums. Maar de problemen met geluidoverlast verklaarden niet helemaal de dirigent voor onze neus.

In de pauze begon de cafébaas mij omstandig uit te leggen dat ik niet beschikte over een goede zangtechniek. Ik zong niet met mijn hele ribbenkast of zoiets. Hij kon het dus onmogelijk goed versterken. Nu ben ik de eerste om toe te geven dat mijn zang niet altijd optimaal is. Daarom ga ik ook regelmatig naar zangles. Maar zo slecht als de cafébaas het wilde doen voorkomen zing ik toch echt niet. Ik detecteerde bij de cafébaas trouwens een behoorlijke alcohollucht. Ik begon me onderhand aardig aan hem te irriteren.

De eerste set was afgelopen. Wij namen een drankje en praatten wat na met bezoekers. Na een korte pauze stelden we ons weer op voor de tweede set. We wilden net aftellen, maar ineens stond het cafébaasje weer voor onze neus. Wat nu weer? We hadden nog niks gedaan, dus konden toch moeilijk iets fout hebben gedaan. “We gaan het anders doen” sprak de cafébaas: “we gaan helemaal akoestisch spelen”. Pardon???

Dit bleek te maken te hebben met mogelijke overlast en dus mogelijke boetes voor het café. Maar had hij dat dan niet wat ruimer van tevoren kunnen aankondigen? Hoewel bij mij en de band de irritatie ten aanzien van deze man enorm begon toe te nemen, deden we natuurlijk wat werd gevraagd. Helemaal akoestisch spelen kan echt heel fijn zijn. Het lijkt wel of de muzikanten dan beter naar elkaar luisteren. Dit werkt heel goed bijvoorbeeld bij een huiskamerconcert, maar een stuk minder in een vol café waar het publiek gewoon doorgaat met ouwehoeren op hetzelfde geluidsniveau als voorheen.

Na afloop van de akoestische set begon het cafébaasje mij wederom uit te leggen dat ik niet goed kon zingen omdat ik niet boven de instrumenten uitkwam. Misschien dat er geen enorm geluid uit mijn keel komt, maar inmiddels kwam het baasje mij wel volledig de strot uit! Ik vertelde hem dat er best een hoop mensen zijn die anders denken over mijn zangkwaliteiten. Bovendien ben ik geen operazanger. De muziek die wij spelen is vaak juist gebaat bij ‘klein’ zingen. Overigens was de alcohollucht die de cafébaas inmiddels verspreidde, nu echt niet meer te harden.

Toen we de spullen hadden opgeruimd moest er nog worden afgerekend. We zouden daar spelen voor een klein bedrag. We willen namelijk graag spelen, dus voor één keer is dat niet erg. We waren zo onverstandig geweest die afspraken niet vast te leggen. Wat schetst onze verbazing: het cafébaasje kon ons echt niet het afgesproken bedrag betalen. Hij moest namelijk vandaag twee bands betalen en anders zou hij verlies lijden! Ja !$&@%#&X%$!:, door jouw eigen stomme schuld, cafébaasje!!! Maar ja, wat doe je dan: de zaak kort en klein slaan, de politie erbij halen? Nee natuurlijk. Als beleefde, welopgevoede muzikant sputter je wat tegen en verlaat mopperend het café met net genoeg geld voor de verschillende parkeermeters.

Jullie begrijpen, de kans dat ik nog eens ga spelen in dat café is vrij klein. Moraal van dit verhaal voor muzikanten is in ieder geval: leg afspraken altijd vast. Hopelijk heb ik de komende tijd wat minder bijzondere optredens!