Of ik zanger wilde worden van Demolition 4

De band die in de tachtiger jaren optrad met The Exploited, Suicidal Tendencies en MDC. Bassist Joop vertrok, zanger René ging bassen en ze vroegen mij om te komen zingen. De demo’s en de plaat kende ik uit mijn hoofd, ik was een echte fan. Hoewel ik eigenlijk niet durfde zei ik ja. Zonder enige kennis van zaken of ervaring.

De eerste avonden in de oefenruimte waren… even wennen. Gitarist Jouke had zijn gitaarversterker harder staan dan bij optredens. René nam elke week het aanwezige wc-papier mee naar huis. Jammer en iets onhandig dat hij dat altijd begin van de avond deed. Ik rookte een heel pakje zware shag van de zenuwen en dronk daar een zespak bier bij. Niet heel goed voor mijn ongeoefende stembanden. Drummer Perry bleek de enige die het geduld had me iets bij te brengen van zingen, hoe een band werkt en bandlid zijn.

Het eerste optreden was een unieke ervaring. Waarschijnlijk klonk het voor geen meter, maar dat maakte mij niets uit. Op een podium staan en dan nog in het middelpunt van de aandacht, dat was fantastisch. Meer optredens volgden. Voorprogramma’s, af en toe hoofdact. Vrienden in het publiek, soms als enige toeschouwers. De scene was klein en toegewijd.

Na een periode van anderhalf jaar veranderde er veel. Het nieuwe was er voor iedereen af, met bijkomende nadelen. Ik was bezig mijn leven op orde te krijgen (een ander verhaal) in een mindere periode in mijn 21-jarige bestaan en nam de band voor vanzelfsprekend aan. Naar later bleek wilde de bassist eigenlijk weer gaan zingen.

Koninginnedag 1990, podium De Vlerk in Rotterdam

Eén van de laatste optredens en de aanloop er naartoe is me bijgebleven. De avond voor dat optreden had ik afgesproken met mijn toenmalige vriendin om met twee andere vrienden uit eten te gaan. In die tijd had ik sommige van mijn minder positieve leefgewoontes veranderd en sportte veel, boksen en thaiboksen. Mijn vrienden waren twintig minuten eerder in het restaurant dan ik aangekomen in restaurant Bobby McGee. Een restaurant met veel vlees en een saladebar wat toendertijd recht tegenover politiebureau Eendrachtsplein zat in Rotterdam centrum. Ik schoof aan en realiseerde me dat zij ‘onder de Coke’ zaten, champagne dronken en echt vervelend werden. Het was een klein restaurant en de andere bezoekers irriteerden zich gaandeweg steeds meer van het luidruchtige gezelschap waar ik waarnemend onderdeel van was.

Na een tijdje kwam een ober ons vertellen dat we geen eten zouden krijgen vanwege ons gedrag. Of we wilden vertrekken. Vriend J stond op, deelde mee dat het geen probleem was. Trok een biljet van 100 gulden om de drank af te rekenen. “Hier is de tip” zei hij, vervolgens sloeg hij de arme man in één klap de saladebar in. Dat was het moment dat de vlam in de pan sloeg, figuurlijk dan. Andere bezoekers stonden op en het werd een grote vechtpartij. Chaos. De politie was snel ter plaatse, niet zo moeilijk want het bureau was letterlijk aan de andere kant van de straat.

Wij vieren werden gearresteerd, waar ik het niet mee eens was. Opnieuw werd het vechten, nu vocht ik met een agent. NEE! Ik moet morgenmiddag optreden! Het ergste was dat wij vieren in een politiecel eindigden.

De nacht ging voorbij, ik had geen idee hoe laat het was. Geen horloge. Ook geen schoenen en broekriem, dat mag je allemaal inleveren voordat je de cel ingaat. Een kale, nare ruimte met een metalen toilet zonder bril. Slapen was geen optie, de gedachte dat ik een optreden zou missen hield me wakker.

De volgende ochtend werd ik rond 9 uur toch wel plotseling vrijgelaten. Vanwege Koninginnedag hadden ze de cellen nodig, werd ons meegedeeld. Dat we geluk hadden dus! Na een gezamenlijk colaatje bij het dichtbijzijnde café ‘t Tramhuisje spoedde ik me naar de oefenruimte in Vlaardingen. Waar ik later dan de afgesproken tijd aankwam. “Man ik kom rechtstreeks uit de cel!” was mijn excuus. Eerst werd ik niet geloofd.

Bij aankomst met ons busje bij De Vlerk vroeg geluidsman Jopie Dops of ik zijn spullen heel kon houden. Hij had mijn wilde gedrag opgemerkt. We speelden kort na de soundcheck. De band zette het eerste nummer in, ons intro. Bij het tweede nummer kwam ik op, pakte de microfoonstandaard beet en startte met zingen. Waarna ik die micstand in één beweging dubbelvouwde… Sorry nog daarvoor Joop.

De energie van het optreden was echt Hardcore te noemen.

Bron afbeelding: Carla Van Der Marel

van de website https://www.antiscene.nl