De zaterdagmiddag dj: sfeer maken

Vanaf 2001 draaide ik nachten in Rotown. In 2004 benaderde toenmalig eigenaar Dick Pakkert me voor een plan. Hij was in Londen geweest. In muziekcafé Dogstar draaide een dj overdag. Met bijpassende muziek, geen dansvloermateriaal maar meer ontspannen muziek. Of ik dat idee wilde neerzetten in Rotown. Feelgood music van alle tijden op zaterdagmiddag draaien, dat werd het plan.

Ik heb een brede muzieksmaak en ben een dj die voor leuke plannen openstaat, deze uitdaging ging ik aan. Ik sloot geen mogelijkheid uit. Putte uit mijn eigen chaotische muziekcollectie en ging diep in de materie met de vastgestelde omschrijving. Elke zaterdag draaide ik van 4 tot 7 uur. Een goed plan, vaste bezoekers vonden het een leuke afwisseling* en er kwamen mensen speciaal voor de ambiance. Dit was wat bijzonders. Een schot in de roos van Dick.

*In die tijd was er geen Spotify of computer met speellijsten, een hele cd aanhoren als je in een horeca-gelegenheid verbleef was geen uitzondering.

Na een paar weken kwam de swing er in. Ik kreeg meer en meer maling aan wat mensen er -mogelijk- van zouden vinden als ik bijvoorbeeld ‘kitscherige witte soul’ uit de 80-er jaren zou opzetten. Ik was op muziekreis namelijk. Omdat ik niet elke week dezelfde liedjes wilde draaien, kocht ik bergen vinyl. Kostte in die tijd niet veel, wel gaf ik wekelijks veel van mijn verdiende geld er aan uit. Het kopiëren van cd’s en zelf maken van verzamel-cd’s bood de mogelijkheid om nog meer muziek mee te slepen. Ook nieuwe muziek nam ik zodoende mee. Ik kreeg promo’s van verschillende kanten en zocht de meer ontspannen muziek speciaal uit voor de zaterdagmiddag.

met André Dadi (L) en Fulco Freiherr Hester-Van Sand Reuter (M)

Via 60’s en 70’s soul en reggae naar 00’s Indie was een logische stap. Voor mij. Net zoals 50’s R&B naar 80’s maxisingles met van die lange mixen. De werknemers van Rotown konden hun verbazing, enthousiasme of juist ergernis af en toe niet verbergen. Bezoekers vonden het op zijn minst vermakelijk. Hele gesprekken konden ontstaan door het opzetten van één plaat. Een Bluegrass muzikant die alles van Gay Disco bleek te weten. Een man die tot tranen geroerd was, omdat ik dat ene nummer van Cream opzette. Een dame die wilde weten welke artiest ik draaide omdat ze het nummer kende maar geen idee had wie het uitvoerde. Muziek die associaties opriep, blijkbaar. In die jaren is er nooit iemand met een negatief commentaar naar me toegekomen.

Muzikale uitersten verenigen, het was logisch in mijn manier van werken. Je vertelt een verhaal als dj en dit was de mijne. Van commercieel naar diep (en terug) zonder het er expres om te doen. Mijn parallele muziekwereld, meerdere lijnen tegelijk volgend. Volgen jullie het eigenlijk nog? Echte muziek-nerd zaken… Originelen, versies en samples.

Mijn zoektocht ging dieper. Steeds meer ging ik liedjes, stukjes melodie en samples herkennen. Ik ging originelen en coverversies van liedjes draaien. Over deze zoektocht meer in mijn volgende column. Na drie jaar (bijna) wekelijks te hebben gedraaid kwam ik met de suggestie andere dj’s te gaan boeken. Om meer variatie te bereiken voor het concept. Dj’s die ik vroeg moesten ervaren zijn, vooral muziekliefhebber en langere tijd kwaliteit kunnen leveren. Elf jaar lang was er, op zomerstops na, een zaterdagmiddag dj in Rotown te ervaren. Het plan werkte aan alle kanten.

Wordt vervolgd..

Okkie Vijfvinkel (1968) is net als Obelix bij zijn geboorte in een ketel met toverdrank gevallen. Vandaar dat hij al van jongs af als een bezetene in de weer is. Vooral met muziek! Door zijn eeuwige aanwezigheid in het uitgaansleven, zijn dj-werk en zijn avonturen als zanger en drummer van diverse bands, is hij een niet meer weg te denken steunpilaar uit de Rotterdamse muziekscene.

Tourverslag: Disturbance naar Ile de la Reunión

Vanuit Music Export Rotterdam worden doorlopend ondernemende Rotterdamse muzikanten ondersteund die bezig zijn ook voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. Disturbance ging naar het Franse Ile de la Reunión.

18 september
De dag van vertrek. De helft heeft een probleemloze rit naar Charles de Gaulle, Parijs Airport. De andere helft moet met de Thalys. Helaas bleek er die dag een persoon rond te lopen die het leven dusdanig niet zag zitten dat deze voor een trein moest springen, waardoor de trein van onze metgezellen werd geannuleerd. De volgende Thalys zat vol maar bij Gods gratie mochten ze zowaar in het gangpad staan.

Ook deze Thalys had vertraging. Het was kiele kiele, maar op moment van boarden kwam de vertraagde helft nog net op tijd aan en kon Disturbance alsnog als complete band (met aanhang) de vlucht naar Ile de la Reunión, een tropisch pirateneiland zo’n 100 km voor de kust van Madagaskar, starten.

20 september
Het eerste optreden bij La Rondavelle in St Leu, samen met onze Franse vrienden van Human Dogfood (welke hun tour op Réunion vanavond afsluiten) en de band van onze gastheer en vrouw The Tukatukas. Buiten, aan het strand, een carrousel achtig tentje met een podium en buitenterras. We hebben geen idee wat te verwachten maar het loopt al snel aardig vol. Human Dogfood start de avond en warmt het publiek lekker op.

Een van onze favoriete bands, we wagen zelf ook een dansje en zingen menig nummer uit volle borst mee. Dan volgen The Tukatukas. Female-fronted punk, zoals je dat tegenwoordig moet noemen, alsof het speciaal is dat een vrouw een punkband aanvoert… en of zij dit aanvoert! Een wervelwind op het podium met een stel longen van staal. Mooi om te zien!

Dan mag Disturbance eindelijk het podium bestijgen. Oeh wat hadden we er zin in en dat was te merken ook. Zonder onszelf al te willen ophemelen, spelen we er stiekem wel de sterren van naar beneden! En het publiek gaat door het lint! Ze hebben ons nog nooit gezien (wij hun ook niet) maar vanaf tel één gaat het los. Het geluid is bovengemiddeld goed en dat helpt in de ervaring natuurlijk enorm.

Voor ons heel bijzonder om op een tropisch strand, onder een palmboom, een zeer gevarieerd publiek van punks, rockers, bikers, hippies, rasta’s en noem maar op te mogen entertainen, welke stuk voor stuk aan het dansen slaan. Ook mooi om te zien is dat het publiek in alle vormen, maten en kleuren die het eiland biedt vertegenwoordigd is. En dat in complete harmonie. Super toffe eerste show voor ons dus.

Achteraf krijgen we een hoop complimenten. Helaas blijft de merch verkoop achter, omdat er eigenlijk geen goede gelegenheid was om uit te stallen en de tent (inclusief bijbehorende buiten omgeving) bijna direct na het optreden gesloten werd.

 




 

21 september
2e show op het Plus de Bruit festival. Plus de Bruit is de organisatie die ons naar La Réunion heeft gehaald. We begonnen de dag overigens met een verjaardagstaartje; onze Jos, bassist van de band, werd maar liefst 40 jaren oud deze dag! Overdag is er een markt met zelfgemaakte spullen, beetje hippie-achtig, na zonsondergang (iedere dag stipt om 18:06 uur) spelen de bands. Een zevental in totaal met Disturbance als één-ná-laatste.

De bands variëren van een one-man electro band tot psychobilly, van gothic tot punk. Het geheel vindt plaats in een vers blootgelegd weiland waarvan de zeer enthousiaste eigenaar een soort vulkaan heeft nagebouwd waaruit rook en vonken de hoogte in worden geblazen.

De eigenaar zelf komt graag een praatje maken, in het Frans, dus we snappen er geen hol van maar we lachen wat af met zijn allen! Het publiek vindt elke band fantastisch, het duurt allemaal wat lang voor we mogen maar de verwachting is dan wel dat het leuk gaat worden. En inderdaad, we spelen een strakke set en het publiek smult ervan.

Achteraf horen we dat er nog nooit zo’n harde moshpit op het eiland heeft plaats gevonden! Iets om trots op te zijn, zeker in gedachte houdende dat Peter Pan Speedrock de enige Nederlandse band die ons is voorgegaan op dit eiland en die staan er om bekend dat die de voetjes wel van de vloer krijgen!

Helaas is er wederom niet nagedacht aan een mogelijkheid om merch te verkopen. We improviseren en claimen zelf een stuk van de bar voor onze platen, cd’s en t-shirt. We verkopen welgeteld 4 shirts en 2 lp’s (en 8 cola en 8 bier, we staan immers toch achter de bar). Fijn, maar geen vetpot.

 




22 september
Derde show! Met een stevige kater rijden we weer de kronkelige bergweggetjes af richting de zee. Deze weggetjes hebben nogal eens tot gevolg dat we tussentijds de auto moeten stoppen, omdat minstens een van de bandleden zijn ontbijt eruit moet gooien wegens katers of dronkenschap. Deze keer spelen we direct aan het strand van La Saline in de La Varangue du Lagon. Eentje waar je nog kan zwemmen ook! Dat is enigszins bijzonder omdat de Indische oceaan rondom La Réunion begeven is met haaien die nogal eens een mens verorberen dan wel een been af bijten!

De oplossing hiervoor zijn hier en daar verspreidde versperringen waar haaien niet zo makkelijk overheen komen. Er vliegen ook drones en helikopters rond en er patrouilleren bootjes die de wateren in de gaten houden. Anyway, hier is het dus betrekkelijk veilig. We spenderen de dag aan en in de zee, drinken cocktails en wanneer in de avond de tweede band klaar is met spelen hoppen we zo in onze zwembroek het podium op en spelen de tent aan stukken!

Het is niet super druk, maar er er is een goed groepje rockers op afgekomen. Ook de toeristen, waarvan iedereen verwachtte dat die direct gillend weg zouden rennen, komen allen kijken naar die gekke hanenkammen en pokkenherrie. Er wordt wat afgefilmd en zelfs gedanst, ook door de toeristen! Het moet niet gekker worden! En zowaar eindelijk een goeie merchomzet ook nog. Afsluiten met cocktails en lokaal bittergarnituur, helemaal goud!

De dagen hierna worden we heel het eiland rond gesjouwd, van zee en strand naar berg en vulkaan. Door jungles en lavatunnels, snorkelen met zee-egels en vol op Creools eten, bbq’s, bijzondere rumsoorten en eindeloze, misselijkmakende kronkelweggetjes. Soms wat overweldigend en vermoeiend, maar oh zo de moeite waard.

Onze gastheer en vrouw zijn fantastisch lieve mensen die er echt alles aan doen om het ons naar de zin te maken. Ze lijken ook apetrots te zijn dat zij ons naar het eiland hebben gehaald en melden geregeld hoe heel het eiland unaniem vindt dat Disturbance een topband is. Een hoop veren in de reet welke soms lastig te ontvangen zijn, maar natuurlijk ook zeer vleiend om te horen!

27 september
Show nummer 4, in La Zinc. Een skatebar in het toeristische centrum van dit het strandstadje St Leu. Onze gastheer vertelde al dat de rockers in La Réunion inmiddels veelvuldig en vol lof praten over de optredens van Disturbance en verwacht dus een drukke avond. Nou dat hebben we geweten! Eerst spelen er nog drie bands voor ons; een tweemans formatie metal band van jonge gassies, een ‘77-achtige punk band en Thee Pamela’s, een punk coverband die een hoop bekende en minder bekende hits speelden.

Het publiek heeft er al weer zin in en er wordt flink gedanst en gejoeld. Vanaf het moment dat Disturbance het podium betreedt en de eerste klanken door de versterkers schreeuwen, gaat het al flink los. De zaal staat vol en men klimt op de bar en de skateramp welke in het midden van het zaaltje staat (het is immers een skatebar).

Helaas zijn ze op Réunion niet altijd even goed in communicatie en het aanhouden van gestructureerde tijden waardoor de voorgaande acts te lang hebben gespeeld. Na een half uur spelen klinkt tot onze verrassing dan ook het eindsein; we mogen absoluut geen klank meer spelen omdat anders de zaak gesloten kan worden wegens het overschrijden van de geluidscurfew.

Erg jammer, maar het was wel een groot feest. En ondanks dat dit onze tweede show is in St Leu laten de mensen blijken dat ze meer meer meer willen! Da’s mooi, want zondag spelen we alweer in St Leu! Overigens werden we wel direct gevraagd om de dinsdag daarop weer in le Zinc te spelen omdat de eigenaar het zo vet had gevonden (voor geen geld en wel drank trouwens.. Punk hè..). 4x in dezelfde stad vonden wij echter wat teveel van het goede dus dit aanbod hebben we vriendelijk afgeslagen.




 

28 september
Studio Tic in St Denis, optreden nummer 5! St Denis is de hoofdstad van La Réunion. Het schijnt er niet echt mooi te zijn, veel beton en asfalt. Wij krijgen er niet veel van mee, maar wat we er van zien is qua schoonheid inderdaad niet veel soeps. We spelen dan ook in oefenruimte complex met zaaltje in een soort industrieterrein/achterstandswijk. Mooi zaaltje, dat wel, een lekker donker doorgeleefd rockhol. Voor ons speelt een soort black metal band, Bonescape genaamd.

Prima muzikanten (een bassist ontbreekt) en aardige gasten, maar niet direct de meest passende combinatie met een punkband. Maar afwisseling is altijd leuk, en daar houden ze dan ook wel van op dit eiland. Het is niet erg druk en de reactie bij de eerste band is enigszins lauw. We verwachten dan ook dat dit dan een keer een minder toffe show gaat worden.

Maar niks is minder waar. Tijdens het eerste lied lijkt het publiek zich te verdubbelen, nog steeds verre van een volle bak maar met het tegenlicht van de podiumlampen lijkt het al snel heel wat. Onder aanvoering van Manu en Letitia (onze tourbookers) en meegenomen aanhang van vriendinnen en all time getrouwe fan en vriend Gunnar wordt het toch al snel weer een groot feest. Het applaus en gejoel na elk nummer komt op de band over alsof we voor een vol stadion spelen. Tegen alle verwachtingen in wederom een super toffe show!

29 september
Daar is die dan, de laatste show alweer. En waar speel je dat dan? In een Thais restaurant aan het strand natuurlijk! Welke stad? St Leu! Waar anders! De derde keer alweer.

We kunnen ons bijna niet voorstellen dat mensen je hier nog een keer willen zien, zo kort achter elkaar, maar Manu verzekert ons van wel. En hij zal het wel weten! Op zondag is blijkbaar sowieso St Leu de place to be: de boulevard staat vol met eettentjes en podia. Overal spelen verschillende acts, afwisselend van lokale volksmuziek tot hippieachtige acts en Franstalige hiphop. Qua publiek loopt het volk al net zo uiteen. Heel leuk.

Een aantal van ons duikt nog even in de zee en anderen lopen over de marktjes. In het Thais restaurant krijgen we gek genoeg crêpes te eten (van een bedenkelijke kwaliteit). Ook nemen we per bandlid vier bonnetjes voor drankjes in ontvangst. Geen vetpot ,maar dat mag de pret niet drukken! Tijdens de eerste band, wederom Golgot VR, begint het publiek binnen te druppelen. Er wordt wat gedanst en geapplaudisseerd. De band erna, 608 ZZ, is een grunge achtige rockband met wederom prima muzikanten.

De tent staat inmiddels he-le-maal vol gepakt met mensen. Ze deinen mee met de band en juichen ze enthousiast toe. Wanneer de band klaar is met spelen, worstelen wij ons een baan naar het podium, wat geen podium is maar gelijkvloers staat met het publiek. Het plafond is laag en Rob, de zanger, past er maar net onder met zijn hanenkam. En dan mogen we los, en wij niet alleen; het publiek wederom ook!

Vanaf nummer één gaat het publiek compleet door het lint; er wordt stevige gepogood waardoor er met regelmaat mensen over de monitoren vallen, pardoes ons speelterrein op! Dames komen via de bar naast de drums staan en dansen hun ledematen uit het lijf. We zien een aantal bekende gezichten die bij eerdere shows platen hebben gekocht en inmiddels duidelijk de teksten mee kunnen zingen. Soms dreigt het bijna uit de hand te lopen, een klein opstootje hier en daar kan snel de kop in worden gedrukt, mede door het Obelix-achtige voorkomen van onze Manu.

Het eindigt uiteindelijk allemaal gelukkig in goede harmonie. We mogen nog twee keer een toegift spelen en dan hebben we onszelf ook echt helemaal kapot gespeeld. Achteraf zijn de complimenten en zelfs innige bedankjes niet van de lucht. Het is overweldigend. Het is fantastisch. De laatste show hadden we ons niet beter kunnen voorstellen. De hele tour had praktisch niet mooier kunnen zijn! We zijn een voldaan stel punkers en daar drinken we er nog een stuk of tien op die avond.

Ook waren we een slim stel punkers; we hebben er nog een week vakantie aan vast geplakt in een luxe villa met zwembad aan het strand. We genieten dus ook na de tour nog even flink van de schoonheid van het eiland en welverdiende rust… hoewel er nog wel wat avonden volgde waar de drank rijkelijk vloeide en we een compleet uit de hand gelopen bbq versierden voor onze nieuwe eilandvrienden. Snel weer terug!!!




 

Nog even speciale aandacht voor deze man hieronder: Jonathan Makkinga! Sinds onze gitarist Dim wegens zijn thuissituatie niet zo veel meer kan spelen als de band graag wil, hebben wij een invalgitarist in de had genomen, dat is dus onze Makki. Ook deze tour was hij er weer bij en daar zijn wij hem zeer dankbaar voor! Super goede gitarist en erg veel lol om erbij te hebben. En dan kan die nog koken ook! Wereldvent!

Technisch:
Plus de Bruit regelde voor ons een backline: Drums, gitaren versterkers, allemaal prima spul. Ook brengen zij overal hun eigen PA-systeem en lichten mee naar toe, inclusief meer dan competente geluidsmensen (overal was het geluid magnifiek, zoals de Fransen zeggen!). Voor dit alles werd wel wat in rekening gebracht: € 50,- per show. Plus de Bruit heeft een busje gehuurd voor het vervoer van de spullen en de band, welke ook voor onze rekening kwam.