Bij onze band is er geen machtsstrijd over wie de leider van de band is, wij hebben onze zangeres aangewezen. Scheelt een hoop gedoe, we willen niet eindigen als Fleetwood Mac, met constante ruzies en bandwisselingen. Ik hoor ook wel eens zeggen dat bands die geen leider hebben alles in samenspraak doen, dat lijkt me net zo lastig als een open relatie. En ook wat dat betreft kom je al weer snel bij Fleetwood Mac uit. En dat willen we niet want voor je het weet sta je Go Your Own Way te zingen.
Nee, onze baas zingt “Fuck You” en dat doet ze erg goed want de gemiddelde luisteraar wordt er een beetje bang van en gaat automatisch een stapje achteruit. Dat zijn leiderskwaliteiten waar Poetin nog een puntje aan kan zuigen.
Laatst stond ik me een beetje uit te sloven in het oefenhok als gitarist zijnde totdat de baas besloot dat ze het genoeg vond. Ze hing even een gitaar om haar nek en liet vervolgens horen wat de bedoeling was, dat was wel even slikken voor meneer de gitarist. Mevrouw de zangeres speelt me even de hoek in, daar is je plaats knul, ze zei het nog net niet maar ik voelde het wel. Zo wil ze ook de drumstokken wel eens over pakken om een einde te maken aan een oeverloze discussie over de ride en snare en wanneer die in moeten vallen.
Dat kenmerkt de leider natuurlijk, Dave Grohl heeft ook zijn drummer William Goldsmith van Foo Fighters laten zien en horen wat de bedoeling precies was. Dat landde niet goed en nadat zijn drumpartijen opnieuw werden ingespeeld door de grote baas, is deze William uit de band gestapt. Bij Oasis zijn ze er niet uitgekomen wie de grote man is, die doen de 80 jarige oorlog nog eens dunnetjes over en inderdaad, die eindigt als er één van de twee het loodje legt.
Binnenkort gaan we de studio weer in voor onze kerstsingle en daar schuilt wel een gevaar. We hebben een achtergrondkoor nodig en het idee is om de partners van de bandleden deze taak te geven. Het inhuren van echte zangeressen ligt natuurlijk buiten ons budget. We zullen wel op moeten oppassen dat er geen Yoko Ono tussen zit want wat begint met een tamboerijn kan eindigen als componist/tekstdichter of covermodel op je laatste album. Of nog erger, de managementtaken worden overgenomen en voor je het weet dans je naar de pijpen van een omhooggevallen achtergrondzangeresje die toevallig het bed deelt met een bandlid. Als dan de volgende single of de podiumact van de band tussen de lakens wordt besproken weten we allemaal hoe dat eindigt, de vrouw beslist. Gelukkig hebben wij een goede bandbaas.
Wordt vervolgd…
Richard Rotteveel maakt Glampunk met Helleveeg en Nederstoner met Zombie Waiste. Dagboek van een band is een soapcolumn met twee dikke knipogen en veel herkenbare situaties voor de doorsnee muzikant. Het beschrijft de perikelen van de Leidse band Helleveeg en legt ze langs de meetlat van de gemiddelde wereldartiest. Onder de naam Riesrot schrijft hij verhaaltjes, columns of blogs, vaak voetbal of muziek gerelateerd en te vinden op zijn website
