Het bandleven is zwaarder dan menigeen zou denken, neem bijvoorbeeld het oefenen. Het klinkt heel romantisch, lekker spelen, biertje drinken, lol hebben met je maten enzovoorts maar een beetje band oefent serieus.
Black Sabbath oefende, naar verluid, hele dagen van acht uur ’s ochtends tot vijf uur ’s middags, konden ze ’s avonds een biertje drinken, ofzo. Dat lukt bij onze band niet, buiten het feit dat iedereen een baan heeft, zijn er kinderen, andere bands en familieverplichtingen die aandacht eisen. Heel vervelend want zo gaat kostbare oefentijd verloren. Door al deze beslommeringen komen we elke twee weken slechts één keer in het oefenhok.
Dat is niet veel, maar het moment dat alle snoertjes en pedalen aangesloten zijn en de power knop aangaat, blijft magisch. Het gekeuvel verstomd als er gezoem uit de versterker komt. Dan voorzichtig een paar snaren aantikken en na een overtuigende trap op je luidste pedaal uithalen met een paar zware akkoorden. Een half minuutje snoeihard die akkoorden hakken totdat je ziet dat je bandmaten je vermanend aankijken en je het volume wat lager draait. Mooi man, muziek maken!
Copyright: Rudolf Kovács
En als het dan even stil is, begrijpen we elkaar niet altijd ook al spreken we allemaal Nederlands. Wij muzikanten die geen muziek kunnen lezen, spreken een eigen taal. Dat klinkt in je hoofd prachtig maar is moeilijk te omschrijven. Het gaat van “Hweh Hweh Vaaaam” of “Flakka Flakka” en onze gitarist ondersteunt deze kreten met uitbundige handgebaren en vergelijkingen naar obscure bands uit een ver verleden. De verwondering op zijn gezicht als hij onze vragende ogen ziet zegt veel “je moet hier een beetje flakka flakka doen… weet je wel”. Dan blijft het een beetje stil, meestal. Daarna draaien we de volumeknoppen weer open.
Dat blijft een aandachtspuntje voor ons, het volume. Zo’n band als Black Sabbath die speelde natuurlijk niet zo hard, die verdeelden hun decibellen netjes over de week. Wij oefenen maar één keer in de twee weken dus al die decibellen worden in een paar uur geconsumeerd. Uiteindelijk verlaten we de ruimte met piepende oren en een voldaan gevoel. Er is weer een stap gezet naar wereldfaam en het is slechts een kwestie van tijd voordat al dat oefenen zijn vruchten afwerpt.
Wordt vervolgd…
Richard Rotteveel maakt glampunk met Helleveeg en Nederstoner met Zombie Waiste. Dagboek van een band is een soapcolumn met twee dikke knipogen en veel herkenbare situaties voor de doorsnee muzikant. Het beschrijft de perikelen van de Leidse band Helleveeg en legt ze langs de meetlat van de gemiddelde wereldartiest. Onder de naam Riesrot schrijft hij verhaaltjes, columns of blogs, vaak voetbal of muziek gerelateerd en te vinden op zijn website
