In deze coronatijd is oefenen en optreden met een band problematisch, als het geen familieband betreft tenminste. Gelukkig heb ik een trommelende broer, gitaarspelende zoon en basspelende vader, al behoort die laatste wel tot de risicogroep.
Daardoor twijfelden we in het begin nogal, maar inmiddels heeft hij ons ervan overtuigd dat we gerust met elkaar het oefenhok in kunnen want “Iedereen overdrijft en het is de schuld van Rutte“. Een onweerlegbaar argument. Als mijn pa eenmaal stelling heeft genomen, dan is hij daar met geen 2200 tractoren vanaf te krijgen, dat heb ik wel geleerd de laatste 50 jaar.
We gaan terug naar 1958, het jaar dat de rock ‘n’ roll zijn intrede doet in Nederland in de vorm van de Tielman Brothers. Mijn vader is 18 en raakt in de ban. Op zoek naar muziekvrienden belandt hij in de Indorock scene en voelt zich daar als een vis in het water.
Het is het begin van een lange carrière als actief praktiserend amateurmuzikant. Via de Hawaiian Rhythm Boys (1960), The Black Tulips (1973) en The Good Ol Boys (2018) zijn we 60 jaar later bij Ruud en de Rudi’s (2020). De band waar hij met mijn broer, mijn zoon en ikzelf, in speelt. Hij is naamgever van de band, net zoals de Tielman Brothers. Zo zie je maar, vroeg of laat sluit de cirkel zich.
Inmiddels speelt zoonlief mij, met zijn gitaar naar de zijkant van het oefenhok. En sinds zijn muziekles op school, weet hij mij van alles te vertellen over tonen, halve tonen, akkoorden en ritmes. Over de Tielman Brothers heb ik hem nog niet gehoord, dat soort basiskennis zal van mij moeten komen.
Andy Tielman is gaan zingen, omdat hij na een auto ongeluk, niet meer gitaar kon spelen. Volgens mijn zoon heb ik daar geen auto ongeluk voor nodig, waarna hij de microfoon mijn kant opdraaide. Zingen is toch een andere tak van sport merk ik dus die cursus autotune staat met stip bovenaan mijn verlanglijst. Ik heb tijd, voorlopig is mijn stem alleen in de oefenruimte te horen.
Maar zodra de vaccins zijn ingespoten, de drankjes ingenomen en de pillen geslikt zijn, gaan we ervoor, de podia op, het land in! Dan zullen wij met mijn bijgeschaafde stem de wereld veroveren, net als de broertjes Tielman.
Wordt vervolgd…
Richard Rotteveel maakt glampunk met Helleveeg en Nederstoner met Zombie Waiste. Dagboek van een band is een soapcolumn met twee dikke knipogen en veel herkenbare situaties voor de doorsnee muzikant. Het beschrijft de perikelen van de Leidse band Helleveeg en legt ze langs de meetlat van de gemiddelde wereldartiest. Onder de naam Riesrot schrijft hij verhaaltjes, columns of blogs, vaak voetbal of muziek gerelateerd en te vinden op zijn website.
