Droge drums, rauwe recht-toe-recht-aan-gitaar, droezige zang en een rauw doorleeft geluid! Welkom heren in mijn huiskamer.

Alsof de band weet hoe mijn stemming vandaag is. Ik ga er dan ook eens even rustig voor zitten. Schenk mezelf een whisky en zet de versterker op elf en heb even schijt aan de buren en aan het gezeur van politici op tv en radio. Les Salopes is in da house.

Kijk! Hier hou ik nou echt van. Donkere songs zonder tierelantijnen. Recht zoals die gaat. Gebakken in reuzel zodat de doorbakken klanken alleen maar beter worden en er aan beide kanten een randje vet overblijft voor later. Juist, u leest het goed, uw recensent heeft er zin an!

Langzaam, traag en nog trager komen de vier songs van de recente ep van deze vier Rotterdamse kornuiten mij tegemoet. Ik zou er om liegen als ik niet vertel dat de band vanaf het eerste lome gitaarakkoord mij heeft gegrepen. Natuurlijk is het verre van perfect en zal deze viermansformatie niet gelijk het hoofdpodium van Pinkpop halen, maar dat hoeft ook niet.

Eerlijke muziek voor de fijnproevers en deze groep treft de band dan ook vol in de roos. Zeker als we een soort van surfgitaar horen oplopen in Caveman terwijl de andere gitaar heel staccato het ritme aan blijft geven. Need we say more? Misschien. Het oog wil namelijk ook wel wat. Maak verdomme toch een enorm vette clip bij Caveman of bij de sterke openingstrack Art Of Lying.

Donker, zwart-wit met prachtige doorleefde koppen en waarbij de kijker bijna de rook, drank, goedkope aftershave en andere ongure luchtjes kan ruiken. Genoeg filmmakers die de band zullen omarmen en er een mooi clipje bij kunnen maken.

Maar wie bewaard die heeft wat? Stuur je ep op naar Quentin Tarantino en de man achter Inglourious Basterds en Reservoir Dogs kan zo een track van deze ep gebruiken voor zijn nieuwe film.

De foto’s van de opnamesessie zijn al een mooie voorzet en de heren hebben duidelijk al genoeg ervaring om te weten waar de mosterd wordt gehaald. Gelukkig! Des te sterker is de muzikale factor en komt iets als loze beloftes niet voor in het vocabulaire van de band.

Het is jammer dat het lente wordt. Bij het luisteren van deze ep zou ik bijna weer wensen dat de dagen weer korter worden, het klimaat weer Hollands guur, de koltruien uit de kast worden getrokken en wij liever gedistilleerd drinken dan een fris witbiertje van Belgische bodem.

Les Salopes vraagt om donkere kroegen, waarbij de flipperkast net genoeg lawaai maakt, de vaste klant zijn maandsalaris door de gokkast laat glijden en een paar rasechte low-lifes aan de toog de barman het weer meer dan moeilijk maken. De band geeft deze lui, de perfecte avond en geeft hun dagelijkse sores een extra dimensie mee voor de volgende dag.

Dit is zoals deze muziek moet klinken. Doorleeft, een prak hutspot met een kuiltje jus, recht vanuit de varkenstrog om het weekend erna in Timboektoe rond te hangen. He, bah! Ik ben al weer veel te lang aan het ouwehoeren. Kom jongens, niet lullen maar spelen! En wel nu!