Vanuit Music Export Rotterdam worden doorlopend ondernemende Rotterdamse muzikanten ondersteund die bezig zijn ook voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. Mark Lotterman, die al eerder tourde in het buitenland, ging deze keer naar het Engelse eiland Isle Of Wight. Lees hier zijn relaas…
Het hebben van vrienden heeft, zoals jullie allen weten, vele voordelen. Buiten net dat stukje aandacht wat eenieder verlangt, kunnen ze je bijvoorbeeld ook geld lenen, of je helpen verhuizen naar een nieuwe woning. Sommige mensen, zoals ik bijvoorbeeld, hebben wel erg veel geluk, en worden door een vriend uitgenodigd te verblijven in zijn af haar woning.
Liedjesschrijver/zinger Paul Armfield woont op de Isle of Wight, een eiland onder Engeland (als in “zuidelijk”). Omdat zijn plaatjes ook verkocht worden door de platenfirma van Vincent Klinkenberg, en deze ook wel eens een optreden voor hem regelt, was ik Paul eerder tegengekomen in, zoals dat zo mooi heet, het sirkwie.
Toen Vincent vorig jaar na een gezamenlijk optreden in Leiden zijn huissleutels was vergeten in de venjoe, voelde ik mij genoodzaakt de beide heren onderdak te verlenen. Vincent op de grond voor de TV en Paul in een bed. Rocksterren verdienen namelijk een bed.
Ik denk dat deze grootse daad van mijn kant een last op de schouders van Paul werd, waardoor hij mij wel moest uitnodigen in zijn woning, en zo geschiedde. 24 november vertokken ik, manager Vincent en vriend Auke naar Engeland.
24 november
Engeland is best ver rijden. Je moet namelijk eerst naar België, dan naar Frankrijk en dan pas kan je naar Engeland. We vertrokken ’s ochtends rond een uurtje of 05:30 van huis, en met 3FM op de radio, reden we met een lach op ons gezicht, al high-fivend ons avontuur tegemoet. In België was het heel leuk. We stopten bij een tankstation, en toen gingen we weer verder.
De Engelse douane zit aan de Franse kant van de tunnel. Ze vroegen waar we naartoe gingen. Zenuwachtig als ik was, begon ik te stotteren:
ei, ei, ei, ei, ei, ei, ei, ei, ei, ei, ei, ei, ei, ei, ei, ei, ei, ei, ei, ei, ei, ei, ei, ei
“Eiel of Wight”, redde Vincent me. Toen vroeg de meneer: “Bussiness or pleasure?”
Ik dacht even na en zei toen “Both”, dat “allebei” betekend. We werden goedgekeurd en toen mochten we met onze auto in de trein. Toen we de trein weer uitkwamen waren we in Engeland. Na een paar uur rijden kwamen we aan in Southampton waar de boot naar de Isle of Wight vertrekt.
Op de boot gebeurde iets grappigs; we zaten in het restaurant een kopje koffie te drinken toen er een oude man voorbij kwam lopen die een scheetje liet. We zagen net z’n broek zo een beetje heen en weer gaan en vervolgens begon het te stinken. Andere mensen spraken er schande van. Wij, vrolijk als we waren, konden er alleen maar om lachen.
Eenmaal op de Isle of Wight aangekomen reden we naar Paul’s huis in East-Cowes. Het bleek een fantastisch mooi huis te zijn, gebouwd op een waterval. Paul was er, terecht, erg trots op. Ik vroeg of hij het een beetje droog te houden was, maar dat bleek goed te lukken.
’s Avonds moesten we optreden in een kunst-centrum in Newport. Er waren vet veel mensen en ze deden allemaal klappen. Na afloop kwam er nog een vrouw naar me toe; ik ben maar snel weggelopen.
25 november
Dinsdag waren we vrij. We zijn naar het Dimbala huis geweest. Dat was een oud huis waar ooit iemand had gewoond. Toen ze het wilden afbreken kwam er een actiegroep die dat wilde voorkomen. Dat is gelukt, en nu vragen ze entree.
In de tuin stond een standbeeld van Jimi Hendrix, die natuurlijk ooit optrad op het fameuze Isle of Wight festival. Binnen hing een foto van Bob Dylan, die daar ook ooit optrad. Woodstock wilde Dylan ook graag hebben, maar Isle of Wight betaalde meer; een goeie keuze.
Paul Armfield vertelde me een verhaal over een vrouw die hij gekend had. De vrouw die Bob Dylan & the Band te gast had gehad in haar boerderij: Het was een bijzonder vrouw. Elke vrijdag ging zij naar het gekkenhuis om daar gedichten voor te lezen.
Op een dag kwam zij daar, en las een gedicht voor van een beroemde surrealistische dichter.
De vrouw zei: “dit is mijn favoriete gedicht” Waarop een gek zei: “Ik ben blij dat je het mooi vindt, ik heb het geschreven”
De vrouw en de dichter zijn getrouwd, en samengebleven tot hun dood. Ik vond het een mooi verhaal, en dan zeggen mensen dat ik cynisch ben…..
26 november
Woensdag hebben we filmpjes opgenomen in Paul’s keuken. Filmpjes van liedjes. Zijn liedjes, mijn liedjes. Voor op internet. Het is belangrijk je tijd nuttig te besteden, ook op tournee.
´s Avonds hebben we Sloe Gin gedronken, een Brits dingetje. Vincent en ik hebben samen een hele fles gedronken, en de wereldpolitiek besproken. Op het moment dat het schreeuwen begon is Auke maar naar bed gegaan. Wij hebben de hele nacht door zitten schreeuwen. Wat precies weet ik niet meer, maar hard was het wel.
27 november
De dag van het laatste optreden. Paul had een avondje georganiseerd in een koffiebar in East-Cowes. De eigenaar was de broer van de bassist van een beroemde band die ik niet kende. Hij liet een filmpje zien op joetoep, en inderdaad, er hadden heel veel mensen naar gekeken.
Op de eerste verdieping hadden we stoelen neergezet. Achterin de ruimte was de enige WC van het pand, maar de doortrekker trok niet door. Dat werd best een beetje een kliederboel.
Het was een fantastische avond. Lief publiek, en Paul Armfield, speelde als altijd: wonderschoon. Mijn optreden was wat rommelig. Ik maakte (zoals altijd) hele slechte grappen, en kwam erachter dat die grappen in het Engels eigenlijk nog slechter zijn dan in het Nederlands. Ook begon ik een liedje te spelen waarvan ik na de eerste regel de tekst niet meer wist. “Niet erg professioneel” hoor ik u denken, en daar heeft u gelijk in.
Ik had financiële steun gekregen van de Popunie, om Rotterdam te vertegenwoordigen in het buitenland, en dan vergeet ik m’n liedje. Niet een regel, nee, een heel liedje.
Conclusie
De conclusie is na elke tour hetzelfde: Rijk zijn we er niet van geworden, maar te gek was het wel.
Post Scrotum: Angel Radio
Er is nog iets wat ik even kwijt wil:
Op the Isle of Wight is een lokaal radio-station: Angel Radio. Dit radiostation heeft een bepaalde licentie waardoor ze alleen maar muziek ouder dan 50 jaar mogen draaien. Ze hebben een collectie van 50.000 lp’s en draaien de hele dag door de meest fantastische muziek. De dj’s zijn knullige, lieve oude mensjes. Niet van die met glijmiddel ingesmeerde buikspreekpoppen van Sony.
In de subsidie-afspraak die Angel Radio heeft met de Britse overheid is afgesproken dat ze per dag dat ze niet uitzenden een boete krijgen. Een tijdje terug ging het zendapparaat kapot! Ze kregen dus een boete, en moesten ook een nog nieuwe zendmast kopen. Het was bijna de ondergang van Angel Radio. Gelukkig kwam er een oplossing:
Keith Richards bleek al jaren via internet naar het station te luisteren, en heeft de kosten op zich genomen. Godzijdank, want het moet toch wel het beste radiostation ter wereld zijn.
Nou, doei!
Mark Lotterman
Deze tour werd mede gefinancierd door Popunie Music Export Rotterdam.