Donderdag 26 april: Das Archipel, Hamburg (DE)
Donderdagochtend hebben we om half tien afgesproken bij onze oefenruimte in het centrum van Rotterdam. Hamburg is zo’n vijf en een half uur rijden, dus met een get-in van vijf uur ’s middags zou ons dat genoeg tijd moeten laten voor eventuele files, rook- en eetpauzes. Helaas zijn we niet bepaald ochtendpersonen en tevens niet bijzonder stipt. Om die reden vertrekken we een uurtje te laat richting het noordoosten. De reis verloopt voorspoedig, er wordt hevig gevlogd door Joost – ons synthmonster en zelfbenoemd vlogger in spe -, tot we in Duitsland het een en ander aan stau aantreffen.

Mocht je in Duitsland gaan spelen binnenkort, reken de reistijd dan wat ruimer, een flink stuk ruimer. Er wordt altijd aan de snelweg gewerkt in Duitsland. Altijd. In een poging de file te ontwijken rijden we over kleine plattelands weggetjes in het pittoreske Duitse landschap als er plotseling een zeer hevige hagelbui losbreekt. Zo komen we er nog de eerste dag achter dat de bus niet geheel waterdicht is. Dit terwijl Das Archipel, de venue van vanavond, een onoverdekt drijvend vlonder in een kanaal in Hamburg is. Gelukkig heeft de programmeur al laten weten een overdekte back-up optie achter de hand te hebben.

Anderhalf uur te laat komen we aan bij de Mokry, een anti-kraak conglomeraat waar we vanavond zullen slapen. Hier treffen we onze programmeur, die gelukkig super ontspannen is en geen punt maakt van onze wat latere get-in. Samen gaan we naar de overdekte back-up venue. Dit blijkt het ruim van een ongebruikte boot te zijn, zo’n 200 meter verderop van Das Archipel. Helaas hebben deze anti-krakers hun techniek niet helemaal op orde waardoor we het vanavond moeten doen zonder monitors voor de zang en met slechts 1 PA box. Gelukkig heeft Wolvon microfoon stands en een aantal extra microfoons meegenomen waar we gebruik van kunnen maken, want ook daar is maar een beperkt aantal van aanwezig.

De eerste show is erg leuk, de opkomst is goed, het lokaal gebrouwen bier gaat er goed in en – hoewel we geen warme maaltijd krijgen – zijn de roggebroodjes gezond niet te versmaden. Als we op een redelijk christelijk tijdstip terugkomen begint de eerste nacht van het slapen met elkaar in één ruimte. Helaas blijkt dat niet alleen het Wolvon kamp maar ook het Bonne Aparte kamp beschikt over een paar flinke snurkers. Dit komt niet iedereens nachtrust ten goede, gelukkig zijn er kneedbare oordopjes van Ohropax ten overvloede beschikbaar.

Vrijdag 27 april: CKN Centrala, Gorzów WLKP (PL) 
Vrijdag hebben we wederom een vrij stevige rit voor de boeg. We moeten Duitsland doorkruisen om naar Gorzów WLKP te komen, een Pools stadje vlak over de grens bij Berlijn. Omdat het Koningsdag is lijkt het ons verstandig onze Hamburgse programmeur bij de koffie te trakteren op het mooiste Nederlandstalige lied ooit gemaakt: het Koningslied. Je hoeft geen Nederlands te spreken om te begrijpen dat dit lied voortkomt uit pure wanhoop en wansmaak; de stemming voor de dag is gezet.

We laden onze spullen in bij de boot en bedanken de Hamburgse crew. Voordat we gaan rijden gaan we eerst nog even naar de Aldi. Op tour is het altijd verstandig een klein beetje tijd in te plannen voor het doen van boodschappen, anders ben je al je zuur verdiende gages alleen maar uit aan het geven aan te dure en ongezonde benzinepomp meuk. Een andere bijkomstigheid is dat we na twee en half uur gereden te hebben de snelweg verlaten om op zoek te gaan naar een afgelegen plek voor fijne picknick. Een doodlopend weggetje ergens op het Oost-Duitse platteland biedt uitkomst. We ervaren minder stau dan de dag ervoor, en arriveren mede hierdoor één minuut voor Wolvon op de plek van bestemming.

De CKN Centrala, die wordt gerund door Tomek, is een heftige ondergrondse half-legale kelder waar naast Poolse punkers ook vleermuizen vertoeven. Rock ’n Roll. Onze slaapplek is echter geheel het tegenovergestelde, we slapen namelijk in de kleedkamers van het lokale Amfitheater. De drie kamers die we tot onze beschikking krijgen herbergen allemaal drie bedden, een overvloed aan spiegels om onze make-up bij te werken en zelfs en suite badkamers.

Wolvon opent, net als bij de vorige show, de avond. Deze volgorde is qua energie het meest voor de hand liggend, en beide bands zijn hier tevreden mee. Terwijl Wolvon speelt arriveert het publiek langzaam maar zeker en tegen de tijd dat wij spelen zitten ze goed in de olie. De show valt in goede aarde. Wellicht is de live show dit keer iets te energiek, want wanneer gitarist Lukas besluit de speakertoren te beklimmen bezwijkt de paal waarop de speaker staat onder zijn gewicht en moet hij hulp krijgen uit het publiek om de speaker weer van zichzelf af te krijgen. Na de show neemt het publiek het podium over en volgt er een behoorlijk beschonken Poolse variant van a capella karaoke, geleid door onze programmeur zelf. Joost sluit de avond af met een werkelijk waar onnavolgbare versie van You’ll Never Walk Alone. We vertrekken, moe maar voldaan, te voet naar het Amfitheater.

Zaterdag 28 april: Czasoprzestrzeń, Wrocław (PL)
De volgende ochtend legt een vrij katerige Tomek zijn levensfilosofie uit. Feesten, drank, drugs en hard werken is allemaal niets mis mee. Er is maar één ding in het leven waar je voor moet oppassen, de bron van al het kwaad in de wereld: stress. Hij verzekerd ons dat het daarom onnodig is om direct naar Wrocław (spreek uit vrohtswahf) te vertrekken, eerst zullen we een tour door het Amfitheater en de stad krijgen. Dit levert ons enige stress op gezien we een grote behoefte hebben aan koffie en ontbijt en we dit ontbijt bij voorkeur redelijk bijtijds willen nuttigen zodat we de afgesproken get-in tijd halen. Tomek wint. Anderhalf uur later zijn we op pad naar de volgende show.

Tijdens de rit merkt Gerrit dat de bus tijdens het schakelen vreemde geluiden begint te maken. Afgezien van wat gerammel lijkt er weinig aan de hand, en dus rijden we door naar de plek van bestemming en zullen daar wel even bellen met ‘het mannetje’ van Gerrit om te kijken of hij ons kan vertellen wat het gerammel veroorzaakt. Czasoprzestrzeń blijkt gevestigd op een voormalig rangeerterrein wat in de zomer omgetoverd wordt tot een permanent foodtruckfestival. De zaal is best profi, zeker in verhouding tot de kraak-achtige toestanden die we tot nu toe aangetroffen hebben. Ze hebben genoeg mic stands en zelfs een DI voor Gerrits zang!

Waar de zaal op technisch gebied tip top in orde is, blijkt daarentegen dat de switch van de tubescreamer van Gerrit de hossende karaoke van de avond ervoor niet overleefd heeft. Gelukkig heeft bandtechneut en gitarist Bram zijn soldeerboutje meegenomen en terwijl Gerrit ‘zijn mannetje’ belt, soldeert Bram de kapotte tubescreamer. Helaas heeft Bram geen kaas gegeten van autotechniek. Na het informeren bij iedereen met enige autokennis begint langzaam te dagen dat het niet zomaar wat gerammel is. Alles wijst op een versleten lager in de koppeling.

Niet alleen zal de bus naar alle waarschijnlijkheid de rit van de volgende dag niet overleven – laat staan de rest van de tour -, ook is zo’n reparatie een flinke klus met ditto kosten. Daarnaast is het de volgende dag zondag wat in een gelovig land als Polen betekend dat vrijwel alle garages gesloten zijn. Een bijkomende ongunstigheid is dat de daaropvolgende dinsdag de arbeiders worden gevierd en donderdag 3 mei de Poolse grondwet met een feestje wordt bekrachtigd. Gezien heel Polen vrij is op die dagen neemt iedereen voor het gemak ook vrij op de dagen ertussen, en ziet de toekomst van onze bus er grimmig uit.

Gelukkig is Jan er, de geluidsman en stagemanager van de zaal waar we spelen. Hij is ongelofelijk behulpzaam en we spreken met hem af dat hij ons de volgende ochtend gaat helpen met het zoeken van een garage. Hij kent een aantal lokale plekken die we kunnen proberen en hij zal ons helpen met de communicatie aangezien er niet altijd even goed Engels wordt gesproken in Polen.

Het optreden die avond is brengt door al deze ongeregeldheden een rare energie op het podium. De loods waar we in spelen is ietwat groot voor de veertig mensen die op de show zijn afgekomen en de busproblemen knagen onze achterhoofden eruit. Desondanks spelen geen onverdienstelijke show. Na vakkundig de backstage van het bier te hebben ontdaan gaan we richting onze slaapplek, een jeugdhostel in het centrum van Wrocław. Omdat alle spullen van zowel Wolvon als Bonne Aparte nu voor de zekerheid in de bus van Wolvon zijn gedaan, is deze lading ons meer waard dan ons eigen leven. Het centrum van de stad is dan misschien niet de minst veilige plek om een auto te parkeren, toch besluiten we om een persoon in de bus te laten slapen bij wijze van waakhond. Gerrit is de gelukkige.

Zondag 29 april: Chmury, Warsaw (PL)
De volgende dag staat volledig in het teken van het zoeken naar een oplossing voor het probleem met de koppeling van de bus. Op de afgesproken tijd vinden we Jan terug bij de venue waar ook het foodtruckfestival langzaam ontwaakt. Jan spreekt Pools en dat is echt nodig als je wilt communiceren met monteurs in Polen. De meeste van deze Polen kunnen geen Engels verstaan, laat staan spreken. Na een aantal telefoontjes heeft Jan een aardig beeld van ons probleem. De reparatie gaat minimaal twee dagen duren vanaf het moment dat er een garage aan begint en gezien de huidige vakantieperiode in Polen, lijkt het hebben van een gerepareerde Peugot Export aan het begin van de volgende week de meest gunstige tijdsspanne te zijn. Die tijd hebben we natuurlijk niet want deze avond staat er een show gepland in Warsaw.

Gelukkig is Gerrit lid van de ANWB, en die worden dan ook meteen gebeld. De ANWB geeft aan dat ze de auto kunnen laten afslepen en bij een lokaal autobedrijf kunnen plaatsen ter reparatie. Mocht de reparatie van de auto langer dan 48 uur gaan duren dan komt ook de optie van transport van de auto terug naar Nederland in zicht. Aangezien wij door moeten naar de volgende plek lijkt het ons fijn als de ANWB zich ontfermt over de auto en wij ons kunnen gaan richten op het vinden van vervangend vervoer.

Omdat de zon inmiddels al weer hoog aan de hemel staat, is er enige haast geboden bij het vinden van dit vervangende vervoer. Alle spullen hebben we na de show van gisteravond al in de bus van Wolvon weten te proppen en we besluiten ook nog een bandlid met Wolvon mee te laten rijden. Zo is er alsnog iemand van Bonne Aparte aanwezig bij de volgende venue waarmee wij contact kunnen houden. Na heel wat uurtjes geregel en gescheld lukt het ons een auto te huren die we de volgende dag weer in Warsaw in kunnen leveren. Deze huurauto moet alleen wel helemaal aan het andere eind van de stad worden opgehaald. We bekijken de route die we af moeten leggen met het openbaar vervoer, geven Jan een uitgebreid merchandise pakket en een knuffel als dank voor bewezen diensten en stappen op de tram.

We moeten twee keer overstappen maar al bij de eerste overstap blijkt dat de overstaptijden zo krap zijn dat we ze niet halen. Als we beter kijken zien we zelfs dat de aankomsttijd van de tram later is dan de vertrektijd van de bus die we moeten hebben. Het Poolse OV rijdt vandaag stipt volgens de dienstregeling en dus missen we de overstap. Aangezien we een tijd hebben afgesproken met het verhuurbedrijf besluiten we een taxi te nemen om op tijd op de aangegeven locatie te zijn. Op deze locatie vinden we in eerste instantie geen spoor van een autoverhuurbedrijf. Na wat onrustig heen en weer gedrentel krijgt Gerrit gelukkig een telefoontje van het verhuurbedrijf en vinden we elkaar. Een vriendelijke jongeman geeft ons de sleutels van een splinternieuwe Toyota Auris en na wat formulieren ingevuld te hebben wordt ons naar een creditkaart gevraagd. Die hebben we niet…

Gelukkig blijkt Klaas, de drummer van Wolvon, hier wel over te beschikken en is het telefonisch doorgeven van het creditcardnummer afdoende om ons van een auto te voorzien. We rijden – comfortabel, koel en ietsje te hard – naar de Chmury in Warsaw.

De Chmury blijkt een ontzettend gezellige venue waar een hoop mensen op het terras zitten. Als de geluidsman ook nog eens zegt dat hij honderd man publiek verwacht en we een lekker bordje eten op schoot krijgen zijn de sores van die dag al snel weer vergeten. Uiteindelijk blijken er bij Wolvon misschien net vijftien man in het publiek te staan. Buiten staat het echter vol met mensen. Joost stapt daarom op de mensen af die buiten staan en vraagt ze of ze zin hebben om een meedogenloze noiserock show te bewonderen. Als we ook de promotor nog vragen om de mensen gratis binnen te laten, loopt het langzaam vol. Na de mooie show laten we onze spullen in de venue staan en verplaatsen we ons naar de bedden in het hostel dat direct boven de venue gelegen is.

Maandag 30 april: Warsztat, Krakau (PL)
De aardige receptioniste van het hostel, genaamd M., serveert ons koffie. Het blijkt dat ze niet alleen heerlijke espresso maakt, maar ook nog eens goed Engels spreekt. We besluiten haar te vragen of ze met de garage in Wroclaw kan bellen en voor ons kan informeren naar de duur en de kosten van de reparatie, M. helpt ons graag. Na een telefoongesprek waarin het klinkt alsof M. de garagehouder alle hoeken van de telefoonlijn laat zien, vertelt ze ons dat de garage voor het einde van de week geen tijd heeft. Zo weinig tijd zelfs, dat ze pas over een week kunnen diagnosticeren wat er überhaupt mis is. Mocht het inderdaad gaan om een kapotte koppeling dan zou dat ongeveer véértienhonderd euro gaan kosten.

Het enige lichtpuntje dat we hier uithalen is dat de reparatie hoogstwaarschijnlijk langer dan 48 uur gaat duren. Dat betekend dat de ANWB de auto terug laat transporteren naar Nederland en ook nog eens vervangend vervoer voor ons zal regelen. We bellen met de ANWB en die stemmen in. Een bus met dubbele cabine blijkt niet zomaar voorradig bij Poolse autoverhuurbedrijven en dus gaan we akkoord met een grote personenwagen. Er zal een smetteloze Seat Alhambra naar ons toe gereden worden. Bij het ontbijt in de zon, dat we samen met Wolvon nuttigen, spreken we af dat we wederom alle spullen en een persoon bij Wolvon in de bus prakken. Wolvon vertrekt samen met Lukas en het lange wachten op onze Alhambra is begonnen.

De Toyota die we een dag eerder met veel pijn en moeite hebben verkregen, is ook nog in ons bezit. Om drie uur moet deze weer ingeleverd zijn. Helaas zit het inleverpunt helemaal aan de andere kant van de stad, en dat geeft ons een dilemma. Gerrit is zowel de persoon die de auto van de dag ervoor gehuurd heeft alsmede de persoon die lid is van de ANWB en dus de nieuwe vervangende auto in ontvangst moet nemen. We besluiten dat dit laatste belangrijker is en dus splitsen we op. Joost en Bram gaan de auto van de vorige dag terugbrengen en Gerrit en Sascha blijven bij de venue wachten op de nieuwe auto.

Omdat we een wisseltruc hebben toegepast – Bram doet zich voor als Gerrit – is het bij het inleveren nog even spannend. De handtekening van Bram lijkt niet bepaald op de handtekening van Gerrit een dag eerder en dat zorgt voor behoorlijk wat extra vragen.

Gelukkig is Joost aanwezig. Hij was erbij toen we de auto in ontvangst namen en weet daarom direct de geheime brandblussers aan te wijzen en alle andere strikvragen omtrent onze prachtige Toyota te beantwoorden. Uiteindelijk zegt de potige Pool van het verhuurbedrijf dat het oké is en nemen Joost en Bram de benen. Ze vervolgen hun dag al sushi-etend en wachtend op Gerrit en Sascha die zich nog steeds bij de venue bevinden.

Gerrit en Sascha hebben een minder aangename dagbesteding dan sushi eten in de zon. Er is doorlopend contact met de ANWB, waarbij ze telkens een andere medewerker aan de lijn krijgen die niet over dossierkennis beschikt. Het volledige verhaal wordt wel tien keer afgedraaid terwijl het later en later wordt. Door de stress die dit oplevert, vergeten de jongens helemaal om te eten maar verdwijnen er wel een aantal biertjes in Sascha. Uiteindelijk komt om 18.00 uur de Alhambra voorgereden. Alle slaapspullen – die achter zijn gelaten bij het hostel, mocht er geen vervoer komen – worden door Gerrit en Sascha in de Alhambra geladen. Gerrit stapt voorin de Seat om het papierwerk af te ronden. Net als gisteren wordt er gevraagd om een creditcard en – ondanks dat we bij de ANWB duidelijk hebben aangegeven wat onze creditcard situatie is – neemt het Poolse verhuurbedrijf geen genoegen met deze situatie. Na het uitladen van de slaapspullen is de Alhambra een stuk sneller verdwenen dan dat hij er was.

Na het nodige gescheld en de realisatie dat we op dit ogenblik hoogstwaarschijnlijk de show in Krakau gaan missen, bereikt ons het nieuws dat er een zeer snelle treinverbinding is tussen Warsaw en Krakau. We rennen naar boven en vragen M., die nog steeds aan het werk is, om een taxi voor ons te bellen. Mits de Poolse dienstregeling weer even strak is als de dag ervoor, kunnen we de show nog halen.

Aan beide kanten van Warsaw komen er Bonne Aparte leden in beweging. Lukas is samen met Wolvon al lang en breed gearriveerd bij de venue. Vandaag zorgt hij ervoor dat onze backline wordt opgebouwd. Wij belanden in een coupé met een aardige Poolse jongeman. In Krakau helpt deze vriendelijke vriend ons zo snel mogelijk naar de taxi-standplaatsen en verteld hij de chauffeur in het Pools waar we heen moeten en dat er haast bij geboden is. Dit bericht is niet gesproken tegen dovemansoren en binnen een mum van tijd struikelen we uit de taxi het podium van Warsztat op, waar Lukas al met een gitaar om zijn nek staat te wachten.

De show vliegt voorbij. We verkopen na afloop wat merchandise, drinken al het bier op dat ons gegeven wordt en hebben het gezellig met de promotor en onze Poolse labeleigenaar die naar deze show is komen kijken. De avond eindigt met het in orde maken van onze eigen slaapplaatsen in de venue, op de grond. Er is hier geen douche en de WC is totaal ondergezeken door ons liefdevolle publiek. Dat blijkt ‘s nachts een minder groot probleem dan in de ochtend.

Dinsdag 1 mei: FUGA, Bratislava (SL)
De volgende morgen is er welverdiende en hoognodige koffie uit onze nieuw aangeschafte cafetière in de zon op het binnenplaatsje van de venue. Een oude dame hangt de was op, een oude man spreekt geen woord maar illustreert de gevolgen van te veel drinken door een snijbeweging langs de keel te maken en opnieuw staat de ochtend in het teken van het vervoer. Op advies van de promoter gaan we naar het vliegveld. Daar zijn alle grote, internationale autoverhuurbedrijven te vinden. Aangezien we vandaag een grens passeren – we rijden van Polen naar Slowakije – moeten we een auto huren die we in een ander land kunnen inleveren. We besluiten Klaas van Wolvon mee te nemen op onze queeste om te voorkomen dat er weer problemen ontstaan rondom de creditcard situatie.

Op het vliegveld vinden we inderdaad een hele verdieping vol grote internationale autoverhuurbedrijven. We informeren naar prijzen en mogelijkheden, en al snel blijken deze ook groot en internationaal te zijn. Het verlaten van het land en het laten terugrijden van een personenauto of bus met dubbele cabine blijkt tussen de drie- en achthonderd euro bovenop de gebruikelijke kosten van huur, verzekering en borg te kosten. Huilend besluiten we ook naar vliegtickets te kijken. Gerrit belt voor de goede orde nog een keer met de ANWB, misschien kunnen zij iets voor ons betekenen. We krijgen Michael van Erp aan de lijn. Michael helpt ons uit de brand. We krijgen van Michael een budget om die dag nog eenmaal een personenauto huren en vanuit Nederland zal er een prachtige bus onze kant opkomen om de rest van de tour mee te kunnen volbrengen.

Omdat we een personenauto hebben en graag comfortabel willen zitten, sturen we vandaag Joost mee met Wolvon. Onze route loopt van Polen, via Tsjechië, naar Slowakije om daar te eindigen bij de FUGA in Bratislava. Zowel in Tsjechië als in Slowakije moeten we een vignet aanschaffen om gebruik te mogen maken van de snelwegen en dus zien we deze dag een paar tankstations meer dan normaal.

De promotor van de show in de FUGA heeft – naar eigen zeggen – het goedkoopste voorprogramma wat hij kon vinden geboekt, zijn eigen band opent. De FUGA is een kleine, mooie bar in een lange kelder waar zo’n 150 mensen in kunnen vertoeven. Het is een energieke avond waarin er de nodige mensen – inclusief Bram – door de lucht vliegen, stagediven en rondspringen. We eindigen de avond bij vrienden van de promotor in een kraakcomplex midden in de stad gevuld met ateliers en studio’s. Het is er behoorlijk vies, rommelig en we hebben eigenlijk te weinig gedronken om op de aangewezen matrassen in slaap te vallen, er wacht ons een onstuimige nacht.

Woensdag 2 mei: Szigony, Veszprém (HU)

De volgende ochtend zijn Bram en Gerrit al vroeg weer op pad om onze tweede huurauto in te leveren. De middag spenderen we met de hele band en spullen op terras voor de FUGA, wachtend op de bus die vanuit Nederland onderweg is. Mocht die er niet op tijd zijn dan halen de show van die avond niet. We hebben gelukkig goed contact met de chauffeur, Hans, die met onze vervangende bus onderweg is. Hij houd ons op de hoogte van zijn positie en verwachte aankomsttijd. Wolvon vertrekt vroeg in de middag om onderweg nog een duik in het Balatonmeer te nemen.

Om 15.30 is onze nieuwe bus er! Een Volkswagen Transporter zo wit dat je je ogen moet samenknijpen. We doen het papierwerk samen met Hans op een terras in de zon en trakteren hem op een goeie kop koffie. Hans doet dit werk vrijwillig voor de ANWB. Hij rijdt, naast zijn werk in het onderwijs, vervangend vervoer door Europa. De ANWB voorziet in zijn eten, drinken, hotel en de terugvlucht.
 Het papierwerk is snel geregeld. We laden onze spullen in de bus en vertrekken richting Veszprém, Hongarije, een rit van ongeveer 150 km.

Veszprém is een middelgrote, monumentale stad met een aantal belangrijke universiteiten. Als we de stad inrijden verlaten mensen in groten getale het handbal stadion waar zojuist een belangrijke wedstrijd is gespeeld, verder lijkt de stad leeg. We spelen in een mooi poppodium, een nette zaal met prima faciliteiten alleen is er vanavond behoorlijk bezuinigd. De promoter verwachtte met minimale inspanning een leuke avond neer te zetten. Dit resulteert in een avond waar we het moeten stellen zonder monitors, microfoon stands én een geluidstechnicus.

Gelukkig beschikken zowel Wolvon in de vorm van Klaas als Bonne Aparte in de vorm van Sascha over geluidsmensen, zo doen we elkaars geluid en zijn we ook praktisch elkaars enige publiek. Er komen voornamelijk wat vaste gasten en vrienden van de promotor, maar die blijven in de zon buiten zitten. Een uitgelezen kans voor ons om wat nieuw materiaal te spelen. Na de show wordt het op het terras buiten nog wel gezellig, maar een succes is deze avond niet te noemen. We eindigen die die nacht wederom op onze eigen matjes en luchtbedden op de grond in de zaal en er valt zelfs iemand verdwaald in slaap bovenop de bar.

Donderdag 3 mei: Medika, Zagreb (KR)
De rit van Veszprém naar Zagreb is niet al te lang en dus besluiten we om, net als Wolvon een dag eerder, het Balatonmeer op te zoeken voor een duik. Aangezien er in Veszprém geen douche aanwezig is, is het naast aangenaam ook vooral noodzakelijk onszelf even onder te dompelen. Al is het alleen maar om onze nieuw verkregen ANWB-bus fris te houden.

In Zagreb spelen we in het respectabele krakers-conglomeraat Medika. Hier worden we ontvangen door gastvrouw, programmeur en promoter Lucija. Niet alleen heeft zij voor ons een heerlijke goulash gemaakt – voor de vegetariërs een pasta-salade – maar worden we overgoten met huisgemaakte rakija. Vanwege het gebrek aan labels op de flessen wordt ons pas de volgende ochtend echt duidelijk wat de aangerichte schade van dit huisgebrouwen goedje is.
Zoals gezegd is Medika een krakers-conglomeraat. Het is een groot complex gebouwen waar diverse kunstenaars en muzikanten samenwonen zonder zich al te veel met elkaar bezig te houden. Er is een jaarlijks street-art festival waarvoor letterlijk alle buitenmuren van de panden door verschillende kunstenaars worden bespoten. Zo verandert het uiterlijk van Medika constant. De avond dat wij er spelen is er geen street-art maar een punk festival. Hoewel onze show geen onderdeel van het festival is, wordt ons verzekerd dat het publiek zeker even bij ons binnen zal lopen omdat wij in de change-over-tijden van het festival geprogrammeerd zijn.

In de praktijk blijkt dit echter wat tegen te vallen. Of het ligt aan de gebrekkige communicatie tussen de organisatie in ons pand en de organisatie van het festival in een pand verderop, of dat het komt omdat het punk-publiek weinig interesse heeft in onze muziek zullen we nooit weten maar de zaal blijft nagenoeg leeg. Desalniettemin spelen we een goeie show die ook nog eens prachtig wordt vastgelegd door een lokale fotograaf. Hierna verplaatsen we ons naar de tafeltennis kamer die we op weg naar ons slaapvertrek hebben ontdekt. Hier trakteren we onszelf op de overgebleven rakija en wat heerlijke koude biertjes terwijl we een behoorlijk fanatiek tafeltennistoernooi afwerken.

Vrijdag 4 mei: Club Gromka, Laibach (SL)
De laatste dag van de tour wordt ingeluid met een welverdiend ontbijt, deels bekostigd door de merchandise die we de avond daarvoor verkocht hebben. Roerei, spek en koffie. De rit van Zagreb naar Laibach is een van de kortste van de tour en dus hebben we de tijd om uitgebreid te douchen en zelfs een korte wandeling te maken door Zagreb. Onder begeleiding van de altijd lachende Snoopy – die voordat de eerste koffie door ons is genuttigd al drie joints achter de kiezen heeft – zien we een aantal van de toeristische en minder toeristische trekpleisters van deze prachtige, oude stad.

Onze reis verloopt voorspoedig, en rond een uur of vijf komen we aan bij Club Gromka. Deze club bevindt zich, net als Medika, op een groot gekraakt terrein. Alleen zit het in Laibach niet vol met kunstenaars, maar helemaal vol met verschillende clubs. De club waar wij spelen is een schappelijk zaaltje met een goeie PA-installatie en een groot podium. Vanwege de verwachte opkomst besluiten we niet op het podium maar ervoor te spelen, zodat we dicht op het publiek kunnen staan en we de zaal iets verkleinen. Alles is deze avond tip top in orde, de geluidsman werkt efficiënt, er is een vriendelijke gastvrouw die heerlijk voor ons heeft gekookt en ook de slaapplekken – stapelbedden in de venue – zijn prima in orde.

De laatste show is echt een hoogtepunt van de tour. In tegenstelling tot de eerdere berichten is het flink druk geworden en heerst er een goede sfeer. Het publiek en de organisatie van de venue zijn enthousiast over onze show en er is een vriendelijke journaliste die ons na de show vertelt dat ze tot het diepst van haar spirituele-zijn is geroerd. Wij zijn niet de hoofdact van de avond, die wordt namelijk verzorgd door de geluidsman die inmiddels zijn DJ-tafel heeft opgebouwd. De ene klassieker na de andere komt voorbij. Het wordt laat, heel laat. En morgen rijden we in één keer terug naar Rotterdam…