Sinds ik niet meer het meisje in de platenzaak ben, zijn er heel wat andere dingen op mijn pad gekomen. Ik ben gestopt met de stage in Amsterdam en ben nu op mijn plek bij *drumroll* de Popunie! Ik kan hier voorlopig m’n stage verder volmaken en verder groeien in mijn werk in de Rotterdamse muziekscene. En ook al mis ik de boys van Demonfuzz, voorlopig hou ik het wel even hierbij. Gelukkig heb ik genoeg souvenirtjes overgehouden aan de mooie tijd die ik daar gehad heb, waaronder mijn huidige prize possesion: de The Smiths doos.

Het was een rustige lentedag toen ik de zaak binnen liep, niks vermoedend op weg naar een nieuwe werkdag. Kom ik binnen en het eerste wat ik hoor is ‘’Nou Saar, trek je portemonnee maar!’’ Vervolgens gaat mijn blik in verwarring naar de toonbank, die omringd is door een combinatie van mijn oude werkgevers en een vaste gast die vaak zeldzame en duurdere dingen verkoopt aan de zaak.

Op die desbetreffende toonbank zie ik een grote doos liggen, waar in sierlijke letters ‘The Smiths’ op staat. Mijn verwarring blijft aanwezig, maar wordt aangevuld door een hele grote drang om er achter te komen wat er in deze mysterieuze doos zit. De handen van mijn oud werkgever gaan naar de opening kant van de doos en hij tilt de klep op die vervolgens de inhoud onthult. Al mijn vorige emoties veranderen in verbazing. De inhoud betreft de volledige discografie van de band in kwestie. Dat betekent dus alle platen, singles en cd’s van The Smiths.

Op de opmerking die vijf minuten eerder werd gemaakt, kwam nu dan mijn antwoord dat luidde, ‘’Ehm, hoe rijk denk je dat ik ben?’’ Aangezien de losse aankoopprijs van 8 platen, 25 singles en 10 cd’s ver over de €800 zou zijn, had ik me eigenlijk al vrij snel over het feit gezet dat deze pracht ooit van mij zou zijn. Tot het moment dat Erwin erover begon dat het hem ook niet zou storen als Saar hem voor de inkoopprijs zou overnemen. Want hij vond wel dat dit op mijn lijf was geschreven. Toen maakte mijn hart wel even een sprongetje. Ik mocht dit bedrag dan in drie maanden afbetalen en ik zou gek zijn als ik dit niet had gedaan. Maar het was dan wel de deal dat ik hem pas mee naar huis mocht nemen op het moment dat het afbetaald was. Dit versterkt zondermeer het fijne gevoel dat die dan ook echt van jou is.

De daarop volgende drie maanden waren dan ook tijden van iedereen vertellen wat ik zou gaan bemachtigen, af en toe tijdens werk in de kelder eventjes spieken in de doos (daar stond die opgeborgen op een veilige plek) en fantaseren over de toekomstige Smiths feestjes (met z’n allen huilen in een hoekje). Toen kwam de dag, het was eindelijk zo ver. Ik had het laatste bedrag bij elkaar gesprokkeld om mijn nieuwe kind af te lossen en hem vervolgens eindelijk een nieuw thuis te kunnen geven.

Karton, kranten, tape, piepschuim en een mega boodschappentas. Want ja, hij kreeg dan wel een nieuw huisje maar daar moest die dan ook veilig kunnen thuiskomen. Mike ging aan de slag met zijn inpak-skills om er een mooi stevig pakketje van te maken die vervolgens bij mij op schoot in de tram mee naar huis ging. Eenmaal thuis aangekomen kon ik mijn geluk niet op, daar stond die dan hoor, mijn nieuwe pronkstuk. Die avond had ik me dan ook gelijk opgesloten met een kop thee om in ieder geval alle platen te kunnen luisteren, de singles kwam ik dan een ander keertje wel aan toe.

Nu het einde van het jaar in zicht is, heeft mijn grootste muziek aankoop gediend als shock horror voor mijn mede muziekfanaat vrienden maar ook om vervolgens met deze mensen melancholische dansjes te doen op singles als Ask of The Boy With The Thorn In His Side.