Echoes From The Ionosphere is het nieuwste album van de Vlaardingse dj, producer en videoartiest Frank Musch. Een dik uur vlotte elektronische muziek met een spacey vibe uitgebracht op het netlabel Mystic Carousel. Het is het vierde volledige album van deze creatieve duizendpoot in zijn ruim 25-jarige carrière als muzikant.

Nadat afgelopen zomer via Bandcamp de single No Escape From Summer uitkwam, en de zomer qua weersomstandigheden inderdaad te slecht bleek om uit te ontsnappen, heeft Wesper zijn energie gestoken in het voltooien van dit album, waaraan hij was begonnen tijdens de lockdown van december 2020.

Echoes From The Ionosphere kent een aantal tracks in het progressive house genre, alsmede een paar stevige techhouse nummers. Met subtiele toepassing van samples en filters, sfeervolle arrangementen, invloeden van wereldmuziek (World Echoes In The Ionosphere), funk (Aztec Funk), een ode aan Rotterdam (Waalhaven Funk) en Accelerate Your Dreams met een industriële drive ademt het album vooral veelzijdigheid uit. Iets wat door de jaren heen altijd het credo in Wesper’s werk is geweest. Tof wel; lekker plaatje!

We gingen ons al bijna zorgen maken toen er in oktober geen enkel album van Yung Jerra bleek uitgebracht. Maar nu in november gaat hij gewoon vrolijk verder waar hij gebleven was. Zeven nieuwe tracks onder de toepasselijke noemer Bring It Back.

Hierop de inmiddels goed herkenbare Yung Jerra wordplay op vrij rustige maar als altijd duister dreigende elektronische beats. Op het meer bragin’ nummer Danger na zou je Bring It Back wellicht kunnen beschouwen als een verzameling beschouwende ‘ballads’, maar dan wel binnen het onnavolgbare Jerra universum. Anyway; check it out for yourself!

Sir No Sir is een nieuw, omvangrijk muziekcollectief rondom songwriters Tessa Nikopoulos (Rotterdam) en Toon Raaf (Amsterdam). Na enkele jaren de wereld apart te hebben verkend, kwamen ze weer bij elkaar om de krachten te bundelen voor een nieuwe muzikale onderneming. Een ensemble als samensmelting van klassieke kamermuziek en hedendaagse rock- en electromuzikanten, aangevuld met zes vocalisten. De gezamenlijke kracht die ze ontwikkelen heeft een ontroerende, boeiende en verkwikkende uitwerking.

Met dynamische meerstemmigheid als kern van de sound, zijn hun politieke en persoonlijke teksten aangekleed met veelzijdige arrangementen. Sommige nummers doen denken aan de klassieke popballades van CSNY en Fleetwood Mac, anderen zijn een ode aan de jaren 90, waarin Radiohead en Portishead doorsijpelen. De liefhebber zal ook de zachte filmische hints van Patrick Watson en Olafur Arnalds herkennen.

Op debuutalbum Sir No Sir is het een half uur genieten van acht karaktervolle nummers waarin je keer op keer iets nieuw ontdekt. Het album werd tiptop opgenomen in de befaamde Wisseloord Studio’s en is in een beperkte oplage op vinyl verkrijgbaar via de website van de band. We willen deze opvallende release dan ook van harte aanbevelen!

Singer/songwriter en instrumentalist Loes van Schaijk schrijft al sinds 2013 voor deze site en zou je ook kunnen kennen van de Rotterdamse band Red Herring. Ze heeft zich enige tijd geleden gevestigd in Praag, Tsjechië en heeft daarover al een aantal interessante columns voor ons geschreven (zie hier). Na eerdere releases met andere projecten zoals Perfect Match For Trouble (Waterflow, 2008), Kaleidoscope Tales (Lucy & The Man, 2011) en Here To Distract You (Red Herring, 2017) verscheen van haar hand nu het langverwachte solo-debuutalbum All I Ever Really Seem To Say.

In Europese bluegrass- en folkkringen wordt Van Schaijk terecht geprezen om haar oprechte vocale voordracht, natuurlijke sound, originele songwriting en om haar gevoeligheid en timing als bas-, gitaar- en bodhránspeler. Muziek vormt de stimulans achter elke beweging in Loes’ het leven – en vice versa. Haar liedjes brengen haar zoektocht naar menselijke verbinding, naar ’thuis’ echt over; haar onverzadigbare nieuwsgierigheid en waardering voor dubbelzinnigheid; en haar (vaak van zelfspot doordrongen) gevoel voor humor. Het zit er allemaal in.

Loes is in de eerste plaats een verhalenverteller en probeert grote gebaren te vermijden en brengt in plaats daarvan een natuurlijk geluid, charisma en een gedenkwaardige glimlach. Daarom hebben mensen haar stijl vergeleken met June Tabor, Joni Mitchell, Karine Polwart en Tracy Chapman. Op het fraaie en vooral ook levenslustige All I Ever Really Looks To Say komt dit allemaal op natuurlijke wijze tezamen. Het resulteert in een zeer prettig en ontwapenend klinkend album dat je echt voor je plezier opzet; gewoon mooie kleine liedjes waarin muzikaal van alles gebeurt. Afijn, een prachtig en overtuigend solodebuut!

De Vlaardingse held Brunzyn gaat momenteel als een malle en dropte B2. Een kort album vermomd als mixtape met acht tracks in 19 minuten en opvolger van het onbedaarlijk baldadige maar o zo sterke Albino Sports, Vol 1 uit april dat hij samen met Joost maakte en uitbracht op hun gezamenlijke label.

De gastbijdragen zijn er ditmaal van Cry en Denthalon en tekstueel is het uiteraard weer genieten van de unieke spitsvondigheden die Brunzyn schijnbaar achteloos uit de mouw schudt. Muzikaal is het ook niet mis wat er langs komt; heerlijke jazzy samples, knisperende electrobeats met een oldschool vibe naast dikke moderne hiphop sounds. Vergis je niet in deze gast; hij is origineel, muzikaal en heeft heel wat te vertellen. B2 is gewoon in alle opzichten geslaagd en een garantie voor een gelukzalige glimlach op je smoel!

Bruno Rocco Miletic is een geboren en getogen Rotterdammer met Kroatische roots. Als muzikant, zanger en liedschrijver wordt hij geïnspireerd grootheden als Bruce Springsteen, Pearl Jam, Chris Stapleton, Johnny Cash, Elvis Presley, Van Morrison en Bob Dylan. Zijn stem en teksten zijn donker, realistisch en eerlijk, en doen soms denken aan de legendarische vroege blues muzikanten.

Hard Times is het langverwachte, nieuwe album van Bruno Rocco. De muziek hierop gaat verder waar zijn laatste album Lonely Rider uit 2015 ophield, verder de diepte in met een stevigere en volwassenere sound. Bruno schrijft persoonlijke nummers waarin hij zoekt naar antwoorden op de vraagstukken die hij tegenkomt op zijn levenspad. Zo is Empty House een hartverscheurende track die gaat over wat het meemaken van een groot verlies met je doet. Bruno vertelt: “Mijn opa lag op sterven en ik was onderweg naar Kroatië in de hoop hem nog één laatste keer te kunnen zien. Helaas kwam ik te laat. Het lege en verlaten huis waar ik in aankwam, was alleen nog gevuld met herinneringen aan mooie tijden.”

Crossing The Line is een liedje dat gaat over het levensverhaal van een man die het gevoel heeft te falen. Hij zit vol frustraties en kan geen rust vinden. Waar hij ook komt, het gaat altijd mis. En Blood Money blijkt een ongekunstelde song waarin Miletic een sterk staaltje storytelling laat horen. Er komen een aantal personages uit Bruno’s jeugd in voorbij. Hij vertelt hierover: “Sommige personages waren ongelooflijk charismatisch, ze zouden in films zoals Heat of Carlito’s Way niet misstaan. Maar het minder leuke is dat dat soort mensen uiteindelijk altijd zonder geld komen te zitten of in de gevangenis belandden en velen van hen keer op keer dezelfde fouten maakten. Sommige van de mensen uit mijn jeugd leidden inmiddels een rustiger leven, maar ik denk dat snel geld je uiteindelijk niet veel geluk zal brengen.”

Met Hard Times heeft Bruno Rocco een doorleefd klinkend en sterk album gepresenteerd dat goed aansluit op het huidige tijdsgewricht. In de persoonlijke verhalen blijft ergens toch ook hoop doorklinken hoe donker de aanleiding ook is en dat maakt dit een album om te koesteren. Zo’n tijdloze plaat met lange levensduur ook, omdat nieuwsgierige liefhebbers van volwassen muziek ‘m zullen blijven ‘ontdekken’.

De gerenommeerde producer Charlton Ravenberg is o.a. actief in Diabla Diezco met Bas Mooy en bracht samen met Speedy J in april nog drie unieke 12-inches uit in de STOOR serie. Sinds hij zich weer in Rotterdam gevestigd heeft na een verblijf in Berlijn is Charlton zeer actief. Nu ligt daar immers alweer de lange ep In Plain Sight met een soort spacey industriële techno die even grauw klinkt als bezwerend. Echt een fantasierijke en zeer muzikale productie waarin je keer op keer nieuwe patronen blijft ontdekken!

Uitgebracht door het Mord label van vriend Bas Mooy dat ongetwijfeld zal aanvoelen als zijn natuurlijke habitat. Deze release kent vijf tracks op gelimiteerd vinyl en authentieke cassette, waarnaast er digitaal nog eens zes extra bonustracks beschikbaar zijn. In totaal een trip van 72 minuten ontregelende elektronische muziek, maar o zo lekker!

Davina Marinozzi, geboren in Italië, begon haar muzikale studie op negenjarige leeftijd. Ze groeide op met luisteren naar veel verschillende artiesten en genres: van Antonio Carlos Jobim tot George Gershwin, tot meer pop- en soulartiesten zoals Joni Mitchell, Sting en Lianne la Havas. Tijdens haar latere studie aan het Codarts Conservatorium, wijdde ze zich aan jazz. Geïnspireerd door enkele van de grootste songwriters en verhalenvertellers brengt ze nu haar albumdebuut Desiderio uit.

Op dit uitstekend klinkende album verkent én verlegt ze de grenzen van jazz, pop en filmmuziek door haar speelse aanpak. Davina’s muziek komt hierdoor zowel aangenaam vertrouwd als fris over en niet voor niets stond ze hiermee al in de finale van de Sena Performers Grote Prijs van Rotterdam. Desiderio bevat negen nummers, waaronder Lullaby Of The Sea met Michael League (Snarky Puppy) op elektrische bas. En in het fraaie The Forest schuift de Rotterdamse singer/songwriter Baer Traa aan. Dit album laat je een dik halfuur zorgeloos genieten.

Kortom een prachtige debuutplaat van hoog artistiek niveau die deze ondernemende ras muzikant geheel zelfstandig via crowdfunding wist te realiseren; chapeau!

Het nieuwe Cikay LAS (C.K. Las) album L.M.S. 2.0: Storiaz & Aventuraz Di Lutcho-M.a.M.a. vormt de afsluiting van een album-tweeluik binnen de aangrijpende ‘Lutcho Mama’ trilogie rondom het verlies van zijn ouders. Dit project startte in mei van dit jaar met een ep gevolgd door het eerste deel (het ‘rode’ album) en nu ligt daar dan deel twee (het ‘blauwe album). Hierop 10 gevarieerde nummers in een klein uur opbeurende Kaapverdiaanse urbanpop en hiphop.

In vergelijking met het eerste is dit tweede deel wat commerciëler met producties en remixes van William Araújo, Dhem’a Rush, Ja-X, Benito Gunz, Shinelightnin en Rabeladu L.O.P.I.. Maar alsnog blijven het de verhalen en ervaringen van C.K. waarmee hij nog wat meer van zijn leven deelt die centraal staan. Met nummers zoals Rei Di Stranhu (heel vreemd) waarin hij ons vertelt hoe het is om de liefde van zijn leven te verliezen. Of 2 Ladu!-Anju O’Demoniu (twee kanten, engel of demoon) dat vertelt hoe het is om te leven met zijn problemen. Hiernaast schreef hij ook een ‘brief’ aan zijn grote held. Om de huidige situatie van zijn thuisland en de rest van de wereld in kaart te brengen brengt hij dit alles over in het gedicht Karta Pa A.C. (Amilcar Cabral) (brief aan Amilcar Cabral).

Maar dit betekent niet dat C.K. geen feestje meer met zich meebrengt, daarvoor biedt hij de tracks Wellah & Amarela! en Private Show dat tevens een opzwepende remix kreeg. En als dat je nog niet verleidt om te luisteren heeft dit album ook een aantal bonus tracks waarvan één een romantische rap is met de geweldige zangeres Laise Sanches. Naast haar kan je op dit album bovendien genieten van Sonia Andrade, Arlindo ‘Fifth’ Dos Santos, Djeepz, Johnny Ramos, Moda Grog, Mos$corp en eerder genoemde Rabeladu L.O.P.I. en Shinelightnin.

Al met al is L.M.S. 2.0: Storiaz & Aventuraz Di Lutcho-M.a.M.a. (II) een in vele opzichten rijk album van een sociaal bewogen artiest die zondermeer respect verdient voor dit uiterst persoonlijke project.

Ruwhel Emers werd in 1993 geboren op Bonaire en leerde we kennen met zijn eerste hiphop groep WatWatIs waarmee hij in 2016 zilver won bij de Sena Grote Prijs van Rotterdam. Na vier jaar ervaring opdoen als artiest/manager en steeds beter leren begrijpen hoe de game werkt is hij voor zichzelf begonnen d.m.v. Emers Entertainment. Hiermee doet hij theatershows, heeft een audioboek ingesproken, geeft rapworkshops, is rapdocent in een jeugddetentie instelling en heeft bovendien een eigen hiphopplatform opgericht; Levels.

Ruwhel’s eerste album als solo artiest in augustus 2019 bleek een autobiografie genaamd Zondes Van Een Kind en leverde meteen al een nominatie op bij de Rotterdam Music Awards.  Door dit debuut leerde het publiek hem al best goed kennen. De opvolger heet Rotterdam Blues en laat nu goed horen hoe Ruwhel zich op allerlei manieren sterk ontwikkeld heeft. Muzikaal klinkt het bandgeluid zeer gevarieerd en verrassend en dit draagt echt de hartverwarmende teksten op het album. Als geheel straalt het een grote creatieve ‘vrijheid’ uit en is daarmee de standaard hiphop ontstegen, dit maakt het een onderscheidend werkstuk. Enthousiast vertelt hij: “Mijn naam is Ruwhel Emers en dit is mijn therapie. Dit zijn mijn blues voor een ieder die er naar wil luisteren. Dit zijn mijn gevoelens die ik probeer te verwoorden op een eerlijke manier met hulp van Maxim Young (producer). Neem de tijd, geef het album een kans en dan hoop ik je snel te zien bij een show!

Al met al laat Rotterdam Blues een gedreven muzikant in blakende vorm horen die dit ook live waarmaakt zoals de releaseparty in een uitverkocht WORM bewees. Als één van de meest integere en hardwerkende DIY artiesten in de lokale scene mag Ruwhel hier schaamteloos trots op zijn. Een positief album dat ieders aandacht verdient; grote klasse!

Luca Warmer (27) is een klassiek geschoolde jazz-zangeres en zingt, speelt en componeert van jongs af aan. Luca zong onder meer bij The Kyteman Orchestra en speelde in meerdere theaterproducties en jazz-, afrobeat formaties zoals Mama Franko en Liquid Sun Orchestra. Afgelopen september studeerde ze met lof af aan het Conservatorium Den Haag en won ze de compositieprijs van de Conservatorium Talent Award. Luca zingt, dicht en creëert vanuit haar hart – waar en wanneer ze maar kan.

Haar conceptuele debuut-plaat Huub is een muzikale ode van rouw en hoop. Dat dood bij het leven hoort werd Luca in 2019 pijnlijk duidelijk toen haar vader aan kanker overleed. Het inspireerde haar tot het schrijven van Huub, een soulvolle reis in woord en muziek. Ze presenteerde deze maand haar ep en bijbehorende gedichtenbundel Appelstroop Met Tranen in thuisstad Rotterdam.

‘Take a moment for loss’, noemde Luca haar ep- en videorelease. “We nemen te weinig tijd om te voelen,” vertelt ze. “En práten over verlies of pijn doen we al helemaal niet. Dat houdt ons in een kramp”. Maar het is geen plaat geworden over kommer en kwel, benadrukt Luca: “In de westerse wereld vinden we de dood eng. We gaan nóg harder leven om maar niet dood te hoeven gaan. Maar als je die angst loslaat, komt er ruimte voor levenslust. Ik pleit ervoor om niet harder of sneller te leven, maar juist bewuster. Met alle rafelrandjes die daarbij horen.”

Op Huub wordt de luisteraar meegevoerd in een verhaal van soulvolle jazz en wereldse invloeden. Luca: “Mijn klankenwereld is gebaseerd op emotie. De rouw voelde voor mij als boosheid, verdriet of juist als totale leegte. De muziek die daarbij hoort kwam vanzelf, het moest eruit.” Luca heeft veel geluisterd naar West-Afrikaanse muziek en Miriam Makeba. Op de plaat wordt ze begeleid door de warme klanken van Braziliaans gitarist Paulinho Paes en de percussie van Paul van Nispen. Paul dook in de Cubaanse muziekcultuur en wierp zich op het bespelen van conga’s en bongo’s, aangevuld met de Ierse bodhrán en de Afrikaanse kalebas.

Luca’s debuut is een artistiek totaalpakket geworden. In haar gedichtenbundel geeft ze met woorden een inleiding aan het muzikale verhaal. Nu de plaat is gepresenteerd voelt het voor Warmer als loslaten. “Het mag nu de wereld in. Mijn muziek is nu van het publiek, die mag ermee aan de haal. Ik hoop wel dat het gevoel van hoop aanstekelijk is.” Want door de rouw te hebben ervaren is Luca nog meer met hart en ziel gaan leven en zingen: “Toen ik ‘rock bottom’ in mijn rouwproces zat, stroomde er niks meer. Maar door het verdriet te ervaren en het niet te willen veranderen, werd ik langzaam wakker. Sindsdien pak ik het leven juist met beide handen aan.”

Huub is een formidabel emotioneel werkstuk geworden dat nederig stemt, maar tegelijkertijd zoveel positieve levenslust uitstraalt dat je er energie uit kunt putten. Zowel als persoonlijke ode als louterend kunstwerk zeer indrukwekkend!

Het Rotterdamse duo GIAN keert met de ep Vallende Engel terug naar hun kerngeluid, dat het best te omschrijven valt als ‘guitars & 808s’. Op de tracklist o.a. de eerder verschenen singles 1 Stap Uit Het Donker en Suicide Club ft. Ray Fuego. Net als de voorgaande ep Célia (september 2020) werd deze geproduceerd door Hidden In Paris (Isaï Reiziger), in samenwerking met co-producenten 22ghosts (bestaande uit Tjeerd Bomhof & Mathias Janmaat). Nieuw is de toevoeging van co-producent Thijs van der Klugt (Sue The Night, Baskerville, Sef).

De release ging gepaard met een videoclip voor de single Jungle, dat door het warme geluid van de synths in combinatie met het strakke drumwerk groovy en mellow tegelijk klinkt. Voor de titeltrack Vallende Engel ging GIAN de samenwerking aan met stadsgenoot YoungRubbi, een veelbelovende zanger/producer die zich graag laat inspireren door punkmuziek. De gezamenlijke voorliefde voor rauwe punk esthetiek komt in het uptempo nummer sterk naar voren.

GIAN: “De ep-titel Vallende Engel refereert aan teruggaan naar de realiteit, in plaats van in de wolken blijven hangen met je gedachten. Het leven verloopt nou eenmaal niet zoals je altijd wil. Daarom hebben we moeten leren dingen te accepteren, los te laten en een plek te geven. In de basis gaat de ep over een weg vinden in je eigen jungle.”

Het tweetal vormt een van de stijlvolste hedendaagse acts. Vanaf het begin onderscheidden ze zich door hun visuele stijl: van zelf-gestylede outfits tot de art direction van hun clips en shoots. Dat beiden een voorliefde voor mode en een onderscheidende eigen smaak hebben – Navarone liep begin dit jaar als model mee tijdens een Louis Vuitton show in Parijs – is zichtbaar in alles wat ze doen. Werp een blik op de videoclips die in het afgelopen jaar verschenen en je snapt wat er bedoeld wordt. Navarone en Isaï werden afgelopen jaar achtereenvolgend uitgeroepen tot MTV Push Act, 3FM Talent en ontving samen met S10 een nominatie voor een 3FM Award. Goed bezig; dikke ep!

Johannes Fend is een bassist die een unieke stem uit zijn instrument laat spreken. Een veelzijdig muzikant en momenteel zeer actief in de Europese muziekscene. Johannes verhuisde vanuit Oostenrijk naar Nederland om jazz- en klassieke contrabas te studeren aan het Haagse Prins Claus Conservatorium en later zijn master te doen aan het Codarts Conservatorium in Rotterdam waar hij woont. Zijn soloalbum Journey is een artistiek werkstuk van hoog niveau geworden. De muziek vertolkt veel verschillende emoties en luistert als de spreekwoordelijke achtbaanrit. Als de soundtrack van een film. Een film die alleen jij ziet als je je ogen sluit en de muziek hoort.

Over dit bijzondere project vertelt Johannes: “De eerste uitbarsting van inspiratie, wat uiteindelijk het eerste nummer Enter werd, opende een deur naar een andere wereld voor mij. Het leidde me op een ander pad dan ik dacht dat mijn solo-album zou worden. Luisteren naar een eerste versie ervan voelde echt als een andere wereld betreden en dat inspireerde zowel de rest van het album als het concept erachter. Het is opgebouwd als Homerus’ Odyssee; vertrek, verschillende avonturen, terugkeer.

Elk stuk is een gebeurtenis op de reis die overgaat in de volgende. En omdat het in muziek is geschreven, is wat er tijdens de reis gebeurt aan de verbeelding van de luisteraar. Bij het componeren en opnemen heb ik mijn best gedaan om van het album één geheel te maken. Bedoeld om van begin tot eind zonder onderbreking te worden ervaren. Net alsof je een film in de bioscoop ziet. Alleen dat bij deze het doek achter je gesloten ogen zit.”

Omdat de muziek zo filmisch klinkt, was Johannes benieuwd of beeldend kunstenaars geïnteresseerd zouden zijn om met hem samen te werken. En dat waren ze! De schilder Vladimir Radujkov schilderde zijn visioen bij Enter terwijl hij ernaar luisterde en zijn ‘Portaal voor Johannes’ werd het cd-artwork. En Thomas de Wit (Thofabriek) maakte een prachtige animatievideo voor hetzelfde stuk. Met Journey heeft Johannes Fend een betoverend solo-album afgeleverd waarmee hij zich binnen ambient en neo-klassiek kringen meteen sterk positioneert. Eentje van de buitencategorie!

ACHE is een sludge/doom duo uit Rotterdam ontstaan in december 2018. Het bestaat uit M. op gitaar en G. op drums en zang (beiden zitten ook in Acid Reflux). Hun kracht en energie komt voort uit woede van de puurste, meest onbeschaamde en meedogenloos misantropische variant. De twee zijn boos. Heel boos. Deze woede manifesteert zich in langzame en ongelooflijk zware nummers waarin M.’s gruizige maar melodieuze gitaar wordt begeleid door G.’s primitieve drumwerk en keelgegrom.

Hun live-optredens zijn intens en werken louterend vanwege de extreme energie die het duo opwekt en uitstraalt. Vaak gaan deze vergezeld van een mysterieuze, hallucinogene visuele show en zorgde dat ACHE al snel naam maakte als een must-see act. Na een demo uit het voorjaar van 2019 is het nu tijd voor het langverwachte debuutalbum. Alle beloftes worden moeiteloos waargemaakt want het is een zeer overtuigend werkstuk geworden dat bijvoorbeeld niet zou misstaan op een label als Relapse. The Unbeatable Defects Of Humanity klinkt loodzwaar en verzwelgt je. Geen muziek voor tere zielen dus, maar liefhebbers van extreme doom en sludge kunnen hun hart ophalen aan deze onweerstaanbare brok grafherrie. Zelden klonk muziek uit de hel zo aanlokkelijk!

ACHE’s motto is glashelder: “Fuck the spineless horde!”

Na haar debuut-ep The Butterfly Effect en opvolger One In A Billion (beide 2019) presenteerde Kimberley deze maand vier nieuwe tracks. De ep Champagne Dreams laat opnieuw horen hoe groot de voorliefde van de Rotterdamse singer/songwriter is voor zwoele en broeierige R&B.

Mungra analyseert zichzelf als volgt: “Mijn stem doet me denken aan een mix tussen Mya, Tinashe en Kehlani. Het geluid van mijn nummers is een combinatie van pop, urban, tropical dance pop (Major Lazer) met R&B-achtige zang.” 

De muziekproductie en vormgeving zijn al tiptop verzorgd en met de ambitie zit het ook wel goed, dus we kunnen waarschijnlijk nog veel meer van deze artiest verwachten in de toekomst. De toegankelijke urbanpop op Champagne Dreams is in ieder geval een mooi visitekaartje van Kimberley’s kunnen.

Liquid Flies is een project dat zich achter gesloten duren afspeelt! Geen macho, geen ego, geen verleden. Een nieuwe productielijn voor het maken van muziek. Het album Dupe is met veel aandacht gemaakt en de nummers hebben allemaal een eigenzinnige sfeer.

De combinatie van elektronica en echte instrumenten is elke keer een uitdaging om goed uit de verf te laten komen. In de 12 songs op dit album slaagt men daar echter goed in. De nummers zijn muzikaal en de sound is gastvrij om te beluisteren. Dupe heeft raakvlakken met de vreemde tijd waar we nu in leven, maar zonder dat belerend vingertje. Dit blijkt ook wel uit de soms mysterieuze songteksten.

Dupe klinkt tegelijkertijd luchtig en bitterzoet maar blijkt bovenal een vrolijk opgewekte plaat mét inhoud. Deze unieke Rotterdamse band met een geheel eigen geluid biedt hiermee als het ware een werkzame auditieve ‘booster’. Horen is geloven!

Het thema van dit album is het Midden-Oosten en diverse andere verhalen en onderwerpen die daarmee verband houden. Het is min of meer een politiek getinte geluidsdocumentaire over 40 jaar televisie en internet over een regio in de wereld waar veel is gebeurd, maar niet veel is veranderd. Over oorlogen en conflicten maar ook over schoonheid, muziek en kunst.

Het nummer Assange handelt over Julian Assange/Wikileaks en daarmee de Amerikaanse oorlogsmisdaden in o.a Irak. Adversary gaat over een bepaald land dat wereldwijd ’the bully in the classroom’ speelt. Het titelnummer Offensive Defiant Disorder gaat over kinderen in Gaza die ODD ontwikkelen, een gedragsstoornis bij kinderen die je zou kunnen zien als anarchie of punkmentaliteit bij volwassenen en waar de bandnaam van afgeleid is.

Muzikaal opgebouwd met percussie, electro-acoustics, musique concrète, drum ‘n’ bass, dub(step), zelfs een beetje jazz en metal. Je zou het experimentele death ‘n’ dub kunnen noemen of het onder ‘uneasy listening’ in de platenkast kunnen zetten. Moeilijk te duiden wellicht maar geloof ons, het is werkelijk geweldig gedaan. Liefhebbers van serieuze avant-garde a la Zoviet France/Rapoon, Throbbing Gristle, Cabaret Voltaire, Kevin Martin en vooral Muslimgauze kunnen hier te gek op gaan!

O D D is een project met een doel en boodschap van Robert Hofman (ook Osewoudt / KRAFT) die het opnemen, mixen en masteren ditmaal allemaal zelf deed. Hij kreeg slechts wat hulp van drum ‘n’ bass icoon Tommy de Roos (FFF) en Manolito de Kort (aka Manoloxx / Der Goatzakh o.a Dauthuz, Apocrypha, Consolation). Het confronterende Offensive Defiant Disorder is daarmee een waarachtige independent plaat, uitgebracht op eigen label én geheel Rotterdams!

Naast streaming is dit werkstuk tevens in beperkte oplage verkrijgbaar op cd in een dvd verpakking met prachtig artwork. Als geheel is dit oprechte project een goed voorbeeld van kunst met inhoud en dat verdient alle lof.

“The whole music is politically influenced before a sound is made”
(Muslimgauze – Bryn Jones 1961-1999)

Het Rotterdamse Chillhop Music imperium is een fenomeen in de online wereld van weblabels, playlisting en modern muziek ondernemerschap. Vanuit de hechte internationale lo-fi community die er omheen ontstaan is wordt doorlopend kwaliteitsmuziek uitgebracht en onderlinge samenwerkingen aangegaan. Zoals bijvoorbeeld deze interessante samenwerking tussen de vanuit Rotterdam opererende Oostenrijker Philanthrope (hij werkt op het Chillhop kantoor!) en de Zweedse producer Mommy.

Philanthrope en Mommy’s Invisible is de opvolger van hun veelgeprezen album Inaudible (2018). Vol sprankelende ambient en sfeervolle geluidsproducties vormt het een prima remedie als je overweldigd wordt door isolatie, eenzaamheid of slapeloosheid. Zo’n album om te spelen als je diepe gedachten en lange wandelingen nodig hebt. Uitgelezen materiaal ook om de rustigere momenten in het leven te soundtracken. Als een reisgenoot. Als een onzichtbare vriend.

Fantastisch hoe Chillhop Music steeds de beste (al dan niet zolderkamer) producties weet te vinden en te ontsluiten door daar een groot publiek voor te vinden. Een Rotterdamse muziekonderneming van internationale allure om als stad trots op te zijn!

Na z’n eerste release in de Delsin Electronics Serie (Shape Shifter – oktober 2020) als Versalife volgt nu de ep Shape Shifter 2. Boris Bunnik presenteert hiermee opnieuw vier formidabele nummers die werkelijk super klinken. Zelfs op crappy computer speakers!

De tracks Phosphorescence, Cone Of Silence, Hybrid Form en Instinct omschrijft het label heel raak als “fresh harbour city electro jams” en dat dekt de lading zeker. Het heeft de knisperende electro feel maar zonder gruizig te worden en blijft door de kristalheldere productie echt ademen. Een plaat die energie geeft ook. Sounddesign van de hoogste orde dus wat ons betreft.

De eerste 100 exemplaren van deze ep werden geperst op clear transparant vinyl, de overige op modieus zwart!

Twee jaar geleden begonnen Lucia Kessels (zang), Ilja Koster (gitaar), Mathijs Koppe (bas) en Damian Nossent (drums) met samen nummers schrijven. Deze maand presenteerde ze als rockband met een twist LinkedOut, middels een releaseparty in Café Voorheen Voigt, hun debuut-ep Five2Nine.

Op Five2Nine staan debuutsingle No Pity uit juni en een live versie van Conceited aangevuld met de nieuwe nummers Because The Drummer Was Late, K.O. en Far Gone. Twintig minuten toegankelijke en gevarieerde muziek; jazzy, rocky en zelfs ook nog een fraaie ballad waarin Lucia heel goed laat horen wat ze kan. Alles uiteraard professioneel opgenomen, gemixed en gemastered.

Een hartstikke prima debuut van deze enthousiaste band die als motto heeft: Being LinkedIn all the time is stressful. Penetrate your ears with our music, and be LinkedOut for a little bit 😀

De gelukkige lach is niet weg te denken van het gezicht van Willie D. Wallace – met zijn funky liedjes geworteld in reggae & pop en met een knipoog naar hiphop & R&B spat het speelplezier ervan af. Al 10 jaar is Willem Dekker-Padding op allerlei podia in Europa te vinden in verschillende bands. Voortdurend op zoek naar die bubbels van geluk, waarin publiek en muzikanten samen opgaan in de stuwende klanken van de groove. In zijn eigen muziek herken je de liefde en de maatschappelijke strijdbaarheid van Bob Marley, de speelsheid van Erlend Øye, de zoete gitaarriffs van John Mayer en de eigenzinnige performances van Devendra Banhart.

Deze maand bracht Willem als Willie D. Wallace zijn eerste eigen plaat uit; I&I. Hierop acht kwetsbare en persoonlijke liedjes, die barsten van levenslust. Het verschijnen van deze plaat werd midden in de Rotterdamse Popweek gevierd met een uitverkocht release festival op de V11. Uiteraard bracht Willem zijn creatieve vrienden mee en met Gerson Main, Los Paja Brava, Jaap Mol en De Droominee was er sprake van een top line-up.

Over zijn nieuwe plaat vertelt hij: “I&I heet de nieuwe plaat; Ik & Ik. De ik die ik zelf ben en de ‘ik’ die bestaat omdat wij samen mens zijn. In alle liedjes proef je het diepe verlangen naar een collectieve harmonie. Hoe helend is het wel niet om samen het leven te delen, om plekken te creëren waar we de pijn op tafel kunnen leggen en eerlijk kunnen zijn over de uitdagingen waarmee we onszelf geconfronteerd zien.”

Met I&I nodigt Willem je uit, gaat je voor en daagt je uit: kom maar op, laten we ons verbinden; samen de liefde vieren, het avontuur aangaan en de kennis de we zo opdoen weer met elkaar te delen. Het collectieve ‘ik’ als levenswijze tegenover het eenzame ronddolen met de ziel onder de arm in een wereld waarin we het allemaal zelf moeten zien uit te zoeken. De prachtige hoes van I&I verbeeld deze verbondenheid doordat alle gezichten van iedereen die heeft meegewerkt aan de plaat samen Willie’s gezicht vormen. Dit artwork is van Soulyman Mouhannad.

In I&I hoor je de oerbehoefte terug; de behoefte om ongegeneerd te kunnen spelen. Daarvoor is geborgenheid nodig en ruimte, veiligheid en vrijheid én de ervaring dat het ertoe doet wat je voelt, denkt en maakt, dat het betekenis heeft in het grote geheel. Willie D. Wallace leeft voor die connectie, voor het verbonden zijn en dat geluk. Het trilt in elke noot van zijn muziek en levert een troostrijk album op. Van harte aanbevolen voor de donkere dagen!

Muzikant, geluidskunstenaar en grafisch vormgever Rutger Zuydervelt bracht als Machinefabriek het bijzondere album Sister (Music for an installation/performance by Roshanak Morrowatian) uit. Dit behelst één stuk van 39.12 minuten en zoals de titel al doet vermoeden, presenteert dit album de ‘score’ voor een prachtig project van Roshanak Morrowatian (1989). Een van oorsprong Iraanse danseres, choreografe en actrice die vanuit haar basis in Maastricht werkt.

Sister is dus zowel een installatie als een performance; een levensgroot wassen beeld van een kind, dat langzaam smelt door de hitte van het licht en verandert in nieuwe vormen. In de woorden van de kunstenaar: “Sister is een ode aan de overlevingskracht van kinderen in gebieden van politieke en sociale onrust.” Net als de installatie is de soundtrack een langzaam brandend en hypnotiserend stuk van bijna 40 minuten. Het nummer sluit af met de stem van Mahnaz Heygharnejadi (de moeder van Roshanak), die het traditionele Iraanse lied Mara Beboos zingt.

Sister is een ook prima op zichzelf staand digitaal album met zinnenprikkelende instrumentale muziek die je kan aangrijpen en ontroeren. De volledige opbrengst ervan gaat bovendien naar de Nederlandse vluchtelingenorganisatie Stichting Vluchteling.

Het Rotterdamse duo Sommerhus kneedt elementen van pop, klassieke muziek, folk en avant-garde samen tot een eigen geluid. Hun muziek werd bestempeld als kamerpop, maar de deur van die kamer werd op het nieuwe mini-album Rubix bewust opengezet, met rollen voor producer Edwin Willemen en een keur van gastmuzikanten zoals Anne Bakker, Emeline Dessi, Philipp Ernsting en Joeri Rook .

Op Rubix laat Sommerhus de vertrouwde duo-chemie die hun vorige albums zo kenmerken enigszins vieren. De intieme songs met haarscherpe samenzang van eerdere albums bleven, maar zangeres/gitarist Vera Jessen-Juhrend en zanger/contrabassist Peter Jessen trokken ditmaal de wereld in met nieuwe composities.

Door de creatieve input van Willemen en toevoeging van strijkers, fluit, drums en elektronische effecten, kreeg ieder nummer een eigen karakter – van het strak ritmische titelnummer tot de gedragen popsound van Unsee en de dromerige, bijna psychedelische sfeer van Raven.

Rubix werd begin 2021 opgenomen in Studio SanteBoutique in het Soundport complex te Rotterdam en is – na een verzameling singles – de opvolger van het goed ontvangen album Is There Such A Thing As Too Much Love? (2016). Daarnaast werkte Sommerhus onder andere samen met dichter Joz Knoop en maakten zij deel uit van een actuele bewerking van de beroemde opera L’Orfeo (1607) van Claudio Monteverdi. Hun muziek weerklonk live reeds in clubs, theaters en huiskamers van Nederland tot Denemarken en Zuid-West Afrika.

Het motto van de zes nummers van Rubix en de avonturen van Sommerhus worden bezongen in het titelnummer: “More than six colours to this Rubix cube, and counting”. Sommerhus blijft altijd dicht bij zichzelf, maar verder kent hun dynamische muziek geen grenzen. Opnieuw een uiterst muzikale prachtplaat van dit altijd verrassende duo!

Alexandra Alden vond ten tijden van haar studie aan het Codarts Conservatorium voor haar poëtische songs gehoor bij het Rotterdamse producersteam Hanyo van Oosterom en Ocki Klootwijk (RockTown Studio’s) met de release van het dromerige en ingetogen debuut-album Wild Honey als welluidend resultaat in mei 2018.

Hierna zat Alexandra niet stil. Zo won ze de Ad Van Meurs Prijs 2019 voor ‘Het Mooiste Liedje’ met haar nummer Darling. Daarnaast toerde ze door Malta, Scandinavië, België, Duitsland en Nederland en trad ze twee opeenvolgende seizoenen op als jurylid van Malta’s XFactor. Nu ligt er Leads To Love, een verzameling van 12 nieuwe nummers.

Gecomponeerd en gemaakt met alle liefde die ze op dit moment kan geven, zoals ze zelf zegt. “Dit album gaat over beslissingen en het gewicht dat sommigen misschien hebben – hoe elke kleine actie later een groter effect kan hebben. In de chaostheorie staat dat bekend als ‘het vlindereffect’. In het geval van Leads To Love krijgt mijn ‘vlinder’ vorm in de vorm van een ‘lieveheersbeestje’ dat ik op 19-jarige leeftijd vond in mijn bijna lege appartement, dat kleur bracht aan de doffe, witgekalkte muren en een teken was van wat komen gaat.”

Het opnieuw in RockTown vastgelegde Leads To Love verrast allereerst met een hecht en rijk bandgeluid rondom Alexandra’s van nature engelachtige zang. De muzikanten die er op meewerkten zijn dan ook niet de minsten; Daniël van der Duim (keys, sampling), Jurriaan de Kok (electric + double bass), Mees Siderius (drums), Anne Bakker (violin, viola), Jimmy Bartolo (electric guitar, effects, backings), Juanfer Marrero (electric guitar) en Diederik van den Brandt (pedalsteel). Hiernaast valt op dat Alexandra’s songwriting zich verder ontwikkeld heeft tot een heel volwassen, expressieve mix van alternatieve folk en verleidelijke indiepop. Met deze erg fijne plaat bewijst Alexandra Alden zich een creatief artiest om rekening mee te houden. In deze blakende vorm en met deze betrokkenen zit er immers vast nog veel meer moois in. Kom maar op!

Julien Willemsen (aka $hirak, Jack $hirak en Jack Chiraq) werd in 1993 geboren in Capelle a/d IJssel. Als een klein jongetje van zes jaar liet hij al zien uit wat voor hout hij gesneden is; de piano had geen geheimen voor hem en later wist hij zelfs klassieke composities van Erik Satie en Yann Tierssen met speels gemak naar zijn hand te zetten. Eind 2015 was hij een van de paradepaardjes van Ali B’s managementbedrijf SPEC. en had z’n eerste nationale hit gescoord met Lil’ Kleine en Ronnie Flex (Drank & Drugs – meest gestreamde NL raptrack van 2015). Datzelfde jaar reisde hij af naar Texel voor een schrijverskamp met hiphopcollectief New Wave. Met hen won hij de Popprijs en een Edison voor het beste album van het jaar.

De daaropvolgende jaren waren minstens net zo succesvol. $hirak won de FunX Award voor ‘Best Producer’ in 2016, produceerde wederom de meest gestreamde NL raptrack van 2016 (Jungle) én 2017 (Krantenwijk) en produceerde de tracks voor beide albums van Lil’ Kleine: WOP en Alleen.

De tijd was rijp voor $hirak om de volgende stap te zetten en zich als dj en soloartiest te profileren. Gedreven door de bewonderenswaardige ambitie om één van de beste internationale urban dj’s te zijn, richtte $hirak al zijn pijlen op een carrière als soloartiest. En met succes: met z’n eigen single Miljonair (2018) stond hij maar liefst vier weken lang op #1 in de Nederlands Single Top 100 en bereikte binnen twee maanden de platina status. Heel veel succesvolle releases verder lanceerde $hirak begin 2020 in samenwerking met Top Notch zijn eigen platenlabel; Maison $hirak.

Nu ligt er logischerwijs een debuutalbum onder eigen naam; Talou, vernoemd naar de Franse bijnaam van zijn moeder. We kunnen er kort over zijn; het is een topalbum waarop de producer samenwerkt met de grootste namen in de game. Een project met maar liefst 22 meewerkende artiesten: Willem, Frenna, Mula B, Bryan Mg, ADF Samski, Henkie T, Boef, Ronnie Flex, Young Ellens, Jonna Fraser, Lil Kleine, Kevin, Bilal Wahib, Josylvio, Cor, Kempi, Lijpe, Yssi SB, Broederliefde, Esko, Idaly en KA. Een perfect voorbeeld van modern ondernemerschap binnen de muziekindustrie en een mijlpaal voor deze getalenteerde topproducer die voor een groot deel verantwoordelijk is voor het huidige succes van de moderne NL hiphop en urbanpop. Proficiat!