Vanuit Music Export Rotterdam worden doorlopend ondernemende Rotterdamse muzikanten ondersteund die bezig zijn ook voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. De vagabonden Thijs en Jim van Sociale Onrust kregen de kans om naar Chili te gaan om hun Nederlandstalige punk te spelen voor het Chileense publiek. Behalve legendarische shows en opnames maakten ze een heleboel nieuwe vrienden. Hoe dat in z’n werk ging, lezen we door de ogen van Jimmy Onrust. 

De ene helft van mij zit nog in Chili, de andere heeft heimwee. In Nederland zit ik altijd thuis, voornamelijk om nummers te schrijven en om te schilderen. In Chili was ik continu op straat. Op weg naar optredens, opzoek naar plekken voor volgende shows, gewoon op terrassen of in parken hangen of simpelweg lopen. Geen zin om ook maar iets te schrijven of te maken, omdat ik me voldaan voelde. Ik sprak geen woord Spaans en de meeste Chilenen geen woord Engels. Maar de eerste mensen op aarde hadden ook nog geen taal en kijk eens wat zij voor elkaar hebben gekregen.

Maar goed een tourverslag is de bedoeling. Ik weet niet waar ik moet beginnen want het begin lijkt al meer dan een jaar geleden en mijn geheugen is niet zo goed. Dit verhaal zal ook niet chronologisch zijn. Ten eerste is dat saai maar eigenlijk is het een excuus voor: ik zuip nogal veel. Ahh… dit brengt me gelijk bij het begin van de tour. Pak een biertje en leest u verder.

Nadat lieve Puck ons naar het vliegveld had gebracht, begon het drinken op het vliegveld, daarna in het vliegtuig en uiteindelijk in onze dromen.

Aangekomen in Santiago voelde het direct als thuiskomen. Een warm onthaal van mensen die we niet kenden en onze huiseigenaar (tevens taxi chauffeur) Pancho. Ze hadden wat heerlijke koude biertjes bij zich als welkomstgeschenk.

Een kort ritje door de immense stad en snel dropten we onze spullen in het huis en gingen we naar het terras om wat te drinken. Er was weinig tijd om slokken te nemen want  mijn ogen sprongen alle kanten op. Wat een meisjes en vrouwen! Doodmoe werd je er van. Geen gesprek vond zijn einde, geen vraag werd beantwoord. Alleen maar omdat we afgeleid waren. Pijn in je nek krijg je er van.

Die avond gingen we samen met Pancho wat kroegen bezoeken. De eerste tent die we binnenliepen was de Crazy Bar Bellavista. Een Karaokebar (die hebben ze veel) waar achterin de zaal een punk coverbandje stond te spelen. Na wat liters Escudo, de flessen gaan per liter (dank nog daarvoor), hadden we door dat de band er vrij suf bij bleef staan.

Voordat ik het doorhad stond Thijs al met de geluidsman te praten en konden we spelen. Over de spullen van die band. Vlak voordat ik het podium op ging kreeg ik al te horen dat ik vanavond bij haar sliep. Een compleet onbekend meisje. We knalden. Ook al kon niemand het verstaan, iedereen wilde het zien.

Helaas begreep de bassist niet dat ie op moest rotten omdat hij niet goed mee kon doen en steeds verkeerde noten aansloeg. Maar ja, we speelden over hun spullen dus laat maar gaan. Daarna knalde de coverband wel. Alsof ze zagen dat het mocht.

We kregen veel beloftes dat we vaker zouden spelen. Maar later kwamen we erachter dat je de meeste beloftes in Chili niet zo nauw moet nemen. Het gaat om het moment.

Na nog wat andere kroegen gingen we naar huis. We werden wakker. Zonder kater. Zoals elke komende dag. Geen katers!!! Zelfs niet na een dag en nacht alleen maar aan de pisco. Pisco (dank nog daarvoor).

Deze dag zat ik om tien uur ’s avonds al te tollen op het terras. De mensen die voorbij liepen gingen schokkend, zo slecht was mijn zicht. Maar om zes uur ’s ochtends waren we nog steeds bezig. Na het slapen geen kater!

De volgende dagen hingen we voornamelijk op de terrassen in Bellavista. Uren achter elkaar lachen, drinken en kennismaken met nieuwe mensen. Bij de kroegen probeerde we optredens te regelen. Maar ook al was iedereen positief het eindigde toch dat het aan de baas, of in ieder geval iemand die boven de des betreffende persoon staat, gevraagd moest worden. Of we een mailtje wilden sturen waarbij ook muziek zat.

Op geen van de mailtjes hebben we reactie gehad. Na een paar dagen waren we dit ritme zat. Begrijp me niet verkeerd, het waren fantastische dagen, ik heb onze filmmaker, rookmanager en grote vriend Jup nog nooit zo horen lachen en dat deed me goed. Ik ben blij dat ik dat heb mogen zien.

Maar we kwamen voor meer dan alleen dat op de terrassen zitten. We begrepen dat we iets anders moesten doen. We gingen langs een galerie, de Projazz (een soort conservatorium) en verschillende universiteiten. Dat klinkt als een plan maar dat was het niet, het liep gewoon zo. Alles loopt daar, als je maar blijft bewegen.

Het échte hosselen
Bij Projazz liepen we bij binnenkomst per ongeluk tegen de directeur aan. We vroegen hem of hij plekken wist waar we konden spelen. Hij had weinig tijd maar na een kort telefoontje kregen we te horen dat we de volgende dag terug konden komen voor een afspraak met ene Alicia. Dus de volgende dag kwamen wij precies op tijd aan, iets wat ze daar niet kennen.

Het gesprek vond plaats in de gang omdat haar kantoor nog bezet was. Duizend maal excuses hiervoor, maar ons interesseerde het geen reet. Alicia is een prachtvrouw uit Cuba, bomvol energie waar je graag mee samenwerkt. Al snel kwamen we erachter dat er een misverstand was tussen de directeur en Alicia. Alicia dacht dat de directeur onze muziek had gehoord en ons een show op het podium van Projazz wilde geven.

Wij hielden wijselijk onze mondjes dicht. In no-time stond er een datum vast, werden er foto’s gemaakt en grapjes over het optreden. De journaliste van Projazz maakte één of andere slechte grap over drugs die ik niet begreep, maar ik lachte hartelijk mee. Zoals ik altijd doe.

Op naar de volgende plek. De FAU (universiteit voor architectuur, aardrijkskunde én grafisch ontwerp). Deze universiteit is anders dan bij ons. Het lijkt wel een mix tussen een vakantieoord in de zomer in Frankrijk en een overnachtingsplek voor de scouting. Maar in plaats van slaapzalen waren het werkruimtes. Verder waren de toiletblokken en tafelvoetbaltafels overal aanwezig. Net zoals het voetbalveld, de klimmuur en bankjes tussen het groen waar je heerlijk kon drinken. Alleen het zwembad miste. We zijn hier een stuk of vier keer geweest en alle keren dronken weggegaan. Ik begrijp niet wanneer die lui studeren, maar als ik daar zou wonen zou direct weer naar school gaan!

Op het terrein van de universiteit spraken we met Marcello aka Sol. Zijn bijnaam paste hem wel. Zijn dikke blije kop straalde de hele tijd zelfs als hij op was. We hadden gelijk de juiste te pakken want hij sprak Engels, speelde zelf in bands, regelde optredens en was in voor een slecht plan. Het eerste slechte plan zou snel volgen.

Zonder dat de directie er van wist, zouden wij gaan optreden als de universiteit net de laatste lessen had gegeven. We spraken de datum en tijd af, wisselden telefoonnummers uit en gingen bij de bar nog wat drinken.

Ineens dacht ik dat ik gek begon te worden. Zachtjes hoorde ik onze muziek in mijn kop. De mensen, waarmee we net hadden gesproken, hadden onze muziek al via een grote speaker aangezet. Het plein in de zon was nu gevuld met onze muziek. Blij en dronken liepen we weg door de poort van de universiteit, waar de straathonden lekker in de schaduw lagen.

Jimmy Onrust

Meer weten over Sociale Onrust? Bezoek hun website of Facebookpagina.

deel 1 – Pisco’s, vrouwen en beloften
deel 2 – Social Oenroest
deel 3 – Most Probably Guilty
deel 4 – Tijdens het roken en drinken
deel 5 – Sociale Onrust & the Bacallos

Deze tour werd mede gefinancierd door Popunie Music Export Rotterdam.