Feels Like Hell
cd-ep / download-ep
dark wave / industrial
Ah, industrial. Het genre dat ik als 16-jarige mijn ‘obsessie’ noemde en waar ik nu (dankzij een muzikaal project waar ik voor zing) niet meer vanaf schijn te kunnen komen. Lang heb ik genoten van projecten zoals :wumpscut:, heb ik gedanst op Combichrist en is Suicide Commando de soundtrack geweest van mijn leven. Ondertussen ben ik meer naar de melodische kant van het genre opgeschoven en zijn van mijn oude obsessie alleen nog maar Neuroticfish en Imperative Reaction overgebleven.
En nu heb ik Morticia Grasso ter beoordeling voorliggen, een Rotterdamse act die zich met dark wave bezighoudt. Recentelijk bracht deze act, bestaande uit slechts één vocaliste, het debuut Feels Like Hell uit. Ik ben dus nieuwsgierig in hoeverre er iets wordt toegevoegd aan de basis die jaren geleden door de grondleggers van het genre is gelegd.
Ik kan daar kort en bondig over zijn: nog niet veel. Want Feels Like Hell klinkt embryonaal zoals industrial dat in de begindagen deed, echter zonder het oog voor de klank en atmosfeer die het genre uiteindelijk zo succesvol maakte. Morticia Grasso lijkt met de vijf songs op deze ep ook niet gezocht te hebben naar innovatie en dat vind ik jammer. Begrijpelijk is dit wel want we horen een prille act die vooral op productioneel vlak nog flink moet werken aan een stevig fundament. Zo blijkt de titelsong als opener niet de beste keuze. Deze track pakt de luisteraar immers niet meteen bij de keel, vooral vanwege de vrij emotieloze zang en de (te) timide beats.
De songs die volgen Let Me Know Your Name en Twisted zijn wat schetsmatig en kunnen spannender uitgewerkt worden. Twisted bijvoorbeeld klinkt als een oude plaat van Angelspit zonder de ‘bite’ van deze noise-makende Australiërs. Beats en sounds die ‘dik’ klinken en meer impact hebben zouden het geheel dan ook meteen optrekken. De zangeres hanteert veelal ‘praatzang’ voor het theatrale effect. Toch zou ze nog meer mogen experimenteren met haar stemgebruik. Kortom; werk aan de winkel want er komt nog niet uit wat er in zit.
De afluitende track Voices laat al wel goed horen waartoe Morticia Grasso als gloednieuwe act in staat is. Ik hoor een redelijk strakke baslijn met een toffe akkoorden progressie en een goede spanningsboog die als een fijne, rode lijn door de song loopt. Dit zou een mooie opener van deze ep geweest zijn!
Al met al is duidelijk welke kant Morticia Grasso op wil en dat dit helemaal haar ding is. Maar ook dat de uitwerking van de songideeën nog verder ontwikkeld moeten worden om binnen dit genre boven het maaiveld uit te gaan steken. Helemaal geen probleem natuurlijk, zo zou er samenwerking gezocht kunnen worden met muzikanten en producers uit de electronische hoek. Die weten vaak prima hoe je beats en soundsources als noise, industrie, hemel of hel kan laten klinken. Ik ben benieuwd hoe dit zou uitpakken…
De ep Feels Like Hell is digitaal verkrijgbaar via Itunes en Spotify.
Blijf op de hoogte van Morticia Grasso via de Facebookpagina van de band.
Chris Anderson
Er is een harde kern van fans aanwezig in de zaal die van meet af aan alles geven. De temperaturen stijgen onderdeks en dan is het zover: een vol uur Skaggerz. Als het had gemogen, waren ze nog langer doorgegaan.
