The Kitchen Recordings Series 2
singer/songwriter
cd-album

Memphis, Nashville, Detroit: We kennen ze als plaatsen waar invloedrijke producers waren (of zijn) gevestigd die een kring van gelijkgestemde artiesten om zich heen verzamelen. Ook in Nederland krijg ik de indruk dat er een bepaalde kring is van mensen met een conservatoriumdiploma wiens smaak naar de (nu-)soul neigt. Op The Kitchen Recordings Series 2, het tweede album dat iET (Lisa van Viegen) zelf geproduceerd heeft in afwachting van het album waar de producer Russell “The Dragon” Elevado nog mee bezig is, laat ze duidelijk zien dat zij een onderdeel is van deze kring. Misschien zelfs het middelpunt.

De zwart-witfoto op de voorkant van The Kitchen Recordings Series 2 laat de instrumenten en apparatuur zien die iET zelf in handen heeft genomen voor het album: contrabas, trompet, gitaar, zangmicrofoon, laptop en versterker. Dat dit “gewoon” haar keuken is wordt vooral duidelijk door de foto van het aanrecht op de achterkant. Op de drums en bas na (die zijn opgenomen in de studio van haar echtgenoot Budy Mokoginta) zijn alle opnames voor het album daar gemaakt.

Naast een fotocollage van alle gastartiesten zien we een overbelichte foto van een gitaarspelende iET. De foto roept door de compositie, de belichting en het lange steile haar van iET associaties op met Joni Mitchell. Toevallig, of met opzet? Net als Joni presenteert ook iET zich als een zelfstandige vrouw met vele talenten: naast de verschillende instrumenten die ze bespeelt is ze ook verantwoordelijk voor de composities, teksten, fotografie en artwork.

Als je de stijl van iET prettig vindt, dan hoef je niet te vrezen dat de vele gastzangeressen het album tot een allegaartje maken. Integendeel: ze klinken namelijk zo ongeveer allemaal zoals iET. Of de gasten dat hebben gedaan uit respect voor iET, of dat iET bewust alleen maar zangeressen heeft uitgekozen die passen bij haar klankbeeld, of dat de eindproductie alles een beetje heeft afgevlakt, weet ik niet precies. In de biografie van iET worden zowel haar uiterlijk als haar zangstijl engelachtig genoemd, en dat is treffend; de meeste songs op het album hebben backing vocals van “oehtjes en ahtjes” die zuchtend komen en gaan, luchtig en licht. Hoewel een paar nummers eruit springen, zoals Fading, met mooie duistere vocals van Esperanzah en het plotseling vrolijke en levendige A Place met Stevie Ann, is de plaat qua sound een organisch geheel.

iET featuring Esperanzah (Pink Oculus) – Fading 

Het woord “uniek” dat in haar biografie zo sterk wordt benadrukt, vind ik niet zo van toepassing. Bewonderenswaardig dat ze dit allemaal zelf kan, ja; maar ik vind de sound, de instrumentbeheersing, de muzikale composities en de teksten allemaal nogal generiek. Dat blijkt al uit nietszeggende titels als Forgive Me, Stay, Time en Slow, maar ook in de songs zelf wordt de zeggingskracht van de teksten verdrukt door de romige klankproductie. Ik had ook meer verwacht van de instrumenten, in het bijzonder de contrabas die zo prominent op de voorkant van het album staat. Waarschijnlijk bespeelt ze dit instrument nog niet zo lang. Zonde, want in goede handen zou een contrabas ontzettend veel toe kunnen voegen aan haar muziek. Maar het zou een bewuste keuze kunnen zijn. In een recensie met het blad Interface zegt ze: “Je hoeft een veel minder goede muzikant te zijn dan vroeger”. Het zou ook kunnen dat iET, terwijl ze wacht op Elevado, haar vrijheid en zelfredzaamheid als multi-instrumentalist en producer nog even volledig uit wil buiten.