Dag 6 (16 april) Guangzhou
We namen een lokale trein naar Guangzhou, in het hart van de Pearl River Delta. Een treinrit van ongeveer twee uur. We hadden geen gereserveerde plaatsen en de trein zat al propvol. We slaagden erin om onszelf en onze bagage in de trein te stouwen net op tijd voor de trein weer vertrok. Terwijl we op elkaar gepropt in het gangpad stonden kwamen er twee jongens langs en knoopten met ons een gesprek aan. Ze vertelden ons dat ze onderweg waren naar een show in Guangzhou. Surprise: dit bleek onze show van die avond te zijn.

De jongens begonnen te juichen en dansen en trokken de aandacht van de andere medereizigers. We werden gefotografeerd door willekeurige mensen op de trein. Blijkbaar zijn witte getatoeëerde mensen die een beetje groter zijn dan alle anderen een goede vorm van vermaak. Chinezen zijn verder erg beleefd en vragen vriendelijk of ze een foto van je mogen maken. Halverwege de reis stapten een aantal mensen uit de trein en konden we gaan zitten.

Ernst had een staarwedstrijd met een klein Chinees jongetje. Natuurlijk won het jongetje. Guangzhou is een grote en moderne stad. We zagen opvallend veel exotische auto’s: Ferrari’s, Maserati ’s en andere dure bakken. Het deed ons beseffen hoe groot de kloof tussen arm en rijk is in dit land. Bij aankomst checkten we eerst in bij het hotel dat pal naast de T:Union Livehouse lag die eruit zag als een echte jazzclub. Soundcheck ging niet zoals gepland. Ze hadden slechts een high gain gitaar versterker. De andere was een Roland Jazz Chorus-combo. Mogelijk een van de meest clean klinkende versterkers die er is. Niet geschikt voor een potje hardcore punk.

Door het vroege vertrek hebben we nauwelijks kunnen eten en iedereen is een beetje cranky. De versterker situatie stelt ons knorrende geduld op de proef. HuHu probeerde een oplossing te vinden. We besloten om eerst wat te eten en te wachten met het zoeken van een oplossing. Het spelen van een jazz- combo gaat gewoon beter met wat lekkere noedels in je maag. We werden net als bij vele eerdere etentjes naar de achterkamer van een restaurant gebracht. Het eten was echt goed, zoals gewoonlijk. Ook al zou je dit niet zeggen als de schimmel tot de helft van de muur reikt.

Als we terug bij de zaal komen vindt HuHu een oplossing voor amp situatie. Een van de support bands had een mooi distortion pedaal die we mochten lenen. Beide support bands deze avond hadden een chick op zang. We praten wat met verdwaalde Nederlanders en Canadezen. Tijdens de show hadden we wat technische problemen te wijten aan de stekker problemen die we eerder ook al tegenkwamen, maar dit mocht de pret niet drukken.

Sommige van de jongens waren ook naar Shenzhen geweest en kwamen die avond opnieuw langs. Ze vroegen ons om Last Bit Of Hope te spelen, een nummer van onze laatste plaat die we nog nooit buiten de studio hadden gespeeld. We oefenden het nummer al op de dagen ervoor tijdens de soundcheck dus konden het nummer die avond spelen als verrassing. Na de show nam onze vriend Joe van King Lychee ons mee naar een eettentje om ons kennis te laten maken met de typische gerechten van die streek.

Dag 7 (17 april) Changsha
Vandaag gingen we terug naar het noorden met de hogesnelheidstrein naar Changsha. Een vrij korte rit van bijna drie uur. We checkten in bij het hotel en ontspannen een beetje voordat we naar de zaal gingen. Gelukkig voor ons liggen onze kamers aan de achterkant van het hotel, omdat de voorzijde een 24/7 bouwput was. De locatie van 46 Livehouse is ondergronds. De zaal zelf zag er vet uit. Veel flyers van tourende bands. We deden een korte soundcheck en hadden veel plezier met de SUPER enthousiaste geluidsman die bij iedere noot ‘geweldig!’ bleef roepen. De aanwezige Vox versterker bleek niet mee te willen werken. Gelukkig had een van de supportbands een Marshall amp die we konden gebruiken. Echt aardig van ze!

Tijdens het diner leerde HuHu ons dat we niet met onze eetstokjes mochten drummen op de tafel. (Dat is zoooo verleidelijk! ) Men zegt dat dit de gast en de gastheer in de toekomst arm maakt en zal laten bedelen. De meesten van ons hadden er al flink op los gedrumd de afgelopen dagen … oeps… haha. De supportbands die avond waren echt goed. De bands waren behoorlijk internationaal. De helft van de bandleden waren Chinezen en de andere helft mensen uit Zuid-Afrika. Backstage spreken we wat oud Nederlands met elkaar.

Tijdens de show kon ik de geluidsman zien dansen en springen achter zijn mengtafel. We misten wat woorden en noten omdat we allen de slappe lach kregen van onze nieuwe vriend. Na de show liepen drie man naar de backstage ruimte op zoek naar ons. We maakten een praatje en we worden bedankt voor onze komst naar China. Op onze beurt bedanken wij hen. Zonder mensen die geïnteresseerd zijn in onze muziek, en in de hardcore muziek in het algemeen, zou het niet mogelijk zijn voor ons om deze geweldige ervaring te hebben. We voelden ons vereerd dat we de kans kregen om rond de wereld te reizen en nemen dit zeker niet voor lief.

Dag 8 (18 april) Shanghai
We hadden een treinrit van ruim zeven uur voor de boeg dus besloten we eten en drinken inslaan bij een lokale supermarkt. Dat was een hele ervaring. Ze verkochten alles wat je je kunt (of niet kunt) voorstellen. Naast de grote tanks met vis hadden ze ook levende brulkikkers, vissen, kippen en schildpadden. We besloten om gewoon noedels te nemen. Zoals we eerder al hadden ontdekt brengt de lokale bevolking instant noedels mee voor lange treinreizen. Op de hogesnelheidstrein kun je overal gratis gekookt water krijgen. Erg handig.

Na drie kleine incidentjes met de het omstoten van een kokend hete bak noodles, hadden we allemaal gegeten en werd er wat geslapen in de trein. De stoelen, konden net als in het vliegtuig naar achter en zaten zelfs beter dan de gemiddelde economy class. We kwamen in de avond aan in Shanghai. Shanghai is de grootste stad in China, maar het viel op dat het toch vrij rustig was op de grote moderne straten. We kwamen aan bij de locatie in een recordtijd dankzij een Japanse taxi chauffeur van 65+ die al vloekend en tierend ons door Shanghai sjeesde.

Yuyintang was een leuke tent met een klein podium en een goed gevulde bar. De support bands bestaan weer uit muzikanten van over de hele wereld. Ditmaal ontmoeten we een stel Russen, Canadezen en Engelsen.Weer een aantal mensen die onze nieuwe nummers al meezongen. Het is echt geweldig om mensen over de hele wereld te ontmoeten dankzij de muziek. Zoals gebruikelijk: na de show gingen we wat eten. Een klein restaurant aan de overkant van het hotel wilde net gaan sluiten, maar maakte voor een grote groep hongerige buitenlanders wel een uitzondering. Na het eten zijn we direct gaan slapen, omdat we al vroeg naar Shenyang moesten vliegen.

Dag 9 (19 april) Shenyang
Lobby call om 04:45. ONMENSELIJK! Na slechts twee tot drie uur slaap liep iedereen er bij als een zombie. De meesten van ons hebben geprobeerd om nog wat te slapen in de bus naar de luchthaven, behalve onze cameraman Tijmen die nog wat mee probeerde te krijgen van de ongelooflijke skyline van Shanghai.

Op het vliegveld moesten we uitzoeken hoe we onze gitaren, bagage en de zakken merch veilig op het vliegtuig konden krijgen. Op weg naar China hadden we onze gitaren beneden in het vrachtruim in laten checken, maar vandaag niet. HuHu drong aan om onze gitaren gewoon in het vliegtuig mee te nemen als handbagage. Onze bassist en gitaristen zagen dit niet aankomen en hadden hun (gevaarlijke) multi-tools in de gitaarkoffers laten zitten. We hadden dit niet door totdat we door de beveiliging gingen. Gelukkig was de beveiliging erg vriendelijk en HuHu ging terug om de multi-tools met zijn rugzak ook in te checken als ruimbagage. Het cabinepersoneel in het vliegtuig was een beetje verrast door de afmeting van onze handbagage, maar ze waren zo vriendelijk om de gitaren op te slaan in de business class.

Door het drukke schema van de afgelopen dagen brachten we het grootste gedeelte van de vlucht slapend door. Voordat we het wisten waren we 1.000 kilometer naar het noorden gevlogen. In Shenyang was het klimaat een stuk minder vochtig en een beetje kouder, maar als de zon scheen werd het meteen een stuk warmer. De stad zelf zag er gloednieuw, ruim en schoon uit. Veel nieuwe bomen en struiken werden geplant langs de weg naar de stad. Ook hier zit de nieuwbouw in de lift. Iemand vertelde ons dat de stad pas twintig jaar oud is. Bizar!

Meidiqi, de club waar we die middag speelden lag op de zesde verdieping van een grote wolkenkrabber. De club zelf was gewoon krankzinnig. Het kan het beste omschreven worden als een extreem luxe lounge club. Lederen banken, kroonluchters en marmeren vloeren door de hele zaal. We zetten onze spullen en gingen naar buiten voor de lunch. In het restaurant ontmoetten we Paul, die deze tour voor ons had georganiseerd. Het was cool om hem eindelijk te ontmoeten. Hij was een heel grappig en spraakzaam type dus de tijd vloog voorbij. Voordat we het wisten moesten we terug naar de club voor een soundcheck.

De situatie was niet ideaal qua backline maar we maakten er het beste van. De support band van die dag deed een geweldige job met het opwarmen van de menigte. Tijdens de show nodigden we mensen uit voor een stagedive. Het totaal nieuwe spelletje duurt even om onder de knie te krijgen, maar eenmaal opgewarmd, kreeg de zaal de smaak te pakken en bleven ze doorgaan. Het blijft een plezier om te zien.

Na de show namen foto’s met iedereen, pakten onze spullen, namen afscheid en gingen weer op reis: terug naar Beijing. Op het station kochten we een aantal instant noodles en drankjes voor de rit. Paul reisde met ons mee. Een groot deel van de vijf uur op deze trein, werden slapend doorgebracht. In Peking hadden we twee kamers in een jeugdherberg aan de overkant van het station. Hier organiseerde we al onze tassen (zodat we een gedeelte van onze merchandise mee terug konden nemen) en namen een snelle douche en sliepen een paar uur voordat we naar de luchthaven gingen.

Dag 10 (20 april) naar huis
Na ongeveer 1,5 uur slaap vertrokken we naar het vliegveld om 4 uur in de ochtend. We checkten onze bagage in. Met wat hulp van onze twee Chinese vrienden zijn we erin geslaagd om onze zware koffers in het vliegtuig te krijgen zonder extra kosten en scoorden een goede pot koffie. Een goed begin is het halve werk. We namen een lading groepsfotos en namen afscheid van Paul & HuHu. Na het opstijgen vangen we een glimp op van de Grote Muur. Het was een prachtig gezicht. De meesten van ons zijn er dit keer wel in geslaagd om te slapen in het vliegtuig. Het was dan ook erg hard nodig. In Zürich hadden we slechts een korte tussenstop, dus moesten we ons haasten om onze aansluitende vlucht naar Amsterdam te halen. Het eerste wat de deden na de lading: inloggen op Facebook en onze mail. Het was tien dagen geleden dat we in staat waren om te kunnen inloggen dus we hadden veel berichten die op ons wachtte.

Ik moet toegeven dat ik het heerlijk vond om niet te worden afgeleid door sociale media. Face to face contact en menselijke interactie is iets wat wij echt super cool vinden. Er gaat niets boven het ontmoeten van nieuwe mensen onderweg en op shows. Zelfs als er een enorme taalbarrière, je vindt genoeg manieren om te communiceren. Muziek heeft werkelijk geen grenzen.

Na een vlotte vlucht raken we het asfalt in Amsterdam. We kregen onze bagage en gingen snel door de douane. Schiphol leek zo vredig en stil vergeleken met Peking. Het was een beetje onwerkelijk om terug in Nederland te zijn. We missen China met al haar gekte en drukte meteen. Tijd voor het afscheid, maar niet voor lang: De volgende show zou slechts vijf dagen later in België zijn.

Terugkijkend op deze reis kunnen we zeggen dat we ‘m nooit zullen vergeten. We reisden meer dan 23.000 kilometer per trein, boot, bus en vliegtuig naar en door een land aan de andere kant van de wereld. Een land waar we nog nooit eerder waren geweest, maar ons omarmde met veel liefde. We ontmoetten super vriendelijke mensen (big shout out naar HuHu die zo goed voor ons zorgde!). We kwamen aan bij het ‘echte’ China, zagen echt goede bands, aten geweldig eten, speelde negen shows in negen verschillende steden en maakte veel nieuwe vrienden. Touren geeft ons meer goede herinneringen dan je ooit kunt kopen. We kunnen niet wachten tot de volgende tour buiten Europa en beginnen thuis direct met het uitstippelen van de volgende trip.

Cindy van der Heijden

Foto credits: Tijmen Hobbel (Studio Brainbow) en ZERO.

Lees hier het eerdere interview met zangeres Cindy en hier deel 1 van dit tourverslag.