Vanuit Music Export Rotterdam worden doorlopend ondernemende Rotterdamse muzikanten ondersteund die bezig zijn ook voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. Post-punkband Tramhaus vertrok onlangs naar Oost-Europa voor een tour. Over hoe die ervaring was lees je in het volgende verslag!
‘Je kan niet altijd zes gooien’
Je kan niet altijd zes gooien, maar als je het dan doet, voelt het toch extra goed. Met die beeldspraak zou ik deze tour met Tramhaus willen omschrijven; eentje van vallen en opstaan, maar toch vooral ook van veel lol en kameraadschap. Het verhaal begint op een vroege zaterdagmorgen, de slaap wrijven we nog uit onze ogen als we de tourbus van Charlie & The Lesbians volladen met onze backline. Wijzelf zullen met een Citroen Berlingo met louter onze bagage achter hun aanrijden. Zo hebben we al maanden eerder afgesproken toen Koen Ter Heegde (bekend van Subroutine Records, Yugofuturism en sinds kort ook manager van Tramhaus) deze tour plande voor beider bands.
Hamburg
Vanaf repetitieruimte ‘de Frikandel’ vertrekken we naar Eindhoven om de resterende leden
van Charlie & The Lesbians op te halen. Eenmaal daar aangekomen laden we de laatste gear
in en vervolgen we onze reis naar Hamburg. Het is een uur of vijf als we aankomen in Hamburg. Lukas heeft de hele rit gereden in de Berlingo. Deze auto is van Lukas’ schoonmoeder en hij is er logischerwijs erg zuinig op. Liever rijdt hij de hele tour zelf, tenzij vermoeidheid hem forceert het stuur over te geven aan een van de andere bandleden met rijbewijs.
Goed, we eten wat bij de organisator van de avond en aanschouwen zijn met prullaria overspoelde huis om vervolgens via de befaamde Reeperbahn (bekend vanwege hedonistische sexattracties en wilde nachtclubs) een spätkauf op te zoeken om een Duits biertje te kopen. Aangekomen bij de venue/kroeg (Komet Bar) zien we hoe klein het is: een trap af leidt naar een kelder waar zo’n 20 mensen in kunnen. Vet! Dit soort venues zien we graag, het mag van ons wel zweterig en plakkerig worden. Na nog wat biertjes is het tijd om te
spelen.
Vanavond spelen wij als eerst, Charlie daarna. Het wordt een leuke show, een piepklein podium zorgt ervoor dat we af en toe tegen elkaar aan botsen, waardoor we lachend het podium aflopen. Omdat we met een vrij grote groep zijn zullen we moeten opsplitsen in kleinere groepjes die bij afzonderlijke slaapplekken zullen overnachten. Tot zover de eerste dag.
Poznan
Op naar Poznan, Polen. Een rit van ruim zes uur. Gelukkig is de Berlingo erg comfortabel en kan ik nog een paar hazenslaapjes doen om wat bij te komen van de eerste nacht. We proberen samen op te rijden met de bus van Charlie, maar al gauw verliezen we elkaar uit het oog. Eindelijk komen we aan in Poznan. De venue is een klein atelier van een lokale kunstenares. We worden warm ontvangen en een heerlijke Poolse goulash staat op ons te
wachten.
Vanavond is een echte zondagavond-show, een handjevol mensen – voornamelijk vrienden van de atelierhoudster, komen opdagen. We spelen een korte set in een klein kamertje en als we klaar zijn begint het te stormen buiten. Een penetrante rioollucht maakt ons meester en we drinken nog maar paar biertjes. Het koelt in ieder geval nu wel af. Slapen doen we weer afzonderlijk. Vanavond slaap ik met Julia en Mees bij de organisator van de avond. Een pluspunt is dat ze een ongelooflijk schattig konijn als huisdier heeft. Ik val in slaap, en 6 uur later gaat de wekker. Door naar Warschau.
Poznan – Warschau is gelukkig een korter stukje dan gisteren en na een paar plaspauzes zijn we al aangekomen bij de venue. De plek doet aan als een kraakpand, maar dan groter. Een flinke zaal hebben we tot onze beschikking, met een maximale capaciteit van zo’n 150 bezoekers schat ik. Vanavond spelen we na Charlie. Op het podium is het bloedheet en het zweet druipt in m’n ogen. Voor een maandagavond is de avond goed bezocht. Ik schat zo’n vijftig mensen in totaal. Na afloop hebben we nog handtekeningen moet uitdelen aan fans die onze 7-inch hebben gekocht. Al met al een geslaagde avond. Die nacht zullen we overnachten in een krakkemikkig weghotelletje. Zo eentje waar je maar van hoopt dat ze geen bedwantsen hebben.
Na een belabberde nacht slaap vertrekken we gezamenlijk richting Brno in Tsjechië. We spreken nog af om bij het eerste tankstation met z’n allen te ontbijten. Het tankstation zullen we nooit halen. Na vijf minuten onderweg te zijn begint de tempratuurmeter van de Berlingo al snel te stijgen. Zo snel dat we besluiten de eerste afslag de snelweg af te gaan. Als we de afrit afrijden begint er rook onder de motorkap vandaan te komen. We stoppen de auto onmiddellijk langs de kant van de weg. Ik kijk onder de motorkap maar kan zo snel niks vinden. We laten de auto nog wat verder afkoelen en rijden dan langzaam naar het dichtstbijzijnde tankstation.
Aldaar kijk ik nog eens goed onder de motorkap en zie ik dat de radiator lekt. Aan de bovenkant, waar de hete koelvloeistof de radiator binnenkomt zit een gat. De vloeistof spuit er dus uit als de motor te warm wordt. Uiteindelijk heeft de auto dan geen koelvloeistof meer in het reservoir om de auto te koelen. Met de handen in het haar lopen Lukas, Jim en ik naar de plaatselijke garage, om met handen en voeten uit te leggen wat onze situatie is. Niemand is erg behulpzaam en na te concluderen dat we het zelf niet zullen gaan kunnen repareren, bel ik de ANWB. Gelukkig ben ik abonnee dus worden we relatief snel geholpen. Een Poolse takelwagen brengt de auto en ons naar de Citroen garage.
Ook daar wordt maar minimaal Engels gepraat dus wederom zullen we ons moeten uitleggen aan de hand van handgebaren en foto’s. Tot onze schrik vertelt de garagist ons dat de auto op z’n vroegst pas over anderhalve week gerepareerd kan worden. Met dit nieuws bel ik nogmaals de ANWB, die mij vertellen op zoek te zullen gaan naar een vervangende auto. ‘Ik bel u binnen twee uur terug’ stelt de ANWB-medewerker mij gerust. Dit blijkt de eerste leugen in een reeks van leugens vanuit de ANWB. Na drie uur te hebben gewacht besluit ik om de ANWB weer te bellen. Ze hebben helaas nog geen vervangende auto kunnen regelen maar doen erg hun best, stellen ze.
We besluiten in een hotel in Warschau te overnachten. Enig lichtpuntje deze dag: Lukas heeft te horen gekregen dat hij is geslaagd voor zijn studie, dat vieren we die avond dan ook bescheiden door in Warschau een paar leuke kroegen langs te gaan. Diep in de nacht, op de weg terug naar het hotel, besluit ik nog een keer de ANWB te bellen, de onzekerheid of er morgen nou vervangend vervoer is speelt parten met mij. Dit keer meldt de ANWB-medewerker mij opgetogen dat het is gelukt een vervangende auto te regelen. We zouden de auto de volgende dag om 16:00 kunnen ophalen bij de Citroen-dealer. Na nog drie keer om bevestiging te vragen, en een sms te hebben ontvangen met nogmaals de ophaaltijd en adres erin, kan ik gerust gaan slapen. We zijn erg blij, de tour gaat door!
Na overdag nog wat te hebben rondgeslenterd door Warschau nemen we rond 3’en een Uber naar de ophaalplek van de vervangende auto. Daar aangekomen vraag ik waar de auto is en of we ‘m al kunnen meenemen. De garagist weet van niks en stelt geen huurauto’s ter beschikking te hebben. Enigszins verbaast bel ik de ANWB nogmaals, en tot mijn grote frustratie en woede blijkt dat ze de auto per ongeluk in Wenen hebben gehuurd… Ondanks de vele bevestigingen die ik heb mogen ontvangen met daarin toch overduidelijk vermeldt dat de auto in Warschau zou staan. Woedend en verdrietig tegelijkertijd meld ik het nieuws aan m’n bandgenoten. We besluiten te verkassen naar de lokale McDonalds.
Aldaar bel ik de ANWB nog een keer, en nog een keer, en nog een keer. Steeds zonder resultaat. We staan op het punt een vlucht naar huis te boeken. De moed is ons in de schoenen gezakt, we zien geen enkele mogelijkheid om de tour nog voort te kunnen zetten. Tot het moment dat Lukas nog eenmaal met Koen Ter Heegde belt. We komen tot het idee om de volgende dag de trein naar Praag te nemen. De shows in Brno en Bratislava hebben we gemist. Vanuit Praag kijken we weer verder.
Praag
We keren weer terug naar het hotel, waar ik na aankomst vrijwel direct neerplof op het bed. Het was een zenuwslopende dag. De volgende ochtend vroeg nemen we een taxi naar het centraal station van Warschau. Vanuit daar begint onze tien uur durende treinreis naar Praag. We hebben een soort kleine coupe voor onszelf, waar we in de eerste twee uur nog vergezeld worden door een praatgrage Poolse man op leeftijd die vertelt dat hij zojuist is teruggekeerd van vrijwilligerswerk in Oekraïne. Hij laat Jim foto’s zien van de eerste communie van z’n kleindochter en stapt bij Katowice uit.
De rest van de treinrit hebben we de coupe voor onszelf. Een fijn gegeven is dat deze trein beschikt over een bar, dus vanaf een uur of twee worden de eerste Pilsner Urquells gehaald. Om de verveling te doorbreken, en omdat ze zo lekker smaken. Na heel wat afleveringen van ‘The Cuba Libre Story’ (een docu-serie over de geschiedenis van Cuba) komen we dan eindelijk aan in Praag, en wat voelt dat goed. We hebben het gehaald! Met de taxi komen we bij de venue aan waar we de mensen van Charlie and The Lesbians in de armen springen. We zijn herenigd!
De show wordt een leuke, de venue is een zaal met daarbij een grote tuin. Er heerst gezelligheid en positiviteit. Op het podium vertelt Lukas het publiek over onze malaise, waarna we een warm applaus krijgen. Na afloop spreek ik nog met een man en vrouw die ons in eerste instantie in Brno wilde zien spelen, toen zij hoorde dat we de show zouden annuleren, besloten ze de trein naar Praag te nemen. Ze móésten ons zien!
Slapen doen we in een net en schoon hostel. Heerlijk uitgeslapen beginnen we de volgende dag vol nieuwe energie. Julia heeft namelijk haar uiterste best gedaan om in Praag vervangend vervoer te regelen, en het is haar gelukt! We kunnen in de buurt van Praag een auto ophalen en die uiteindelijk weer in Rotterdam afleveren. Het blijkt ook nog eens een reuze luxe Volkswagen SUV-auto te zijn, voorzien van alle gemakken. We besluiten de mensen van Charlie te volgen naar een riviertje waar we een verfrissende duik nemen om vervolgens door te rijden richting Ceske Budejovice, wat een kleine provinciestad in het zuiden van Tsjechië blijkt te zijn (waar tevens het befaamde biermerk Budweiser vandaan komt).
Ceske Budejovice
De venue is een DIY-cafe met een klein podium. De mensen daar verwelkomen ons hartelijk en zijn uiterst vriendelijk. Die avond spelen we een leuke show, maar het hoogtepunt voor ons is de derde band die speelt. Ze heten Don Vito, komen uit Leipzig en maken een soort catchy noiserock. We worden omvergeblazen door dit trio, wat een liveset!
We slapen bij een vriend van de organistor van de avond, een behulpzame Poolse jongen die ons in zijn huis nog een glas demi-sec aanbiedt. Na ontbijt te hebben gehaald bij de plaatselijke supermarkt, rijden we door naar Dresden.
Dresden
Aangezien de vervangende auto op mijn naam gehuurd is rijd ik vanaf nu alles. Wat geen straf blijkt gezien de luxe van de auto. Dresden is bekend terrein voor onze zanger Lukas; een van zijn beste vrienden woont daar en is er regelmatig te vinden. Zodoende voelt het een beetje als thuiskomen.
Na een mooie avondwandeling door de Oost-Duitse stad te hebben gemaakt spelen we een show in een klein kroegje aan een drukke uitgaansstraat. Later horen we dat vrijwel de hele straat probeerde een glimp van ons op te pikken door de ruiten van de kroeg. Doorweekt van zweet lopen we het podium af, waarna we wat merchandise verkopen aan gewillige fans. Morgen wordt een lange rit: van Dresden naar Enschede, vandaar dat ik besluit om op tijd richting bed te gaan. Dat blijkt nog een hele uitdaging, maar uiteindelijk geraken we dan toch bij iemands repetitieruimte waar een aantal bedden klaarliggen. Het is er bloedheet, maar we zijn ze erg dankbaar voor hun gastvrijheid.
Enschede
De laatste dag van de tour is aangebroken, na een vlug ontbijt beginnen we aan een rit van zes uur die ons van Oost-Duitsland naar Oost-Nederland zal brengen. Gelukkig is het een zondag en is de Deutsche Autobahn erg rustig. We kunnen goed doorrijden en zijn ruim op tijd in Enschede. Tot onze grote verassing is Koen daar. Goed om hem te zien! Ik ben volledig op, en heb vrijwel geen energie meer. Tot ik op het podium sta en uit mijn kleine teen nog het laatste beetje energie weet te winnen om er een geweldig leuk optreden van te maken. Het gaat zowaar nog best wel los in het publiek: is daar een bescheiden moshpit te zien? Met onze eigen Koen daartussen? We kunnen onze ogen niet geloven en met een grote glimlach kijken we elkaar aan.
Een perfect einde van een bewogen tour, maar eentje die we voor geen goud zouden hebben willen missen. Na een gezamenlijke foto te hebben gemaakt met de leden van Charlie & The Lesbians rijden we naar huis, al dromend van ons eigen bed en douche.
Wij willen onze grote dank uitspreken naar
– Iedereen van Charlie & The Lesbians (Mees, Soesja, Noortje en Charlie), voor de
gezelligheid, de steun en de samenwerking.
– Koen Ter Heegde, voor het boeken van deze tour, voor de mentale support en voor
de onvoorwaardelijke steun.
– Koen Verhees, geluidsman van de tour, en wat voor één! Perfect geluid in elke zaal en
een genot om mee te hebben op tour.
– Popunie Rotterdam, voor het financieel mogelijk maken van deze tour.
– Alle mensen bij de venues en iedereen bij wie we hebben mogen overnachten
