Vanuit de Popunie Music Support regeling worden er vele concerten georganiseerd om de stad te verlevendigen. Zo speelden op zondag 30 september de winnaars van de Sena Grote Prijs van Rotterdam 2014, De Skaggerz, in Spot The Loony op Zuid en onze reporter Loeki ging maar al te graag langs voor een verslag.

‘Het zijn van die avonden waar je bij moet zijn, die je eigenlijk niet mag missen’, dat is het idee dat ik zelf altijd heb gehad als iemand mij vroeg hoe ze zich zo’n optreden van De Skaggerz moesten voorstellen. Ik heb deze jongens in 2017 maar liefst vier keer zien spelen en alle optredens bij elkaar opgeteld heb ik ze zes keer gezien. Normaal raak ik na een paar keer wel uitgekeken op een band of artiest naarmate ik deze meerdere keren heb zien spelen, maar toch blijf ik altijd uitkijken naar deze band. Nou, dat moet dan wel iets betekenen lijkt me?

Dit optreden speelde zich af in Spot The Loony, een klein cafeetje op Zuid, vernoemd naar een band die daar vroeger ook heeft geoefend en gespeeld. Vaak zijn er muziekoptredens na de Feyenoord wedstrijden die daar in de buurt plaatsvinden. De voetballiefhebbers komen daarna een drankje doen in het café en genieten van de alternatieve muziek.

Maar dit jaar zijn er ook regelmatig optredens die los staan van de Feyenoord wedstrijden. De muziek van de bands en artiesten is erg gevarieerd. Op de ene avond hoor je alternatieve rock en andere keren kun je genres als ska of indiefolk verwachten. Dit keer waren dus De Skaggerz aan de beurt, een feestelijke ska-punk band waar de organisator en ook zeker ik al lang op zaten te wachten. Feyenoord had gewonnen dus het kon alleen maar een groot feest worden!

Onderweg naar het café had ik geen idee of ik het lang vol zou houden aangezien ik twee dagen hiervoor ziek was geworden en nog niet helemaal was opgeknapt. Ik deed het rustig aan en ging er vanuit dat ik voor één keer als muurbloempje een beetje aan de zijkant zou zitten. Dus zodra ik aankwam en een groepje bekenden gedag had gezegd liep ik snel naar binnen om in ieder geval op tijd te zijn. Tot mijn verbazing viel het me meteen op dat de zanger was vervangen door iemand anders, namelijk een trouwe fan en vriend van de band en voor mij een bekend gezicht, alleen begreep ik de situatie nog niet helemaal.

Wel wist ik dat dit de allerlaatste keer voor de saxofonist zou zijn om mee te spelen. Ik hoorde hier en daar wat geruchten over waarom de originele zanger niet op het podium stond, maar ik kon zelf niets concluderen uit deze verhalen dus liet ik het er bij. Hoe dan ook, na de soundcheck moest het ervan komen en alle fans keken hier naar uit. Ze hebben namelijk ‘iets’, waardoor ze altijd iedereen meekregen, iedereen liet springen, zweten, skanken en gaan! Vrijwel nooit hebben De Skaggerz hun publiek teleurgesteld dus hoe zou dat deze keer wel kunnen gebeuren? Nee, dat gebeurde dus ook niet. Sterker nog, na de aankondiging pakte ze ook deze keer iedereen meteen in!

De nummers die ze spelen gaan onder andere over hun blik op de maatschappij, meisjes en wiet. Er waren twee sets die ze gingen doen, niet om de tijd vol te krijgen maar vooral ook voor een rook en plas-vriendelijke pauze. Het café was al aardig volgelopen en ik zat in het begin even aan de zijkant. Terwijl de gitarist net zo hard als de drummer en de rest van het geheel hun best deden om al hun vrolijke energie er uit te krijgen. Kijkend naar de groep mensen die vooraan stonden los te gaan zag ik natuurlijk het vaste groepje dat bij bijna elk concert van De Skaggerz aanwezig is en waar ik in wezen ook deel vanuit maak. Een aantal van dit vaste groepje zijn mijn vrienden en daar word ik heel blij van, vooral omdat we met z’n allen liefde voor deze band delen.

De zanger was nog een klein beetje onzeker en dacht niet alle teksten uit zijn hoofd te kunnen zingen, omdat hij maar één repetitie had gehad. Begrijpelijk, maar ik denk dat het merendeel van het publiek hier maar weinig tot niets van heeft gemerkt want voor mij ging het zo goed als vlekkeloos. Op een gegeven moment merkte ik dat de band mij wederom enorm veel energie gaf en het toen half zieke meisje toch aan het dansen kreeg.

Aan de zijkant staand zong ik veel liedjes mee, terwijl ik heel vrolijk meebewoog. Na de pauze danste ik zonder moeite alles van de tweede set mee. Lars, de saxofonist, deed bij wijze van afscheid nog een eigen nummer en kreeg hier en daar een schitterende solo. Zodra ze toegekomen waren aan het laatste nummer overlegde ze met elkaar welke dat zou gaan worden. Ik wilde dolgraag Kleine Pik horen, want dat spelen ze nooit, maar die vind ik juist super leuk! In mijn hoofd schreeuwde ik het uit en op dat moment leek er iets telepathisch te ontstaan, want precies op dat moment stelde de gitarist precies dat nummer voor. Ik was laaiend enthousiast, helemaal in mijn element en genoot dat mijn wens uitkwam.

Toen kwam het optreden ten einde. Het was afgelopen en ik was voldaan. Had het hele optreden niet een andere sfeer moeten hebben? bedacht ik me. Een verdrietig verlies en een formatie zonder originele zanger zouden me toch heel anders moeten laten voelen? vroeg ik mij af. Maar nee, dat was het toch niet. En hoe komt het dan dat De Skaggerz het elke keer weer waarmaken en ze je elke keer weer datzelfde vertrouwde, blije gevoel blijven geven? Ze hebben iedere show iets magisch en dat blijven ze houden. De nummers zijn goud en het is net alsof ze een wolk van extase over de ruimte uitsproeien. Ik dank ze hierbij voor deze prachtige avond!