Op de Facebook pagina van de Popunie stond laatst de volgende spreuk: “A musician is someone who puts a 5000 dollar instrument in a 500 dollar van traveling 50 miles for a 5 dollar gig.”  De realiteit is vaak nog erger. Meestal zijn die 50 miles er 100 meer. Op z’n minst. En dat je daarna ook gerust voor slechts vijf man staat te spelen, daar wordt nog niet eens over gerept.

Soms vraag je jezelf wel eens af waarom je nou ook alweer zo nodig iedere week in dat busje moet kruipen. Wéér in de vrieskou naar Oostende, wéér dat gesjouw met die backline en wéér afgeblaft worden door een geluidsman met dictatoriale neigingen en een muts van de LA Lakers op z’n hoofd.

Ja, waarom eigenlijk? Iggy Pop zei ooit – en sorry als ik je verkeerd citeer Iggy – dat zijn drijfveer om muziek te maken zijn angst voor de dood is. Hij bedoelde dat hij hoopt dat zijn muziek zal voortleven, lang nadat hij zelf overleden is. Zit wat in.

Toch moeten we ons over die eeuwigheidswaarde van de muziek die we achterlaten ook niet al teveel illusies maken (de Iggy Pops van de wereld uitgezonderd natuurlijk). Sla er eens een OOR, NME of Rolling Stone op na van pakweg 10 jaar geleden. Hoeveel van de bands die erin staan ken jij nog? En hoeveel van die bands kun je anno 2013 nog luisteren zonder het schaamrood op de kaken te krijgen? Best wel een ontnuchterend gegeven.

Maar ondanks het bewijs van het tegendeel waar we dagelijks mee om de oren worden geslagen, heeft bijna iedere muzikant (inclusief ikzelf) een kronkel in z’n hoofd.  Een kronkel waardoor je denkt dat al die duizenden andere ploeterende pseudo-artiesten wél een enkeltje richting de vergetelheid hebben geboekt, maar dat jij de uitzondering bent die ooit dat meesterwerk zal maken dat de wereld zich voor altijd zal heugen. Een zelfde soort kronkel die hele volksstammen er iedere maand weer toe aanzet om tóch weer een staatslot te kopen. Ook dat is gewoon een gok.

Er is echter één groot verschil. Met gokken verlies je bijna altijd. Maar iedereen die nu wekelijks een set bongo’s of een B.C. Rich staat af te ranselen weet nog waar hij was, die eerste keer dat hij dat ene nummer hoorde. Dat nummer dat je haren recht overeind deed staan, waardoor de wereld opeens wél opwindend leek, en waardoor je ineens wist wat je wilde met je leven. Of sla iedere willekeurige biografie van iedere willekeurige artiest er maar op na. Gegarandeerd, in één van de eerste drie hoofdstukken staat het verhaal waarin de hoofdpersoon muziek ontdekt.

Zelf had ik zo’n bijna-leefervaring toen ik in 1988 Can I Play With Madness? van Iron Maiden hoorde (aangekondigd trouwens door Adam Curry, járen voordat hij met z’n schlong bungelend uit zijn badjas Patricia Paay met een handycam stond te filmen op de wc). De dag daarna was er in huize Blazer geen emmer meer te vinden. Die stonden op mijn bed dienst te doen als drumstel. Na die emmers kwam mijn eerste drumstel. En daarna mijn eerste bandje. Eigenlijk heeft dat ene nummer de koers van m’n leven bepaald. En ik heb nergens spijt van. Als je het zo bekijkt zijn dat dure instrument, die stukgelopen relaties, een afgebroken studie en die ontelbare uren zwoegen in het oefenhok helemaal niet zo’n grote investering. Op naar de volgende 5 dollar gig dus!

Jasper Blazer

Na zijn opleiding tot leeuwendompteur ging Jasper Blazer drummen bij de punkpopband I against I. Met die band speelde hij door heel Europa en Amerika, en maakte hij een aantal platen voor het roemruchte Epitaph-label. Momenteel speelt hij in Marty Graveyard & The Working Men, waarmee hij komend najaar de Popronde 2013 onveilig zal maken. Hun nieuwe single Alone With Her komt eind augustus  uit.

Foto: Coen Jaspar