Quincy Fortes is een muzikant, producer en schrijver uit Rotterdam-Zuid, voornamelijk actief binnen de spookachtige post-rockband L’orne. Hiernaast is Quincy ook betrokken bij de acts Loveth Besamoh en Horse On The Ridge. Voor de Popunie zal Quincy columns gaan schrijven over de lokale scene. Zijn eerste column gaat over de Rotterdamse band De Gestalte, die helaas niet meer bestaat, en het dankbaar zijn voor muziek! 

Het ware is het geheel: 
Toen ik twee jaar geleden met mijn eigen muziek begon op te treden, kwam ik al snel terecht in het idiosyncratische Koffie & Ambacht. Het pand, gelegen aan de Ebenhaezerstraat in Rotterdam-Zuid, bestond tot niet zo lang geleden nog uit twee delen: Het café zelf en ‘Le Sud’. Dat eerste spreekt voor zichzelf. Een plek met koffie, wijn, bier, tafels, stoelen en allerlei leuke decoraties. Le Sud was daarentegen een enigmatische ruimte. Er hingen meer stoelen aan het plafond dan dat er stonden op de grond. Met een intiem podium tegen het raam aan.

Een concertzaal midden in Carnisse, waar zo’n 30 mensen konden genieten van wat voor artiest of band zich er tentoonstelde. Het was een geweldig zaaltje, maar helaas bestaat Le Sud alleen nog in herinneringen, mooie herinneringen! Dit is namelijk niet alleen de plek waar wij onze eerste echte show gaven, maar ook de plek waar ik voor het eerst De Gestalte heb gezien.

De Gestalte, een Rotterdams trio bestaande uit Marcel Herkelman (gitaar, zang), Jesse Blaauw (bas, zang) en Laurens Bijl (drums) dat zich omhulde in muzikale mist. Een mist, zo dik dat genres en geluiden in elkaar lijken te vloeien. Het ene moment doet het denken aan post-rock, het andere moment zijn er duidelijk klassieke invloeden te horen en soms zelfs jazz? Al met al, was ik mind-blown. Het was mijn partner die me introduceerde aan hun debuutplaat Dew (opgenomen in de legendarische Far Out Sound Studio).

Geen enkel nummer op die plaat duikt onder de vijf minuten speeltijd en de langste duurt net geen negen minuten. Liedjes als Eddy, The Pond en Blue Clementines nemen je mee in een soort emotioneel beladen slaapwandeling, een droom waarin je rent door bossen en uiteindelijk langzaam neerdaalt in een zacht bed.

De nummers klinken niet alleen prachtig op de plaat, maar ook live. Na onze set gespeeld te hebben, zaten we in kleermakerszit te staren naar een plafond vol stoelen en droomden we zachtjes weg op de muziek. Ik ben ervan overtuigd dat de hele zaal dezelfde emotie voelde, al met al een erg speciaal moment.

Later heb ik ze nog gezien in de pre-show van Daze In Bed in Roodkapje. Maar niet lang daarna was het klaar. De Gestalte was na een aantal jaar niet meer. Verdwenen in de mist van het alledaagse. Een groot gemis. Soms hoor ik nog steeds mensen praten over Dew, vier jaar na uitgave. De mensen die naast mij in kleermakerszit zaten, of mensen die hun helaas nooit live gezien hebben.

Iemand vertelde mij ooit dat in Rotterdam de tofste bands vaak te vroeg stoppen, ik lachte en zei dat de tijd het zal leren. Wat is te vroeg? Stoppen voor of na je debuutplaat? Er is altijd wel een vervolgstap, maar dat het jammer is dat we dat niet van iedereen mogen meemaken, snap ik wel. Dit soort helaasheden zijn juist reminders om dankbaar te zijn dat de muziek in je oren bestaat. Zoals David Lynch (R.I.P) ooit zei: “Keep your eye on the doughnut, not on the hole.”