Het Eendracht Festival beleefde donderdag 5 februari een geslaagde vijfde editie. Meer dan 100 Rotterdamse muzikanten, kunstenaars, organisaties en ondernemers waren te vinden op en rond het Eendrachtsplein. De festivallocaties waren dit keer Rotown, Bar³, WORM, Vibes, Gouvernestraat én natuurlijk het Eendrachtsplein als episch centrum van het festival. 

Tijdens elke editie worden er stembiljetten uitgedeeld en kan het publiek haar drie favoriete acts supporten door te stemmen. Vanuit de Popunie Music Support Rotterdam regeling krijgen de drie acts met de meeste publieksstemmen een bescheiden geldbedrag om in hun carrière te investeren en de mogelijkheid zich te presenteren in een uitgebreid interview. Deze interviews worden verzorgd door het nieuwe mediaplatform ZINESTERS.

Dit keer gingen de meeste stemmen uit naar:
1. Standup ’69, gehost door Popunie en The Afterveins
2. Sade Adu, gehost door De Nieuwe Lichting, Music Matters, Roots & Routes en 3voor12 Zuid-Holland
3. Elke, gehost door RAAF (zie hier het eerdere interview)

Sade Adu speelde op de laatste editie van het Eendracht Festival in februari niet één maar liefst drie keer en won daarmee genoeg harten van de aanwezigen om een publieksprijs binnen te slepen, en dat allemaal terwijl ze de longen uit haar toen zieke lijf hoestte. Met recht een rasartieste, een kwaliteit die ze deelt met die andere Sjaadee. Maar wie is de Rotterdamse Sade nu eigenlijk?

Selfiekoningin, scenediva, getalenteerd van haar blonde kruin tot aan haar wisselende fashionable sneakers en meters hoge stiletto’s, en bovenal een strot waar menig meisje al playbackend in een haarborstel alleen maar van durft te dromen. Sade’s creativiteit begon echter met fröbelen en een toevallige ontmoeting met een vreemde man op straat. ‘Toen ik twee jaar oud was werd mijn moeder op straat aangesproken door een man, die haar vertelde dat ik heel muzikaal was en zij een piano voor me moest kopen. Verder was ik altijd al bezig met folietjes om vaasjes wikkelen en zo, haha.’

Of de vreemdeling op straat nu een vooruitziende blik had of gewoon piano’s verkocht blijft een raadsel, maar het duurde nog vijf jaar alvorens het jonge meisje besloot dat zij piano en drumles wilde volgen in het buurthuis in haar geboorteplaats Gorinchem. ‘Tijdens de rondleiding stond ik ineens in het zanglokaal en vroeg de docent me om mee te doen. Terwijl ik aan het zingen was, dacht ik: wow! Dat was echt een heel bijzonder gevoel. Drumles heb ik ook nog een aantal jaar gedaan, daar heb ik heel veel aan gehad. Ritmes zijn zó belangrijk.’

Toen zij op haar zestiende heel serieus startte met een muziekopleiding in Rotterdam had ze nooit kunnen verwachten dat haar ambities als artieste zo snel realiteit zouden kunnen worden en tegelijkertijd het einde van haar schoolcarrière inluidden. ‘Ronell (red. Ronnie Flex) was in die tijd ook al helemaal AAN en ik mocht met hem mee op tournee, dus ik had schijt aan mijn opleiding. Hoe kunnen ze nu van me verwachten dat ik op donderdagavond in een uitverkochte HMH sta en vrijdagochtend vroeg weer netjes op school zit?! Dat is toch waar je zo’n opleiding voor doet, om artiest te worden? Ik wilde gewoon muziek maken, op het podium staan en die kans heb ik niet laten schieten. Ik heb er geen spijt van dat ik niet meer op school zit, van het nietafronden natuurlijk wel. Maar ik denk niet dat ik meer had kunnen bereiken mét een papiertje.’ 

Weten op jonge leeftijd wat je precies wilt in het leven, is voor vele jongeren een troebele stip aan de horizon. Zo ook voor de nu twintigjarige Sade. Vier jaar lang al schrijft ze dagelijks aan nieuwe muziek, experimenteert met ze allerlei genres maar heeft ze nog geen enkele plaat uitgebracht. ‘De drang is er wel hoor, ik heb zoveel werk liggen, maar er is altijd die eeuwige onzekerheid. Ik weet dat het publiek het live lauw vindt en dat mensen het thuis ook willen kunnen luisteren. Het voelt alleen allemaal nog niet af.’

Samenwerken en hulp accepteren is voor een perfectionistische artiest niet eenvoudig, zeker wanneer het niet duidelijk is welke kant de creativiteit uit wilt. ‘Ik ben een perfectionist, een fladderaar en heel snel verveeld. Dat is geen makkelijke combinatie, hahaha. Maar ik breng niets uit waar ik niet helemaal achter sta, al ben ik ondertussen ontzettend besluiteloos. Er mist iets, al weet ik niet echt wat. Ik zoek iemand anders om dat in te kleuren. Laatst speelde ik met een saxofonist, dat klonk zo goed dat ik hem wel kon kussen! Het blijft alleen wel een drempel.

Samenwerken vind ik lastig, zeker omdat ik zelf niet helemaal weet wat ik wil en het gevoel het zelf te willen en moeten doen zorgen voor een continue inwendige strijd. Soms ben ik te onzeker, soms ben ik te vol van mezelf. Maar ik heb nu eenmaal wel af en toe hulp nodig en zal moeten leren er om te vragen én het te accepteren. Immi (red. Immanuel Spoor) helpt me wel bijvoorbeeld, geeft me advies. En dan denk ik ja, je hebt wel gelijk, maar ik raak er ook door van slag.’

‘Plannen maken voor mijn carrière, boekingen scoren, dingen regelen, ik ben er zelf helemaal niet goed in. Maar wie zou dat voor me willen doen? Ik heb geen geld om het goed te laten doen. Zou het graag uit handen geven, want het liefst zit ik elke dag te produceren met een zak weed, kaarsjes aan, in mijn eigen wereldje.’

Gelukkig is ze niet verdwenen in het comfort van haar eigen wereldje en zal al haar twijfel en zeeën van talent alleen maar op kunnen tellen tot interessante nieuwe wendingen. ‘Alles waar ik de laatste tijd mee bezig ben geweest, ga ik binnenkort op een ep ten gehore brengen. Het nieuwe werk is veel elektronischer en vol beats, heel anders dan ik zelf had verwacht.’

Net als Sade’s muziek zich door allerlei stijlen en genres evolueert, ontwikkelt de jonge muzikaal begaafde meid zich tot een vrouw die nadenkt over het pad dat voor haar ligt en van femme tot een ware femme fatale.

Meer weten over Sade Adu? Klik hier voor haar Facebook-pagina.

Robin Stroop | ZINESTERS

Het Eendracht Festival wordt mede gefinancierd door Popunie Music Support Rotterdam.