SKVR Popschool is een muziekschool voor ‘amateur’-muzikanten met wekelijkse bandlessen van 60 minuten. Hiernaast kunnen de cursisten ervoor kiezen per week ook nog 40 minuten extra les te volgen op het eigen instrument. De Popschoolbands worden samengesteld uit cursisten die zich hebben opgegeven, eventueel gecompleteerd door bandcoaches/docenten die de bandlessen geven. De meest getalenteerde muzikanten kunnen auditie doen voor het Talentzone traject. Deze cursisten krijgen extra begeleiding met aanvullend lessen en workshops van mensen uit de muziekbiz, een stageplan en biografie check door de Popunie en de band krijgt de kans in de studio nummers op te nemen en uit te brengen. Aan het einde van het cursusjaar zijn de eindpresentaties en presenteren alle SKVR Popschool bands drie nummers op het podium van Rotown onder de noemer Pop On Stage. Vanwege de vele cursisten wordt dit over twee avonden verdeeld en uiteraard waren wij erbij om verslag te doen waarbij positief opviel hoeveel meiden er in de bands actief zijn.
DINSDAG 28 JUNI
The Soundtown Beats
Aan de vijf van The Soundtown Beats de taak de eerste avond van de eindpresentaties af te trappen. Dit doen ze enthousiast met vlot gespeelde pop/rock. Meteen valt de frisse zang van de leadzangeres op en de tweede stem en koortjes van de andere zangeres, Evelien, die we deze avond nog vaker gaan terugzien. Een song van Jett Rebel en Bon Jovi komen voorbij en Can’t Take My Eyes Of You wordt in een rockjasje gestoken. De bassist weet zich te onderscheiden door de band op sleeptouw te nemen daar waar dat nodig is. Een prima opener.
Pigeons Of Tomorrow
Als tweede act een viertal dat ingetogen begint en na verloop van tijd losbarst in een stoere versie van Trough Glass (Stone Sour). Hierna volgt een K’s Choice song en de energie daarvan past de band goed. Sowieso laten de twee gitaristen horen flink te willen rocken. De drummer vormt in deze band het veilige anker. Wanneer de band halverwege iets meer tot rust is gekomen valt alles lekker op z’n plaats. Na een dikke bas-intro volgt Other Side van de Peppers waarmee succesvol wordt afgesloten
Guess Who?
Dit vijftal is voor de gelegenheid aangevuld met docent Peter waarmee deze stevige rockmachine volledig op sterkte is. Ze beginnen met een ballad en hierbij dreigt de reusachtige vocalist Edwin alles en iedereen letterlijk weg te blazen. Maar wat blijkt; Edwin beschikt over een mooie rock galm en weet ook nog eens goed te doseren. Hierdoor kan de zangeres bijvoorbeeld Joan Jett’s I Love Rock ’n Roll helemaal naar zich toe trekken. De slaggitaar klinkt in deze band bovendien prima en de band stelt zich professioneel voor. Top!
Organisch Ontstaan
Voor de tweede keer verschijnt Evelien die ditmaal samen met Laura de band begint voor te stellen. Er wordt afgetrapt met Walk This Way (Aerosmith) direct gevolgd door Zombie van The Cranberries. Hierbij spat het spelplezier van het podium af. De gitarist is functioneel in de solo’s, de samenzang klinkt aangenaam en de supercoole bassiste vormt een prima tandem met de drummer. Voor het afsluitende Higher Ground (Stevie Wonder/RHCP) wisselt Sabine snel van basgitaar om al slappend boven zichzelf uit te stijgen, wow!
Piece Of The Action
Meteen door met de volgende band waarin opnieuw de meiden opvallen. Green Day’s I Walk Alone warmt de boel al aardig op maar Anouk’s Nobody’s Wife krijgt het publiek zelfs aan het springen. De gitaarsolo hierin is prima, bas en drums solide en vooral zangeres Dorien voelt zich als een vis in het water. Klapstuk vormt het ‘eigen’ liedje dat een lekker frisse indiepop song is en veel belooft voor de toekomst… Facebook
Frosty Bite
In de band Frosty Bite zien we het inmiddels bekende dynamische duo Evelien & Laura van Organisch Ontstaan terug. In de vlotte rock van Frosty Bite neemt Evelien ditmaal iets meer een backing-rol aan. Hun bandcoach vult hier en daar wat keyboard partijen in. Onder andere in de vrolijk en zomers klinkende twee song die een onmiskenbare ska/reggae groove heeft, tof! In het afsluitende CrushCrushCrush van Paramore valt de drummer positief op. Al met al een stevig rockende band met een ‘hecht’ totaalgeluid.
Bartender Please
Deze band begint met de mededeling dat dit het laatste optreden in deze samenstelling is omdat ieder bandlid een eigen richting op wil. Jammer natuurlijk, maar niet treurig want dit optreden zal uitgroeien tot een waardig afscheid. Vanf het begin met Ain’t Nobody (Chaka Khan) roept de band een authentieke North Sea Jazz Festival vibe op. Deze wordt moeiteloos doorgetrokken in de ‘grote stappen’ funk van het tweede nummer; een zangeres die beschikt over de nodige expressie en een bovengemiddeld creatieve bassist. De band sluit haar carrière vanavond af met een beheerste, maar krachtige, rocksong met een fraaie gitaarsolo.
Above Grounds
In deze band dubbelen bassiste Sofie en drummer Beer van de band Piece Of The Action die we eerder zagen. Centraal staat echter de pas 16-jarige zanger Karim en gedrieën staan ze toch maar mooi even drie eigen liedjes uit te voeren. En nog leuke liedjes ook! In de ballad-achtige openingssong horen we al de nodige dynamiek en dat is niet makkelijk. De hierop volgende song is rond de piano opgebouwd en al behoorlijk okay. Kortom een talentvolle act om in de gaten te houden en die door veel te spelen zichzelf verder zal kunnen ontwikkelen. Een kwestie van aan zo veel mogelijk projecten meedoen zoals Kunstbende, Popsport en Fanatics.
Undecided
De eerste avond eindpresentaties wordt afgesloten door opnieuw een band die aangeeft dat dit hun laatste optreden is. Vanwege verschillende studies zwerven de leden over de wereld uit waardoor er een einde komt aan Undecided. Echt jammer want de wat stroperige funk meets springerige indierock heeft een hele fijne energie. Deze komt vanaf de indiefunk-achtige opener ook goed over op het publiek. Er worden niet zozeer losse nummers gespeeld als wel een doorlopende set waarin o.a. Supermassive Black Hole van Muse, Munich van Editors en Sonne van Rammstein te herkennen zijn. En omdat deze songs volledig naar eigen hand gezet worden is het een zeer overtuigend afscheidsoptreden. Facebook
Aan het einde van de avond bepaalde de jury, bestaande uit een aantal Popschool muzikanten die morgen hun presentatieoptreden doen, dat de On Stage Award gewonnen is door de band Organisch Ontstaan. Hiernaast gingen Jan Willem Keizer (Organisch Ontstaan) en Lennart Derkse (Frosty Bite) er vandoor met een set top drumstokken van Rotterdam Drum Departement.
WOENSDAG 29 JUNI
Day Of Change
Deze band zou niet misstaan op een Tony Hawk Pro Skater 666 video, vanwege de crossover en prima spitsvondige balans tussen stoner rock, grunge, hardcore, garage en pop. De poppy stem van Anouk en zeer welkome space-geluiden die Matthijs zelfverzekerd uit zijn keytar haalt, maken deze band een frisse aanwinst die een breed publiek dat in is voor een wilde traktatie kan bedienen.
Day Of Change bestaat, ondanks hun jonge leeftijd, al drie jaar. Dat verklaart waarom vaste bandleden, gitarist Luka, bassist Lennart en drummer Lisa zo goed op elkaar ingespeeld zijn. Hun ruige spel wordt afgewisseld met goed getimede intervallen en tempo wisselingen, waarin ook gitarist Julian als onderdeel van de geoliede machine vlekkeloos mee gaat. Lisa is niet alleen de perfecte youngster drummer, ze schrijft ook geweldige nummers als Fade Away. De band speelt overigens louter eigen songs; Awakenings, Second Face en Back Off. Day Of Change zette het diverse publiek (dagbesteding variërend van basisschool tot biljart club) al hoofdbengend en voettappend in beweging. Kortom een spetterende opening. En terwijl het applaus nog rolt, loopt Matthijs met z’n keytar naar buiten, om thuis te gaan leren voor z’n schooltoetsen. Dit was het laatste optreden met zangeres Anouk, zij gaat verder als actrice. Day Of Change blijft gelukkig bestaan; zo’n set muzikanten bij elkaar is ‘a match made in heaven’, maar dan door SKVR samengebracht. Ga deze Capelle-based band zien! Facebook | Youtube
Inside Out
Inside Out opent instrumentaal met een spetterende gitaarsolo van Lennart Stip, ja hij van Day Of Change, waarbij hij al zijn snaarregisters opentrekt. Bij Inside Out zijn de rollen even omgedraaid; bassist Sander en drummer Tom volgen Lennart als trouwe kompanen. Frontman/zanger Sergi voelt zich thuis op het podium, ook als hij geen rol heeft in een song. De tweestemmige zang van Sergi en Lennart is verrassend. Terwijl Lennart alle uithoeken van zijn stem – van hoge rockopera tot diepe grunt – begeesterd verkent, heeft Sergi’s poppy stem een Anthony Kiedis-achtige helderheid. Inside Out vaart nog geen vaste koers, en maakt van de gelegenheid gebruikt om alles uit te testen; van funk, via garagerock naar rockopera.
The Grand 5
Dit is een band met iets minder ervaren popband-muzikanten. Maar vergis je niet, want bassist Laurens wil je als band hebben vanwege z’n coolness op het podium. Met zijn groovende baslijnen is hij een prima houvast voor de andere bandleden. 14-jarige Levi op gitaar, in black tie zonder het jasje, speelt samen met de net iets oudere Floris de op gitaar gebaseerde nummers van Green Day, Nirvana en Red Hot Chili Peppers. Drummer Kasper zorgt samen met gastzangers/SKVR-bandcoaches Ben Blaauw en Anton Arema en bassist Laurens dat het voor het publiek blijft rocken. Uit het applaus van het publiek weerklinkt bewondering, terecht!
Whatever It Takes!
De verhalen over de tot standkoming van de setlist zijn al hartverwarmend. Leading lady van de band Ko-wen Wang komt uit Taipei (Taiwan) en zingt al haar hele leven, maar durft dit nu pas aan iedereen te laten zien. Wat een eer dat ze nu in Rotterdam woont! Ingetogen is ze niet, maar je merkt dat ze toch iets kwetsbaars heeft als performer. Opener Karma Police is dan treffend; zowel Thom Yorke van Radiohead als Ko-wen hebben een fragiele en tevens ontembare zangstem. Mels, de toetsenist aan haar zij, is jong en speels. Hij houdt contact met het publiek, praat met z’n ogen met een meisje in het publiek en speelt met veel gemak. Kun je nagaan als hij z’n concentratie er helemaal bij houdt, dan blaast hij de mensen in de zaal alle kanten op met z’n keyboard.
Gitaarfreak Arthur hoort het liefst zijn gitaar en zijn geluid staat ook net iets harder dan de andere instrumenten; het geeft hem vleugels. Als tweede spelen ze een cover van A-Mei en zie je de kracht van ‘bij jezelf blijven’, want in het Chinees zingend is Ko-wen en ook de band op z’n best. Al koppen ze de Nirvana cover erna ook lekker in. Flamboyante drummer Stijn weet wel hoe hij de perfecte ruggengraat voor deze band is en speelt zonder dat de zangeres zich hoeft te overschreeuwen en in dienst van alle bandleden.
Roebie’s Wax
Zoals de bandnaam al zegt, de Wax van zangeres Roebie Starink. Deze coverband speelt makkelijk in het gehoor liggende songs met jazz, funk en pop invloeden. Vanavond staan Herbie Hancock en Cardigans op het muzikale menu, wat onberispelijk goed wordt bereid. Gitarist Paul van Elten, toetsenist Frank Berkhout en drummer Danny Hoogewerff zijn voor hun hoge muzikale kwaliteiten iets te ondergeschikt aan Roebie. Het publiek was nog meer uitgedaagd geweest als het kwalitatief goede spel van Paul, Danny, Frank en de bassist meer op het hoofdmenu hadden gestaan naast de zang van Roebie. En als toetje willen we meer muzikale solo’s.
Monkey Business
Deze eerstejaars band blijkt een band vol jonge titanen. Breedgeschouderde frontman Mason Wolff combineert nog maar enkele weken zijn zang met gitaarspel. Maar deze gig doet vermoeden dat dit al langer zijn routine is. Samen met dito overtuigende podiumverschijningen Koen Thijssen (gitaar), Florian Mans (bas) en Gabriel Belchoir (drum) pakken ze het publiek in vanaf “hallo”. Gabriel haalt zijn leven lang, al tikkend ritme uit alles wat hij tegenkomt. Toch doet de relaxte wijze waarop hij zonder aarzeling en fouten speelt, niet vermoeden dat deze youngster pas een jaar achter een drumkit zit; natuurtalent!
Bij het inzetten van Sail (Awolnation) is de interactie tussen de bandleden onderling prima voor hun leeftijd (rond 15 jr.). De woorden gezongen door Mason vallen op z’n plaats; This Is Our Show My Love. En ook al gaan sommige partijen tijdens Wonderwall (Oasis) nog wat hakkelend bij sommige bandleden, het maakt je benieuwd hoe Monkey Business over een jaar zal klinken. Gabriel Belchior wint, als beste aanstormend drumtalent, deze avond hoge kwaliteit drumstokken. We hadden niet anders verwacht.
Cold Pepper
Arianne, the voice of Cold Pepper, heeft een stem die staat als een powerhouse. In nummers als Beast Of Burden (Bette Midler) en Weak (Skunk Anansie) kan ze haar uitzonderlijk grote stembereik dan ook geheel kwijt. Dertig plussers komen met hun voetjes van de vloer door het trigger-dance-alarm wat gitaristen Peter en Fred met hun spel creëren. Meestal is jong bemind in de popmuziek. Dus tegen het einde van de avond, als de Cold Pepper-muzikanten buiten staan bij te kletsen, voelen ze het niet aankomen dat zij worden uitgeroepen tot Pop On Stage-Award winnaar van de avond. Gekozen door een jury bestaande uit enkele bandleden van de bands van gisteren. De blijdschap van de Cold Pepper-leden is er niet minder om, als ze het podium betreden en hun beker stralend in ontvangst nemen.
5th Avenue
Shawn van Kleeff (bas), Emre Karayalcin (drum), Melanie Adriaansen (zang), Max Pijbes (gitaar, ook in Frosty Bite) en Roel Webb (sax) zijn als muzikanten geselecteerd voor de Talentzone-band. Hierdoor kregen ze gedurende 16 weken extra workshops en begeleiding door mensen uit de muziekbusiness, naast hun reguliere lessen. Als 5th Avenue zijn er flink wat speeluurtjes gemaakt in de oefenruimte en in studio. Op 26 mei brachten ze hun debuut-ep met drie eigen nummers uit die ze ook deze avond spelen. De band blijkt de uitblinker te zijn en is dan ook niet in de running voor de Pop On Stage-Award. Zangeres Melanie vormt het stralende front. Met haar aanstekelijke moves, heldere stemgeluid met groot bereik, duidelijk gearticuleerde zang en enthousiasme, trekt ze iedereen in het publiek vanaf de eerste tonen naar zich toe. Als een extra stem vult Roel met scattende sax de zanglijnen van Melanie aan. Shawn trekt op bas de band van de rustigere gevoelige coupletten, naar de groovende uptempo refreinen. En terwijl Melanie zingt ‘The More You Got Me’, hoor je het publiek denken: ‘nee 5th Avenue, you nailed them.’ Facebook.
Orphan
Emre, Shawn en Melanie blijven op het podium achter terwijl de synthesizer van Leon nog wordt opgewarmd. Zodra Victor dan met z’n glanzend witte ‘snakebite’ gitaar verschijnt, is de band Orphan compleet. Als Leon de ‘wah-wah’-sound uit z’n synth perst, klopt Stevie Wonder’s hart in Rotown. De seventies zijn, door Orphan, weer van nu gemaakt.
Verkeerd getransponeerde synth-klanken of niet, geduldig ondersteunen Victor, Shawn, Melanie, Emre hun Orphan-telg Leon. En Stevie Wonder, die heeft er een prima cover bij. Ondanks de gedeeltelijk gelijke samenstelling als 5th Avenue, biedt Orphan muzikaal andere koek. De vertolking van het wat ruigere Tom Sawyer van Rush benadrukt dat. De hele band gaat erop los; Emre brengt weergaloos zijn gehele drumpalet ten gehore, z’n rappe solo’s pakkend, de tempoveranderingen strak dirigerend. Met vuige gitaarsolo’s van Victor die de hoofdletter voor Glam zet. Goed aangezet en pleasend uitgedaagd door Shawn op bas gaat het dan toch een geoliede machine worden. Terwijl Melanie het nummer uitbouwt tot een ware rockopera.
Eervolle vermelding
Eervolle vermelding voor bandcoaches: Jos Kamps, Ben Blaauw, Franklin Smith, Dominick Amatsahip en Anton Arema. Zij waren de tomeloze popdocenten die de muzikanten het afgelopen seizoen hebben uitgedaagd om hun grenzen te verleggen en hun muzikale expertise te vergroten. Beide avonden hebben ze bovendien de lege bandplekken ingevuld, zodat alle muzikanten het beste van zichzelf konden laten horen en zien. Proficiat en tot volgend jaar!!
Op de Popunie Facebook hebben we al onze foto’s in dit album verzameld. Van de tweede avond is er ook een album op Flickr, dat je hier kunt vinden.
Tom v.d. Vat & Annet Brugel
De eerste stop is Sheffield. Na ellendig lang rijden, ondervinden we meteen het eerste verschil tussen Nederland en Groot-Brittannië: Het is in Engeland heel gebruikelijk om géén huisnummer te vermelden in een adres. In de stromende regen zoeken we ons zodoende rot in de langste winkelstraat van de universiteitsstad. Uiteindelijk vinden we de 
Na het optreden is er nog steeds geen eten. En dus neemt de geluidsman, bij wie we ook zullen overnachten ons midden in de nacht mee naar een pizzatentje waar we – ondertussen uitgehongerd – een zestal moddervette pizza’s naar binnenwerken. Een kwartiertje lopen zou het zijn naar het huis van Craig, maar we doen er met onze spullen een stuk langer over. De beloning mag er echter zijn. Zijn appartement is gevestigd aan de bovenkant van een heuvel en daar wacht ons een flinke kamer waar onze luchtbedjes precies in passen. Dit is al zóveel luxer dan vorig jaar, toen sliepen we de eerste nacht tussen verhuisdozen in een bevroren appartement. Voorlopig hoor je ons dus niet klagen.
De volgende dag pakken we het slimmer aan. Zonder onze slaapspullen dalen we eerst af naar het centrum van Sheffield. En terwijl we de instrumenten halen uit het West Street Ale House, haalt Bruno de bus van de parkeerplaats. Hem staat nog een verrassing te wachten: tien minuten te lang geparkeerd à 25 pond. Toch mag dat de pret niet drukken, de verpakking van de boete is een leuk aandenken aan Sheffield.
Voordat we Phil echter ontmoeten in 
Na de nodige ‘haircuts’ en een feestmaal vertrekken we naar The Brew House, amper vijf minuutjes rijden.
lijkt dit de ideale gelegenheid om de stad in te gaan om publiek te lokken naar het optreden vanavond. De band stapt mijlenver buiten hun comfortzone, als ze zich een weg door de plaatselijke koopgoot spelen. Met het risico weggestuurd te worden gaat het trio zelfs het busstation en aansluitende winkelpassage binnen. De ronde eindigt bij een kleine snackbar waar de tweede take away van de tour wordt gehaald.
De band herpakt zich echter snel en zet een prima show neer op het podium van het melancholische Warrington. Hoewel er wederom niet veel publiek is komen opdagen, zijn de aanwezigen wel heel enthousiast. En terwijl Money van Pink Floyd begint te spelen, vormt er een rijtje voor de merchandise tafel waar cd’s en T-shirts worden gekocht met flinke flappen.
Afscheid nemen van onze fantastische gastheer valt een beetje zwaar. Tegenover het afscheid van de één staat het weerzien met de ander in het vooruitzicht. Na een niet al te lange rit arriveren we in Whitchurch. In 
In dit decor ontmoeten we de support van de avond, het Koreaanse Patiens. Zij spelen flink aanwezige K-Punk die niet iedereen even goed kan waarderen. Daarna is het de beurt aan Standup ’69. Optreden op het buitenpodium van Percy’s is nu een stuk aangenamer dan vorig jaar, toen moest de band met winterjassen aan spelen terwijl het even daarvoor zelfs had gesneeuwd! Dit keer is het rond de 22 graden, dat in Noord-Engeland ongeveer gelijk is aan een hittegolf.
’s Morgens staat ons een onhandige verrassing te wachten. Het binnenplaatsje voor Percy’s is plotseling veranderd in een bruisende braderiemarkt en dus kunnen we met geen mogelijkheid de bus voor de deur zetten. Zodoende moeten enkele tientallen meters en mensenmassa’s overbrugd worden met het zware materiaal en rolkoffers die alle kanten opgaan behalve de goeie. Na een stop bij de supermarkt, waar we de nodige koffie en boterhammen inslaan beginnen we aan een lange reis richting het zuiden.
Na het optreden verblijven we vooral buiten. Na al een aantal dagen op elkaars lip te hebben gezeten zit de stemming er even niet zo goed meer in bij de band en moeten er wat frustraties uitgesproken worden. Daarnaast is het binnen al helemaal niet om uit te houden. Een hard-rock coverband speelt twee-en-half uur(!) en het is veel te warm binnen. Bovendien zitten we liever buiten omdat we een beetje vrezen voor onze bus in deze vreemde wijk. Ons vermoeden is niet onterecht wanneer we twee gasten betrappen die tegen onze bus staan te plassen. Gelukkig blijft de schade verder beperkt.
Onhandig, want op de laatste tourdag doen we verre van rustig aan. Met wederom prachtig weer, reizen we af naar Ebbw Vale en omdat we daar ook nog geen slaapplekken hebben besluiten we de Eurotunnel te bellen om te zien of we onze oversteek kunnen vervroegen. Dat blijkt mogelijk en dus spreken we af dat we vanavond direct na het optreden richting Folkestone zullen rijden.
Moe weet Standup ’69 toch het best mogelijke van zich te geven. De kantine is gezellig druk en het lijkt erop dat het publiek de eigenzinnige klanken van de Nederlandse band wel kan waarderen. Als zangeres Emmy even later met cd’s rond gaat zijn er echter maar weinig geïnteresseerden. Jammer, de voorgaande dagen – zelfs met veel minder publiek – vond de merchandise veel meer aftrek.
om half 4 staan we voor de slagbomen. Veel te vroeg natuurlijk en dus doden we de tijd op deze grensovergang.