M’n moeder had het speciaal voor me opgenomen. Twee knullen deden een liedje waarbij één van de twee zonder autotune kwam te zitten. Er was met name op sociale media veel ophef over geweest. De artiest kreeg op Twitter een berg stront over zich heen en links en rechts ontstonden ineens discussies over het fenomeen autotune; dat het bedriegerij is.

Ik vind het maar een hoop gedoe die discussie. Neem het toch niet zo serieus, laat de artiest lekker blind vertrouwen op technologie. Ga zelf eens aan de gang in Word zonder spellingcontrole.

Toen autotune in beeld kwam ging het rommelen in het wereldje. Er werd zelfs schande van gesproken. Zuiver zingen was ineens geen prestatie meer en elke zool kon het zomaar even neerzetten.

Je zag het eerst voorbij komen in techno en later vaker in de popmuziek. Gelukkig zijn er bergen artiesten vals blijven zingen omdat er ook een publiek is dat zichzelf graag met imperfectie identificeert.

Ik kan me niet voorstellen dat er iets van Steven Malkmus was overgebleven als hij ineens over de autotune was gaan zingen. Zijn band Pavement had zich afgevraagd: “Moeten wij nu ook zonder valse tonen gaan spelen?”

Inmiddels is de sound van het effect populair geworden en kan het zomaar zijn dat een vocalist die knetterzuiver kan zingen, toch over autotune zingt. De androïde overkomst van het stemgeluid zou beter blenden met de elektronische sound van de song.

Daar zit wel wat in maar toch doet het me denken aan een hond die eerst zijn best doet mooie lange oren te krijgen en zich dan laat couperen omdat kort ineens de mode is. Het is muzikale make-up, of een deodorant. Je stinkt wel maar ruikt het niet. Als ooit vals in de mode mocht komen wordt het ‘detune’ effect vast wel ingezet.

Ik denk dat dat een lastige wordt want digitaal vals wordt nooit zo mooi als natuurlijk vals.

Ik heb recentelijk autotune aangeschaft voor op mijn werk. Het is een stompbox, oftewel een voetpedaal maar het staat op m’n bureau naast het mengpaneel. Als ik met een groep jongeren aan de gang ben en we jammen, ben ik blij dat er nu autotune is.

Waar voorheen een jeugdige het niet aandurfde te zingen krijg ik nu bijna iedereen achter de microfoon om adlibs te gooien of mooie krulletjes te zingen. Als het om zingen gaat, blijkt de autotune dus drempelverlagend te werken.

Het heeft drie knoppen, met de eerste stel je de grondtoon van je melodie in, met de tweede ga je uiterst links van ‘off’ naar uiterst rechts ‘hard’ en stel je de mate van invloed van het effect in.

Onder de derde knop staat ‘gender’. Dit is interessant; je kan er de pitch van je stem mee verdraaien. We noemen deze knop ‘The Genderbender’. Met de knop op twaalf uur klink je zoals je bent, naar links klink je meer mannelijk, ouder, dikker of meer Barry White. Naar rechts klink je vrouwelijker en jonger en dunner, zoals Yolandi Visser.

Een vaste klant die twee keer per week op les komt, zingt dankzij autotune als een malle. Ik noem hem Scooter.

De autotune kan steeds verder terug want hij raakt steeds beter op toon. Is hij klaar met een take zegt hij met een grijns: “Goed wat?!”. Hij heeft een koortje opgenomen op de ‘Yolandi-stand’ en vond dat het best opwindend klonk.

“Ik word horny van m’n eigen stem man”, zei Scooter. “Ja man”, zei ik. “Love yourself”. “Goed zuiver ook hé?”… Ik heb hem nog niet gezegd dat de autotune afstond. Ik laat ‘m liever eerst even wennen aan zijn talent.