Na acht maanden, een hoop nieuwe ervaringen en een dikkere platencollectie verder, heb ik nu zomervakantie en ga na augustus aan een nieuw avontuur beginnen; een stage in Amsterdam. Voorlopig geniet ik nog van de laatste maanden bij Demonfuzz waarover nog wat columns zullen volgen. Ik zal hier dan 10 maanden gewerkt hebben, wat voor mij een ervaring van jewelste is geweest. Ik bedoel, bij welk werk spreek je met je werkgever nou matching outfits af?

En bij welk werk hangen er nou halfnaakte vrouwen en vunzige cartoons in de wc? Of waar word je nou werknemer van de maand, wat je te horen krijgt via een radioprogramma waarin je een interview met jezelf hoort, dat voorafgaand met je gedaan werd en overkwam als een grap? Dit, plus de platen die je gewoon meekrijgt omdat er anders toch niks mee gedaan wordt, hebben deze tijd echt wel een heel bijzondere gemaakt.

Zaterdagochtend met m’n brakke hoofd achter de toonbank staand begroet worden door klanten die waarschijnlijk niet konden slapen door de opwinding dat ze weer in de bakken kunnen gaan graven. Dan vormt zich vanzelf een lach op mijn gezicht. Of dat er iemand binnen komt lopen met taartjes van de overkant, dan is je dag toch wel snel gemaakt.

Mensen kunnen ook zo gul zijn. Laatst kwamen er twee wat oudere mensen de zaak binnen met de vraag “Jullie nemen ook gewoon platen aan toch?” met daarop volgend “we hoeven er namelijk niks voor hoor!”. Waarop ik antwoordde dat ze er wel iets voor konden krijgen, als ze een momentje wachtte op ’the man in charge’ die dat regelt. Vervolgens deze mensen uit het oog geraakt, hoor ik opeens de vraag “waar komt deze doos vandaan?”. Hadden ze het dus wel gewoon achtergelaten. Wij door die doos heen bladeren, zat deze vol met platen waardoor je jezelf gaat afvragen hoe graag je er vanaf zou willen. Bowie’s, Eagles, Beatles enzovoort.

Iets waar laatst ook afstand van is gedaan, was een hele lading 80/90’s alternative albums en singles. Namen als Talking Heads, The Cure, Siouxsie and The Banshees, zelfs The White Stripes, The Raconteurs en Kim Wilde. Ik kan mijn hart ophalen en alle liefhebbers van deze era ook. Er zijn zelfs zoveel The Cure en Siouxsie singles binnengekomen dat deze in de singlesbar een heus eigen vakje hebben gekregen, mede mogelijk gemaakt door moi.

Zo blijft de indeling van de winkel veranderen, iets wat bij mij nog weleens voor verwarring kan zorgen als ik platen terug moet zetten in de bak. Maar ach, ik en een beetje warrigheid is toch niks nieuws. Dit is ook duidelijk te merken wanneer ik bijvoorbeeld, niet eens bewust, weer eens vraag waar iets staat wanneer dit gewoon voor me staat.

Soms kan ik nog weleens wegdromen en of dit een goede of slechte eigenschap is blijft de vraag, maar het kan soms wel voor licht gênante momenten zorgen. Per ongeluk een extra plaat in een tasje meegeven en die dan gelukkig later weer terugkrijgen door de goed-/eerlijkheid van mensen. Of bijna een stapel met dure platen laten omvallen. Yep, deze dingen komen ook voor, niet te vaak gelukkig, maar dom is het wel.

Leermomenten komen bij dit werk in alle vormen en maten en het ligt er maar net aan of ze tegen je aan worden gegooid of zachtjes worden ingefluisterd. Op welke manier dan ook, alle goede bedoelingen horen erbij en zal ik zeker in mijn dagelijkse leven meenemen. De waardering en voldoening die je bij dit werk krijgt, heeft een positieve invloed op mijn leven, zeker in combinatie met nieuwe spirituele inzichten en yoga poses (waarover volgende keer meer!). Want ja, ook hierover leer ik bij Demonfuzz.