• Greyheads x Kytopia

• Greyheads
• • Genre: jazz
  • Release-type: ep, digitaal
  • Label: self-released

Greyheads is een zevenkoppige formatie die begin april opnames maakte in Kytopia, het huis van Kyteman in hartje Utrecht.

Het resultaat is prima te verteren. Een stukje jazztaart dat naar meer smaakt. Aan het begin van de ep word je even teruggebracht naar begin jaren zeventig, toen Chick Corea het eerste album van Return to Forever uitbracht. Maar al snel gaat het los in de openingstrack Ci Devo Pensare en klinkt Greyheads eigentijdser dan eigentijds. Swingend, pompend, to-the-max en sexy.

Jazz mag dan niet voor de grote massa zijn, toch is het terug van nooit weggeweest. Veel jonge muzikanten en beginnende bands zijn aangestoken door dit virus. En hoe fijn is dat? Geen één muziekgenre is zo veelzijdig als Jazz en zijn subgenres. In de Rock ’n Roll is het soms een herhaling van zetten en ligt de sleetsheid er te dik boven op. Jazz heeft een uitgebreid klankpalet waar onuitputtelijk geput wordt.

Tel daarbij de beste cross-overs uit de muziekgeschiedenis op en als jonge muzikant valt er veel te ontdekken en nog een hoop onbetreden paden te betreden. Greyheads schuurt hier tegenaan. In een track als Influences trekt de band fel van leer om te bewijzen waarna de ep vervolgt met Low Bouncing. Deze track slaat dankzij het frivole elektrische pianospel en het pompende en aanwezige basspel van Damien Roussos weer een andere weg in.

Ook denk ik dat ik niet lieg als ik zeg dat het vooral de Jazzrock en fusiongoden van grote invloed zijn op dit septet uit Rotterdam. Ik noem niet alleen Return To Forever met goden als Stanley Clarke en Al Di Meola, maar ook het onovertroffen Weather Report, Brecker Brothers en Larry Carlton zijn hoorbaar aanwezig. Slechts enkele namen die bij me opkomen bij het luisteren van dit kleinood.

Tenslotte probeer je de hokjesgeest van de mensheid te duiden en de liefhebber van dit genre te gidsen. Ondanks dat er in de apotheose van deze ep een sterk blazersvuurwerk wordt losgelaten onder aanvoering van Jesse Schilderink, is het niet de zoveelste band met blazers. Dit collectief weet als één geheel te functioneren. Waarmee ik nog extra wil benadrukken dat het geheime wapen van Greyheads komt van Andrés Pasinetti. Zijn fluitspel is de meerwaarde in een aantal van de  composities en hij doet dit met de nodige elan en voldoende dosering.

Laat ik dan mooi afsluiten met de woorden van Herman Brood tijdens zijn optreden op het North Sea Jazz Festival 1999 “Djazz, Djazz, Djazz, Djazz, Djazz…. Als je het maar vaak genoeg zegt, ga je er vanzelf in geloven.” En zo is het.